.png){kind=small}
Η ελευθερία έκφρασης υπό διωγμόν*
του Χρίστου Χριστοφίδη
Το Άρθρο 19 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, η οποία υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών στις 10 Δεκεμβρίου του 1948, αναφέρει: «Κάθε άτομο έχει το δικαίωμα της ελευθερίας της γνώμης και της έκφρασης. Το δικαίωμα αυτό περιλαμβάνει το να εκφράζει τις απόψεις του χωρίς να υφίσταται δυσμενείς συνέπειες καθώς και το να αναζητά, να παίρνει και να διαδίδει πληροφορίες και ιδέες, με οποιοδήποτε μέσο έκφρασης και οπουδήποτε στον κόσμο.»
Τυχόν περιορισμοί σ’ αυτή την ελευθερία αποτελούν συμπτώματα σοβαρής κατάχρησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενώ η καταπίεση της ελευθερίας των μέσων ενημέρωσης δείχνει βαθιά έλλειψη σεβασμού προς τη δημοκρατία. Εννοείται, βέβαια, ότι κανείς δεν δικαιούται να επικαλεστεί αυτή την ελευθερία για να εκφράσει ρατσιστικό λόγο ή ρητορική μίσους.
Η δίωξη του δημοσιογράφου και προέδρου της συντεχνίας εργαζομένων Τύπου Basin-Sen, Αλί Κισμίρ, για ένα άρθρο γνώμης που έγραψε πριν 4 χρόνια, είναι κατάφωρη παραβίαση της πιο πάνω διακήρυξης. Αντιλαμβάνομαι ότι για τη συγκεκριμένη υπόθεση θα αναφερθούν άλλοι στην παρούσα έκδοση, θέλω όμως να πω το εξής: Το γεγονός ότι η δίκη του Αλί Κισμίρ συνεχίζεται πέραν των δύο χρόνων, αποτελεί από μόνο του μια εξοντωτική τιμωρία για τον ίδιο, κρατώντας τον σε συνεχή ανησυχία. Αποτελεί όμως και διαρκή απειλή για το σύνολο των δημοσιογράφων και των μέσων ενημέρωσης.
Δυο Χρόνια από το Έγκλημα
Ανθρώπινα ποτάμια κατακλύσαν την Ελλάδα
του Σωτήρη Βλάχου
Την Παρασκευή, δύο χρόνια από το έγκλημα στα Τέμπη, παρακολουθήσαμε ποτάμια ανθρώπων σε όλη την Ελλάδα να ζητούν την αλήθεια και τον τερματισμό της συγκάλυψης. Ποτάμια ανθρώπων που θεωρούν την κυβέρνηση Μητσοτάκη υπεύθυνη για το ότι δεν υπάρχει ακόμα αλήθεια και ότι συνεχίζεται η συγκάλυψη.
Κινήθηκαν πρωτόγνωροι αριθμοί ανθρώπων, όσο και να πάει κάποιος πίσω.
Η κυβέρνηση είναι σε φοβερά δύσκολη θέση. Και ενώ δεν υπάρχει αντιπολίτευση ικανή να την ανατρέψει, είναι εξαιρετικά δύσκολο να δει κάποιος πως μπορεί να παραμείνει στην εξουσία.
Είναι πιθανό να προσπαθήσουν να ξεφύγουν από την λαϊκή οργή αφήνοντας να την πληρώσουν πιόνια σε κατώτερες βαθμίδες. Πόσο εύκολο όμως μπορεί να είναι αυτό όταν πια μια κοινωνία ολόκληρη αντιλαμβάνεται τον πρωθυπουργό ως τον κύριο ενορχηστρωτή της σπίλωσης όσων τόλμησαν να αμφισβητήσουν το αρχικό κυβερνητικό «πόρισμα» ότι τίποτε μεμπτό δεν υπήρχε; Και της καμπάνιας ψεύδους και παραπληροφόρησης που έζησε από την πρώτη στιγμή.
