Στις εκλογές του Μάη η εργατική τάξη καλείται να αναμετρηθεί με τις δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού και της σκληρής λιτότητας που πρεσβεύουν η δεξιά και το ντόπιο κεφάλαιο.

Τρία χρόνια από την άνοδο του Αναστασιάδη και του Συναγερμού στην εξουσία ζούμε μια άνευ προηγουμένου επίθεση ενάντια στα κεκτημένα και στο βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων.

Πατώντας η κυβέρνηση του Συναγερμού πάνω στην ατολμία της κυβέρνησης Χριστόφια και στα αδιέξοδα που οδηγούσε η προσπάθεια διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος μέσα σε συνθήκες κρίσης και βαθιάς ύφεσης, κατάφερε την πρώτη περίοδο της διακυβέρνησής της, έχοντας συνοδοιπόρους το σύνολο σχεδόν των ΜΜΕ, να περάσει στις πλατιές μάζες την εντύπωση  ότι για την κρίση και κατάρρευση της οικονομίας έφταιξε η προηγούμενη κυβέρνηση. Πολύ γρήγορα, όμως, άρχισε να ξεκαθαρίζει το τοπίο και να φαίνονται οι φυσικοί αυτουργοί της κρίσης που δεν ήταν άλλοι από την παγκόσμια κρίση που ταλανίζει το καπιταλιστικό σύστημα τα τελευταία 8 χρόνια και η ντόπια ολιγαρχία με οδηγό τις τράπεζες και την ασυδοσία τους.

Το κούρεμα των καταθέσεων τον Μάρτη του 2013 από την κυβέρνηση Αναστασιάδη, ήταν η χαριστική βολή για την κατάρρευση της οικονομίας, με υποχώρηση του ΑΕΠ  της τα αμέσως επόμενα χρόνια, με ρυθμούς πρωτόγνωρους για την κυπριακή οικονομία του 8% και 10%, με όλες τις συνεπακόλουθες τραγικές συνέπειες για τις μάζες και το βιοτικό τους επίπεδο. Με τη φανερή ανεργία να σκαρφαλώνει στα πρωτόγνωρα ποσοστά του 17% και τους μισθούς και τα ωφελήματα των εργαζομένων να πέφτουν κάθετα. Το δε ΕΕΕ (ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα ) αποδεικνύεται στην πράξη μια μεγάλη απάτη για το σύνολο των κτυπημένων από την κρίση και ένα επίδομα που απλά συντηρεί τους πλήρως εξαθλιωμένους και τους προστατεύει από τη λιμοκτονία.

Τα τελευταία χρόνια τα 500 ευρώ είναι ό,τι «καλύτερο» μπορεί να ονειρευτεί η νεολαία για το μέλλον της και αυτά κάτω από πολύ σκληρές συνθήκες εργασίας, την ίδια ώρα που τα κέρδη του κεφαλαίου αυξάνονται κατακόρυφα και η πολιτική Συναγερμού-Τρόικας για ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου απειλεί με τη χαριστική βολή να καταστρέψει ό,τι απέμεινε.

Στο δε Κυπριακό η κυβέρνηση Αναστασιάδη, με γνώμονα την εδραίωσή της στην εξουσία, αναλώθηκε την πρώτη περίοδο των δύο χρόνων στο ροκάνισμα του χρόνου, πρώτα με επανεκκίνηση των συνομιλιών από μηδενική βάση (εγκαταλείποντας τις συγκλίσεις Χριστόφια-Ταλάτ) και στη συνέχεια εγκαταλείποντας και αυτές τις συνομιλίες με αφορμή το Barbaros.

