Πώς ερμηνεύουμε το αποτέλεσμα των περασμένων εκλογών; Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια δεξιά στροφή στην κυπριακή κοινωνία; Πρέπει η Αριστερά να αλλάξει την ιδεολογική της ταυτότητα; Μέσω μιας ιστορικής αναδρομής και μιας ευρωπαϊκής προοπτικής, ανιχνεύουμε τη σχέση της στασιμότητας της Αριστεράς μαζί με την αντίληψη του νεοφιλελευθερισμού για τη δημοκρατία, τις αναδομήσεις μέσα στην εργατική τάξη, καθώς και με νέα κινήματα διαμαρτυρίας.

Η Κυπριακή Δημοκρατία συχνά αρνείται να αναλάβει τις συμβατικές υποχρεώσεις της προς τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Όχι μόνο την ευθύνη για την ένταξή τους, αλλά και για πιο βασικές υποχρεώσεις, προς τους πρόσφυγες συγκεκριμένα: ηθικής υποχρέωσης για φιλοξενία, για χορήγηση ασύλου ή και υπηκοότητας.

Οι πρόσφυγες (αιτητές ασύλου) συστηματικά εξαιρούνται από την κοινωνία και από τον μετρήσιμο «κόσμο» και οποιαδήποτε έννοια «λαού», παραμένοντας κάτω από το όριο του ηθικοπολιτικού ραντάρ. Σύμφωνα με την κυρίαρχη ιδεολογία, συχνά δεν έχουν το δικαίωμα συμπερίληψης στο έδαφος της ΚΔ. Σύμφωνα με αυτή τη λογική, το κράτος έχει υποχρέωση να τους χορηγήσει μόνο ό,τι προκύπτει μέσα από διεθνείς συμβάσεις, οι οποίες δημιουργούν και ρυθμίζουν τις ηθικές ευθύνες του κράτους. Οι ηθικές υποχρεώσεις προκύπτουν μέσα από «συμβόλαια» (συμφωνίες) που συνάπτει ένα κράτος, τις οποίες συνειδητά και σκόπιμα συνάπτει με άλλους. Αυτές ρυθμίζουν τις υποχρεώσεις του κράτους, το οποίο εν τέλει αποφασίζει ποιο κομμάτι της ανθρωπότητας μπορεί να ζήσει στο έδαφος και ποιο κομμάτι της ανθρωπότητας μπορεί να πεθάνει.

Προκύπτει όμως αμείλικτο το ερώτημα: έχουμε οποιαδήποτε προσυμβολαιακή ηθική ευθύνη προς τους πρόσφυγες; Σε αυτό εστιάζει την παρουσίασή του ο Χρίστος Χατζηιωάννου.

Στις 20 Ιουλίου αναμένεται ότι κατά την επίσκεψή-του ο Ερντογάν θα ανακοινώσει αποφάσεις για το μέλλον του Βαρωσιού. Μέτρα που πιθανόν να καθορίσουν το μέλλον της περίκλειστης πόλης.

Μπροστά σ’ αυτή την προοπτική η Κυπριακή πολιτική ηγεσία παρουσιάζεται ανίκανη να χαράξει μια πορεία αντιμετώπισης των κινδύνων για την οριστική απώλεια της πόλης από τους κατοίκους-της. Στο ερώτημα των Βαρωσιωτών για το τί πρέπει να κάμουν σε περίπτωση που κληθούν να επιδιώξουν επιστροφή στις περιουσίες-τους, απαντούν με αόριστες γενικότητες ότι είναι δικαίωμά-τους να τις διεκδικήσουν υπονοώντας παράλληλα ότι αυτό δεν είναι σωστή «εθνική» συμπεριφορά.

Μετά από σχεδόν μισό αιώνα προσδοκιών και αναμονής για τη λύση του Κυπριακού αυτή η προσέγγιση αντιμετωπίζεται από τους Βαρωσιώτες με δικαιολογημένη καχυποψία και θυμό.

