.png){kind=small}
Εικόνες φρίκης ξανά στη Γάζα
του Σωτήρη Βλάχου
Το έγκλημα στη Γάζα συνεχίζεται και παίρνει νέες διαστάσεις από τις 15 Μαρτίου, ημερομηνία κατά την οποία κατέρρευσε η εκεχειρία. Σε καθημερινή βάση τα δελτία τύπου της φρίκης.
«Ο προσφυγικός καταυλισμός Νουσεϊράτ υπήρξε το επίκεντρο των επιθέσεων χθες το βράδυ, με τρεις ισχυρές επιθέσεις σε κτίρια κατοικιών, καθώς οι άνθρωποι βρίσκονταν ακόμα μέσα…
«Σε μία μόνο επίθεση, οκτώ άτομα έχασαν τη ζωή τους, ενώ οι ομάδες διάσωσης εξακολουθούν να αναζητούν επιζώντες».
«Η υπηρεσία Πολιτικής Προστασίας στη Λωρίδα της Γάζας ανακοίνωσε σήμερα τον θάνατο 19 ανθρώπων σε διάφορα ισραηλινά πλήγματα στο βόρειο τμήμα του παλαιστινιακού θύλακα, σύμφωνα με εκπρόσωπό της».
«Οι ομάδες μας εντόπισαν 15 μάρτυρες και 10 τραυματίες, η πλειονότητα των οποίων ήταν γυναίκες και παιδιά, έπειτα από ισραηλινό πλήγμα εναντίον τριών διαμερισμάτων (...) στο βορειοδυτικό τμήμα της πόλης της Γάζας»
«Τέσσερις μάρτυρες και τέσσερις τραυματίες ανασύρθηκαν από σπίτι (...) στην πόλη Μπέιτ Λάχια στο βόρειο τμήμα της Λωρίδας της Γάζας».
«Είναι αδύνατο να ξεπεράσει κανείς τις σκηνές με τα πεινασμένα, σοκαρισμένα και τραυματισμένα παιδιά», λέει ο θωρακοχειρουργός Ehab Massad.
«Το θέαμα ενός παιδιού που στέκεται στην πόρτα, σαστισμένο επειδή έχασε όλη του την οικογένεια σε μια βομβιστική επίθεση, δεν θα μπορούσα ποτέ να το ξεχάσω αυτό, ποτέ».
Αποβολές, πρόωρες γέννες, κακοσχηματισμένα άκρα, «η σπονδυλική στήλη σαν σπασμένος πάπυρος». Αυτά αποτελούν συχνές αναφορές από πολλές πηγές και δύσκολα μπορούν να αμφισβητηθούν
Το Κράτος Δικαίου και ο ρόλος της Αριστεράς
Σύμφωνα με τον ορισμό του Παγκόσμιου Προγράμματος Δικαιοσύνης, το Κράτος Δικαίου είναι ένα σύστημα τεσσάρων οικουμενικών αρχών, όπου: α) η κυβέρνηση, οι αξιωματούχοι και οι κρατικοί παράγοντες είναι όλοι τους υπόλογοι σύμφωνα με τον νόμο, β) οι νόμοι είναι σαφείς, δημοσιοποιούνται και εφαρμόζονται ομοιόμορφα και προστατεύουν θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, στα οποία συμπεριλαμβάνονται η ασφάλεια των ατόμων και των αγαθών, γ) η διαδικασία με την οποία θεσπίζονται και επιβάλλονται οι νόμοι είναι προσβάσιμη, δίκαιη και αποτελεσματική, δ) η δικαιοσύνη αποδίδεται έγκαιρα από ικανούς, ηθικούς και ανεξάρτητους εκπροσώπους σε ικανό αριθμό, οι οποίοι διαθέτουν επαρκείς πόρους και αντικατοπτρίζουν την κοινότητα που υπηρετούν.
