Οι δημοτικές εκλογές της 25ης Δεκεμβρίου αποτελούν την απάντηση της τουρκοκυπριακής κοινότητας στην προσπάθεια μηδενισμού της θέλησής της και εξαφάνισης της ανεξάρτητης ύπαρξής της από τον Ερντογάν και τους εγκάθετούς-του στην Κύπρο. Η επιτυχία της Αριστεράς σε επτά δήμους, και ιδιαίτερα στους σημαντικούς δήμους της Λευκωσίας, της Αμμοχώστου και της Κερύνειας, δείχνει πως η αντοχή της τουρκοκυπριακής κοινότητας απέναντι στην προσπάθεια του Ερντογάν για εξισλαμισμό και αφομοίωσή της εξακολουθεί να διατηρεί μια δυναμική που φαινόταν να αδυνατίζει και να χάνεται με τη συνέχιση του αδιεξόδου στο Κυπριακό και τις αρνητικές προοπτικές για τις πολιτικές εξελίξεις στην ελληνοκυπριακή κοινότητα.

Τα αποτελέσματα των εκλογών δείχνουν πως οι Τουρκοκύπριοι αποτελούν τους πιο σταθερούς και σημαντικούς εν δυνάμει συμμάχους στον αγώνα για τη λύση του Κυπριακού. Αποδεικνύουν ότι οι Τουρκοκύπριοι δεν είναι άβουλα όργανα της Τουρκίας και του Ερντογάν, αλλά έχουν τη δική τους θέληση και την αποφασιστικότητα να αγωνιστούν για τη διατήρηση της ανεξάρτητης ύπαρξής τους απέναντι στην προσπάθεια επιβολής του Ερτογάν. Αυτή η αποφασιστικότητα είναι και ένα κάλεσμα προς τους Ελληνοκύπριους για ενεργή και ουσιαστική συνεργασία με τους Τουρκοκύπριους, που θα ενισχύσει την αυτοπεποίθησή τους στον αγώνα ενάντια στις πολιτικές καταπίεσης που αντιμετωπίζουν.

Ο Νιαζί Κιζιλγιουρέκ αναλύει τα αποτελέσματα των εκλογών στο Καφενείο της Πέμπτης και δίνει τις δικές-του απόψεις για την πορεία της τουρκοκυπριακής κοινότητας σήμερα και του Κυπριακού γενικότερα.

Αυτή είναι η τέταρτη μεγάλη οργανική κρίση του καπιταλισμού, και είναι διαφορετική από τις προηγούμενες. Είναι γενική κρίση διότι θίγει σχεδόν το σύνολο των επί μέρους βαθμίδων της οικονομίας και της κοινωνίας. Είναι οργανική κρίση επειδή δεν μπορεί να λυθεί εκτός εάν γίνουν αλλαγές στον τρόπο που είναι δομημένο το οικονομικό σύστημα. Και είναι κρίση διαφορετική από τις προηγούμενες διότι οι κυβερνήσεις δεν είναι πλέον σε θέση να διαμορφώσουν σχέδιο εξόδου από την κρίση ώστε να αποσπάσουν τη συναίνεση του πληθυσμού. Για αυτό, για να αναπληρώσουν το κενό στρέφονται στον αυταρχισμό και στην σύμφυση με την άκρα δεξιά. Ούτε βρίσκει το σύστημα διέξοδο σε μια τεχνολογική επανάσταση. Γι’ αυτό και έχουμε έναν αχαλίνωτο, επιθετικό καπιταλισμό, διότι η μοναδική του διέξοδος είναι η εντατικοποίηση της εργασίας και η ελευθερία του κεφαλαίου να εκμεταλλεύεται την εργασία ασύδοτα και ανεξέλεγκτα.

Στην περίπτωση της Κύπρου, αυτή η συγκυρία εξειδικεύεται με μια πρωτοφανή για καιρό ειρήνης αναδιανομή του εισοδήματος σε βάρος της εργασίας, αρχικά με το μνημόνιο και τώρα με τον πληθωρισμό. Αυτό έχει οδηγήσει τους δείκτες κερδοφορίας σε ιστορικά υψηλά επίπεδα παρά το γεγονός ότι η παραγωγικότητα της εργασίας είναι στάσιμη και μόνο ένα μικρό μέρος των κερδών επενδύεται σε παραγωγικό κεφάλαιο. Ο Κυπριακός νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός εμφανίζεται σήμερα ως άδικος και ταυτοχρόνως αναποτελεσματικός, και για αυτόν τον λόγο δεν δικαιούται να αρθρώνει λόγο περί γενικού συμφέροντος.