Ποιες είναι όμως οι δυνατότητες για την πραγματική διεκδίκηση της πόλης και πώς οι πολιτικοί απέτυχαν να διαμορφώσουν ένα πειστικό πρόγραμμα αγώνα για την επιστροφή της περίκλειστης πόλης; Τί πρέπει και τί μπορεί να γίνει σήμερα για να αποφύγουμε την οριστική απώλεια του Βαρωσιού;

Οι τεχνολογικές εξελίξεις έχουν παίξει διαχρονικά καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, της εργασίας και των μέσων παραγωγής.

Στην εποχή του καπιταλισμού, οι λεγόμενες «τεχνολογικές επαναστάσεις» χαρακτηρίζονται από τη μεγάλη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας και στην αύξηση πλούτου, αλλά ταυτόχρονα και από αυξανόμενη ανισότητα στην κατανομή του σε όφελος κυρίως των πολιτικών και οικονομικών ελίτ.

Αυτό, σε συνδυασμό με την επικράτηση και κυριαρχία της νεοφιλελεύθερης εκδοχής του καπιταλισμού οδηγεί σε επίθεση στα πολιτικά, κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων με στόχο την συμπίεση της αξίας της εργατικής δύναμης και συναφώς την αύξηση της κερδοφορίας και της συσσώρευσης του κεφαλαίου. Η αντιμετώπιση των προκλήσεων από το Εργατικό Κίνημα σε όλο τον κόσμο, είναι σήμερα αναγκαία και επιβεβλημένη.

Ο Χρίστος Τομπάζος, Κεντρικός Οργανωτικός Γραμματέας της ΠΕΟ, αναλύει τις εξελίξεις σ’ αυτή την εξελισσόμενη πτυχή της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Το φαγητό είναι μια από τις πιο αναγκαίες λειτουργίες του καθενός. Μπορεί να είναι ταυτόχρονα και μια από τις πιο απολαυστικές ηδονές. Η μαγειρική είναι μια τέχνη άρρηκτα δεμένη με την επιβίωση και τη χαρά των ανθρώπων που μετατρέπεται σ’ αυτούς που την εξασκούν η ίδια χαρά και απόλαυση. Για χιλιάδες χρόνια αυτή η απόλαυση μεταδιδόταν από γενιά σε γενιά σαν μια ζωντανή παράδοση και ενίοτε καταγραφόταν σε συνταγές και μαγειρικά εγχειρίδια.

Στην εποχή-μας η τηλεόραση πήρε σιγά σιγά αυτή την τέχνη και άρχισε να την παρουσιάζει σε μαζικό ακροατήριο με μεγάλη επιτυχία. Όπως όμως και σε κάθε περίοδο κοινωνικής παρακμής, η μαγειρική τέχνη και η υπέρμετρη παρουσίασή-της έχει γίνει καθημερινό φαινόμενο που φέρνει τον κορεσμό και την κούραση αντι τη χαρά και την απόλαυση.

Η Μαρία Παντελίδου-Βασιλείου εδώ και μερικά χρόνια προσπαθεί να απαντήσει σ’ αυτή την εξέλιξη με τη δική-της ευαισθησία μέσα από αναρτήσεις με το γενικό τίτλο «Κουτουρμέν», μια λέξη που δηκτικά δημιούργησε από τις λέξεις «κουτουρού» και «γκουρμέ». Μέσα από την ποίησή-της προσπαθεί να αναβιώσει την παραδοσιακή κυπριακή κουζίνα, με τις δικές-της προσθήκες και ιδιαιτερότητες.

Όπως κάθε χρόνο, ο Θέμος Δημητρίου παρουσιάζει τη δουλειά του Καφενείου και αναλύει τις επιτυχίες και τα προβλήματα του περασμένου χρόνου. Η συμβολή όλων στη συζήτηση για το παρελθόν και το μέλλον αυτής της δουλειάς είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για τους οργανωτές του Καφενείου και πολύ σημαντική για την πορεία- του. Σας περιμένουμε, όπως κάθε Πέμπτη στις 7:30μμ, για άλλη μια δημιουργική νύχτα.

