Θάνατος του Χάρρυ Κλυνν, δημοσιογραφία και αναπηρία

«Ο Βασίλης Τριανταφυλλίδης που έγινε γνωστός και αγαπήθηκε από όλους ως Χάρρυ Κλυνν πέθανε την Δευτέρα σε ηλικία 78 ετών εξαιτίας αναπνευστικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε, ενώ τα τελευταία χρόνια παρέμενε καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο. Η κατάσταση της υγείας του είχε επιδεινωθεί μετά τον χαμό του γιού του μουσικού και σκηνικού Νίκου Τριανταφυλλίδη το 2016».

«Πανελλήνια συγκίνηση προκάλεσε η είδηση του θανάτου του μεγάλου Έλληνα ηθοποιού και περφόρμερ Χάρρυ Κλυν. Ο Βασίλης Τριανταφυλλίδης αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας τα τελευταία χρόνια και ήταν καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι. Ωστόσο, πολλοί δεν γνωρίζουν ή δεν θυμούνται το τραγικό γεγονός που σημάδεψε τη ζωή του, το γεγονός που ουσιαστικά τον «τσάκισε» κι από τότε πήρε την κάτω βόλτα η υγεία του».

Με αυτού του είδους τις αναφορές γνωστοποιήθηκε από ΜΜΕ στην Κύπρο ο θάνατος του Χάρρυ Κλυνν. Προβληματικές καθώς είναι, δίνουν στον αναγνώστη/ακροατή πληροφορίες αχρείαστες: 1) «εξαιτίας αναπνευστικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε» 2) «ενώ τα τελευταία χρόνια παρέμενε καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο» 3) «Η κατάσταση της υγείας του είχε επιδεινωθεί μετά τον χαμό του γιου του μουσικού και σκηνικού Νίκου Τριανταφυλλίδη το 2016».

Στην πληροφορία 1 υπάρχει παράβλεψη του γεγονότος ότι πίσω από ένα θάνατο υπάρχει πάντα ένα αίτιο: γεράματα, ασθένεια,  ατύχημα, δολοφονία, πόλεμος. Επίσης η σύνδεσή της με την πληροφορία 3 δημιουργεί συνειρμούς που πλάθουν στο μυαλό του ανθρώπου διάφορες ιστορίες. Πλασμένες πρώτα στο μυαλό του δημοσιογράφου αποτελούν τη βάση για αναπαραγωγή και κυρίως προφορική διάδοση μιας ποικιλίας μυθοπλαστικών ιστοριών από μερίδα αναγνωστών/ακροατών. Και βέβαια όλα αυτά, εφήμερα καθώς είναι, μοιάζουν με νερό που κυλά σε ρυάκι και καθώς φεύγει αφήνει τα σημάδια του. Κάποιες άλλες μυθόπλαστες ιστορίες έρχονται μπροστά. Και η ζωή συνεχίζεται…

Με την πληροφορία 2 συνδέεται το τελευταίο στάδιο της ζωής του θανούντα με το τροχοκάθισμα. Αν και αναμενόμενος, ο θάνατος είναι μη επιθυμητός και μη αποδεκτός και προκαλεί αισθήματα αρνητικά, αισθήματα λύπης και θλίψης. Η σύνδεσή του με τον θάνατο, παρά το ότι γίνεται ασυνείδητα, μεταφέρει στο τροχοκάθισμα όλα τα συναισθήματα που αυτός προκαλεί. Όλα αυτά καταγράφονται στο ανθρώπινο μυαλό και μεταφράζονται σε εικόνες με ανάλογη επίδραση στους ανθρώπους που χρησιμοποιούν τροχοκάθισμα για την διακίνησή τους.

