Ο Στ. Μαλάς μπορεί και πρέπει να δώσει όραμα και ελπίδα

Η παγκόσμια κρίση του 2008 που ξεκίνησε από την  Αμερική δεν άφησε άθικτη σχεδόν καμιά χώρα του πλανήτη. Το μεγάλο τίμημα το πλήρωσε η Ευρώπη και κύρια οι πιο αδύναμες χώρες της περιφέρειάς της.

Η Κύπρος πλήρωσε σκληρά τις επιπτώσεις της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, που συνοδεύτηκε από τη φούσκα του ντόπιου τραπεζικού τομέα και την κατάρρευση του.  Το κούρεμα των καταθέσεων του 2013 έδωσε τη χαριστική βολή στην οικονομία και ταυτόχρονα κουρέλιασε την τραπεζική πίστη.

Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά, και αφού η οικονομία έφθασε στον πάτο, δείχνει σημάδια αναιμικής ανάκαμψης, ακολουθώντας με σχετική καθυστέρηση την ανάκαμψη της Ευρώπης, και αυτό το χρωστά  κύρια στα έσοδα από το εξωτερικό (τουρισμός και πώληση διαβατηρίων) και λιγότερο σε επενδύσεις εσωτερικού και  σε ανάκαμψη της εσωτερικής αγοράς.
Όλα αυτά τα χρόνια η κυβέρνηση του Αναστασιάδη ήταν απούσα, με την οικονομία να βρίσκεται στον αυτόματο πιλότο. Καμιά κρατική επένδυση, που θα λειτουργούσε και ως η ναυαρχίδα για τον ιδιωτικό τομέα. Αντίθετα, η κυβέρνηση διέσωσε τον τραπεζικό τομέα από την κατάρρευση, προσφέροντάς του δις ευρώ, μέσα από το κούρεμα των καταθέσεων, χωρίς να ασκεί κανένα έλεγχο και χωρίς κανένα σχέδιο στήριξης επενδύσεων από τις τράπεζες.

Όλα αυτά τα χρόνια αντί η κυβέρνηση να έχει όραμα και στόχο της την ανάπτυξη, για επούλωση των πληγών, κυνηγούσε ισοσκελισμένους ισολογισμούς μέσα από τις περικοπές στις  κοινωνικές παροχές και στους μισθούς των υπαλλήλων του ευρύτερου δημόσιου τομέα,  που μαζί με την κατάρρευση  των μισθών και στον ιδιωτικό τομέα, είχε ως αναπόφευκτη συνέπεια  την περαιτέρω  συρρίκνωση της αγοράς και το βάθεμα της κρίσης.

Τα τελευταία πέντε χρόνια διευρύνθηκαν δραματικά οι ανισότητες μεταξύ εργαζομένων και κεφαλαίου, με τεράστια κέρδη να συσσωρεύονται κύρια από τους μεγάλους κεφαλαιούχους που επιβίωσαν της κρίσης εκμεταλλευόμενοι τη μεγάλη ανεργία ιδιαίτερα μέσα στους νέους, δίνοντας μισθούς πείνας (500-600 ευρώ)  με εξαντλητικά ωράρια και πολλές φορές χωρίς καν κοινωνικές ασφαλίσεις, και όλα αυτά με την ανοχή της κυβέρνησης Αναστασιάδη.

Ταυτόχρονα, η κατάρρευση των μισθών στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα έχει παγιδέψει μεγάλα τμήματα του πληθυσμού στα χρέη που δημιουργήθηκαν  την προηγούμενη περίοδο της μεγάλης άνθησης και της φούσκας στον τραπεζικό τομέα και στα ακίνητα, με αποτέλεσμα να απειλούνται σήμερα από το  τραπεζικό σύστημα, που στηρίχθηκε από το ίδιο το κράτος, να χάσουν με εκποίηση ακόμα και την πρώτη τους κατοικία. Το μόνο που πέτυχε αυτή η κυβέρνηση ήταν και είναι η παρουσίαση μιας ειδυλλιακής εικονικής πραγματικότητας μέσα από τον έλεγχο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, όπου δια μαγείας εξαφανίστηκαν τα κοινωνικά παντοπωλεία και τα σπίτια με δυσπραγούσες οικογένειες.

