ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΝΑ ΣΒΗΣΕΙ

Ενημέρωση στις August 4, 2017

Η κατάρρευση των συνομιλιών στο Κραν Μοντανά ανοίγει μια νέα περίοδο στην πορεία του Κυπριακού. Η διαδικασία που άρχισε με την άνοδο του Δημήτρη Χριστόφια στην Προεδρία οδηγείται στο τέλος της από τον Νίκο Αναστασιάδη, τον άνθρωπο που το 2004 έδωσε τη μάχη για το Σχέδιο Ανάν.

Αυτή η διαδικασία οδηγήθηκε σε σημαντικές συγκλίσεις πρώτα από τους Χριστόφια και Ταλάτ και, μετά από την ουσιαστικά νεκρή περίοδο της εξουσίας 'Ερογλου, από τους Αναστασιάδη και Ακκιντζί. Οι συγκλίσεις αυτές έχουν λύσει όλα τα ουσιαστικά προβλήματα και διαφορές και το μόνο που απομένει είναι η πολιτική βούληση για τις τελικές αποφάσεις.

Η Τουρκία δεν έχει κανένα λόγο να βιαστεί για λύση. Το πέρασμα του χρόνου ευκολύνει τη θέση της και δυναμώνει την επιρροή της στην Κύπρο. Αν θα οδηγηθει σε λύση θα είναι γιατί τόσο οι Τουρκοκύπριοι όσο και η Διεθνής Κοινότητα θέλουν να λυθεί το Κυπριακό και τυχόν ευθύνη της για τη μη-λύση της δημιουργει προβλήματα.

Αυτοί που ζημιώνουν από τη διατήρηση της σημερινής κατάστασης είναι οι δυο κοινότητες της Κύπρου. Οι Τουρκοκύπριοι γιατί αισθάνονται να χάνουν την αυτονομία τους και να εξαφανίζονται κάτω από την πίεση των τουρκικών κεφαλαίων και της ισλαμοποίησης του βορρά και οι Ελληνοκύπριοι που ζουν στην αβεβαιότητα και την ανασφάλεια με την Τουρκία να βρίσκεται ουσιαστικά στην Κύπρο.

Η στροφή του Αναστασιάδη τους τελευταίους μήνες δείχνει πως η Κυπριακή Δεξιά δεν έχει απογαλακτιστεί από τις εθνικιστικές εμμονές που τόσες φορές οδήγησαν σε καταστροφές. Η Κυπριακή Δεξιά, παρά το 1974, δεν έχει ακόμα δεχτεί πως είναι δυνατόν να μοιραστεί την εξουσία με τους Τουρκοκύπριους. Είναι τόσο τυφλωμένη με τα ψευτοπατριωτικά συνθήματα που προτιμά να έχει ατόφιες τις εγγυήσεις του 1960 στο διηνεκές και την παρουσία 40 000 στρατιωτών στην Κύπρο παρά να δεχτεί κατάργηση των εγγυήσεων και 650 Τούρκους και 950 Έλληνες στρατιώτες με αναθεώρηση σε μερικά χρόνια.

Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση η Αριστερά έχει την ευθύνη να κρατήσει ζωντανή την ελπίδα. Πρέπει να εντείνει την κριτική της για τις θέσεις Αναστασιάδη και να κάμει καθαρό πως δεν είναι διατεθειμένη να συγκαλύψει την εγκληματική του στάση. Πρέπει να δώσει ένα πρόγραμμα και ένα οδικό χάρτη λύσης του Κυπριακού με βάση το οποίο να κερδίσει Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους στον αγώνα για την ειρήνη και την επανένωση. Μπορεί να μετατρέψει τις Εκλογές σε δημοψήφισμα υπέρ της λύσης και να δώσει την προοπτική κοινής δράσης για την αντιμετώπιση του εθνικισμού.

Το ΑΚΕΛ έχει δείξει αξιοσημείωτη συνέπεια την τελευταία περίοδο σε σχέση με το Κυπριακό και είναι σε θέση να ανατρέψει τα δεδομένα και να αλλάξει την καταστροφική πορεία όπου οδηγεί ο Αναστασιάδης και η Δεξιά την Κύπρο.

1. Το ΑΚΕΛ πρέπει άμεσα να συμφωνήσει με τα Τουρκοκυπριακά κόμματα της Αριστεράς και ιδιαίτερα με το ΡΤΚ για κοινό αγώνα για τη λύση του Κυπριακού. Τέτοια συμφωνία είναι εφικτή με την αποδοχή των Συγκλίσεων Χριστόφια-Ταλάτ και Αναστασιάδη-Ακκιντζί.

2. Να προχωρήσει σε κοινές ανοικτές εκδηλώσεις με τα Τουρκοκυπριακά κόμματα της Αριστεράς για υποστήριξη της λύσης.

3. Να διεκδικήσει τις Προεδρικές Εκλογές με υποψήφιο που θα στηρίζει πλήρως το πρόγραμμα του κόμματος. Είχαμε την άποψη και εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως η καλύτερη επιλογή για την Αριστερά είναι ο ίδιος ο Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ. Το ΑΚΕΛ και η Κύπρος αυτή τη στιγμή χρειάζονται μια υποψη¬φιό¬τητα που θα πείσει πως μπορεί να αλλάξει την εθνικιστική προσέγγιση της κοινωνίας στο εθνικό ζήτημα και πως δεν μπορούν να γίνονται εκπτώσεις στο πρόγραμμα για ψηφοθηρία. Ωστόσο δεν υπάρχει τίποτε που να εμποδίζει την υποψηφιότητα Μαλά να παίξει αυτό το ρόλο.