Αυτή την Πέμπτη, 12 του Γενάρη, θα έχουμε στο Καφενείο τον Ηλία Ιωακείμογλου, επιστημονικό συνεργάτη του ΙΝΕΚ (Ινστιτούτου Εργασίας Κύπρου) της ΠΕΟ, που θα αναφερτεί στην Έκθεση για την Οικονομία και την Απασχόληση για το 2022 και τη σύνδεσή-της με την παγκόσμια οικονομική και πολιτική πραγματικότητα. Θα έχουμε επίσης παρέμβαση από τον Παύλο Καλοσυνάτο, Διευθυντή του ΙΝΕΚ, για μια αναφορά στη σημασία της Έκθεσης και την αξιοποίησή-της απο το συνδικαλιστικό κίνημα και την αριστερά γενικότερα.

Με την εκλογή του Ερσίν Τατάρ στην ηγεσία της τουρκοκυπριακής κοινότητας το Κυπριακό μπήκε σε μια νέα περίοδο. Μια περίοδο απελπισίας και απόγνωσης για όσους αγωνίζονται για την επανένωση της Κύπρου. Η εκλογή του Τατάρ δεν είναι άσχετη με την αρνητική στάση του Νίκου Αναστασιάδη και της Κυβέρνησής-του, μια πολιτική υπαναχώρησης από τις προσπάθειες λύσης και εισαγωγής της ιδέας για λύση των δύο κρατών. Υπάρχουν δυνατότητες επανόδου στις συνομιλίες και με ποιους όρους; Μπορούμε να ελπίζουμε σε μια νέα προσπάθεια για λύση που να έχει ελπίδες επιτυχίας; Ποιες είναι οι προοπτικές για το Κυπριακό και πώς σχετίζονται με τις επικείμενες προεδρικές εκλογές;

Ο Τουμάζος Τσελεπής αναλύει τη σημερινή κατάσταση και δίνει τις δικές-του εκτιμήσεις για το πρόβλημα.

«Ικανοποίηση» και «υπερηφάνεια» για το κράτος που παραδίδει, εξέφρασε πρόσφατα ο Αναστασιάδης! Τι κράτος λοιπόν παραδίδει;

Μετά από 10 χρόνια διακυβέρνησης Αναστασιάδη - ΔΗΣΥ, με το ένα σαμποτάρισμα της λύσης του Κυπριακού να ενισχύεται από ακόμα ένα, με μια κλιμακούμενη τυχοδιωκτική οικονομιkή πολιτική, με τη μία επίθεση ενάντια στην κοινωνία και τα κεκτημένα της να διαδέχεται την άλλη, με το ένα σκάνδαλο να επικαλύπτεται από το επόμενο και με πολυέξοδες έρευνες που καταλήγουν στη συγκάλυψη, αλλά και με εκθέσεις - κολάφους για την κυβέρνηση να συσσωρεύονται, το ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ επιχειρεί μια αναδρομή σε αυτή την "υπερήφανη" δεκαετία: για να μην ξεχνούμε και να μην επιτρέψουμε τη συνέχιση της καταστροφικής πορείας για τον τόπο και τον λαό.

Ο δημοσιογράφος Μακάριος Δρουσιώτης έχει γράψει πολλά βιβλία αναζητώντας την αλήθεια για τα δεινά της Κύπρου. Το πάθος-του για τη λύση του Κυπριακού τον έφερε στο Προεδρικό σαν σύμβουλο του Νίκου Αναστασιάδη, του μόνου κομματικού ηγέτη που το 2004 αγωνίστηκε για την αποδοχή του Σχεδίου Ανάν.

Η εμπειρία-του δίπλα στον Πρόεδρο Αναστασιάδη υπήρξε τραυματική. Είδε τον Νίκο Αναστασιάδη να μετατρέπεται από αγωνιστή της λύσης σε αρνητή-της, τον είδε να βρίσκεται στο επίκεντρο μιας απίστευτης ιστορίας διαφθοράς και διαπλοκής που είναι υπεύθυνη για πλείστα από τα προβλήματα που ταλανίζουν την Κυπριακή κοινωνία.

Αυτή την εμπειρία ο Μακάριος Δρουσιώτης την έχει καταγράψει στην τριλογία-του «Η Συμμορία», «Έγκλημα στο Κραν Μοντανά» και «Κράτος Μαφία». Παρά τις τρομακτικές λεπτομέρειες και ονομαστικές αναφορές που περιέχονται στα βιβλία-του, ο Μακάριος Δρουσιώτης αντιμετωπίστηκε από μια απίστευτη συνωμοσία σιωπής από το Προεδρικό Μέγαρο, από τον πολιτικό κόσμο της Κύπρου και τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας. Μόλις πρόσφατα αρχίζει να σπάζει αυτή η συνομωσία σιωπής και να συζητούνται τα φαινόμενα διαφθοράς που εντοπίζει.

Για αυτή-του την εμπειρία και την αντιμετώπισή-του από το κατεστημένο της διαφθοράς ο Μακάριος Δρουσιώτης θα μας μιλήσει στο Καφενείο της Πέμπτης αυτή τη βδομάδα.

