Ο Νίκος Κόκκινος που «έφυγε»

Η κυπριακή Αριστερά και το εργατικό κίνημα έχασαν από προχθές έναν αγνό αγωνιστή, τον σύντροφο Νίκο Κόκκινο. Μια μαχητική παρουσία στο χώρο των πολιτικών και συνδικαλιστικών διεκδικήσεων για τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης και την απαλλαγή της από το εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα. Μα κυρίως έχασαν ένα σχεδόν σπάνιο πνεύμα αντίληψης, ιδεολογίας και δράσης. Χαρακτηριστικά τα οποία κέρδισε μέσα από τη θεμελιακή κατανόηση ότι η κοινωνική αλλαγή και το κτίσιμο μιας άλλης κοινωνίας είναι προνομιακό καθήκον των ίδιων των καταπιεσμένων και του οργανωμένου αγώνα της τάξης που υφίσταται την εκμετάλλευση.

Ο συν. Κόκκινος μέσα από τη δράση του ανέδειξε αξίες όπως η ανιδιοτέλεια, η μαχητικότητα, η συλλογικότητα, αλλά και η μετριοπάθεια, ο σεβασμός στη διαφορετική άποψη. Σκεπτόμενος, οξυδερκής, χωρίς ίχνος υπεροψίας, πάντα πρόθυμος και με μεγάλη διάθεση να ακούσει, να συζητήσει για τα ζητήματα της Αριστεράς. Ακόμα και εκεί που διαφωνούσε δεν κατέφευγε στον δογματισμό και την ισοπέδωση. Έχοντας πλήρη αντίληψη της Μαρξιστικής κοσμοθεωρίας, ποτέ δεν εγκατέλειψε τη διαλεκτική ως τρόπο σκέψης και δράσης. Είναι ίσως αυτά τα προτερήματα που του επέτρεπαν να διατηρεί και δυνατή κριτική σκέψη στο χώρο της Αριστεράς, χωρίς να υποβαθμίζει ούτε στιγμή την αναγκαιότητα της ενότητας της τάξης και των οργανώσεών της.

Η πολιτική κληρονομιά του Νίκου Κόκκινου είναι ήδη βαριά για τους συνεχιστές του αγώνα του. «Κι αν πούνε πως είμαστε ρομαντικοί, αθεράπευτα ιδεαλιστές, πως σκεφτόμαστε πράγματα αδύνατα και πως δεν βγαίνει από τις μάζες το ανθρώπινο αρχέτυπο, εμείς πρέπει να πούμε πως είναι δυνατό, πως έχουμε δίκιο, πως έτσι πρέπει να είναι και έτσι θα είναι σύντροφοι».

Αριστερή Πτέρυγα

24 Φεβρουαρίου 2025