Είναι φανερό ότι η αποκρουστική εικόνα της κυβέρνησης ένωσε περίπου όλες τις τάξεις που δεν ανήκουν στα ανώτατα κλιμάκια της κοινωνίας που έχουν ως μόνο κίνητρο σε κάθε στιγμή τη διατήρηση του κύρους των «αρμών» της εξουσίας που διασφαλίζουν τη ταξική τους κυριαρχία.
Αποχαιρετισμός στον Νίκο Κόκκινο
του Πατρίκιου Παύλου
Σίγουρα είναι τιμή και προνόμιο για κάποιον να απευθύνει τον ύστατο χαιρετισμό σε έναν άντρα όπως τον Νίκο Κόκκινο! Για μένα όμως πρόκειται για μια οδυνηρή τιμή και ένα ανεπιθύμητο προνόμιο. Γιατί για μένα ο άντρας που τιμούμε και αποχαιρετούμε σήμερα ήταν ένας αγαπημένος παιδικός φίλος και γείτονας αλλά συνάμα και συμμαθητής, σύντροφος, συνοδοιπόρος και συναγωνιστής, σε μικρούς και μεγάλους αγώνες …… από το λιγκρί στις χωράφες της Αγίας Ζώνης τη δεκαετία του ‘40, μέχρι την αντίσταση στην προδοτική δράση της ΕΟΚΑ Β τη δεκαετία του’70 και σε όσα ακολούθησαν τις επόμενες δεκαετίες.
Ο μάστρε Μιχάλης ο σκαρπάρης και η Ευτυχία, οι γονιοί του Νίκου, ήταν δυο συνηθισμένοι απλοί άνθρωποι, που ανάμεσα στους άλλους Αγιαζωίτες είχαν μόνο φίλους και αγαπημένους γείτονες. Διάλεξαν να φτιάξουν το σπιτικό τους στην τότε φτωχογειτονιά της Αγίας Ζώνης, που ήταν το βόρειο άκρο της Λεμεσού. Το δικό μας σπίτι ήταν στη βόρεια πλευρά της οδού Νικοκλέους, ακριβώς απέναντι από εκείνο του Κόκκινου. Γιαυτό και αναγιωθήκαμε μαζί με τον Νίκο. Μαζί στην ίδια τάξη στο δημοτικό, μαζί και στο γυμνάσιο.
Τι να κάνουμε με τις τράπεζες;
Mετά την φιλελευθεροποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος κατά το 1999-2000, όσον αφορά την απορρύθμιση στον καθορισμό επιτοκίων και την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, το τραπεζικό σύστημα στην Κύπρο εισέρχεται στο πλέγμα των οικονομικών σχέσεων που έχει ονομασθεί ως χρηματιστικοποίηση.
Κύρια χαρακτηριστικά αυτής της περιόδου στην κυπριακή οικονομία, ήταν η ποσοτική μεγέθυνση του τραπεζικού τομέα, χρηματοδότηση φούσκων οι οποίες τελικά κατέρρεαν με πολύ αρνητικά αποτελέσματα για την οικονομία, πηγή αστάθειας, διαφθοράς και δημιουργία οικονομικών κρίσεων. Όλα αυτά τα φαινόμενα τα είδαμε να ξεδιπλώνονται στην περίπτωση της Κύπρου κατά την περίοδο 2000-2010. Πιθανώς όμως η πιο σημαντική εξέλιξη στα πλαίσια της χρηματιστικοποίησης και που διαφοροποιεί ουσιαστικά την λειτουργία του καπιταλισμού είναι η αυξημένη πολιτική επιρροή των τραπεζών στην λήψη αποφάσεων οικονομικής πολιτικής και η επικυριαρχία του τραπεζικού συστήματος σε σχέση με το πολιτικό σύστημα, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και απέναντι στην κοινωνία γενικότερα. Αυτό το τελευταίο χαρακτηριστικό το βλέπουμε στην Κύπρο του σήμερα να ισχύει και να εφαρμόζεται. Οι τράπεζες κάνουν ότι θέλουν όσον αφορά επιτόκια, προμήθειες και κερδοφορία χωρίς να δέχονται καμιά ενόχληση είτε από την Κεντρική Τράπεζα, είτε από το πολιτικό σύστημα και τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς, παρά την λαϊκή και κοινωνική αντίδραση
Τεχνητή Νοημοσύνη
Μια επανάσταση που μετατρέπεται σε απειλή μέσα στην κοινωνία του ιδιωτικού κέρδους και των κρατικών ανταγωνισμών
του Σωτήρη Βλάχου
Η τεχνητή νοημοσύνη που ως έννοια έχει μπει στο δημόσιο λόγο, είναι η ικανότητα μιας μηχανής να λειτουργεί όπως ο ανθρώπινος εγκέφαλος: Να μαθαίνει από μόνη της (μια απίστευτη εξέλιξη), να σχεδιάζει και να δημιουργεί. Σύμφωνα με τον ορισμό του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, «Η τεχνητή νοημοσύνη καθιστά τις μηχανές ικανές να ‘κατανοούν’ το περιβάλλον τους, να επιλύουν προβλήματα και να δρουν προς την επίτευξη ενός συγκεκριμένου στόχου».
