.png){kind=small}
Τεχνητή Νοημοσύνη
Μια επανάσταση που μετατρέπεται σε απειλή μέσα στην κοινωνία του ιδιωτικού κέρδους και των κρατικών ανταγωνισμών
του Σωτήρη Βλάχου
Η τεχνητή νοημοσύνη που ως έννοια έχει μπει στο δημόσιο λόγο, είναι η ικανότητα μιας μηχανής να λειτουργεί όπως ο ανθρώπινος εγκέφαλος: Να μαθαίνει από μόνη της (μια απίστευτη εξέλιξη), να σχεδιάζει και να δημιουργεί. Σύμφωνα με τον ορισμό του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, «Η τεχνητή νοημοσύνη καθιστά τις μηχανές ικανές να ‘κατανοούν’ το περιβάλλον τους, να επιλύουν προβλήματα και να δρουν προς την επίτευξη ενός συγκεκριμένου στόχου».
Μέσα όμως σε ένα κόσμο που οι ανταγωνισμοί είναι τεράστιοι και οι πρωταγωνιστές δεν φαίνεται να σταματούν μπροστά σε καμιά καταστροφή, η εξέλιξη αυτή αντί να δημιουργεί μόνο ευφορία, αποτελεί απειλή.
«Η παραπληροφόρηση και η κακή χρήση παραγόμενου κειμένου, ήχου και βίντεο μπορεί να επηρεάσει τα αποτελέσματα βασικών πολιτικών ψηφοφοριών επηρεάζοντας την κοινή γνώμη ή επιδεινώνοντας τις κοινωνικές διακρίσεις…»
Ο Χριστοδουλίδης και το Αμερικανικό Όνειρο
"ΗΠΑ: Το όνειρο λίγων, ο εφιάλτης πολλών"
του Τόνυ Αγκαστινιώτη
Μεταξύ του 1800 και 1840 όταν οι ευρωπαίοι νέο-αμερικανοί είχαν φτάσει στον Μισισιπή, ανέπτυξαν το δόγμα του Προφανές Πεπρωμένου (Manifest Destiny). Ήταν η πεποίθηση ότι οι Η.Π.Α. είχαν θεία αποστολή να επεκτείνουν την κυριαρχία τους σε όλη τη Βόρεια Αμερική, αλλά και στην παγκόσμια σκηνή. Την ίδια περίοδο καθιερώθηκε το Δόγμα Μονρόε (Monroe Doctrine 1823). Ήταν οι πολιτικές θέσεις του προέδρου Τζέιμς Μονρόε, οι οποίες θεωρούν ως επιθετική ενέργεια την όποια προσπάθεια ευρωπαϊκών εθνών να αποικίσουν ή να αναμειχθούν στα πολιτικά πράγματα των κρατών της Βόρειας ή Νότιας Αμερικής.
Στο όνομα του Προτεσταντισμού και του Καπιταλισμού
Από το 1813 εν μέσω μιας θρησκευτικής κατάνυξης (Second Great Awakening 1800-1840), χιλιάδες προτεστάντες ιεραπόστολοι φεύγουν από την Αμερική για να «ευαγγελίσουν» την Ασία και στην συνέχεια όλο τον μη προτεσταντικό κόσμο. Οι ιεραπόστολοι, που μετέφεραν τον αμερικάνικο τρόπο αντίληψης ως μέρος της αποστολής τους, πίστευαν (ακόμη πιστεύουν) ότι με τη δράση τους θα έφερναν το βασίλειο του Θεού στη Γη. Το κράτος θα επενδύσει εκατομμύρια στις ιεραποστολές κτίζοντας σχολεία, νοσοκομεία και άλλα κοινωφελή ιδρύματα για τους προσήλυτους. Σταδιακά, όπου είναι εφικτό, θα ελέγξουν τις οικονομίες και θα εκμεταλλευτούν τους πόρους των υποταγμένων χωρών. Περιττό να πούμε πως πολλοί ιεραποστολικοί οργανισμοί και ποιμένες, κυρίως κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, βρέθηκαν να είναι συνεργάτες της CIA (William P. Rogers, Mission Aviation Fellowship, World Vision International κτλ).
