Εθνική αντιπαράθεση

Τίποτε καλό δεν μπορεί να αναμένουν οι λαοί από τη νέα όξυνση στο Αιγαίο

Ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ, Ευάγγελος Αποστολάκης, δεν τσιγκουνεύτηκε στις δηλώσεις του με αφορμή τη νέα «τουρκική προκλητικότητα».

«Εάν οι Τούρκοι ανέβουν σε βραχονησίδα θα την ισοπεδώσουμε», τόνισε.

Πόσο νόημα έχουν όμως τέτοιες δηλώσεις, πόσο μπορούν να αντιμετωπίσουν την «τουρκική προκλητικότατα»; Λες και τα προβλήματα στο Αιγαίο έχουν τη ρίζα τους στο ότι οι Τούρκοι κυβερνώντες δεν έχουν πεισθεί ότι η ηγεσία ΓΕΕΘΑ έχει αρκετή λεβεντιά και χρειάζονταν οι πιο πάνω δηλώσεις για να αντιστραφεί η κατάσταση.

Οι δηλώσεις του αρχηγού ΓΕΕΘΑ βοηθούν μόνο στο να γίνουν τα πράγματα ακόμα πιο αξεδιάλυτα, όπως επιβεβαίωσε η συνέχεια της αντιπαράθεσης.

Η Τουρκία έχει «λάβει τα μέτρα της» και δεν θα επιτρέψει «κανένα τετελεσμένο» στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο, απάντησε ο υπουργός Άμυνας της Τουρκίας, Χουλουσί Ακάρ.

«Όλοι πρέπει να μείνουν μακριά από τις προκλήσεις». Σε αντίθετη περίπτωση, «το τίμημα θα είναι βαρύ». «Όλοι πρέπει να ‘μαζέψουν' το μυαλό τους και να μην προκαλούν περιπέτειες». «Οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις είναι δυνατές και  θα αντιδράσουν παντού σε κάθε απόπειρα υποβάθμισης των τουρκικών συμφερόντων ή διεκδικήσεων».

Τις δηλώσεις ακολούθησε μια σειρά παραβιάσεων του εθνικού εναέριου χώρου στο Αιγαίο από τουρκικά μαχητικά αεροπλάνα, που βοήθησε πολύ στην επανάληψη του μοτίβου της «τουρκικής προκλητικότητας».

Μόνο που αυτοί που το επαναλαμβάνουν, δεν κάνουν τον κόπο να πουν ποια πρέπει να είναι η επόμενη «ελληνική» κίνηση. Η επόμενη συγκεκριμένη «ελληνική» κίνηση. Και τι μπορεί να αναμένεται από αυτή;

Με αφορμή τον χαρακτηρισμό του Καμμένου από μέρους Τσαβούσογλου ως κακομαθημένου παιδιού, αναφορικά με «παλικαρίσιες» δηλώσεις που μας έχει συνηθίσει ο υπουργός Άμυνας, ο τελευταίος έστειλε μήνυμα στο Twitter: «Κ. Τσαβούσογλου σας ευχαριστώ για τις πρωτοχρονιάτικες απειλητικές σας δηλώσεις. Είναι το δώρο ότι κάνω καλά τη δουλειά μου».

Όντως, κάνει καλά τη δουλειά του ο Καμμένος. Τα προβλήματα στο Αιγαίο έχουν σμικρυνθεί και η «τουρκική απειλή» έχει απομακρυνθεί.

Το επιβεβαιώνουν και οι προ λίγων ημερών δηλώσεις Ερντογάν, που μιλώντας σε μεγάλη συγκέντρωση στη Σμύρνη, απήγγειλε ποίημα του Μουχαρέμ Ερτάς για τη Μικρασιατική Καταστροφή, στο οποίο περιέχεται και το «Εγώ θα πετάξω τους Έλληνες στη θάλασσα».