Μετά τον μακροχρόνιο «αγώνα κατά της τρομοκρατίας» που κήρυξε ο τότε Αμερικανός πρόεδρος, συνεπικουρούμενος από τους συμμάχους του, 20 χρόνια μετά τη στρατιωτική επέμβαση στο Αφγανιστάν, κατά των δυνάμεων της Αλ Γκάιντα, μια άλλη Ισλαμιστική οργάνωση, οι Ταλιμπάν, ανακαταλαμβάνουν την εξουσία.

Μετά από μια πολυετή αιματηρή στρατιωτική παρουσία, μετά από πακτωλούς χρημάτων που απορροφούσε ένας «Πίθος των Δαναΐδων», το εγκάθετο καθεστώς στο Αφγανιστάν καταρρέει σε συνθήκες τρόμου και χάους, ενώ οι Ταλιμπάν, ένα θρησκευτικο-πολιτικό σχήμα που σκοπεύει να επιβάλει τις φονταμελιστικές δοξασίες του, με κάθε δυνατό μέσο, αναλαμβάνει τα ινία της εξουσίας.

Σε μια χώρα, μωσαϊκό εθνοτήτων και ανυπότακτων φυλών, σε κομβικό σημείο ενός κόσμου με αυξανόμενες εστίες ανάφλεξης, με πολύπλοκους συσχετισμούς δυνάμεων, με εναλλασσόμενες συμμαχίες και ισορροπίες. Μια παρέμβαση του Κώστα Λεοντίου, συγγραφέα, τουρκολόγου, πρέσβη ε. Τ. στο Καφενείο της Πέμπτης.

Στις 30 Αυγούστου 1974 έγινε απόπειρα δολοφονίας εναντίον του Βάσου Λυσσαρίδη, αρχηγού της ΕΔΕΚ. Στην απόπειρα σκοτώθηκε ο Δώρος Λοΐζου, Οργανωτικός Γραμματέας της Σοσιαλιστικής Νεολαίας ΕΔΕΝ. Ο θάνατος του Δώρου Λοΐζου στέρησε την Κύπρο μια από τις πιο σημαντικές πολιτικές προσωπικότητες της εποχής-του, από ένα αγωνιστή ποιητή που έμελλε να αποτελέσει τον πόλο συσπείρωσης της σοσιαλιστικής νεολαίας στα πλαίσια της μαθητικής Νεολαίας Δώρου Λοΐζου.

Η προσωπικότητα, οι αγώνες και το έργο του Δώρου Λοΐζου έχουν πολλά να μας δώσουν ακόμα και σήμερα, σχεδόν μισό αιώνα μετά το θάνατό-του. Η Έλλη Μόζορα, που έζησε δίπλα στο Δώρο στην Σοσιαλιστική Νεολαία ΕΔΕΝ την εποχή της δράσης-του, παρουσιάζει την εποχή και τη δράση-του.

Ο Μίκης Θεοδωράκης είναι αναμφίβολα ο μουσικοσυνθέτης που περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο μπόρεσε να εκφράσει τον αγώνα του ελληνικού λαού για τη δημοκρατία, την κοινωνική απελευθέρωση και την απαλλαγή από την καταπίεση. Θύμα των διωγμών του εμφυλίου και αργότερα της χούντας πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής-του στην εξορία, στη Μακρόνησο και στις φυλακές. Η μουσική-του μετατράπηκε στις καρδίες των απλών ανθρώπων το σύμβολο της αντίστασης και του αγώνα.

Οι πολιτικές-του αναζητήσεις παρουσιάζουν ασυνέπειες και παλινδρομήσεις που πολλές φορές ξένισαν τους συντρόφους-του. Όμως ο Μίκης Θεοδωράκης δεν ήταν κύρια πολιτικός αναλυτής: ήταν πάντα ένας αγωνιστής του λαού, ένας αγωνιστής που ένοιωθε και εξέφραζε πάντα τα αισθήματα αποφασιστικότητας και απελπισίας που ένοιωθε ο λαός σε κάθε στιγμή της ιστορίας-του. Δεν είναι τυχαίο που η μουσική-του ήταν πάντα στα χείλη ελληνικού λαού, στις χαρές και στις λύπες-του.