Σοσιαλδημοκρατική πολιτική: αδιέξοδα και προοπτική - το παράδειγμα της Ελλάδας
Η Διαλεκτική διδάσκει πως τα πάντα βρίσκονται σε μια διαδικασία ασταμάτητης αλλαγής, σε κατάσταση δημιουργίας και θανάτου. Αυτές οι διεργασίες, που κινούνται και διεκπεραιώνονται με διαφορετικούς ρυθμούς μέσα στον χρόνο, διέπουν την πορεία και την εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας. Κι αν γράφονται αυτά, είναι επειδή πρέπει να παρακολουθήσουμε το τι συμβαίνει γύρω μας, κοντά και μακριά από μας, σε όλο τον κόσμο - και να τα παρατηρήσουμε μέσα στη διαλεκτική τους σχέση με τις οικονομικές και τις πολιτικές εξελίξεις, όπως αυτές εξελίσσονται στις σημερινές συνθήκες.
Όταν κατάρρευσε η Σοβιετική Ένωση, οι εκπρόσωποι του καπιταλισμού στη Δύση την υποδέχτηκαν με χαρές και πανηγύρια. Στα μάτια τους φάνταζαν όλα υπέροχα, και στα κεφάλια τους εγκαταστάθηκε μια πίστη ακλόνητη πως το σύστημά τους θα είναι το τελευταίο κοινωνικό σύστημα, με τα καλά του και τα κακά του. Θεώρησαν και πρόβαλαν την αποτυχία της σταλινικής Σοβιετικής Ένωσης ως αποτυχία του κομμουνισμού και επιβεβαίωση της ανωτερότητας της ιδεολογίας του καπιταλισμού. Από ιδεολογικής άποψης, η εργατική τάξη αισθάνθηκε ορφανή, ενώ η αστική τάξη της Δύσης παντοδύναμη. Στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής η υπεροψία εκτινάχτηκε στα ύψη, η αλαζονεία μεσουράνησε. Το πανηγύρι όμως δεν κράτησε για πολύ· μαύρα σύννεφα μαζεύτηκαν πάνω από τα κεφάλια τους· τα όνειρά τους κονιορτοποιήθηκαν με την εμφάνιση της κρίσης στην αμερικανική οικονομία το 2008.
Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ 2015-2019: υπήρχε άλλος δρόμος;
Μια συμβολή στη συζήτηση για τους λόγους της ήττας του ΣΥΡΙΖΑ
Η απόφαση την οποία υιοθέτησε το πρόσφατο συνέδριο της «Νέας Αριστεράς», αναφερόμενο στην πολιτικής της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο 2015-2019 και την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, αναγνωρίζει ότι η «αναγκαστική προσγείωση στη μνημονιακή πραγματικότητα δικαιολογημένα προκαλεί συναισθήματα ματαίωσης, απογοήτευσης και αποστροφής στην πολιτική και την Αριστερά». Υποστηρίζει, ωστόσο, ότι η υπογραφή του μνημονίου αποτελούσε ουσιαστικά μονόδρομο. Σύμφωνα με την απόφαση «Στο όνομα του “καμιά θυσία για το ευρώ” δεν θα μπορούσε να θυσιαστεί ο ελληνικός λαός για λόγους ιδεολογικής καθαρότητας και αλαζονικού δογματισμού (…) Αυτοί που μέχρι σήμερα βλέπουν “προδοσία του λαού” και “ξεπούλημα της λαϊκής εντολής” το καλοκαίρι του 2015, δεν αντιλαμβάνονται ότι στην πολιτική υπάρχει και η ήττα και ο συμβιβασμός. Πόσο δε μάλλον σε συνθήκες τόσο άνισου συσχετισμού δύναμης σε διεθνές επίπεδο για την Αριστερά».
Ασφαλώς και ο συσχετισμός δυνάμεων σε διεθνές επίπεδο δεν ήταν ευνοϊκός. Στο εθνικό πεδίο όμως οι εξελίξεις ήταν εντελώς διαφορετικές. Και τίθεται το ερώτημα. Επέτρεπαν οι συσχετισμοί στο εθνικό πεδίο το καλοκαίρι του 2015 μιαν άλλη πολιτική η οποία, χωρίς αμφιβολία, θα επηρέαζε άμεσα την ευρωπαϊκή αριστερά και το μαζικό κίνημα σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες;
Στο ερώτημα αυτό πρέπει να δοθεί απάντηση. Όχι τόσο για το παρελθόν όσο για το μέλλον.