Ο πρώτος γύρος των Προεδρικών Εκλογών του 2023 ανέδειξε τον Ανδρέα Μαυρογιάννη, τον υποψήφιο που στήριξε η Αριστερά, στη δεύτερη θέση, μόλις 2.4 μονάδες μετά τον Νίκο Χριστοδουλίδη, την πρώτη κατ’ εξοχήν υποψηφιότητα ξεκάθαρου λαϊκισμού στην ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Ο αποκλεισμός του Αβέρωφ Νεοφύτου από τον δεύτερο γύρο δημιουργεί προβλήματα στον Συναγερμό, προβλήματα που δεν είναι άσχετα με την πρωτόγνωρη κρίση που επικρατεί στο στρατόπεδο της άρχουσας τάξης στην Κύπρο, όπως και σε άλλες χώρες του ύστερου καπιταλισμού. Η άνοδος του Νίκου Χριστοδουλίδη είναι το ανάλογο της ανόδου του Τραμπ στις ΗΠΑ. Τυχόν επικράτησή-του στο δεύτερο γύρο θα έχει ανάλογες αρνητικές επιπτώσεις στην Κυπριακή κοινωνία με ακραία μορφή δεδομένης της τεράστιας διαφοράς στα μεγέθη. Θα σημάνει το τέλος της προσπάθειας για λύση του Κυπριακού, θα σημάνει το τέλος του αγώνα ενάντια στη διαφθορά, θα σημάνει την ένταση της επίθεσης κατά του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων.

Πώς μπορούμε να αποτρέψουμε την επικράτηση ενός τέτοιου δεξιού, λαϊκιστή και εθνικιστή; Πώς θα μπορέσουμε να δώσουμε την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο; Ήδη το μεγάλο ποσοστό που εξασφάλισε ο Ανδρέας Μαυρογιάννης έχει δείξει τις δυνατότητες της Αριστεράς να αντισταθεί στις επίβουλες εναντίον-της και την ικανότητά-της να δίνει τις μάχες-της.

Την ερχόμενη Πέμπτη ο Θέμος Δημητρίου θα εισάξει τη συζήτηση για τη σημασία των Προεδρικών εκλογών του 2023 και τις προοπτικές για το δεύτερο γύρο της επόμενης Κυριακής.

Το αποτέλεσμα των εκλογών για την Προεδρία αποτελεί μεγάλο πλήγμα για τις δυνατότητες επίλυσης του Κυπριακού. Με τον Τατάρ στο βορρά και τον Χριστοδουλίδη στο νότο, είναι δύσκολο να αναμένουμε μια σοβαρή προσπάθεια επανέναρξης των συνομιλιών.

Ταυτόχρονα, ο πολιτικός χάρτης στην Ελληνοκυπριακή κοινότητα φαίνεται να αλλάζει σημαντικά. Η διάσπαση του Συναγερμού ίσως να είναι αναπόφευκτη ενώ μια τρίτη πενταετία της δεξιάς στην εξουσία χωρίς τη συμμετοχή του ΑΚΕΛ στη διακυβέρνηση ίσως να σημαίνει και αλλαγή στις προσεγγίσεις του κόμματος της Αριστεράς. Για μια πρώτη εκτίμηση της πολιτικής κατάστασης μετά τις εκλογές θα μιλήσει στο Καφενείο της Πέμπτης ο Θέμος Δημητρίου με τις δικές-του αντιδράσεις για το νέο σκηνικό.

Το 2020 κυκλοφόρησε το βιβλίο του Κώστα Λεοντίου «Ιχνηλάτες του Φωτός». Όπως αναφέρεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου «Ένα οδοιπορικό στον τόπο και τον χρόνο, όπου ο μύθος μπλέκεται με ιστορικά γεγονότα. Από τη Γαλλία έως την Αίγυπτο, από την Κωνσταντινούπολη έως τις Βρυξέλλες, από την Κύπρο έως το Κογκό, από την Ρώμη έως τη Θεσσαλονίκη, δύο Βέλγοι πρώην αστυνομικοί επιθεωρητές, μια Ιταλίδα τεχνοκριτικός, ένας ιερωμένος στη μονή της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά, μια Βαρωσιώτισα ιστορικός, ένας Γάλλος φωτορεπόρτερ κι ένας Σαλονικιός θεολόγος ιχνηλατούν το παρόν και το παρελθόν, προσπαθώντας να ρίξουν φως σε άλυτα μυστήρια και ανεξιχνίαστες τραγωδίες. Όπου μια μυστική οργάνωση οδηγεί στις ατραπούς σύγχρονων κολάσεων και λησμονημένων παραδείσων, αναζητώντας βάλσαμο για τις πληγές ενός πολύπαθου κόσμου»

Σήμερα, ο Αλέκος Τριγγίδης μας παρουσιάζει τη δική-του ανάγνωση στο Καφενείο της Πέμπτης.