Στην παρουσίασή-του ο Μιχάλης Μιχαήλ μιλά για το έργο αλλά και την προσωπικότητα του συνθέτη και αγωνιστή με γνωστές και άγνωστες πτυχές της δράσης και του έργου-του.

Αυτό τον Σεπτέμβρη κλείνουν 20 χρόνια από την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου. Μια επίθεση που σημάδεψε την παγκόσμια ιστορία όσο λίγα γεγονότα μπόρεσαν να το κάμουν.

Η αντίδραση των ΗΠΑ ήταν αναμενόμενα σκληρή με τον πόλεμο στο Αφγανιστάν και, δυο χρόνια αργότερα, τον πόλεμο στο Ιράκ. Αυτοί οι πόλεμοι είχαν κύριο στόχο τη διάσωση του γοήτρου της Αμερικάνικης υπερδύναμης. 20 χρόνια μετά, στον απόηχο της ταπεινωτικής αποχώρησης των Αμερικανών από το Αφγανιστάν, αυτή η προσπάθεια αρχίζει να εξαντλεί τις δυνατότητές-της ενώ έρχονται στην επιφάνεια ερωτηματικά για τα αποτελέσματα των πολέμων που τόσο κόστισαν σε ανθρώπινες ζωές και τρισεκατομμύρια δολάρια.

Ο Θέμος Δημητρίου θα κάμει μια ανασκόπηση της επίθεσης της 11ης του Σεπτέμβρη και των επιπτώσεών-της.

Η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία είναι εδώ και χρόνια η διακηρυγμένη θέση τόσο των Ελληνοκυπρίων όσο και των Τουρκοκυπρίων σαν στόχος για τη λύση του Κυπριακού. Οι συγκλίσεις Χριστόφια-Ταλάτ και Αναστασιάδη-Ακιντζί έφεραν αυτό το στόχο πιο κοντά από οποιαδήποτε άλλη φορά. Η εγκατάλειψη του Αναστασιάδη της συνάντησης στο Κραν Μοντανά και συνέχεια οι παλινδρομήσεις-του με τις ιδέες των δύο κρατών και της αποκεντρωμένης ομοσπονδίας και η εγκατάλειψη του στόχου της ΔΔΟ από τον Ερσίν Τατάρ σκότωσαν την ελπίδα για μια λύση του Κυπριακού μέσα από τις δικοινοτικές συνομιλίες.

Μπροστά σ’ αυτή την δυσοίωνη προοπτική, η προώθηση της λύσης του Κυπριακού επιβάλλει νέες προσεγγίσεις δράσης μέσα από την ενεργοποίηση και άλλων διαδικασιών που να κρατήσουν την προοπτική της Ομοσπονδίας σαν οδηγό στην πορεία της λύσης. Η ιδέα της προώθησης μέτρων που να χτίζουν την Ομοσπονδία από τα κάτω αποτελεί το σημείο εκκίνησης της παρουσίασης του Νιαζί Κιζίλγιουρεκ για το Καφενείο της Πέμπτης.

Η Γερμανία παρουσιάζεται συχνά ως πυλώνας σταθερότητας στην Ευρώπη, με το πολιτικό της σύστημα να γίνει αντιληπτό ως στατικό μέχρι και μονολιθικό. Στην πραγματικότητα όμως, ακόμα και η "σταθερή" Γερμανία ταλανίζεται από τις φυγόκεντρες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που χαρακτηρίζουν τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Στην παρουσίαση ο Λέανδρος Φίσερ αναλύει το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών και το παρασκήνιο τους.

Η Κύπρος βρίσκεται σήμερα μπροστά στο φάσμα της Διχοτόμησης. Ωστόσο, αυτό δεν είναι ένα ξαφνικό γεγονός. Οι ελληνοκυπριακές ηγεσίες έχουν ακολουθήσει καταστροφικές πολιτικές διαχρονικά. Στη ρίζα αυτών των πολιτικών βρίσκεται η άρνησή-τους να αναγνωρίσουν το δικαίωμα των Τουρκοκυπρίων στην πολιτική ισότητα. Ο Σωτήρης Βλάχος κάμνει μια αναδρομή στις προσεγγίσεις που κατά καιρούς υιοθετούσε η ελληνοκυπριακή πολιτική ηγεσία για να φτάσουμε στο σημερινό αδιέξοδο.

