Όταν πέφτουν οι μάσκες

Άκρως αποκαλυπτική η δήλωση του Προέδρου Αναστασιάδη στις 2 του Γενάρη για τις πραγματικές σκέψεις του (άρα και προθέσεις του;), όπως και εκείνη του Αρχιεπισκόπου στις 28 του Νιόβρη. Ο Πρόεδρος μιλά για αποκλειστική οικονομική ζώνη της Τουρκοκυπριακής οντότητας και ο Αρχιεπίσκοπος για δημιουργία δύο κρατών.

Τις αντιγράφουμε αυτούσιες, καθώς ο μεν Πρόεδρος παριστάνει ότι η δήλωσή του έχει διαστρεβλωθεί, η δήλωση δε του Αρχιεπισκόπου μπορεί να έχει ήδη ξεχαστεί (καθώς πολλά είναι αυτά που ξεχνιούνται):

Ο αρχηγός του Κράτους: "Εάν επιλέγουν οι Τούρκοι να προστατεύσουν τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων σε μια ξεχωριστή, ανεξάρτητη οντότητα, τότε θα πρέπει να περιοριστούν εις όσα αναλογούν στην αποκλειστική οικονομική ζώνη της εν λόγω παρανόμου οντότητας. Και συνεπώς δεν έχουν λόγο να αμφισβητούν τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας".

Ο αρχηγός της Εκκλησίας: "Όσοι είναι κάτω των 50 ετών δεν πιστεύουν ότι μπορεί να επιτευχθεί βιώσιμη λύση ομοσπονδίας στο Κυπριακό και θα ήταν προτιμότερο να πάμε σε λύση δύο κρατών... Το κράτος που θα δημιουργηθεί θα πρέπει να λειτουργεί μέσα σε ευρωπαϊκά πλαίσια, να απογαλακτιστεί από τη Τουρκία και να φύγουν οι έποικοι".

Πέρα από την ουσία τους, αυτή καθεαυτή, στην οποία και επικεντρώνεται το παρόν κείμενο, οι δηλώσεις αυτές είναι και ανόητες. Τι σημαίνει, για παράδειγμα, "ΑΟΖ παράνομης οντότητας" (πέρα από το ότι και για την ΑΟΖ νόμιμου κράτους έχουμε "βολικές" ψευδαισθήσεις), ποια είναι κατά Αναστασιάδη τα όρια της Κυπριακής Δημοκρατίας, ή, ποιος μπορεί να καθορίσει το ποιοι δικαιούνται να κατοικούν σε ένα άλλο κράτος;

Εύκολα μπορεί να μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον οι επιμέρους ανοησίες τους και να θεωρηθεί ως φαιδρή η δήλωση του Αρχιεπισκόπου και ως άσχετη και αγράμματη εκείνη του Προέδρου. Άλλωστε, δεν είναι πρωτότυπο να βολεύονται όλοι όσοι κάνουν απαράδεκτες δηλώσεις ή/και πράξεις και όσοι τους υποστηρίζουν με την επίκληση ποικίλων αφελών δικαιολογιών και τη χρησιμοποίηση επιφανειακών χαρακτηρισμών. Φτάνει να θυμηθούμε πως για δεκαετίες τώρα το πραξικόπημα του 1974 εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται από την πλειονότητα ως "άφρον".   

Η ουσία είναι ότι και οι δύο δηλώσεις εκπέμπουν, για άλλους υπόκωφα και για άλλους φωνακτά, μήνυμα που προετοιμάζει τις συνειδήσεις των πολιτών για αποδοχή της διχοτόμησης. Γιατί όμως να προκρίνεται και να προωθείται αυτή, η "δεύτερη καλύτερη λύση"; Και, βέβαια, όχι μόνο μέσα από τις δυο αυτές δηλώσεις. Το αντι-ομοσπονδιακό μένος εκφρασμένο μέσα από συνθήματα για "λύση καλύτερη από το Σύνταγμα του 1960", "ενιαίο κράτος", "ένας άνθρωπος μία ψήφος", "ομοσπονδία με το σωστό περιεχόμενο", καθώς και οι προτάξεις και η "νέα στρατηγική", οδηγούν αναπόδραστα στη διχοτόμηση.

"Τι πιο σχιζοφρενικό από το να δηλώνουμε ενάντιοι στη διχοτόμηση και να λέμε ταυτόχρονα ´τζείνοι πο τζει, τζαι μεις ποδά´"; Όσο και αν κυκλοφορεί ως ανέκδοτο, είναι χαρακτηριστικό του πώς μεθοδεύεται η χειραγώγηση της κοινωνίας με μεγαλόστομα ψεύδη και υποκριτικές κορώνες. Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η κοινή βάση της άρνησης της ομοσπονδιακής λύσης και της προκλητικά διατυπωμένης πρόκρισης της διχοτόμησης είναι η επιθυμία για διατήρηση του διαχωρισμού. Και προχωρώντας ακόμα ένα βήμα να τολμήσουμε να σκεφτούμε και, κυρίως να τολμήσουμε να πούμε, πως ο διαχωρισμός προστατεύει, και στις δύο κονότητες, τους δερβέναγες της πολιτικής και της οικονομίας - πολιτικούς και Εκκλησία -  από το να ελέγχονται από την άλλη κοινότητα. Αυτούς τους δερβέναγες που νοιώθουν "άνετοι" να εμπαίζουν και να εκμεταλλεύονται τη δική τους κοινότητα και που, κάποιοι από αυτούς, αισθάνονται επιπλέον ότι δεν θα έχουν να προβάλλουν λόγο ύπαρξης όταν λυθεί το Κυπριακό.

Μόνο η Αριστερά, ολόκληρη η Αριστερά και στις δύο κοινότητες, θέλει, μπορεί και οφείλει να προκρίνει την ουσιαστική κατάργηση του διαχωρισμού και να λειτουργεί συνειδητά προς αυτή την κατεύθυνση. Η ενοποίηση του κυπριακού λαού είναι και η ενοποίηση της εργατικής τάξης, η ενοποίηση όλων των εργαζομένων. Και τότε, η ενωμένη Αριστερά θα μπορεί αποτελεσματικά να αγωνιστεί για να προστατεύσει τη λύση ενάντια σε βαθιά ριζωμένες προκαταλήψεις και συμφέροντα και, σε αλληλεγγύη με όλα τα κινήματα της Αριστεράς, ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό, τον νεοναζισμό και τον ιμπεριαλισμό.

Οι εκλογές είναι προ των πυλών. Η κοινωνία καλείται να δει πώς έχουν πέσει οι κάθε είδους μάσκες και να προκρίνει τον υποψήφιο της Αριστεράς, τον Σταύρο Μαλά. Να προκρίνει την ελπίδα.

Μερόπης Τσιμίλλη-Μιχαήλ
06/01/2018