Το 1910, κατά την διάρκεια των εργασιών της Δεύτερης Διεθνούς Συνδιάσκεψης των Σοσιαλιστριών Γυναικών που έγινε στην Κοπεγχάγη, η Γερμανίδα σοσιαλίστρια και μεγάλη επαναστάτρια Κλάρα Τσέτκιν έθεσε το ζήτημα της θεσμοθέτησης Διεθνούς Μέρας της Εργαζόμενης Γυναίκας, ως φόρο τιμής στις δύο ιστορικές απεργίες των ΗΠΑ (του 1857 και 1909) και ταξικής αλληλεγγύης στις εργαζόμενες γυναίκες όλου του κόσμου. Το συνέδριο αποφάσισε ότι κάθε χρόνο, σε κάθε χώρα, θα γιορτάζεται στις 8 του Μάρτη η «Ημέρα της Γυναίκας» με το σύνθημα «Η ψήφος για τις γυναίκες θα ενώσει τις δυνάμεις μας στον αγώνα για το σοσιαλισμό». Πολλά χρόνια αργότερα, το 1977, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών κάλεσε τα κράτη μέλη να ανακηρύξουν την 8η Μαρτίου ως Ημέρα του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των γυναικών και την παγκόσμια ειρήνη.

Η 8η του Μάρτη δεν είναι λοιπόν η "Γιορτή της Γυναίκας", δεν είναι φιέστα. Είναι κάλεσμα σε αγώνα. Σε αγώνα που είναι αναπόσπαστο μέρος του αγώνα του παγκόσμιου εργατικού κινήματος ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση. Ο αγώνας για τα δικαιώματα των γυναικών, ο αγώνας για την ισότητα, είναι αγώνας για την απελευθέρωση όλης της ανθρωπότητας. Όπως λέει και το τραγούδι "Ψωμί και τριαντάφυλλα", "ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΤΟ ΞΕΣΗΚΩΜΑ, ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ".

Είναι με μεγάλη χαρά που θα έχουμε ξανά μαζί μας τον Γιώργο Μολέσκη στο Καφενείο της Πέμπτης 16 του Μάρτη. Μας έχει ήδη χαρίσει μια βραδιά ποίησης με δικά του ποιήματα, στις 7 του Ιούνη του 2018, μια βραδιά με ποιήματα σύγχρονων Τουρκοκύπριων ποιητών μεταφρασμένα από τον ίδιο - μια "Απόπειρα Επικοινωνίας", στις 8 του Νιόβρη του 2018, και μια ακόμα, στις 28 του Φεβράρη του 2019, όπου ανθολόγησε για μας από το ανθολόγιό του "Ρωσική Ποίηση 20ου αιώνα". Ξεχωριστές βραδιές, κατανυκτικές. Ποιητικές, αλλά και πολιτικές ταυτόχρονα. Γιατί η ποίηση, όπως και κάθε μορφή τέχνης, δημιουργείται στη βάση των οικονομικών και πολιτικών συνθηκών και σχέσεων. Η σημερινή βραδιά ποίησης, αφορμώμενη από την τελευταία συλλογή ποιημάτων του Γιώργου Μολέσκη "Ανοικτός ουρανός", αφιερώνεται με αγάπη και βαθιά εκτίμηση στην αλησμόνητη Νόνα Μολέσκη.

Η παρουσίαση θα ασχοληθεί με την περιγραφή των κυριότερων πολιτικών συμμαχιών που έχουν σχηματιστεί στην Τουρκία πριν από τις προεδρικές και βουλευτικές εκλογές του 2023. Τα κόμματα και τα ιδεολογικά τους προγράμματα, οι υποψηφιότητες για την προεδρία της χώρας, καθώς και ο ιστορικός συμβολισμός των 100 χρόνων από την ίδρυση του τουρκικού κράτους, είναι μεταξύ των βασικών στοιχείων της προεκλογικής περιόδου. Ωστόσο είναι γεγονός ότι όλα τα προαναφερθέντα στοιχεία λειτουργούν, επηρεάζονται από και επηρεάζουν ένα συγκεκριμένο κοινωνικοοικονομικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εμφανίζονται. Συνεπώς η πληρέστερη κατανόηση της πολιτικής αντιπαράθεσης των εκλογών στην Τουρκία, απαιτεί μια ευρύτερη ανάλυση των κύριων διαιρετικών αξόνων της κοινωνίας και των εκφράσεων τους στο πολιτικό και εκλογικό επίπεδο. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η παρουσίαση θα επεκταθεί στην παρουσίαση των κοινωνικών, οικονομικών και πολιτισμικών αντιπαραθέσεων που εκπροσωπούν οι διαφορετικές συμμαχίες στις εκλογές της Τουρκίας.

Στην παρουσίαση θα αναλυθεί η σημερινή κατάσταση στο Ισραήλ όπως διαμορφώνεται με τη νέα σκληροπυρηνική κυβέρνηση του Μπενιαμίν Νετανιάχου, η οποία εκλέγηκε με την υποστήριξη μιας πλειοψηφίας 64 εθνικιστών, υπερ-ορθόδοξων βουλευτών επί συνόλου 120.