ΣΥΡΙΑ: Οι δυτικοί χαιρετίζουν τους «απελευθερωτές»
Οι Τζιχαντιστικές δυνάμεις (Ισλαμικό Κράτος και Αλ Κάιντα) που τώρα κατέλαβαν τη χώρα, πολεμούσαν το καθεστώς του Άσαντ για δεκατέσσερα χρόνια χωρίς επιτυχία. Σήμερα, με την στήριξη των ΗΠΑ, του Ισραήλ, της Αγγλίας και της Τουρκίας ανέτρεψαν τη συριακή κυβέρνηση στο χρονικό διάστημα μιας εβδομάδας.
Τα δυτικά ΜΜΕ χαρακτηρίζουν τους Τζιχαντιστές ως μετριοπαθείς αντάρτες και συνομιλούν με τον αρχηγό τους, πρόεδρο σήμερα της Συρίας, τον οποίο μέχρι πρότινος οι ίδιοι θεωρούσαν τρομοκράτη και τον είχαν επικηρυγμένο για 10 εκατομμύρια δολάρια.
Η συριακή επανάσταση το 2011 εκφυλίστηκε όταν οι ισλαμιστές φονταμενταλιστές, με την βοήθεια των Δυτικών, πήραν το πάνω χέρι στις ένοπλες δυνάμεις που αγωνίζονταν κατά του Άσαντ. Μπροστά στο κίνδυνο και το τρόμο που προκαλούσαν οι ισλαμιστές, ο συριακός λαός συσπειρώθηκε ξανά γύρω από τον Άσαντ
Σήμερα, οι ίδιες ακριβώς ισλαμιστικες δυνάμεις, που πριν προκαλούσαν τρόμο στους σύρους, καλωσορίζονται ως σωτήρες από τμήματα του συριακού λαού.
Δεν είναι δύσκολη η εξήγηση. Η Συρία της πριν το 1990 εποχής, η οποία με τη βοήθεια της Σοβιετικής Ένωσης έδωσε ζωή στους ανθρώπους, δεν υπάρχει πια. Από τη δεκαετία του 1990 και ειδικά μετά την Αραβική Άνοιξη το 2011, έχει μετατραπεί σε ένα αδίστακτο καπιταλιστικό καθεστώς με τεράστια μάλιστα διαφθορά.
Τριήμερο Φιλίας τής "Ενόρασης", για μια ενωμένη πολυπολιτισμική Κύπρο!*
Είναι ξεχωριστή τιμή για μένα να μοιράζομαι το βήμα με τον Μουσταφά Ακιντζί, τον μόνο άνθρωπο στην Κύπρο που μπορεί να θεωρηθεί ως ηγέτης όλων των Κυπρίων, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Τον πρωτοσυνάντησα στην Κωνσταντινούπολη τη δεκαετία του 1990, σε συνέδριο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και έκτοτε σε πολλές διακοινοτικές συναντήσεις ή συνέδρια στον διεθνή χώρο. Σε κάθε του παρέμβαση ένιωθα την έγνοια του για την Κύπρο. Πανηγύρισα τη νύκτα της εκλογής του, ως ηγέτη της τουρκοκυπριακής κοινότητας και θυμούμαι πολύ καλά το ενοποιητικό του μήνυμα που μας γέμισε ελπίδες και προσδοκίες για ένα καλύτερο μέλλον για τον τόπο μας.
Όσα ακολούθησαν όχι μόνο δεν διέψευσαν την εκτίμηση μου για τον Μουσταφά Ακιντζί αλλά αντίθετα, την επιβεβαίωσαν και την ενίσχυσαν. Προτεραιότητά του η Κύπρος. Στη διάρκεια των συνομιλιών του με τον Αναστασιάδη, όταν ο Μακάριος Δρουσιώτης αναφέρθηκε στο πολιτικό μέλλον του Ελληνοκύπριου ηγέτη, ο Ακιντζί του παρατήρησε: «Ποιο πολιτικό μέλλον ρε κουμπάρε Μακάριος. Είμαστε 68 χρονών , να το λύσουμε και να πάμε σπίτι μας να ησυχάσουμε. Να παραδώσουμε την Κύπρο ενωμένη στις νέες γενιές. Θέλουμε άλλο πολιτικό μέλλον από τη λύση του Κυπριακού;» Μουσταφά, εσύ έκανες το καθήκον σου, είπες τα σωστά και έδωσες παράδειγμα.