Δυο πρόσφατα γεγονότα σε σχέση με εκπομπές του Ραδιοφωνικού Ιδρύματος Κύπρου φέρνουν ξανά στην επικαιρότητα το πρόβλημα της ποδηγέτησης της κοινής γνώμης από τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας που με τη σειρά-τους ελέγχονται από την άρχουσα ελίτ της Κυπριακής κοινωνίας με κύριο εκπρόσωπο αυτής της συμπεριφοράς την Κυβέρνηση Αναστασιάδη.

Το πρώτο αφορά την επιθετική συμπεριφορά της δημοσιογράφου του ΡΙΚ προς τον Μιχάλη Παπαπέτρου στην προσπάθειά-της να υπερασπιστεί τη θέση του Νίκου Αναστασιάδη στο Κυπριακό. Το δεύτερο, την ακύρωση της εκπομπής της Ελίτας Μιχαηλίδου με φιλοξενούμενο το δημοσιογράφο Μακάριο Δρουσιώτη, με σχετική ανακοίνωση του ΡΙΚ που δικαιολογεί τον αποκλεισμό του δημοσιογράφου επειδή η παρουσία-του θα ήταν εκτός της θεματολογίας της εκπομπής.

Είναι ανησυχητικό το γεγονός ότι η Ένωση Συντακτών Κύπρου στην πρώτη περίπτωση έσπευσε να υπερασπιστή τη συμπεριφορά της κ. Μηλιώτη και στη δεύτερη δεν είχε τίποτε να πει σε σχέση με τον αποκλεισμό δημοσιογράφου απο μια εκπομπή που θα περιείχε κριτική στον Πρόεδρο.

Ο Μιχάλης Παπαπέτρου και ο Μιχάλης Μιχαήλ δίνουν τις δικές-τους απόψεις για το θέμα και τη σημασία- του στη σημερινή Κύπρο με εισαγωγικές ομιλίες και ακολουθεί συζήτηση.

Μια διαρροή δεδομένων που περιέχει εκατομμύρια έγγραφα, με 2.94 terabytes πληροφοριών, αποκάλυψε τον τεράστιο παρασιτισμό της άρχουσας τάξης, με συνολικό ύψος υπεράκτιας περιουσίας τρισεκατομμυρίων δολαρίων, περισσότερων από 100 δισεκατομμυριούχων, παγκόσμιων ηγετών και κρατικών αξιωματούχων. Η απόκρυψη και αποθήκευση πλούτου σε υπεράκτια χρηματοπιστωτικά κέντρα, σε κάποιο βαθμό "νόμιμη" με την τυπική έννοια, με νόμους βέβαια βολικά φτιαγμένους από και για την άρχουσα οικονομική τάξη, δεν είναι παρά μια κραυγαλέα καταλήστευση του δημόσιου πλούτου. Η συσσώρευση πλούτου, αντί για παραγωγικές επενδύσεις, που συνιστά και βαθιά κρίση του καπιταλισμού, και η απόκρυψή του για αποφυγή φορολογίας, συμβαίνει την ίδια ώρα που οι λαοί πληρώνουν βαρύ το τίμημα της οικονομικής κρίσης μέσα από περικοπές, λιτότητα, επισφαλή εργασία και ανεργία.

Στην Κύπρο καταβάλλεται προσπάθεια από την εξουσία να πέσουν στα μαλακά οι αποκαλύψεις και, ιδιαίτερα, η αναφορά του ονόματος του Αναστασιάδη στα Pandora Papers, σε σχέση με τον "καλό του φίλο" τον μεγιστάνα Leonid Lebedev, ο οποίος διέφυγε από τη Ρωσία το 2016 μετά από κατηγορίες για υπεξαίρεση. Το Καφενείο της Πέμπτης φιλοξενεί στις 21 του Οκτώβρη τον Ανδρέα Παράσχο για να συζητήσουμε μαζί του πολλά από όσα επιχειρούνται να περάσουν στα ψιλά γράμματα των ειδήσεων.