Ήταν η άνοδος του Ακιντζί στην προεδρία των Τουρκοκυπρίων και οι πιέσεις από τον διεθνή παράγοντα που ανάγκασαν τον Αναστασιάδη να επιστρέψει στο τραπέζι των συνομιλιών. Παρ΄ όλα αυτά  η κυβέρνηση σπρώχνει με κάθε ευκαιρία τη λύση όλο και πιο μακριά  (βλ. βουλευτικές) ή προσπαθεί να δυναμιτίσει το όλο θετικό κλίμα που υπάρχει, με ενέργειες όπως ο δεύτερος γύρος αδειοδοτήσεων στην ΑΟΖ ή με τις επαναλαμβανόμενες κατά κόρον φιέστες εντυπωσιασμού των Διμερών, Τριμερών και Τετραμερών συναντήσεων με χώρες της περιοχής (βλέπε «δημοκρατικά» καθεστώτα Ισραήλ και Αιγύπτου), εν τη απουσία του «κοινού εχθρού» και πιο βασικού ίσως παράγοντα, αυτού της Τουρκίας.

Ακόμα και το ζήτημα της μείωσης της στρατιωτικής θητείας αντί να ενταχθεί στα πλαίσια μιας πολιτικής φιλίας προς τους Τ/κύπριους και θέλησης για λύση, ερμηνεύεται σαν πολιτική ισχυροποίησης της Εθνικής Φρουράς.

Ο Συναγερμός μάς έχει δείξει και τώρα και στο παρελθόν πόσο πολιτικά επικίνδυνος μπορεί να γίνει κάτω από κάποιες συνθήκες. Παρόμοιες πολιτικές όπως του «ενεργού ηφαιστείου» ή της καθόδου των S300 στην Κύπρο δεν πρέπει να αποκλείονται στο μέλλον αν οι συνθήκες και τα ισοζύγια διαφοροποιηθούν μελλοντικά εις βάρος του Συναγερμού.

Είναι για όλους αυτούς του λόγους που σήμερα παρά ποτέ προηγούμενα η συσπείρωση της εργατικής τάξης στις ερχόμενες εκλογές αποτελεί μιαν αναγκαιότητα.

Το ΑΚΕΛ παραμένει το κατ΄ εξοχήν κόμμα της εργατικής τάξης και της Αριστεράς. Παρά τις αδυναμίες της ηγεσίας και την απουσία πειστικών εναλλακτικών προτάσεων, κύρια για έξοδο από την οικονομική κρίση, εντούτοις είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να σταθεί είτε δίπλα και συμπαραστάτης σε αγώνες που δίνουν οι εργαζόμενοι (νοσοκόμοι, ημικρατικοί, οδηγοί λεωφορείων κ.λπ.) είτε ενάντια στις καταστροφικές πολιτικές της κυβέρνησης. Είναι το ΑΚΕΛ, το οχυρό σήμερα, για κάθε εργαζόμενο μέσα από το οποίο θα δώσει τις μάχες αντίστασης ενάντια στη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού.

Η ψήφος στο ΑΚΕΛ μεταφράζεται σε ψήφο υπέρ της ενότητας της εργατικής τάξης. Όσο πιο δυνατό βγει σήμερα το ΑΚΕΛ από τη μάχη των εκλογών τόσο πιο δυνατό θα νιώθει και το εργατικό κίνημα απέναντι στη δεξιά και το κεφάλαιο.
Όσο πιο δυνατό είναι το κόμμα της Αριστεράς τόσο πιο δυνατή θα είναι και η πίεση προς την κατεύθυνση της λύσης του Κυπριακού χωρίς άλλο ροκάνισμα του χρόνου και αδιέξοδες παλινδρομήσεις.

Όσο πιο ψηλά είναι τα ποσοστά που θα πάρει το ΑΚΕΛ στις ερχόμενες εκλογές, τόσο πιο μεγάλη θα είναι και η αυτοπεποίθηση του εργατικού κινήματος, για να κτίσει μαζί με τους Τ/κύπριους ένα ισχυρό ταξικό μέτωπο ικανό να προστατεύσει μια λύση από κάθε είδους εθνικιστικές τάσεις και αστικά συγκρουόμενα συμφέροντα.