Οι οικουμενικές αυτές αρχές έχουν την αξία τους και είναι ωραίο να τις διαβάζει κανείς. Αλλά, από τη στιγμή της διατύπωσής τους στο χαρτί μέχρι και την εφαρμογή τους υπάρχει μια τεράστια απόσταση και διαφορά, επειδή όταν αρχίζουν να εφαρμόζονται αποκτούν πρακτικά τον ρόλο του ρυθμιστή των κοινωνικών σχέσεων. Πόσο αμερόληπτοι μπορεί να είναι οι συντάκτες του και ακόμα περισσότερο οι λειτουργοί που στελεχώνουν ένα μηχανισμό, που δημιουργήθηκε για να ρυθμίσει τις υπάρχουσες σχέσεις των ανθρώπων στη βάση της καπιταλιστικής παραγωγικής διαδικασίας;
Όταν ένα επιχειρησιακό κερδοσκοπικό εγχείρημα προβάλλεται ως «εθνικής σημασίας»
της Μερόπης Τσιμίλλη
Μέσα στο επιχειρησιακό περιβάλλον που έχουν δημιουργήσει τα ιδιωτικά πανεπιστήμια στην Κύπρο, η δημιουργία των οποίων, ξεκινώντας από την αναβάθμιση κολλεγίων, έγινε με τη σιωπή ή/και την ανοχή της κοινωνίας, και τα οποία έχουν γίνει τόσο κερδοφόρα ώστε να ελκύουν την εξαγορά τους από ξένες εταιρείες, το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο (ΕΚΠΑ) θεώρησε ότι ήρθε η στιγμή να διεκδικήσει μερίδιο αυτής της πίτας. Άλλωστε, στις 20 Δεκεμβρίου 2023 ο Μητσοτάκης, επιχειρηματολογώντας υπέρ της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα, είπε, μεταξύ άλλων: «Στην Κύπρο φοιτούν -αν δεν κάνω λάθος- κοντά στους 20.000 από την Ελλάδα… η ιδιωτική τριτοβάθμια εκπαίδευση [στην Κύπρο] καλύπτει ένα πολύ σοβαρό μέρος του ΑΕΠ της χώρας…». Κατέρχονται λοιπόν στην Κύπρο παραρτήματα, κατ΄αρχήν του ΕΚΠΑ, αγγλόφωνα, ιδιωτικού δικαίου, με δίδακτρα, ίσον κερδοσκοπικά.
Και ενώ η πίτα ετοιμάζεται να ξαναμοιραστεί, ο Πρύτανης του ΕΚΠΑ στον πανηγυρικό του λόγο κατά τη δοξολογία για την 25η Μαρτίου στη Λευκωσία, επέλεξε να πουλήσει το εγχείρημα ως «εθνικής σημασίας»!
Δασμοί Τραμπ
Η επίσημη έναρξη ενός νέου ψυχρού πολέμου
του Αντώνη Τούμπα
Ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ την περασμένη Τετάρτη, 02 Απριλίου 2025 ανακοίνωσε, με έναν ομολογουμένως ευφάνταστο τρόπο, την νέα δασμολογική πολιτική των ΗΠΑ. Οι Δασμοί αυτοί αφορούν προϊόντα που εισάγονται στις ΗΠΑ και έχουν ως στόχο να αμβλύνουν το εμπορικό έλλειμμα των ΗΠΑ.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες κατέγραψαν ρεκόρ ελλείμματος στο εμπορικό τους ισοζύγιο το 2024 που ξεπέρασε το ένα τρισεκατομμύριο δολάρια, με το αντίστοιχο πλεόνασμα της Κίνας, που αποτελεί και τον κυριότερο στόχο των δασμών που επιβάλλουν οι ΗΠΑ, να ανέρχεται στο 1 τρίσεκατομμυριο δολάρια επίσης.
Οι αυξημένοι Δασμοί που θα επιβάλλονται στα προϊόντα που εισάγονται στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ήδη προκαλέσει ανησυχίες ανά το παγκόσμιο, οι οποίες εκφράστηκαν με πτώση των μεγαλύτερων χρηματιστηρίων του πλανήτη περίπου 3% από την πρώτη μέρα της ανακοίνωσης (όχι της εφαρμογής) και περίπου 4% του ίδιου του Αμερικανικού χρηματιστηρίου.
Το ζήτημα των πολέμων μπαίνει πια στην ατζέντα με τον πιο άμεσο τρόπο
Μπορεί η απάντηση να είναι «έξω η Ελλάδα από τα ιμπεριαλιστικά σφαγεία»;
του Σωτήρη Βλάχου
Στη θεωρία, οι εμπορικοί πόλεμοι μέσω των δασμών είναι το προοίμιο των πραγματικών πολέμων και αναδεικνύουν πάνω απ’ όλα τον μεγάλο περιορισμό για ειρηνική συνύπαρξη των ιμπεριαλιστών. Αυτή την ιστορική στιγμή, τα δύο φαινόμενα συμβαδίζουν. Οι δασμοί που εξάγγειλε προχθές ο Τραμπ συμπίπτουν με τις εξαγγελίες για δημιουργία ευρωπαϊκού στρατού.