Το τελευταίο βιβλίο του Τάκη Χατζηδημητρίου, ίσως το καλύτερό-του μέχρι σήμερα, αναφέρεται σε μια περίοδο της ιστορίας της Κυπριακής Δημοκρατίας που λίγο έχει απασχολήσει τους αναλυτές. Οι λίγες σοβαρές αναφορές που υπάρχουν αναφέρονται σε μεμονωμένα επεισόδια της περιόδου, κατά κανόνα ιδωμένα μέσα από το φακό της δικαιολόγησης του εθνικού αφηγήματος της ελληνοκυπριακής πολιτικής ηγεσίας. Κριτικές αναφορές ενάντια στην επίσημη πολιτική της περιόδου προέρχονται σχεδόν αποκλειστικά από ενωτικούς κύκλους που κατηγορούν την πολιτική του Μακάριου για εγκατάλειψη του στόχου της Ένωσης.

Το βιβλίο του Τάκη Χατζηδημητρίου αντλεί τη δύναμή-του από το γεγονός ότι ο συγγραφέας-του παρακολουθεί την εξέλιξη του κυρίαρχου πολιτικού δόγματος για τον αγώνα και αφήνει τα γεγονότα να πουν τη δική-τους ιστορία. Αποφεύγοντας την απλοϊκή απόδοση των δεινών του Κυπριακού λαού στην «παράλογη» προώθηση της Ένωσης, δείχνει πώς η εγκατάλειψη του αλυτρωτισμού στην περίπτωση της Κύπρου δεν ήταν απλά ζήτημα μιας πολιτικής απόφασης αλλά μια επώδυνη διαδικασία που κράτησε δεκαετίες μετα την ημερομηνία λήξης-του.

Τη συζήτηση για το βιβλίο και την εποχή που πραγματεύεται θα εισάγουν οι Χρυσόστομος Περικλέους, ο Θέμος Δημητρίου και ο Χρίστος Χατζήπαπας. Ο Τάκης Χατζηδημητρίου δίδει τη δική-του προσέγγιση.

Υπήρχε η εντύπωση ότι η εξουσία του ήταν αδιαμφισβήτητη, ότι ήταν άτρωτος. Τα συνεχόμενα σκάνδαλα, η διαφθορά, η διαπλοκή και η διχοτομική πολιτική που ακολουθεί δημιούργησαν συνθήκες πολιτικής αστάθειας με ένα αβέβαιο αύριο. Τα πιο πάνω θα μπορούσαν να αφορούν είτε τον Νίκο Αναστασιάδη είτε τον Ερσίν Τατάρ. Είτε την ελληνοκυπριακή κοινότητα είτε την τουρκοκυπριακή.

Σε αυτή την παρουσίαση ο Αλέκος Αλέκου εστιάζει στην κοινή πορεία της ε/κ και τ/κ δεξιάς άσκησης της εξουσίας, κάνει ένα απολογισμό του ενός χρόνου από την απομάκρυνση Ακιντζί και εξετάζει τις προοπτικές επαναφοράς μιας προοδευτικής εναλλακτικής στην τουρκοκυπριακή κοινότητα. Τέλος αναλύει τους κινδύνους και τις ευκαιρίες από την πολιτική κρίση που διαφαίνεται και στις δύο κοινότητες.

Με αφορμή την πρόσφατη αντιπαράθεση για τον ιδρυτή του σύγχρονου τουρκικού κράτους, η παρουσίαση αυτή στοχεύει να συζητήσει τις διαφορετικές πτυχές αυτού που ονομάστηκε «κεμαλισμός», καθώς και τους μετασχηματισμούς του μέσα στην ιστορική εξέλιξη. Παράλληλα η παρουσίαση φιλοδοξεί να αναδείξει την επιρροή που είχαν οι πολλαπλές αναγνώσεις του κεμαλισμού στη σημερινή εξουσία στην Τουρκία και τις φυγόκεντρες δυναμικές που αναπτύσσονται.