Υπάρχει στα αλήθεια νοήμων άνθρωπος, που να μην εθελοτυφλεί λόγω συμφερόντων, που να πιστεύει ότι αυτές οι δηλώσεις και, ακόμα χειρότερα, μια πιθανή πολεμική αναμέτρηση στο Αιγαίο, θα φέρουν πιο κοντά τη δυνατότητα μιας διευθέτησης;

Υπάρχει νοήμων άνθρωπος που να μη βλέπει ότι μια σύγκρουση στο Αιγαίο θα σήμαινε απλά πολλά φέρετρα κύρια ένστολων νέων ανθρώπων, που θα συμπληρώνονταν με αυτά αμάχων όσο η σύγκρουση επεκτεινόταν;

Ο υποτιθέμενος στόχος, η επίλυση των διαφορών στο Αιγαίο, θα απομακρυνόταν ακόμα περισσότερο, οι νέες συνθήκες που θα διαμόρφωνε η πολεμική σύγκρουση θα βάραιναν ακόμα περισσότερο στις ζωές των ανθρώπων και στις προοπτικές ειρηνικού μέλλοντος.

Αυτά θα ήταν τα αποτελέσματα. Μια ανασκόπηση της ελληνικής ιστορίας του τελευταίου αιώνα, καταδεικνύει πόσο πλήρωσε ο ελληνικός λαός όποτε επικράτησαν οι αντιλήψεις των «ηρωικών» ψυχών της πολιτικής σκηνής και των ΜΜΕ.

Το σκηνικό χτίζεται για καταστροφική, αδιέξοδη πολεμική αναμέτρηση

Η φτηνή αντιμετώπιση της κατάστασης των πατριωτικών κορώνων, μπορεί να οδηγήσει μόνο  σε συνθήκες που θα την πληρώσει ακριβά ο κόσμος.

Προς αυτή την κατεύθυνση σπρώχνει και το γεγονός ότι δε ζούμε σε κανονικές εποχές. Η παγκόσμια οικονομική κρίση κάνει τα πράγματα πολύ «πονηρά» και επικίνδυνα.

Η ενίσχυση του εθνικισμού και της πατριωτικής ρητορικής θα είναι το κύριο ιδεολογικό όπλο για έλεγχο των διεκδικήσεων των μαζών. Που θα συμπληρώνονται με την κατηγορία του προδότη για όσους δεν υποτάσσονται στο γενικό κλίμα. Όπου υπάρχουν εθνικές διαφορές, οι εντάσεις θα αυξάνονται με δραματικό τρόπο. Αυτή θα είναι η κατεύθυνση στις σχέσεις Ελλάδας – Τουρκίας αλλά και στις σχέσεις των κρατών διεθνώς.

Όσο και αν κατάφερε προσωρινά η Τουρκία να αποφύγει τις επιπτώσεις της παγκόσμιας κρίσης, βυθίζεται  και αυτή τελευταία όλο και περισσότερο. Η αυξανόμενη «τουρκική προκλητικότητα» εκδηλώνεται σε μια περίοδο γενικευμένης έντασης στο εσωτερικό της χώρας. «Από τις τριβές που υπάρχουν στα ανατολικά, μέχρι το επιδεινούμενο και διαρκές κύμα διώξεων στο εσωτερικό και τις δημοτικές εκλογές τον ερχόμενο Μάρτιο…» «Η χώρα οδηγείται σε ένα αυταρχικό κράτος. ..»

«Τα κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων καταστρατηγούνται, παραβιάζεται κατάφορα το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση, και οι πολιτικοί αντίπαλοι του Ερντογάν καταδιώκονται…»

«Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο Ζελαχατίν Ντεμιρτάς, ηγέτης του HDP, του τρίτου μεγαλύτερου κόμματος στην Τουρκία, βρίσκεται στη φυλακή».

Ότι ο Ερντογάν καταργεί ολοένα και περισσότερα δημοκρατικά δικαιώματα και η Τουρκία μετατρέπεται «σ’ ένα αυταρχικό κράτος», αναδείκνυαν σχεδόν περιχαρείς αναρίθμητοι Έλληνες πολιτικοί και σχολιαστές την προηγούμενη περίοδο. Και αντί το συμπέρασμα τους να είναι τουλάχιστον συμπάθεια προς τα εκατομμύρια των Τούρκων που είναι θύματα αυτής της κατάστασης, η προσπάθεια τους ήταν να ενισχύσουν το σκηνικό για τον «Τούρκο εχθρό»  -από τον Ερντογάν μέχρι και τον τελευταίο Τούρκο πολίτη που αντιστέκεται σε αυτόν.