Μέσα όμως σε ένα κόσμο που οι ανταγωνισμοί είναι τεράστιοι και οι πρωταγωνιστές δεν φαίνεται να σταματούν μπροστά σε καμιά καταστροφή, η εξέλιξη αυτή αντί να δημιουργεί μόνο ευφορία, αποτελεί απειλή.
«Η παραπληροφόρηση και η κακή χρήση παραγόμενου κειμένου, ήχου και βίντεο μπορεί να επηρεάσει τα αποτελέσματα βασικών πολιτικών ψηφοφοριών επηρεάζοντας την κοινή γνώμη ή επιδεινώνοντας τις κοινωνικές διακρίσεις…»
Ο Χριστοδουλίδης και το Αμερικανικό Όνειρο
"ΗΠΑ: Το όνειρο λίγων, ο εφιάλτης πολλών"
του Τόνυ Αγκαστινιώτη
Μεταξύ του 1800 και 1840 όταν οι ευρωπαίοι νέο-αμερικανοί είχαν φτάσει στον Μισισιπή, ανέπτυξαν το δόγμα του Προφανές Πεπρωμένου (Manifest Destiny). Ήταν η πεποίθηση ότι οι Η.Π.Α. είχαν θεία αποστολή να επεκτείνουν την κυριαρχία τους σε όλη τη Βόρεια Αμερική, αλλά και στην παγκόσμια σκηνή. Την ίδια περίοδο καθιερώθηκε το Δόγμα Μονρόε (Monroe Doctrine 1823). Ήταν οι πολιτικές θέσεις του προέδρου Τζέιμς Μονρόε, οι οποίες θεωρούν ως επιθετική ενέργεια την όποια προσπάθεια ευρωπαϊκών εθνών να αποικίσουν ή να αναμειχθούν στα πολιτικά πράγματα των κρατών της Βόρειας ή Νότιας Αμερικής.
Στο όνομα του Προτεσταντισμού και του Καπιταλισμού
Από το 1813 εν μέσω μιας θρησκευτικής κατάνυξης (Second Great Awakening 1800-1840), χιλιάδες προτεστάντες ιεραπόστολοι φεύγουν από την Αμερική για να «ευαγγελίσουν» την Ασία και στην συνέχεια όλο τον μη προτεσταντικό κόσμο. Οι ιεραπόστολοι, που μετέφεραν τον αμερικάνικο τρόπο αντίληψης ως μέρος της αποστολής τους, πίστευαν (ακόμη πιστεύουν) ότι με τη δράση τους θα έφερναν το βασίλειο του Θεού στη Γη. Το κράτος θα επενδύσει εκατομμύρια στις ιεραποστολές κτίζοντας σχολεία, νοσοκομεία και άλλα κοινωφελή ιδρύματα για τους προσήλυτους. Σταδιακά, όπου είναι εφικτό, θα ελέγξουν τις οικονομίες και θα εκμεταλλευτούν τους πόρους των υποταγμένων χωρών. Περιττό να πούμε πως πολλοί ιεραποστολικοί οργανισμοί και ποιμένες, κυρίως κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, βρέθηκαν να είναι συνεργάτες της CIA (William P. Rogers, Mission Aviation Fellowship, World Vision International κτλ).