Η υγεία είναι αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα του κάθε πολίτη. Η εμπορευμα­το­ποίηση της υγείας και η εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου για πλουτισμό αποτελεί μια από τις πιο χυδαίες εκφράσεις του ακραίου καπιταλισμού. Το ΓεΣΥ έρχεται να προσφέρει ένα δίκτυ ασφαλείας για όλους, μια δικλείδα που επιτρέπει στον καθένα να προσβλέπει σε επαρκή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη όταν την χρειαστεί.

Το ΓεΣΥ δεν σχεδιάστηκε εύκολα. Οι δομές του είναι αποτέλεσμα συμβιβασμών ανάμεσα στα διαφορετικά και εν πολλοίς αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα των εμπλεκομένων: ασθενών, γιατρών, συνδικαλιστών, φαρμακοβιομηχάνων, κλινικαρχών, ασφαλιστών και πολλών άλλων. Το γεγονος ότι αυτός ο συμβιβασμός μπόρεσε να γίνει, είναι απο μόνο του ένα επίτευγμα.

Σήμερα, βλέπουμε μια απόπειρα για αλλαγές στο ΓεΣΥ με πρόσχημα την βελτίωσή του. Ασφαλώς υπάρχουν προβλήματα και κίνδυνοι στη λειτουργία του ΓεΣΥ. Όμως η επίθεση που βλέπουμε έχει στόχο τη βελτίωσή του; Οι αλλαγές που προτείνονται έχουν στόχο την καλύτερη προσφορά στους ασθενείς ή τη δημιουργία ευκαιριών εύκολου κέρδους για τους επιτήδειους; Η Σωτηρούλα Χαραλάμπους αναλύει τα πιο πάνω και άλλα συναφή στο Καφενείο της Πέμπτης.

Ενοχλεί ο Νιαζί ή μήπως το Πανεπιστήμιο Κύπρου; Φταίει η νομοθεσία ή μήπως ο εθνικισμός; Όταν λογική απουσιάζει, μήπως φταίει το έλλογο επιχείρημα;

Οι φιλοσοφικές σχολές των στωικών και των επικούρειων κυριάρχησαν κατά τους ελληνιστικούς χρόνους και κέρδισαν επιρροή σε μαζική κλίμακα στον ελληνορωμαϊκό κόσμο καθορίζοντας τις ηθικές αξίες και την στάση ζωής μεγάλου μέρους της κοινωνίας. Άρχων των στωικών ήταν ο «Ζήνων Μνασέου Κιτιεύς από Κύπρου» ιδρυτής της Στοάς με μια πλειάδα μαθητών του.

Την σκυτάλη παίρνουν οι Ρωμαίοι που γράφουν και διδάσκουν κυρίως στα ελληνικά. Πολλές από τις αξίες των στωικών ενσωματώθηκαν στη διδασκαλία των χριστιανών μαζί με άλλες νεοπλατωνικές δοξασίες.

Σήμερα πολλές σχολές σκέψης και πρακτικής ψυχικής επιμόρφωσης ακολουθούν τη στωική διδασκαλία. Στην παρουσίαση « Ζηνωνής που το Τζ̆ἰτι - οι Στωικοί» θα περιγράψουμε αδρά τις αρχές και το στοχαστικό περιβάλλον του Ζήνωνα και των μετέπειτα στωικών και θα συζητήσουμε την επιρροή τους στον άνθρωπο και το διαφωτισμό.

Μια σειρά από έγγραφα από τις συνομιλίες στο Κραν Μοντανά έχουν δημοσιευτεί στον τύπο τις τελευταίες βδομάδες. Οι δημοσιεύσεις ξεκίνησαν από τον Φιλελεύθερο και είναι φανερό πως στοχεύουν στη δημιουργία εντυπώσεων που να δικαιώνουν τον Νίκο Αναστασιάδη και το αφήγημά-του που επιρρίπτει την ευθύνη για το ναυάγιο στην «τουρκική αδιαλλαξία».