Στο Κυπριακό ο Αναστασιάδης αφού πρώτα σύρθηκε σε συνομιλίες μετά την άνοδο του Ακκιντζί στην προεδρία των Τ/κυπρίων, έκανε τα αδύνατα δυνατά για να ροκανίσει το χρόνο, παρά τις συνεχείς εκκλήσεις του Ακκιντζί και του διεθνούς παράγοντα για να προχωρήσουν στην τελική ευθεία της λύσης,  προβάλλοντας πάντα και κάποιες νέες απαιτήσεις και δικαιολογίες.   Εγκατέλειψε τη διάσκεψη στο Μον Πελεράν με ανυπόστατες δικαιολογίες, και  στο τέλος, μετά από αλλεπάλληλες πιέσεις και παλινωδίες, έφτασε στο Κραν Μοντανά.  Και εκεί αφού τίποτα δεν έμενε πια που να εμποδίζει μια συνάντηση κορυφής με τους προέδρους ή πρωθυπουργούς των εγγυητριών δυνάμεων (με τα ζητήματα εγγυήσεων και ασφάλειας να μπαίνουν και αυτά στο τραπέζι) που θα οδηγούσε σε μια τελική κατάληξη, ο Αναστασιάδης σαμπόταρε με τον πιο ωμό τρόπο τις συνομιλίες και ταυτόχρονα σαμπόταρε μια ιστορική ευκαιρία για κατάληξη σε συμφωνία και λύση-επανένωση.

Μετά την κατάρρευση στο Κραν Μοντανά ζήσαμε το ίδιο παραμύθι που ακούμε εδώ και 43 χρόνια από τις εκάστοτε κυβερνήσεις,  ότι την ευθύνη τη φέρει η Τουρκία, ξέροντας ότι δύσκολα κάποιος θα έφερνε αντίσταση σε αυτό το αφήγημα, από φόβο μήπως κατηγορηθεί ότι συντάσσεται με το μέρος της Τουρκίας. Την ίδια ώρα, ο ίδιος ο Γ.Γ. του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτιέρες έριχνε σαφώς και ξεκάθαρα την ευθύνη στην έλλειψη πολιτικής βούλησης και τόλμης από τους  Κύπριους ηγέτες.

Ο Αναστασιάδης από την πρώτη μέρα της εκλογής του έκανε σχέδια  για τη δεύτερη πενταετία ισορροπώντας μεταξύ των δυνάμεων που τον έσπρωχναν για λύση και αυτών που τον ήθελαν να συντηρεί το Στάτους Κβο. Η ταύτισή του με τις δυνάμεις που αρνούνται να μοιραστούν την εξουσία της Κυπριακής Δημοκρατίας (και όσα οφέλη σημαίνει για τους Ε/κύπριους  διαχειριστές της) με τους Τ/κύπριους, εξυπηρετούσε ταυτόχρονα και τους προσωπικούς του σχεδιασμούς. 
Με τον Αναστασιάδη να επανεκλέγεται θα είναι  απίθανο έως αδύνατο να αναμένει κάποιος οποιαδήποτε σοβαρή προσπάθεια για τη λύση για τα επόμενα πέντε χρόνια.

Είναι γι΄αυτό που η υποψηφιότητα του Μαλά σήμερα αποκτά κρίσιμη και ιστορική σημασία. Ο Μαλάς έχει και το καθήκον και τις δυνατότητες να δώσει όραμα και προοπτική στον τόπο. Ως εργαζόμενος και ο ίδιος,  πρέπει  να ταυτιστεί με τις πλατειές μάζες του τόπου και τα συμφέροντά τους, που είναι οι εργαζόμενοι και η νεολαία που εξακολουθούν να υφίστανται  σκληρά τις επιπτώσεις από την οικονομική κρίση.