Η γενοκτονία στη Γάζα και ο αντίκτυπος στην ελευθερία έκφρασης παγκόσμια
Από την έναρξη του πολέμου στη Γάζα, στις 7 του Οκτώβρη 2023, τουλάχιστον 146 δημοσιογράφοι και εργαζόμενοι σε μέσα ενημέρωσης έχουν σκοτωθεί, αρκετοί έχουν τραυματιστεί και άλλοι αγνοούνται. Η Διεθνής Ομοσπονδία Δημοσιογράφων (ΔΟΔ) έχει τεκμηριώσει τις δολοφονίες 133 Παλιστίνιων δμημοσιογράφων και εργαζομένων σε μέσα ενημέρωσης – 116 ανδρών και 17 γυνακών. Σκοτώθηκαν επίσης 8 Λιβανέζοι και 4 Ισραηλινοί. Οι έρευνες της ΔΟΔ, με τη βοήθεια του Συνδικάτου Παλαιστινίων Δημοσιογράφων, δείχνουν ξεκάθαρα ότι πολλά από αυτά τα θύματα έγιναν στόχος του ισραηλινού Στρατού – μια πρακτική που το Διεθνές Δικαστήριο ζήτησε την παύση της τον Οκτώβριο του 2023, όπως απαιτεί το διεθνές δίκαιο. Αν και η εσκεμμένη δολοφονία ενός δημοσιογράφου είναι έγκλημα πολέμου, ούτε μια δολοφονία δημοσιογράφου τον περασμένο χρόνο αλλά και τα προηγούμενα χρόνια στα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη, δεν έχει ποτέ ερευνηθεί ή διωχθεί, αφού η ατιμωρησία είναι πλήρης. Ορισμένες από αυτές τις υποθέσεις αποτελούν αντικείμενο καταγγελίας της ΔΟΔ και των Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα ενώπιον του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (ΔΠΔ).
Και επειδή μιλούμε για συγκεκριμένα άτομα και όχι απλά αριθμούς, στις ιστοσελίδες της ΔΟΔ αναφέρονται ένα προς ένα τα ονόματά τους, η ημερομηνία, ο τρόπος και τόπος της κάθε μίας δολοφονίας. Όλες οι δολοφονίες, εκτός από τέσσερις, έγιναν από ισραηλινές δυνάμεις.
Ένας χρόνος από τα πογκρόμ σε Λεμεσό και Χλώρακα: Η αντιρατσιστική κινητοποίηση
Ομιλία Ανθούλας Παπαδοπούλου, εκ μέρους της Συμμαχίας, Μέλος του Δ.Σ. ΚΙΣΑ στην εκδήλωση της Συμμαχίας Ενάντια Στην Ακροδεξιά, Τον Φασισμό Και Τον Ρατσισμό – Λεμεσός 30 Οκτωβρίου 2024
Όταν ένα χρόνο πριν, ή 14 μήνες πριν για να είμαστε ακριβείς, παρέλασαν στις οθόνες μας τα πογκρόμ των μαυροντυμένων κουκουλοφόρων του ΕΛΑΜ, του ΠΑ.ΜΕ.-Λακεδαιμόνιοι και άλλων ακροδεξιών και εθνικό-φασιστικών κύκλων, ενάντια σε μετανάστες και πρόσφυγες, ακόμα και σε Κύπριους και άλλους που έτυχε να έχουν το «λάθος» χρώμα και όψη όπως και σε δημοσιογράφους που κατέγραφαν τις βιαιότητες και τις καταστροφές, τρομοκρατήθηκε και συνταράχτηκε συθέμελα η κυπριακή κοινωνία. Παρά τις εκθέσεις, συστάσεις και προειδοποιήσεις κυπριακών, ευρωπαϊκών και διεθνών ΜΚΟ, οργανισμών, φορέων, κομμάτων και κινήσεων, τα πογκρόμ στη Χλώρακα και τη Λεμεσό δεν ήταν ούτε κεραυνός εν αιθρία, ούτε μη αναμενόμενα. Κατ’ αρχή και μόνο από πλευράς τήρησης των τυπικών κανονισμών, οι αρχές και η αστυνομία γνώριζαν από πριν για τις αντι-μεταναστευτικές συνάξεις «διαμαρτυρίας» που οργάνωσε το άθλιο αλλά και άκρως επικίνδυνο αυτό συνονθύλευμα.
