ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ
 ΚΡΙΣΙΜΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ

Την Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2015 η ΠΕΟ έχει οργανώσει έκτακτο Παγκύπριο Συνέδριο μέσα στις πιο κρίσιμες συνθήκες εδώ και δεκαετίες για το εργατικό κίνημα.

Παρά την συνειδητή βοήθεια που το κίνημα παρείχε για ξεπέρασμα της κρίσης, η οικονομία δεν σταθεροποιείται. Η πολιτική της δεξιάς διακυβέρνησης, που στο σύνολο της η πλευρά των εργοδοτών στηρίζει, όξυνε την κρίση, διεύρυνε την ανεργία, το μέρος του πληθυσμού που ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και όξυνε τις κοινωνικές ανισότητες.

Η αντεπίθεση ξεκινά. Και ο ίδιος όμως ο ηγέτης της ΠΕΟ αναγνωρίζει, σε συνέντευξη του στην Χαραυγή, «ότι το εγχείρημα θα είναι δύσκολο, γιατί οι συσχετισμοί ισχύος δεν είναι ευνοϊκοί…»

Υπάρχουν χιλιάδες ανοργάνωτοι εργαζόμενοι.

«Η ανεργία παραμένει σταθερή πάνω από 16% που σε αριθμούς σημαίνει γύρω στις 65 χιλιάδες… τα δύο τρίτα είναι μακροχρόνια άνεργοι…

Έτσι θα είναι πιο εύκολο να «φέρουν σε αντιπαράθεση τους οργανωμένους με τους ανοργάνωτους εργαζομένους», τους ανέργους με τους εργαζόμενους.

«Συνεχίζει η κατάσταση να είναι καταθλιπτική» διαπιστώνει επιπλέον ο Κυρίστης, «Ακόμη υπάρχει ψηλή ανεργία και διαθέσιμο εργατικό δυναμικό που είναι έτοιμο να εργαστεί κάτω από οποιουσδήποτε όρους και «να καταπιεί πολλά» για να μην χάσει τη δουλειά του…»

Αυτές οι συνθήκες δυσκολεύουν σημαντικά «την οργάνωση των εργαζομένων, τη συστράτευση, την κινητοποίηση και πολύ περισσότερο τη δυνατότητά τους να διεκδικήσουν δυναμικά μέσα από απεργιακές και άλλες κινητοποιήσεις τα δικαιώματά τους…»(Κυρίτσης)

Στις εποχές πλήρους απασχόλησης, που οι εταιρείες ευημερούσαν, η απεργία ήταν πανίσχυρο όπλο και η συντριπτική δύναμη της ΠΕΟ ήταν αρκετή για να κερδηθούν μεροκάματα και άλλα δικαιώματα. Τώρα όμως που η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος σπρώχνει στην χρεωκοπία τις επιχειρήσεις και δημιουργεί ανεργία, «εφεδρικούς βιομηχανικούς στρατούς» σύμφωνα με τον Μαρξ, η αντιπαράθεση μόνο με τον εργοδότη χάνει τις δυνατότητες της.

Πρέπει στην ημερήσια ατζέντα να μπουν πολιτικές διεκδικήσεις. Πρέπει να απαιτηθούν πολιτικές χρηματοδότησης και επενδύσεων για να κτυπηθεί η κατάρα της ανεργίας. Αυτές οι πολιτικές πρέπει να απαιτηθούν από το κράτος, πολιτικές ανάπτυξης, ακριβώς το αντίθετο από τις πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζονται σήμερα και που στραγγαλίζουν την οικονομία.

Πρέπει ταυτόχρονα να απαιτηθούν πολιτικές που να ξηλώσουν τον μηχανισμό παγκόσμιου έλεγχου μισθών και όρων εργασίας, που το χρηματιστικό κεφάλαιο εξασφάλισε μέσα από την παγκοσμιοποίηση, την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, τις ιδιωτικοποιήσεις και τα χρηματιστήρια όπου μπορεί να αγοραστούν μετοχές, τίτλοι ιδιοκτησίας οποιασδήποτε εταιρείας.

Σε αυτό το περιβάλλον το παγκόσμιο χρηματιστικό κεφάλαιο εξασφάλισε ότι θα μπορεί να αγοράζει μετοχές και να ενισχύει με κάθε τρόπο τους πιο αδίστακτους εργοδότες, εκείνους που εξασφάλιζαν το χαμηλότερο επίπεδο μισθών και, συνεπώς, το ψηλότερο επίπεδο κερδοφορίας
Στην στιγμή μπορούν να μειώσουν την αξία των μετοχών όποιας εταιρείας θέλουν, να την στεγνώσουν από ρευστότητα, να αυξήσουν το κόστος δανεισμού και να βάλουν τα συνδικάτα και τους εργαζόμενους στο πιο πραγματικό και θανατηφόρο δίλημμα: Ή να δεχθούν δυσμενέστερους όρους εργασίας και μείωση μισθών και ωφελημάτων, μια διαδικασία που δεν έχει πάτο, ή να επιμένουν στις θέσεις τους και αντιμετωπίσουν την «ευθύνη» της χρεωκοπίας και της ανεργίας. Αυτοί δηλαδή που θα έπρεπε να είναι κατηγορούμενοι, έχουν γίνει κατήγοροι.

Η πραγματικότητα είναι ότι δεν υπάρχει δυνατότητα επανεκκίνησης της οικονομίας και αποκατάστασης ακόμα και των πιο στοιχειωδών εργατικών δικαιωμάτων, παρά μόνο μέσα από δομικές αλλαγές όπως την κοινωνικοποίηση των τραπεζών και βασικών τομέων της οικονομίας, αλλά και η αντιστροφή της πορείας των ιδιωτικοποιήσεων.

Ακόμα όμως και αυτά λίγη σημασία θα είχαν, αν επιτυγχάνονταν μόνο εθνικά. Η σύγκρουση που το κίνημα ξεκινά στην Κύπρο, δεν είναι απλά σύγκρουση με την κυπριακή κυβέρνηση. Είναι σύγκρουση με την Τρόικα, τους ευρωπαϊκούς καπιταλιστικούς θεσμούς, τις ευρωπαϊκές ιδιωτικές τράπεζες, που θα στηρίξουν τον εκπρόσωπο τους στην Κύπρο με κάθε τρόπο. Η εμπειρία ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ νωπή.

Για νικηφόρα έκβαση της μάχης που ξεκινά, πρέπει το κυπριακό κίνημα να στήσει άμεσα συμμαχίες με το Ευρωπαϊκό εργατικό κίνημα.