Επιδίωξη της νέας κυβέρνησης είναι να περιοριστεί το κράτος δικαίου, να μεταρρυθμιστεί η εθνική εκπαίδευση, να συντριβεί η αριστερή αντιπολίτευση, να επιβληθεί ο ιουδαϊκός εθνικισμός ως εθνική ταυτότητα, να προωθηθεί η προσάρτηση της Δυτικής Όχθης και να συνεχιστεί η εξουδετέρωση των Παλαιστινίων.

Η παρουσίαση θα ασχοληθεί επίσης με τις μεγάλες διαδηλώσεις ενάντια στη ριζική αναμόρφωση του δικαστικού συστήματος με μια ρήτρα «παρέκκλισης», όπως αποκαλείται, η οποία θα επιτρέπει σε 61 βουλευτές να ακυρώνουν αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου. Η αποδυνάμωση του Ανώτατου Δικαστηρίου, του μόνου θεσμού προς τον οποίο μπορούν να στραφούν οι Παλαιστίνιοι για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους, θα οδηγήσει στην κατάργηση των τελευταίων δικαστικών εμποδίων που ακόμα μπορούν να φρενάρουν την επέκταση του εποικισμού.

Θα μπορέσει η λαϊκή αντίσταση να εμποδίσει τον Νετανιάχου να αλλάξει τους θεσμούς της χώρας του; Πρόκειται για την Ισραηλινή άνοιξη ή την 3η Ιντιφάτα;

Τα Χριστούγεννα του 1963 ξέσπασαν βίαια επεισόδια ανάμεσα στην Τουρκοκυπριακή και την Ελληνοκυπριακή κοινότητα. Η «τουρκοκυπριακή ανταρσία» κατά το ελληνοκυπριακό αφήγημα ή ο «ελληνοκυπριακός σφετερισμός της Κυπριακής Δημοκρατίας» κατά το τουρκοκυπριακό, είχε αρχίσει. Τα χρόνια 1964-1967, από την κατάρρευση των Συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου μέχρι την άνοδο της Ελληνικής Χούντας, υπήρξαν κρίσιμα για την πορεία του Κυπριακού και τις σχέσεις των δυο κοινοτήτων και όχι μόνο.

Ο Τάκης Χατζηδημητρίου έχει ήδη ασχοληθεί με την πορεία της δημιουργίας και της λειτουργίας της Κυπριακής Δημοκρατίας σε προηγούμενα βιβλία-του. Το πρώτο «Κυπριακό 1950-1959, Το Τέλος του Αλυτρωτισμού» εξετάζει πως φθάσαμε στη Ζυρίχη. Το δεύτερο «Κυπριακή Δημοκρατία 1959-1964: Κράτος και Παρακράτος» περιγράφει την πορεία της Κύπρου ως ανεξάρτητου κράτους και αναλύει πως καταλήξαμε στις διακοινοτικές συγκρούσεις. Στο τρίτο « Κυπριακή Δημοκρατία 1964- 1967: Από τη στρατιωτικοποίηση στη στρατοκρατία» καλύπτει την περίοδο από το ψήφισμα της 4ης Μαρτίου 1964 και μετά, μέχρι την 21η Απριλίου 1967, τη νύχτα που επιβλήθηκε η δικτατορία στην Ελλάδα και που η σκιά απλώθηκε της και πάνω από την Κύπρο.

Για τα γεγονότα αυτής της περιόδου ο Τάκης Χατζηδημητρίου θα μας μιλήσει στο Καφενείο της Πέμπτης στις 6 Απριλίου 2023.

Πριν 20 χρόνια μια τουρκοκυπριακή εξέγερση ανάγκασε το καθεστώς της «Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου» να ανοίξει τα οδοφράγματα προκαλώντας το πρώτο ρήγμα στο σκληρό σύνορο της μοιρασμένης Κύπρου. Στόχος του Ντενκτας ήταν να εκτονώσει την κατάσταση, ελπίζοντας ότι το άνοιγμα των οδοφραγμάτων θα οδηγούσε τους Τουρκοκύπριους να συνειδητοποιήσουν και πάλι πως οι Ελληνοκύπριοι ήταν εχθροί-τους.

Αναφορά στα γεγονότα του 2003 κάνουν οι ΘΕΜΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ και ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΛΑΧΟΣ συγγραφείς του βιβλίου «Προδομένη Εξέγερση» που αναφέρεται στον αγώνα των Τουρκοκυπρίων για την ειρήνη και την επανένωση της Κύπρου που οδήγησε στο άνοιγμα των οδοφραγμάτων.