Αν διαβάσει κανείς όμως τα ίδια τα έγγραφα, ουσιαστικά επιβεβαιώνουν αυτά που ξέραμε με λεπτομέρειες εδώ και καιρό. Η διαστρεβλωτική ερμηνεία που τους δίνεται, βοηθούμενη από κακές ή παραποιημένες μεταφράσεις, μόνο σαν μέρος συνειδητής εκστρατείας παραπλάνησης μπορεί να ερμηνευτεί.

Ο Μακάριος Δρουσιώτης, του οποίου το βιβλίο που εξιστορεί την πορεία των συνομιλίων στο Κραν Μοντανά κυκλοφορεί σύντομα, αναλύει στο Καφενείο της Πέμπτης τα δημοσιεύματα, τις προθέσεις των συγγραφέων-τους και τις πραγματικές ερμηνείες των εγγράφων.

Μέσα στη ζοφερή εικόνα της "κανονικοποίησης" του ρατσισμού που καλλιεργείται συνεχώς με τις πολιτικές του κράτους και τη ρητορική κρατικών αξιωματούχων, υπάρχουν ακόμα μικρά ανοίγματα τα οποία μπορούν να αξιοποιήσουν οι εκπαιδευτικοί ώστε να παρέχουν, σε παιδιά που κινδυνεύουν με αποκλεισμό, ευκαιρίες για συμπερίληψη και πρόοδο.

Δύο εκπαιδευτικοί, η Μαρία Σουτζή και ο Κυριάκος Κυριάκου μιλούν στο Καφενείο της Πέμπτης, 16 του Δεκέμβρη 2021, για τις εμπειρίες τους, για το πώς αντιμετωπίζονται τα παιδιά με μεταναστευτική βιογραφία και οι οικογένειές τους από διάφορους φορείς και για τις προσπάθειες που καταβάλουν οι ίδιοι και συνάδελφοί τους ώστε να αντιμετωπίσουν αυτές τις προκλήσεις και να αντισταθούν στην "κανονικοποίηση".

Η πανδημία έχει φέρει τεράστιες αλλαγές στο κοινωνικό και πολιτικό σκηνικό ολόκληρου του πλανήτη. Ο αυταρχικός χειρισμός της υγειονομικής κρίσης και η πολλές φορές ασυνάρτητη υιοθέτηση καταπιεστικών μέτρων έχει οδηγήσει στην εμφάνιση των αντιδραστικών κινημάτων αντιεμβολιαστών και άρνησης της επιστημονικής προσέγγισης ή στην ανάπτυξη σκοταδιστικών θρησκευτικών προσεγγίσεων.

Από μια άλλη σκοπιά, η ανάγκη για την αντιμετώπιση της πανδημίας και των οικονομικών επιπτώσεων των μέτρων για την προστασία του πληθυσμού οδήγησε την Ευρωπαϊκή Ένωση σε οικονομικές πολιτικές που αντιστρέφουν το αφήγημα της λιτότητας και του περιορισμού των κρατικών δαπανών. Αυτό προσφέρει τη δυνατότητα στην Ευρωπαϊκή Αριστερά να επιδιώξει την εφαρμογή Ευρωπαϊκών πολιτικών που υλοποιούν δικές-της επιδιώξεις εδώ και πολλά χρόνια. Η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται μπροστά σε με νέα εποχή όπου η συνοχή-της θα στηριχτεί εν πολλοίς στη δυνατότητα στενότερης σύνδεσης των κρατών μελών με ομοσπονδιακού τύπου σχέσεις και συλλογική ανάληψη οικονομικών αναγκών – κάτι που πάντα ζητούσαν τα κράτη του Ευρωπαϊκού Νότου και τώρα φαίνεται να βρίσκει αποδοχή και από τις συντηρητικές δυνάμεις του Βορρά.

Ο Χριστάκης Γεωργίου θα ανασκοπήσει τις αναδυόμενες πολιτικές και τις δυνάμεις πίσω από αυτές για να εντοπίσει τις δυνατότητες δράσης της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.