Και ουσιαστικά, όμως, τα πογκρόμ θα έπρεπε να τα περιμέναμε αφού το σκηνικό γι αυτά, με το άκρατο ρατσιστικό αφήγημα και εχθρικό περιβάλλον για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, είχε στηθεί από πολύ πιο πριν, συστηματικά και συστημικά, από την κυβέρνηση Αναστασιάδη και με πρωτεργάτη τον τελευταίο της Υπουργό Εσωτερικών Νίκο Νουρή, με συνοδοιπόρους την ακροδεξιά και τους νέο-ναζιστές φασίστες, τη συντηρητική Δεξιά, το λεγόμενο Κέντρο και την Εκκλησία και με τη συνεπικουρία της πλειοψηφίας των ΜΜΕ. Ένα αφήγημα, που παρουσίαζε τους πρόσφυγες και τους μετανάστες ως απειλή για την εθνική ασφάλεια και την ίδια την επιβίωση της χώρας, τη δημογραφία και την πολιτιστική της ταυτότητα. Τους κατηγορούσε ακόμα συλλήβδην και αδιάκριτα ότι εργαλειοποιούνται θεληματικά από την Τουρκία για την υλοποίηση των σχεδίων της στην Κύπρο και από τρομοκρατικές οργανώσεις, όπως και για την ανεργία, την εγκληματικότητα και όλα τα δεινά που πλήττουν τη χώρα.
Το Παγκόσμιο Σύστημα Καταρρέει
Με τον πόλεμο στην Ουκρανία, τη γενοκτονία στη Γάζα και τώρα στον Λίβανο να επιβαρύνουν ακόμα περισσότερο την παγκόσμια οικονομική κρίση, ο καπιταλισμός μετατρέπεται σε υπαρξιακό πρόβλημα για την ανθρωπότητα
Μέσα στη δύνη της ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης στην Ουκρανία, των εγκλημάτων και της γενοκτονίας στη Γάζα, αλλά και την απαρχή της στον Λίβανο, θα ήταν καλή και μια ανασκόπηση των οικονομικών «επιτευγμάτων» του δυτικού πολιτισμού, ή, αλλιώς, της ελεύθερης αγοράς.
Το σύστημα που έπαιξε προοδευτικό ρόλο στην ιστορία αντικαθιστώντας την Φεουδαρχία, όχι μόνο αδυνατεί πια να παίξει οποιοδήποτε προοδευτικό ρόλο, αλλά βρίσκεται σε διαδικασία απόλυτης φθοράς, η οποία δημιουργεί θανάσιμους κινδύνους για τους λαούς του κόσμου.
Για δεκαετίες στον 20ο αιώνα οι Θεσμοί του παγκόσμιου συστήματος αναφέρονταν στο ονομαζόμενο ‘catching up’. Δηλαδή στην δυνατότητα του παγκόσμιου Νότου να φτάσει τον παγκόσμιο Βορρά, και να κλείσει την τεράστια διαφορά σε οικονομική ανάπτυξη και βιοτικό επίπεδο. Ο 21ος αιώνας αναδεικνύει πιο ξεκάθαρα από ποτέ ότι αυτό είναι μύθος για όλες σχεδόν τις χώρες της φτωχής περιφέρειας.
Αυτή την πραγματικότητα αρνούνταν οικονομολόγοι του συστήματος, ειδικά αυτοί του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Οι εξελίξεις όμως των τελευταίων χρόνων, της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που μαίνεται από το 2008, δεν αφήνουν πια περιθώρια να επιμένουν σε θεωρίες χίμαιρες.
