Αποχαιρετισμός στον Νίκο Κόκκινο

του Πατρίκιου Παύλου

Σίγουρα είναι τιμή και προνόμιο για κάποιον να απευθύνει τον ύστατο χαιρετισμό σε έναν άντρα όπως τον Νίκο Κόκκινο! Για μένα όμως πρόκειται για μια οδυνηρή τιμή και ένα ανεπιθύμητο προνόμιο. Γιατί για μένα ο άντρας που τιμούμε και αποχαιρετούμε σήμερα ήταν ένας αγαπημένος παιδικός φίλος και γείτονας αλλά συνάμα και συμμαθητής, σύντροφος, συνοδοιπόρος και συναγωνιστής, σε μικρούς και μεγάλους αγώνες …… από το λιγκρί στις χωράφες της Αγίας Ζώνης τη δεκαετία του ‘40, μέχρι την αντίσταση στην προδοτική δράση της ΕΟΚΑ Β τη δεκαετία του’70 και σε όσα ακολούθησαν τις επόμενες δεκαετίες.

Ο μάστρε Μιχάλης ο σκαρπάρης και η Ευτυχία, οι γονιοί του Νίκου, ήταν δυο συνηθισμένοι απλοί άνθρωποι, που ανάμεσα στους άλλους Αγιαζωίτες είχαν μόνο φίλους και αγαπημένους γείτονες. Διάλεξαν να φτιάξουν το σπιτικό τους στην τότε φτωχογειτονιά της Αγίας Ζώνης, που ήταν το βόρειο άκρο της Λεμεσού. Το δικό μας σπίτι ήταν στη βόρεια πλευρά της οδού Νικοκλέους, ακριβώς απέναντι από εκείνο του Κόκκινου. Γιαυτό και αναγιωθήκαμε μαζί με τον Νίκο. Μαζί στην ίδια τάξη στο δημοτικό, μαζί και στο γυμνάσιο.

Από πολύ μικρός ο Νίκος ανάπτυξε κοινωνικές και πολιτικές ευαισθησίες, επηρεασμένος βέβαια από τον μάστρε Μιχάλη, αλλά και από το πολιτικό κλίμα που επικρατούσε τότε στη Λεμεσό, ιδιαίτερα στις φτωχογειτονιές της περιφέρειας. Ήταν η εποχή των μεγάλων εργατικών και συνδικαλιστικών αγώνων και η εποχή των ιστορικών μαχών της αριστεράς στις δημαρχιακές εκλογές, με επικεφαλής τον Πλουτή Σέρβα και στη συνέχεια τον Κώστα Παρτασίδη. Εκείνοι οι αγώνες επηρέασαν καθοριστικά τη συνείδηση του νεαρού Νίκου, ο οποίος από την εφηβική του ηλικία είχε έντονη και δραστήρια ανάμειξη στην ίδρυση και ανάπτυξη συλλόγων της αριστεράς, ιδιαίτερα στις βόρειες συνοικίες της Λεμεσού.

Από πολύ μικρός εντάχθηκε στη μαθητική οργάνωση του ΑΚΕΛ και πρωτοστατούσε στις  κινητοποιήσεις της εποχής. Δεν άργησε να ενταχθεί σε ομάδα βάσης του κόμματος της αριστεράς και συνέχισε να αυτομορφώνεται  διαβάζοντας και συμμετέχοντας σε πολιτικές και ιδεολογικές συζητήσεις.

Όμως η πολιτική του πορεία από νωρίς είχε δυσκολίες και απογοητεύσεις που ήταν αναπόφευκτες στη περίπτωση ενός ανθρώπου με έντονους ιδεολογικούς προβληματισμούς και ασυμβίβαστο χαρακτήρα. Σε μια εποχή όπου κυριαρχούσε ο σταλινισμός και η μονολιθικότητα στον χώρο της αριστεράς, ο Νίκος βρέθηκε να συζητά και να κοντράρεται με τους συντρόφους του για ζητήματα που ο ίδιος θεωρούσε αυτονόητα. Το αποτέλεσμα ήταν να βρεθεί διαγραμμένος από το κόμμα του με μια κατηγορία ακατανόητη για τον ίδιο. Χαρακτηρίστηκε ως ‘’τροτσκιστής’’, χωρίς ο ίδιος τότε να γνωρίζει, όπως μου εξομολογήθηκε, ποιος ήταν και τι έγραψε ο Τρότσκι! Ακολούθησε μια δύσκολη περίοδος στην οποία το καταφύγιο του ήταν το ποτό και το τσιγάρο, τα οποία μάταια χρησιμοποιούσε για να πνίγει την πίκρα του και να καταλαγιάζει το πάθος του για την πολιτική και κοινωνική δράση που του έλειπε. Ανάπτυξε βέβαια μια σημαντική συνδικαλιστική δραστηριότητα, που όμως απείχε πολύ από εκείνο που ο ίδιος επιθυμούσε.