Σοσιαλδημοκρατική πολιτική: αδιέξοδα και προοπτική - το παράδειγμα της Ελλάδας
Η Διαλεκτική διδάσκει πως τα πάντα βρίσκονται σε μια διαδικασία ασταμάτητης αλλαγής, σε κατάσταση δημιουργίας και θανάτου. Αυτές οι διεργασίες, που κινούνται και διεκπεραιώνονται με διαφορετικούς ρυθμούς μέσα στον χρόνο, διέπουν την πορεία και την εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας. Κι αν γράφονται αυτά, είναι επειδή πρέπει να παρακολουθήσουμε το τι συμβαίνει γύρω μας, κοντά και μακριά από μας, σε όλο τον κόσμο - και να τα παρατηρήσουμε μέσα στη διαλεκτική τους σχέση με τις οικονομικές και τις πολιτικές εξελίξεις, όπως αυτές εξελίσσονται στις σημερινές συνθήκες.
Όταν κατάρρευσε η Σοβιετική Ένωση, οι εκπρόσωποι του καπιταλισμού στη Δύση την υποδέχτηκαν με χαρές και πανηγύρια. Στα μάτια τους φάνταζαν όλα υπέροχα, και στα κεφάλια τους εγκαταστάθηκε μια πίστη ακλόνητη πως το σύστημά τους θα είναι το τελευταίο κοινωνικό σύστημα, με τα καλά του και τα κακά του. Θεώρησαν και πρόβαλαν την αποτυχία της σταλινικής Σοβιετικής Ένωσης ως αποτυχία του κομμουνισμού και επιβεβαίωση της ανωτερότητας της ιδεολογίας του καπιταλισμού. Από ιδεολογικής άποψης, η εργατική τάξη αισθάνθηκε ορφανή, ενώ η αστική τάξη της Δύσης παντοδύναμη. Στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής η υπεροψία εκτινάχτηκε στα ύψη, η αλαζονεία μεσουράνησε. Το πανηγύρι όμως δεν κράτησε για πολύ· μαύρα σύννεφα μαζεύτηκαν πάνω από τα κεφάλια τους· τα όνειρά τους κονιορτοποιήθηκαν με την εμφάνιση της κρίσης στην αμερικανική οικονομία το 2008.
Η γενοκτονία στη Γάζα και ο αντίκτυπος στην ελευθερία έκφρασης παγκόσμια
Από την έναρξη του πολέμου στη Γάζα, στις 7 του Οκτώβρη 2023, τουλάχιστον 146 δημοσιογράφοι και εργαζόμενοι σε μέσα ενημέρωσης έχουν σκοτωθεί, αρκετοί έχουν τραυματιστεί και άλλοι αγνοούνται. Η Διεθνής Ομοσπονδία Δημοσιογράφων (ΔΟΔ) έχει τεκμηριώσει τις δολοφονίες 133 Παλιστίνιων δμημοσιογράφων και εργαζομένων σε μέσα ενημέρωσης – 116 ανδρών και 17 γυνακών. Σκοτώθηκαν επίσης 8 Λιβανέζοι και 4 Ισραηλινοί. Οι έρευνες της ΔΟΔ, με τη βοήθεια του Συνδικάτου Παλαιστινίων Δημοσιογράφων, δείχνουν ξεκάθαρα ότι πολλά από αυτά τα θύματα έγιναν στόχος του ισραηλινού Στρατού – μια πρακτική που το Διεθνές Δικαστήριο ζήτησε την παύση της τον Οκτώβριο του 2023, όπως απαιτεί το διεθνές δίκαιο. Αν και η εσκεμμένη δολοφονία ενός δημοσιογράφου είναι έγκλημα πολέμου, ούτε μια δολοφονία δημοσιογράφου τον περασμένο χρόνο αλλά και τα προηγούμενα χρόνια στα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη, δεν έχει ποτέ ερευνηθεί ή διωχθεί, αφού η ατιμωρησία είναι πλήρης. Ορισμένες από αυτές τις υποθέσεις αποτελούν αντικείμενο καταγγελίας της ΔΟΔ και των Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα ενώπιον του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (ΔΠΔ).