Ο Αλέξης Αλέκου και ο Σπύρος Σακελλαρόπουλος θα μιλήσουν στο Καφενείο της Πέμπτης 27 Απριλίου 2023 για το νέο τους βιβλίο "Ιστορία του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κύπρου (1923-1944)". Το βιβλίο (έκδοση: 2023) παρουσιάζει την ιστορική διαδρομή του ΚΚΚ από την πρώτη δημόσια παρουσία του μέσω της εφημερίδας Πυρσός τον Νοέμβριο του 1923 μέχρι και την, άτυπη, διάλυσή του στο 5ο Συνέδριό του τον Νοέμβριο του 1944. Μέσω της χρήσης πληθώρας πρωτογενών πηγών, η πλειονότητα των οποίων ήταν άγνωστη μέχρι τώρα, αναδεικνύονται στο βιβλίο μια σειρά ζητημάτων που επηρέασαν για περισσότερες από δύο δεκαετίες την πολιτική ιστορία της Κύπρου.

Τα Χριστούγεννα του 1963 ξέσπασαν βίαια επεισόδια ανάμεσα στην Τουρκοκυπριακή και την Ελληνοκυπριακή κοινότητα. Η «τουρκοκυπριακή ανταρσία» κατά το ελληνοκυπριακό αφήγημα ή ο «ελληνοκυπριακός σφετερισμός της Κυπριακής Δημοκρατίας» κατά το τουρκοκυπριακό, είχε αρχίσει. Τα χρόνια 1964-1967, από την κατάρρευση των Συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου μέχρι την άνοδο της Ελληνικής Χούντας, υπήρξαν κρίσιμα για την πορεία του Κυπριακού και τις σχέσεις των δυο κοινοτήτων και όχι μόνο.

Ο Τάκης Χατζηδημητρίου έχει ήδη ασχοληθεί με την πορεία της δημιουργίας και της λειτουργίας της Κυπριακής Δημοκρατίας σε προηγούμενα βιβλία-του. Το πρώτο «Κυπριακό 1950-1959, Το Τέλος του Αλυτρωτισμού» εξετάζει πως φθάσαμε στη Ζυρίχη. Το δεύτερο «Κυπριακή Δημοκρατία 1959-1964: Κράτος και Παρακράτος» περιγράφει την πορεία της Κύπρου ως ανεξάρτητου κράτους και αναλύει πως καταλήξαμε στις διακοινοτικές συγκρούσεις .

Στο τρίτο « Κυπριακή Δημοκρατία 1964- 1967: Από τη στρατιωτικοποίηση στη στρατοκρατία» καλύπτει την περίοδο από το ψήφισμα της 4ης Μαρτίου 1964 και μετά, μέχρι την 21η Απριλίου 1967, τη νύχτα που επιβλήθηκε η δικτατορία στην Ελλάδα και που η σκιά απλώθηκε της και πάνω από την Κύπρο.

Τα Χριστούγεννα του 1963 ξέσπασαν βίαια επεισόδια ανάμεσα στην Τουρκοκυπριακή και την Ελληνοκυπριακή κοινότητα. Η «τουρκοκυπριακή ανταρσία» κατά το ελληνοκυπριακό αφήγημα ή ο «ελληνοκυπριακός σφετερισμός της Κυπριακής Δημοκρατίας» κατά το τουρκοκυπριακό, είχε αρχίσει. Τα χρόνια 1964-1967, από την κατάρρευση των Συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου μέχρι την άνοδο της Ελληνικής Χούντας, υπήρξαν κρίσιμα για την πορεία του Κυπριακού και τις σχέσεις των δυο κοινοτήτων και όχι μόνο.

Ο Τάκης Χατζηδημητρίου έχει ήδη ασχοληθεί με την πορεία της δημιουργίας και της λειτουργίας της Κυπριακής Δημοκρατίας σε προηγούμενα βιβλία-του. Το πρώτο «Κυπριακό 1950-1959, Το Τέλος του Αλυτρωτισμού» εξετάζει πως φθάσαμε στη Ζυρίχη. Το δεύτερο «Κυπριακή Δημοκρατία 1959-1964: Κράτος και Παρακράτος» περιγράφει την πορεία της Κύπρου ως ανεξάρτητου κράτους και αναλύει πως καταλήξαμε στις διακοινοτικές συγκρούσεις .

Στο τρίτο « Κυπριακή Δημοκρατία 1964- 1967: Από τη στρατιωτικοποίηση στη στρατοκρατία» καλύπτει την περίοδο από το ψήφισμα της 4ης Μαρτίου 1964 και μετά, μέχρι την 21η Απριλίου 1967, τη νύχτα που επιβλήθηκε η δικτατορία στην Ελλάδα και που η σκιά απλώθηκε της και πάνω από την Κύπρο.