Όταν αργότερα του πρότεινα να έρθει μαζί μου για να οργανώσουμε και να αναπτύξουμε το Σοσιαλιστικό Κόμμα της ΕΔΕΚ, χρειάστηκαν πολλές συζητήσεις και δικές μου διαβεβαιώσεις για να πειστεί πως επρόκειτο για πραγματικά αριστερό και μάλιστα επαναστατικό κόμμα, για να αποφασίσει να ενταχθεί. Εκλέχτηκε μέλος της Ε.Ε Λεμεσού του κόμματος και μέλος της Κ.Ε. Στη Λεμεσό ανάλαβε το πόστο του Οργανωτικού Γραμματέα και όργωσε κυριολεχτικά την επαρχία οργανώνοντας παντού νέες ομάδες βάσης.

Η ιδεολογική του κατάρτιση και ο αγνός και προσιτός χαρακτήρας του τον καθιέρωσαν και τον έκαναν πλατιά αγαπητό. Αγνός, ταπεινός, καταδεχτικός, χωρίς αυτοπροβολή και χωρίς ποτέ να κάνει επίδειξη γνώσεων, διαλεγόταν με άνεση είτε συζητούσε με μορφωμένους και καθηγητάδες είτε μιλούσε με εργάτες ή απλούς ανθρώπους της γειτονιάς και του χωριού.

Μια αξιόλογη πολιτική δράση του Κόκκινου, που αξίζει να αναφερτεί είναι η συμμετοχή, μαζί με άλλους συντρόφους του, σε αποστολές σε στρατόπεδα της Αλ Φάταχ στον Λίβανο στα πλαίσια διεθνιστική αλληλεγγύης στον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού!

Άρχισαν όμως και στην ΕΔΕΚ τα προβλήματα. Όταν άρχισε εκείνο που χαρακτηρίστηκε σαν «δεξιά στροφή» του Κόμματος και άρχισαν οι αποβολές των αριστερών στελεχών, ο Νίκος Κόκκινος ήταν από τους πρώτους που διαγράφτηκαν, με την κατηγορία ότι κυκλοφορούσε την εφημερίδα της Αριστερής Πτέρυγας ‘’Σοσιαλιστική Έκφραση’’!

Ακολουθεί μια περίοδος έντονης πολιτικής δράσης στα πλαίσια μαρξιστικών οργανώσεων, πάντα κάτω από το κόκκινο λάβαρο των αγώνων της εργατικής τάξης για κοινωνική δικαιοσύνη. Ο Νίκος Κόκκινος ήταν πάντα νηφάλιος, διαλεκτικός και συνεπής υποστηρικτής της ενότητας της αριστεράς και όλων των οργανώσεων της εργατικής τάξης στον αγώνα για ανατροπή του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος.

Οι πίκρες και οι απογοητεύσεις του Νίκου από την πολιτική είχαν όμως και μια ‘’θετική’’, ας την πω, επίπτωση. Του έδωσαν την ευκαιρία και το κίνητρο να σκεφτεί την δημιουργία οικογένειας. Κι έτσι βρίσκει την Λούλλα του, η οποία γίνεται η πιστή, στοργική και αφοσιωμένη σύζυγος, που θα τον συντροφέψει και θα του συμπαρασταθεί μέχρι την ύστατη στιγμή! Από τον γάμο του με την Λούλλα γεννήθηκε μια θαυμάσια κόρη που πήρε το όνομα της καλοσυνάτης γιαγιάς Ευτυχίας, την οποία όμως η ίδια δεν είχε την ευτυχία να γνωρίσει! Η Ευτυχία χάρισε στον Νίκο και τη Λούλλα ένα πανέμορφο και αξιαγάπητο εγγονάκι, τον Νικόλα, που συμπλήρωσε την όμορφη οικογένεια του εξέχαστου Νίκου!

Αγαπημένες μου Λούλλα και Ευτυχία, έχετε κάθε δικαίωμα να είσαστε περήφανες για τον άντρα και πατέρα σας. Ήταν ένας μοναδικός και σημαντικός άνθρωπος, που άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα στη πολιτική ιστορία του τόπου μας.

Νεαρέ Νικόλα η πιο ευγενική φιλοδοξία που μπορείς να έχεις είναι να μοιάσεις στον αγαπημένο σου παπού!

Αιώνια ας είναι η μνήμη του αγαπημένου φίλου και σύντροφου Νίκου Κόκκινου!

Πατρίκιος Παύλου

Λεμεσός, 26 Φεβρουαρίου 2025