Και επειδή μιλούμε για συγκεκριμένα άτομα και όχι απλά αριθμούς, στις ιστοσελίδες της ΔΟΔ αναφέρονται ένα προς ένα τα ονόματά τους, η ημερομηνία, ο τρόπος και τόπος της κάθε μίας δολοφονίας. Όλες οι δολοφονίες, εκτός από τέσσερις, έγιναν από ισραηλινές δυνάμεις.
Ένας χρόνος από τα πογκρόμ σε Λεμεσό και Χλώρακα: Η αντιρατσιστική κινητοποίηση
Ομιλία Ανθούλας Παπαδοπούλου, εκ μέρους της Συμμαχίας, Μέλος του Δ.Σ. ΚΙΣΑ στην εκδήλωση της Συμμαχίας Ενάντια Στην Ακροδεξιά, Τον Φασισμό Και Τον Ρατσισμό – Λεμεσός 30 Οκτωβρίου 2024
Όταν ένα χρόνο πριν, ή 14 μήνες πριν για να είμαστε ακριβείς, παρέλασαν στις οθόνες μας τα πογκρόμ των μαυροντυμένων κουκουλοφόρων του ΕΛΑΜ, του ΠΑ.ΜΕ.-Λακεδαιμόνιοι και άλλων ακροδεξιών και εθνικό-φασιστικών κύκλων, ενάντια σε μετανάστες και πρόσφυγες, ακόμα και σε Κύπριους και άλλους που έτυχε να έχουν το «λάθος» χρώμα και όψη όπως και σε δημοσιογράφους που κατέγραφαν τις βιαιότητες και τις καταστροφές, τρομοκρατήθηκε και συνταράχτηκε συθέμελα η κυπριακή κοινωνία. Παρά τις εκθέσεις, συστάσεις και προειδοποιήσεις κυπριακών, ευρωπαϊκών και διεθνών ΜΚΟ, οργανισμών, φορέων, κομμάτων και κινήσεων, τα πογκρόμ στη Χλώρακα και τη Λεμεσό δεν ήταν ούτε κεραυνός εν αιθρία, ούτε μη αναμενόμενα. Κατ’ αρχή και μόνο από πλευράς τήρησης των τυπικών κανονισμών, οι αρχές και η αστυνομία γνώριζαν από πριν για τις αντι-μεταναστευτικές συνάξεις «διαμαρτυρίας» που οργάνωσε το άθλιο αλλά και άκρως επικίνδυνο αυτό συνονθύλευμα.
Και ουσιαστικά, όμως, τα πογκρόμ θα έπρεπε να τα περιμέναμε αφού το σκηνικό γι αυτά, με το άκρατο ρατσιστικό αφήγημα και εχθρικό περιβάλλον για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, είχε στηθεί από πολύ πιο πριν, συστηματικά και συστημικά, από την κυβέρνηση Αναστασιάδη και με πρωτεργάτη τον τελευταίο της Υπουργό Εσωτερικών Νίκο Νουρή, με συνοδοιπόρους την ακροδεξιά και τους νέο-ναζιστές φασίστες, τη συντηρητική Δεξιά, το λεγόμενο Κέντρο και την Εκκλησία και με τη συνεπικουρία της πλειοψηφίας των ΜΜΕ. Ένα αφήγημα, που παρουσίαζε τους πρόσφυγες και τους μετανάστες ως απειλή για την εθνική ασφάλεια και την ίδια την επιβίωση της χώρας, τη δημογραφία και την πολιτιστική της ταυτότητα. Τους κατηγορούσε ακόμα συλλήβδην και αδιάκριτα ότι εργαλειοποιούνται θεληματικά από την Τουρκία για την υλοποίηση των σχεδίων της στην Κύπρο και από τρομοκρατικές οργανώσεις, όπως και για την ανεργία, την εγκληματικότητα και όλα τα δεινά που πλήττουν τη χώρα.