Η απόφαση του Μακρόν να επιβάλει την αλλαγή του ορίου συνταξιοδότησης από τα 62 στα 64 χρόνια, παρακάμπτοντας την αντίθεση του κοινοβουλίου προκάλεσε τη μαζική αντίδραση του Γαλλικού λαού με διαδηλώσεις που δεν φαίνεται να σταματούν. Η κρίση που ξέσπασε στη Γαλλία αποτελεί σημαντικό γεγονός για ολόκληρο τον κόσμο και είναι δείγμα της αστάθειας που επικρατεί σε όλες τις χώρες του κόσμου. Με την ακροδεξιά της Μαρίν Λεπέν να καραδοκεί για την κατάληψη της εξουσίας, η έκβαση της σύγκρουσης είναι κρίσιμη για την πορεία της ανθρωπότητας.

Ο Σταύρος Τομπάζος αναφέρεται στα αίτια και τους λόγους που ξέσπασε η κρίση και αναλύει το πολιτικό σκηνικό και τις πολιτικές προοπτικές για τη Γαλλία και την Ευρώπη.

Η ηλεκτρική ενέργεια είναι ζωτικής σημασίας για τη σύγχρονη κοινωνία και ένα ανεκτίμητο αγαθό για την ίδια την ανθρώπινη ζωή. Η μετατροπή αυτού του κοινωνικού αγαθού σε εμπόρευμα, με τη συνακόλουθη κερδοσκοπία, αποτελεί ένα ακόμη έγκλημα κατά των φτωχών κοινωνικών στρωμάτων του λαού. Είναι γι’ αυτό που θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως πολύτιμος φυσικός πόρος και ως βασικός πυλώνας για την ανάπτυξη της οικονομίας της χώρας και όχι να αφεθεί στο έλεος της «ελεύθερης αγοράς», η λειτουργία της οποίας προϋποθέτει κερδοσκοπία.

Στη Κύπρο, την τελευταία περίοδο και κύρια λόγω του ψηλού κόστους της ηλεκτρικής ενέργειας, τίθενται διάφορα ερωτήματα σε σχέση με θέματα παραγωγής και μεταφοράς όπως επίσης και το άνοιγμα της αγοράς της ηλεκτρικής ενέργειας και ταυτόχρονα αποδίδονται ευθύνες δεξιά και αριστερά. Τι πραγματικά συμβαίνει όμως; Αυτό το θέμα θα συζητήσουμε αυτή της βδομάδα στο Καφενείο της Πέμπτης σε μια προσπάθεια να δώσουμε κάποιες απαντήσεις.

Οι απειλές της Κλιματικής Κρίσης και της βιοτεχνολογικής «Επανάστασης» είναι το θέμα που θα αναπτύξει στο Καφενείο της Πέμπτης 1 Ιουνίου ο Γιάννης Μανέτας, ομότιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Πατρών. Όπως γράφει ο ίδιος: "Το τρέχον οικονομικό και κοινωνικό σύστημα δημιουργεί συνεχείς κρίσεις. Και έχει βάλει το χεράκι του - κατ’ ευφημισμό βέβαια, διότι στην πραγματικότητα έχει βάλει την άπληστη χερούκλα του - στην τωρινή και πολύπλευρη κρίση.

Θα εξετάσουμε το ζήτημα με δύο παραδείγματα: τη συντελούμενη ανθρωπογενή κλιματική αλλαγή και τη διαφαινόμενη - και καταχρηστικώς επονομαζόμενη "Επανάσταση" - της Βιοτεχνολογίας. Η πρώτη απειλεί όχι τόσο τον άνθρωπο ως βιολογικό είδος, αλλά τα επιτεύγματα του ανθρώπινου πολιτισμού. Η δεύτερη - με τις υποσχέσεις για τον "Διάνθρωπο" και τον "Μετάνθρωπο" - απειλεί την ίδια τη φύση του ανθρώπου. Μπορεί ο καπιταλισμός, ιδιαίτερα στην ενεστώσα αρπακτική του φάση, να αντιμετωπίσει το πρόβλημα; Μπορεί η ανεξέλεγκτη τεχνολογία να επιλύει πάντοτε τα προβλήματα που η ίδια δημιουργεί;"

Το Κυπριακό βρίσκεται σε αδιέξοδο. Αναζητούνται ηγέτες, μεσολαβητές, μεθοδολογίες, νέες ιδέες.

Ο Αλέκος Τριγγίδης προτείνει επέκταση της αναζήτησης ακόμα πιο πέρα. Ο κανόνας του Επίκουρου για την αναζήτηση της αλήθειας στη φιλοσοφία και ο κώδικας για τη βάσανο ρεαλισμού στοχοθέτησης στη διαχείριση έργων συμπλέκονται στην αναζήτηση αιτίων και αιτιατών για τον εντοπισμό των κακοδαιμονιών στη διαδικασία λύσης του κυπριακού.

Μια ρηξικέλευθη προσέγγιση μέσα από φιλοσοφικά κείμενα, επιστημονικές πρακτικές, παραδείγματα και πολιτική συζήτηση που ίσως δώσει απαντήσεις στα αδήριτα ερωτήματα για ανακοπή της αδιέξοδης πορείας προς το βάραθρο της διχοτόμησης της Κύπρου.