Τολμηρά και χωρίς αμφιταλαντεύσεις να προβάλει καθαρές πολιτικές  θέσεις σε καίρια ζητήματα όπως: η προστασία της πρώτης κατοικίας, το κούρεμα των μη εξυπηρετούμενων δανείων, αξιοπρεπής κατώτατος μισθός, ανεργιακά επιδόματα,  προστασία των ημικρατικών οργανισμών, άμεση εφαρμογή του ΓΕΣΥ χωρίς άλλες παλινδρομήσεις, τριτοβάθμια μόρφωση για όλους με κατάργηση των παγκυπρίων εξετάσεων, που αποτελούν το εισιτήριο για την γάγγραινα που λέγεται παραπαιδεία, άμεσος διαχωρισμός της πολιτείας από την εκκλησία, έλεγχος του τραπεζικού συστήματος για αποτροπή στο μέλλον παρόμοιων καταστάσεων που είδαμε πρόσφατα, και για δυνατότητες μίνιμουμ σχεδιασμού των επενδύσεων κ.λ.π. Καθαρές θέσεις σε αυτά τα καίρια ζητήματα και η ισχυρή βούληση για την εφαρμογή τους, με ταυτόχρονο και συνεχές κάλεσμα στον κόσμο της εργασίας και τη νεολαία για συσπείρωση σε μια μάχη που πρέπει να δοθεί από κοινού, θα δημιουργήσει εκείνη την αναγκαία δυναμική για τον πρώτο  γύρο των εκλογών,  που είναι απαραίτητη και για να δοθεί με αξιώσεις η μάχη του δεύτερου γύρου. 

Το ίδιο ισχύει και σε σχέση με τη λύση του Κυπριακού. Ο Μαλάς, ως άνθρωπος που πάντα ήταν υπέρ της λύσης και επανένωσης, πρέπει  τολμηρά και ανοικτά να βγαίνει ως πρώτα και κύρια ο υποψήφιος της λύσης, καταγγέλλοντας τον Αναστασιάδη, όπως έπραξε και ο Γκουτιέρες, ότι μποϋκόταρε τη λύση,   ότι δεν είχε ούτε και έχει την αναγκαία πολιτική βούληση για επανένωση. Στην παρούσα φάση η Τουρκία πρέπει να βγει από την εξίσωση μιας επιχειρηματολογίας, που το μόνο που κάνει είναι να προσφέρει άλλοθι και σωσίβιο στον Αναστασιάδη. Στο Κραν Μοντανά φάνηκε ότι όλα τα ζητήματα είναι σχεδόν λυμένα, ακόμα και αυτά των εγγυήσεων και της αποχώρησης των στρατευμάτων, με την Τουρκία να είναι έτοιμη να συζητά και αυτά όπως και οι Τ/κύπριοι, πάντα όμως στη βάση της κοινής κατανόησης ότι η ασφάλεια της μιας κοινότητας δεν πρέπει να δημιουργεί ανασφάλεια στην άλλη.

Απέναντι στη φιλοδοξία του Αναστασιάδη για πενταετία και στην απροθυμία για μοίρασμα της εξουσίας, ο Μαλάς πρέπει να προβάλει την ισχυρή πολιτική του βούληση για τη λύση, θέτοντας ως βασικό ορόσημο την περίοδο της παρουσίας Ακκιντζί στην προεδρία των Τ/κυπρίων, και παίρνοντας  τολμηρά την πρωτοβουλία για συνάντηση μαζί του και για από κοινού διακήρυξη  της θέλησής τους για λύση και επανένωση.

Πρέπει να εξηγείται σε καθημερινή βάση ότι η λύση πέραν του ότι θα επανενώσει τον τόπο μετά από 43 χρόνια και θα βάλει στο περιθώριο πληγές και καχυποψίες, στερεότυπα, ταμπού  και μισαλλοδοξίες, θα λειτουργήσει και ως ο μεγάλος μεταρρυθμιστικός παράγοντας που θα σπρώχνει την οικονομία σε ανοδική πορεία, με όλα τα οικονομικά και κοινωνικά οφέλη και για τις δύο κοινότητες.

Ι. Μάζος
07/12/2017