Οι εξελίξεις είναι εξαιρετικά επικίνδυνες πάνω απ’ όλα για την ειρήνη που υποτίθεται προστατεύουν με τη δημιουργία ευρωπαϊκού στρατού. Ο κάθε απλός άνθρωπος καταλαβαίνει ότι η τόση έμφαση έτσι ξαφνικά για δημιουργία ευρωπαϊκού στρατού δεν είναι την ειρήνη που εξυπηρετεί αλλά είναι προετοιμασία για τις πιο δυσμενείς εξελίξεις που φαίνεται να προδιαγράφονται. Αλλάζουν ταυτόχρονα τα οικονομικά δεδομένα στην ευρωπαϊκή ήπειρο που για πολλές δεκαετίες είχε στηρίξει ένα πιο κοινωνικό κράτος, το οποίο μπορούσε να κάνει ανεκτή τη ζωή των κατωτέρων στρωμάτων της κοινωνίας.
Η ελευθερία έκφρασης υπό διωγμόν*
του Χρίστου Χριστοφίδη
Το Άρθρο 19 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, η οποία υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών στις 10 Δεκεμβρίου του 1948, αναφέρει: «Κάθε άτομο έχει το δικαίωμα της ελευθερίας της γνώμης και της έκφρασης. Το δικαίωμα αυτό περιλαμβάνει το να εκφράζει τις απόψεις του χωρίς να υφίσταται δυσμενείς συνέπειες καθώς και το να αναζητά, να παίρνει και να διαδίδει πληροφορίες και ιδέες, με οποιοδήποτε μέσο έκφρασης και οπουδήποτε στον κόσμο.»
Τυχόν περιορισμοί σ’ αυτή την ελευθερία αποτελούν συμπτώματα σοβαρής κατάχρησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενώ η καταπίεση της ελευθερίας των μέσων ενημέρωσης δείχνει βαθιά έλλειψη σεβασμού προς τη δημοκρατία. Εννοείται, βέβαια, ότι κανείς δεν δικαιούται να επικαλεστεί αυτή την ελευθερία για να εκφράσει ρατσιστικό λόγο ή ρητορική μίσους.
Η δίωξη του δημοσιογράφου και προέδρου της συντεχνίας εργαζομένων Τύπου Basin-Sen, Αλί Κισμίρ, για ένα άρθρο γνώμης που έγραψε πριν 4 χρόνια, είναι κατάφωρη παραβίαση της πιο πάνω διακήρυξης. Αντιλαμβάνομαι ότι για τη συγκεκριμένη υπόθεση θα αναφερθούν άλλοι στην παρούσα έκδοση, θέλω όμως να πω το εξής: Το γεγονός ότι η δίκη του Αλί Κισμίρ συνεχίζεται πέραν των δύο χρόνων, αποτελεί από μόνο του μια εξοντωτική τιμωρία για τον ίδιο, κρατώντας τον σε συνεχή ανησυχία. Αποτελεί όμως και διαρκή απειλή για το σύνολο των δημοσιογράφων και των μέσων ενημέρωσης.
Αποχαιρετισμός στον Νίκο Κόκκινο
του Πατρίκιου Παύλου
Σίγουρα είναι τιμή και προνόμιο για κάποιον να απευθύνει τον ύστατο χαιρετισμό σε έναν άντρα όπως τον Νίκο Κόκκινο! Για μένα όμως πρόκειται για μια οδυνηρή τιμή και ένα ανεπιθύμητο προνόμιο. Γιατί για μένα ο άντρας που τιμούμε και αποχαιρετούμε σήμερα ήταν ένας αγαπημένος παιδικός φίλος και γείτονας αλλά συνάμα και συμμαθητής, σύντροφος, συνοδοιπόρος και συναγωνιστής, σε μικρούς και μεγάλους αγώνες …… από το λιγκρί στις χωράφες της Αγίας Ζώνης τη δεκαετία του ‘40, μέχρι την αντίσταση στην προδοτική δράση της ΕΟΚΑ Β τη δεκαετία του’70 και σε όσα ακολούθησαν τις επόμενες δεκαετίες.
Ο μάστρε Μιχάλης ο σκαρπάρης και η Ευτυχία, οι γονιοί του Νίκου, ήταν δυο συνηθισμένοι απλοί άνθρωποι, που ανάμεσα στους άλλους Αγιαζωίτες είχαν μόνο φίλους και αγαπημένους γείτονες. Διάλεξαν να φτιάξουν το σπιτικό τους στην τότε φτωχογειτονιά της Αγίας Ζώνης, που ήταν το βόρειο άκρο της Λεμεσού. Το δικό μας σπίτι ήταν στη βόρεια πλευρά της οδού Νικοκλέους, ακριβώς απέναντι από εκείνο του Κόκκινου. Γιαυτό και αναγιωθήκαμε μαζί με τον Νίκο. Μαζί στην ίδια τάξη στο δημοτικό, μαζί και στο γυμνάσιο.