«Το πλαίσιο Γκουτέρες για το περιουσιακό και η (αν)αξιοπιστία της πλευράς μας» είναι το θέμα που θα αναπτύξει στο Καφενείο της Πέμπτης 15 Ιουνίου ο Ανδρέας Δ. Συμεού, τεχνοκράτης, πρώην επικεφαλής/ μέλος της ΕΚυπριακής ομάδας εργασίας για το περιουσιακό στις συνομιλίες για επίλυση του Κυπριακού. Έχοντας συμμετάσχει στην διάσκεψη του Κραν Μοντανά, θεωρεί ότι ο Πρόεδρος Αναστασιάδης φέρει βαρύτατες ευθύνες για το αδιέξοδο, όπως και για την αποτελμάτωση του Κυπριακού για έξι ολόκληρα χρόνια. Η αναξιοπιστία ήταν το κύριο συστατικό της πολιτικής του.

Ο νέος Πρόεδρος παρά τις προεκλογικές παλινδρομήσεις του, παρουσιάζεται μετά την εκλογή του ως διαπρύσιος υποστηρικτής της λύσης Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας και δηλώνει πανέτοιμος να συνεχίσει τις συνομιλίες από το σημείο στο οποίο διακόπηκαν στο Κραν Μοντανά. Είναι όμως αξιόπιστος ή μήπως συνεχίζει την αλλοπρόσαλλη πολιτική του προκατόχου του;

Το πλαίσιο Γκουτέρες ήταν ένα βασικό και αναπόσπαστο συστατικό των συγκλίσεων που επετεύχθηκαν στο Κραν Μοντανά. Ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης, εντούτοις, έχει επανειλημμένα δηλώσει ότι δεν αποδέχεται την μία από τις έξι παραμέτρους του πλαισίου δηλ. αυτή που αναφέρεται στο περιουσιακό. Ο κ. Συμεου με την παρουσίασή του θα προσπαθήσει να απαντήσει στα πιο κάτω ερωτήματα: • Είναι δικαιολογημένη η απόρριψη της συγκεκριμένης παραμέτρου από τον Πρόεδρο; • Ποιες επιπτώσεις στην αξιοπιστία της πλευράς μας και στο μέλλον των συνομιλιών θα έχει τυχόν επιμονή του στην θέση αυτή;

Για τους περισσότερους από εμάς η Οθωμανική περίοδος αποτελεί μια μαύρη τρύπα στην Κυπριακή Ιστορία. Πέρα από μεμονωμένα επεισόδια, όπως ο απαγχονισμός του Αρχιεπίσκοπου Κυπριανού, η Κυπριακή εκπαίδευση αποφεύγει την αναφορά σ’ αυτήν.

Όμως, όπως αναφέρει στο βιβλίο-του ο Αντώνης Χατζηκυριάκος, στα εβδομήντα έξι χρόνια που καλύπτουν το χρονικό διάστημα μεταξύ του 1764 και του 1840, η Κύπρος βίωσε κομβικές και ουσιαστικές αλλαγές. Οι μεταβολές αυτές αποτέλεσαν μέρος της μετάβασης του νησιού προς τη νεωτερικότητα και τον καπιταλιστικό μετασχηματισμό, μια μετάβαση η οποία θα συνεχιζόταν για άλλον ενάμισι, περίπου, αιώνα.

Με αφορμή την πρόσφατη κυκλοφορία του βιβλίου-του, «Χερσαίο Νησί», ο Αντώνης Χατζηκυριάκος θα ανεφερτεί στην περίοδο που καλύπτει το βιβλίο και τη σημασία-της.

Οι Ελληνικές Εκλογές του περασμένου Μάη έδωσαν ένα από τα χειρότερα αποτελέσματα για την Αριστερά από την εποχή της μεταπολίτευσης. Με τις εκλογές της 25ης του Ιούνη να οδηγούνται σε παρόμοιο ή χειρότερο ακόμα αποτέλεσμα, ο προβληματισμός στο χώρο της Αριστεράς για το μέλλον-της κορυφώνεται.

Ποια είναι τα αίτια αυτής της εξέλιξης; Οφείλονται σε ελλείμματα στα προγράμματα της Αριστεράς ή αντανακλούν μια γενικότερη στροφή στη συνείδηση της Ελληνικής κοινωνίας; Μπορούσε μια καλύτερη διαχείριση της επικοινωνίας των αριστερών κομμάτων να οδηγούσε σε διαφορετικό αποτέλεσμα; Πάνω απ’ όλα, είναι αυτό το αποτέλεσμα φαινόμενο της Ελληνικής πραγματικότητας μόνο ή αποτελεί γενικότερο φαινόμενο στη διεθνή πολιτική;

Οι Θέμος Δημητρίου και Σωτήρης Βλάχος θα αναφερθούν στο θέμα και θα προσπαθήσουν να δώσουν τη δική-τους οπτική στο θέμα.