Επίσης, με την πληροφόρηση να είναι πιστή αντιγραφή από ελληνικά ΜΜΕ εισάγεται και η λανθασμένη ορολογία αναπηρικό αμαξίδιο και προστίθεται δίπλα στην άλλη λανθασμένη φράση καθηλωμένος στο αναπηρικό τροχοκάθισμα. Όμως το αμαξίδιο ή το τροχοκάθισμα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα από τα τόσα πολλά προϊόντα/εργαλεία που ο άνθρωπος επινόησε και κατασκεύασε για να βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσής του. Προορισμός του τροχοκαθίσματος ήταν και είναι να διευκολύνει την διακίνηση ανθρώπων που δεν μπορούν να περπατήσουν. Λόγω αυτής του της χρησιμότητας, αν και ευεργετική, συνδέθηκε με την αναπηρία και φορτώθηκε με όλα τα βάρη των συναισθημάτων και προκαταλήψεων της κοινωνίας. Ταυτίστηκε έτσι στην συνείδηση των ανθρώπων με κάτι που θεωρείτο κακό και αμαρτωλό και κατέστη μέρος της αρνητικής εικόνας για την αναπηρία. Σταδιακά η σχέση των δύο έγινε αμφίδρομη, με τον κυρίαρχο ρόλο να βρίσκεται στην πλευρά της αναπηρίας. Όσο αυτή φορτίζεται/αποφορτίζεται άλλο τόσο φορτίζεται/αποφορτίζεται και το τροχοκάθισμα και όλες οι συνέπειες μεταφέρονται στον άνθρωπο χρήστη του.

Μέσα στην γενικότερη μάλιστα φτιαγμένη εικόνα για τον άνθρωπο του «όμορφου» του «ωραίου» του «δυνατού» του «έξυπνου» του «ικανού» του «πετυχημένου»…, η εικόνα του ανθρώπου με αναπηρία επιβαρύνεται ακόμα περισσότερο και οδηγεί σε φαινόμενα μη αποδοχής, ντροπής, κατωτερότητας, μειονεξίας, απομόνωσης, αποφυγής, λύπης, απελπισίας, ανημποριάς, παράδοσης…

Τα αποτελέσματα φαίνονται στο πιο χαρακτηριστικό ίσως φαινόμενο αντίδρασης από άνθρωπο που βρέθηκε σε συνθήκες αναπηρίας και μέσα στο 2017 εκφράστηκε ως εξής: «Δεν έχω ακόμη καθηλωθεί, μα έχω αμαξίδιο για όποια απόσταση υπερβαίνει τα 6 λεπτά. Το κρύβω στο δωμάτιο και το σκεπάζω με σεντόνι να μην το βλέπω. Μια ελπίδα έχω μόνο. Μέσα στο σπίτι μου να μην το χρησιμοποιώ. Αυτό θα είναι το τέλος της ανεξαρτησίας μου και τότε θα παραιτηθώ».
Τα πάμπολλα όμως παραδείγματα, που γύρισαν την πλάτη σε τέτοιου είδους συλλογισμών, φωνάζουν και ξανά φωνάζουν: Πόσο λάθος υπάρχει σε αυτή την σκέψη!

Η χρήση του τροχοκαθίσματος δεν φέρνει κανένα τέλος, ούτε καν το  προμηνύει, απλά διευκολύνει την διακίνηση του ανθρώπου που το χρειάζεται. Και θα υπάρχουν άνθρωποι που θα το χρειάζονται για πολλούς-πολλούς ακόμα αιώνες. Το πρόβλημα δεν είναι η παράλυση ή η όποια αιτία δημιουργεί την ανάγκη χρήσης του, μα όλα εκείνα τα δομικά και νοητικά εμπόδια που η καπιταλιστική κοινωνία εξέθρεψε και προσάρμοσε στο νέο κοινωνικό περιβάλλον και αδιαφορεί ή και αρνείται να τα παραμερίσει και να ανοίξει τους ορίζοντες για ανεμπόδιστη ζωή.

Μιχάλης Δημοσθένους
16 Ιουνίου 2018