4. Να δημιουργήσει επιτροπές και ομάδες συζήτησης με την ευρύτερη κοινωνία για ανταλλαγή απόψεων και χάραξη πολιτικής και στρατηγικής ώστε να ανοιχτεί το κόμμα στην κοινωνία και να δημιουργηθεί δυναμική νίκης.

Με τα πιο πάνω είναι δυνατή η αντιστροφή του κλίματος απόγνωσης και η δημιουργία συνθηκών αγώνα για το μέλλον.

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΤΕΡΥΓΑ
4.8.2017

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΑ ΜΑΡΩΝΙΤΙΚΑ ΧΩΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΒΑΡΩΣΙ

Ενημέρωση στις August 3, 2017

Η ανακοίνωση της Τουρκοκυπριακής ηγεσίας για την πρόθεσή της να επιτρέψει την επιστροφή των Μαρωνιτών προσφύγων στα χωριά τους και οι φήμες για πιθανό άνοιγμα της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου αντιμετωπίστηκαν με σύγχυση τόσο από την Κυβέρνηση όσο και από την αντιπολίτευση.

Μέσα από αντιφατικές δηλώσεις αξιωματούχων της η Κυβέρνηση φαίνεται καθαρά ενοχλημένη και δεν κρύβει την αντίθεσή της σε αποδοχή από τους κατοίκους αυτών των περιοχών τέτοιας προσφοράς. Την ίδια στιγμή αναγνωρίζει πως είναι αδύνατον να εμποδίσει οποιονδήποτε να το κάμει. Για την περίπτωση της περίκλειστης πόλης είναι ακόμα πιο αρνητική: θεωρει πιθανή επιστροφή των νομίμων κατοίκων υπό Τουρκοκυπριακη διοίκηση σαν επέκταση της κατοχής και μελετά μέτρα για την αντιμετώπιση τυχόν νέων τετελεσμένων.

Η απορριπτική αντιπολίτευση ωρύεται ενάντια στις τουρκικές προθέσεις χωρίς ωστόσο να τολμά να προτείνει μέτρα για την απαγόρευση της επιστροφής. Προσπαθεί να ενοχοποιήσει όσους πιθανόν να σκέφτονται να επιστρέψουν και θεωρεί ότι οι κινήσεις της Τουρκίας έχουν στόχο τη δημιουργία προβλημάτων ανάμεσα στους πρόσφυγες.

Οι αντιδράσεις της Ελληνοκυπριακής ηγεσίας θυμίζουν παρόμοιες αντιδράσεις με το άνοιγμα των οδοφραγμάτων το 2003. Παρά την αρνητική στάση της η τότε Κυβέρνηση Παπαδόπουλου δεν μπόρεσε να εμποδίσει τις δεκάδες χιλιάδες λαού που έτρεξαν να περάσουν τη διαχωριστική γραμμή και να δημιουργήσουν ένα κλίμα επανένωσης και συμφιλίωσης ανάμεσα στις δυο κοινότητες. Χρειάστηκε ένας ολόκληρος χρόνος υπονόμευσης των συνομιλιών και δηλητηρίασης του συμφιλιωτικού κλίματος από τον Τάσσο Παπαδόπουλο για να εμποδιστεί η επανένωση της Κύπρου.

Όποιες κι αν είναι οι προθέσεις της Τουρκίας, αν τελικά υλοποιηθούν τα μέτρα επιστροφής που έχουν εξαγγελθεί, και ιδιαίτερα αν οι φήμες για την Αμμόχωστο επιβεβαιωθούν, θα δημιουργηθούν οι συνθήκες για μια νέα δυναμική συνεργασίας που ούτε οι Ελληνοκύπριοι ούτε οι Τουρκοκύπριοι απορριπτικοί και εθνικιστές θα είναι σε θέση να ελέγξουν. Η στατική θεώρηση της Ελληνοκυπριακής πολιτικής ηγεσίας είναι τόσο μυωπική και παραμορφωμένη μέσα από τις προκαταλήψεις της που δεν την αφήνει να δει τις δυνατότητες που δημιουργούνται.

Αν η Καρπασία υπάρχει σήμερα σαν θέμα για τους Ελληνοκύπριους είναι γιατί μια δράκα Ελληνοκυπρίων αποφάσισαν να ζήσουν στον τόπο τους έστω και υπό Τουρκοκυπριακη διοίκηση. Η επιστροφή στα Μαρωνίτικα χωριά και στην Αμμόχωστο δεν αποτελεί μειοδοσία. Αντίθετα είναι ουσιαστική διεκδίκηση του χώρου τους, οποιοδήποτε κι αν είναι το καθεστώς διοίκησης όπου θα επιστρέψουν. Είναι επιλογή αγώνα, σε αντίθεση με τους αγωνιστές της πολυθρόνας που προτιμούν τα συνθήματα για να νέμονται τα αγαθά μιας σαθρής πολιτικής ζωής στη μισή Κύπρο.

Αριστερή Πτέρυγα
03.08.2017