Τι να κάνουμε με τις τράπεζες;
Mετά την φιλελευθεροποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος κατά το 1999-2000, όσον αφορά την απορρύθμιση στον καθορισμό επιτοκίων και την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, το τραπεζικό σύστημα στην Κύπρο εισέρχεται στο πλέγμα των οικονομικών σχέσεων που έχει ονομασθεί ως χρηματιστικοποίηση.
Κύρια χαρακτηριστικά αυτής της περιόδου στην κυπριακή οικονομία, ήταν η ποσοτική μεγέθυνση του τραπεζικού τομέα, χρηματοδότηση φούσκων οι οποίες τελικά κατέρρεαν με πολύ αρνητικά αποτελέσματα για την οικονομία, πηγή αστάθειας, διαφθοράς και δημιουργία οικονομικών κρίσεων. Όλα αυτά τα φαινόμενα τα είδαμε να ξεδιπλώνονται στην περίπτωση της Κύπρου κατά την περίοδο 2000-2010. Πιθανώς όμως η πιο σημαντική εξέλιξη στα πλαίσια της χρηματιστικοποίησης και που διαφοροποιεί ουσιαστικά την λειτουργία του καπιταλισμού είναι η αυξημένη πολιτική επιρροή των τραπεζών στην λήψη αποφάσεων οικονομικής πολιτικής και η επικυριαρχία του τραπεζικού συστήματος σε σχέση με το πολιτικό σύστημα, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και απέναντι στην κοινωνία γενικότερα. Αυτό το τελευταίο χαρακτηριστικό το βλέπουμε στην Κύπρο του σήμερα να ισχύει και να εφαρμόζεται. Οι τράπεζες κάνουν ότι θέλουν όσον αφορά επιτόκια, προμήθειες και κερδοφορία χωρίς να δέχονται καμιά ενόχληση είτε από την Κεντρική Τράπεζα, είτε από το πολιτικό σύστημα και τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς, παρά την λαϊκή και κοινωνική αντίδραση
Ο Χριστοδουλίδης και το Αμερικανικό Όνειρο
"ΗΠΑ: Το όνειρο λίγων, ο εφιάλτης πολλών"
του Τόνυ Αγκαστινιώτη
Μεταξύ του 1800 και 1840 όταν οι ευρωπαίοι νέο-αμερικανοί είχαν φτάσει στον Μισισιπή, ανέπτυξαν το δόγμα του Προφανές Πεπρωμένου (Manifest Destiny). Ήταν η πεποίθηση ότι οι Η.Π.Α. είχαν θεία αποστολή να επεκτείνουν την κυριαρχία τους σε όλη τη Βόρεια Αμερική, αλλά και στην παγκόσμια σκηνή. Την ίδια περίοδο καθιερώθηκε το Δόγμα Μονρόε (Monroe Doctrine 1823). Ήταν οι πολιτικές θέσεις του προέδρου Τζέιμς Μονρόε, οι οποίες θεωρούν ως επιθετική ενέργεια την όποια προσπάθεια ευρωπαϊκών εθνών να αποικίσουν ή να αναμειχθούν στα πολιτικά πράγματα των κρατών της Βόρειας ή Νότιας Αμερικής.
Στο όνομα του Προτεσταντισμού και του Καπιταλισμού
Από το 1813 εν μέσω μιας θρησκευτικής κατάνυξης (Second Great Awakening 1800-1840), χιλιάδες προτεστάντες ιεραπόστολοι φεύγουν από την Αμερική για να «ευαγγελίσουν» την Ασία και στην συνέχεια όλο τον μη προτεσταντικό κόσμο. Οι ιεραπόστολοι, που μετέφεραν τον αμερικάνικο τρόπο αντίληψης ως μέρος της αποστολής τους, πίστευαν (ακόμη πιστεύουν) ότι με τη δράση τους θα έφερναν το βασίλειο του Θεού στη Γη. Το κράτος θα επενδύσει εκατομμύρια στις ιεραποστολές κτίζοντας σχολεία, νοσοκομεία και άλλα κοινωφελή ιδρύματα για τους προσήλυτους. Σταδιακά, όπου είναι εφικτό, θα ελέγξουν τις οικονομίες και θα εκμεταλλευτούν τους πόρους των υποταγμένων χωρών. Περιττό να πούμε πως πολλοί ιεραποστολικοί οργανισμοί και ποιμένες, κυρίως κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, βρέθηκαν να είναι συνεργάτες της CIA (William P. Rogers, Mission Aviation Fellowship, World Vision International κτλ).