Πόλεμος: η διαιρετική τομή (για μια ακόμα φορά) στο χώρο της αριστεράς
Ο καπιταλισμός φέρει μέσα του τον πόλεμο
όπως το σύννεφο φέρει μέσα του την καταιγίδα
(Ζ. Ζωρές)
Έχουν περάσει εκατό δέκα χρόνια από τότε που στο Παρίσι ένα Γάλλος, φανατικός εθνικιστής, ο Ραούλ Βιλαίν, πυροβόλησε και σκότωσε, στις 31 Ιουλίου του 1914, στο Cafe du croissant στην Μονμάρτη τον μεγάλο σοσιαλιστή ηγέτη Ζαν Ζωρές.
Ο Ζαν Ζωρές υπήρξε μια από τις πλέον εντυπωσιακές, φωτισμένες και ηθικές πολιτικές προσωπικότητες της 3ης γαλλικής δημοκρατίας, αλλά και ο πιο ανιδιοτελής, μεγαλοφυής και διορατικός εκπρόσωπος της δεξιάς πτέρυγας του γαλλικού και ευρωπαϊκού σοσιαλισμού. Δεν είχε όμως τίποτα κοινό με τους μεταλλαγμένους ηγέτες της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας. Αποτελεί ακόμα και σήμερα την πλήρη άρνηση τους.
Ο Λ. Τρότσκι έγραψε αργότερα, στις αναμνήσεις του, ότι «Είχα ακούσει τον Ζωρές σε λαϊκές συγκεντρώσεις στο Παρίσι, σε Διεθνή Συνέδρια, σε επιτροπές. Κάθε φορά μου φαινόταν πως τον άκουγα για πρώτη φορά (…) Προικισμένος με μια επιβλητική δύναμη, πρωτόγονη σαν χείμαρρος, ξεχείλιζε από τόση γλυκύτητα που λαμποκοπούσε σε όλο του το πρόσωπο, σαν αντικαθρέφτισμα θαυμαστής πνευματικής καλλιέργειας (…) Πότε αμείλιχτος σαν σίφουνας σάρωνε στο δρόμο του κάθε αντίδραση, και πότε μεγαλόψυχος και μαλακός μιλούσε σαν παιδαγωγός, σαν μεγαλύτερος αδελφός».
Ο ΓΕΝΙΚΟΣ ΕΛΕΓΚΤΗΣ, Ο ΓΕΝΙΚΟΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
Εχω ακούσει και διαβάσει πολλους ειδικους και μη να σχολιάζουν την απόφαση του Ανώτατου Συνταγματικου Δικαστηρίου για παύση του Γενικου Ελεγκτη της Δημοκρατίας Οδυσσέα Μιχαηλίδη τόσο σε γενικο επίπεδο όσο και σε πολύ εξειδικευμένες και λεπτομερειακες νομικες αναλύσεις. Η άποψη ότι η παύση ήταν δικαιολογημένη αποτελει μια ελάχιστη μειονότητα και δεν θα ασχοληθω με αυτή. Αυτό που μ’ ενδιαφέρει σ’ αυτό το κείμενο είναι το γιατι είναι μια θλιβερη απόφαση που αν δεν ανατραπει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε πολύ επικίνδυνα μονοπάτια.
Οι περισσότερες αναλύσεις αναγνωρίζουν τη «μεγάλη προσφορα» του Οδυσσέα Μιχαηλίδη, την «αναβάθμιση του ρόλου της Ελεγκτικης Υπηρεσίας» και την «αντιμετώπιση της διαφθορας». Από κει και πέρα, μερικες σημειώνουν ότι «είναι σεβαστη η απόφαση του Δικαστηρίου» ενώ άλλες προχωρουν στην κριτικη της συμπεριφορας του Οδυσσέα Μιχαηλίδη και της προσφυγης-του σε δημόσια κριτικη δημοσίων προσώπων. Υπάρχουν και άλλες που δικαιολογουν πλήρως τη συμπεριφορα και τη στάση του Οδυσσέα Μιχαηλίδη και μάλιστα φτάνουν στο σημείο να τον παρουσιάζουν σαν τον επόμενο διεκδικητη της Προεδρίας της Δημοκρατίας.