Με δεδομένες αυτές τις εσωτερικές συνθήκες και τη σύγκρουση του με τον λαό του, ο Ερντογάν θα έχει ολοένα και περισσότερο ανάγκη τον πατριωτισμό για έλεγχο του εσωτερικού παιγνιδιού. Θα έχει ολοένα και περισσότερο ανάγκη συμμάχων, ανάλογων δηλαδή πατριωτών, στο «αντίπαλο» έθνος των Ελλήνων.

Και έχει πολλούς τέτοιους. Με πρωταγωνιστές όλους αυτούς που από την ασφάλεια της ελληνικής Βουλής και των θαλάμων των ΜΜΕ, εξαπολύουν μύδρους ενάντια όχι απλά στον Ερντογάν, αλλά στους Τούρκους γενικά.

Τίποτε δεν εξυπηρετεί καλύτερα τον Ερντογάν από αυτούς που συνειδητά κτίζουν τον εθνικισμό παρουσιάζοντας ένα ολόκληρο λαό ως εχθρό.

Τίποτε δεν εξυπηρετεί καλύτερα τον Ερντογάν από τους πολιτικάντηδες και «αναλυτές» των ΜΜΕ που κτίζουν καριέρα πάνω στον εθνικισμό και εξασφαλίζουν μεροκάματο δίνοντας διαπιστευτήρια πατριωτισμού.

 Όσο ξεσκίζουν τις φωνητικές τους χορδές και σπαταλούν το μελάνι τους για τους Τούρκους εχθρούς, τόσο πιο πολύ ενισχύεται ο Ερντογάν στο να κερδίζει τον έλεγχο του εσωτερικού παιγνιδιού. Που ακόμα και μόνο αυτό να επιδιώκει, δεκανίκι δηλαδή στην προσπάθεια ελέγχου του εσωτερικού παιγνιδιού, η δυναμική της εθνικιστικής υστερίας που πολιτικά θα ενισχύει ότι πιο ακραίο υπάρχει και στους δύο λαούς, θα σπρώχνει τα πράγματα προς την πολεμική αναμέτρηση.

Ο Ερντογάν συγκρούεται με τον λαό του και μια σειρά πολιτικά πρόσωπα και δυνάμεις, περιορίζει ολοένα και περισσότερο τα δημοκρατικά δικαιώματα του λαού του. Και αντί αυτό να σπρώχνει προς την κατεύθυνση αναζήτησης κοινής γλώσσας με τον τούρκικο λαό που ο ίδιος ο Ερντογάν μετατρέπει σε εχθρό του, με πολιτικές δυνάμεις που διώκει και που του αντιστέκονται, το συμπέρασμα των ελλήνων πατριωτών και η πολιτική που χαράσσουν είναι αυτή της εθνικής ενότητας ενάντια στον «Τούρκο εχθρό».

Η κατάσταση μετατρέπεται ολοένα και σε πιο κρίσιμη, με καταστροφικές δυνατότητες, χωρίς προοπτική επίλυσης του ζητήματος της ειρήνης ή οποιουδήποτε από τα προβλήματα που ταλανίζουν τον λαό, τους λαούς.

Όλες οι πολιτικές δυνάμεις που συγκρούονται με τους λαούς τους στην πορεία εφαρμογής των πολιτικών λιτότητας, δημιουργώντας ανεργία, φτώχεια και εξαθλίωση, κτίζουν πάνω στον εθνικισμό και επικαλούνται την ανάγκη για εθνική ενότητα.

Τι νόημα όμως έχε η «εθνική ενότητα» για τις πολιτικές δυνάμεις που την επικαλούνται και τι αντίκρισμα έχει για τις πλατιές μάζες και τη ζωή τους, θα δούμε στο επόμενο κείμενο μας. Όπως και πια κατά την άποψη μας μπορεί να είναι η μοναδική πολιτική κατεύθυνση που η Αριστερά πρέπει να ακολουθήσει, αν είναι να αποτραπεί η σημερινή πορεία των εξελίξεων και οι καταστροφές που αυτή συνεπάγεται για τους λαούς ανεξαίρετα.

Σωτήρης Βλάχος
15 Ιανουαρίου 2019