ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΠΟΥ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΑΚΟΜΑ ΣΤΟ ΣΥΡΙΖΑ (2ο Μέρος)

Έλλειψη σοβαρής αντιμετώπισης του Δημοψηφίσματος

Η αριστερή αντιπολίτευση στον Σύριζα δεν έχει κάνει μια έστω αναφορά στη σκληρότητα και δυσκολία της κατάστασης που θα συνεπαγόταν μια ρήξη με τους Θεσμούς της Ευρώπης μετά το δημοψήφισμα. Και ακόμα χειρότερα, δεν έχει κάνει ούτε μια αναφορά στο ότι σε μια τέτοια περίπτωση ρήξης, το μόνο στήριγμα του Έλληνα εργαζόμενου, η μόνη του ελπίδα, θα ήταν η ριζοσπαστικοποίηση Ευρωπαϊκών αριστερών δυνάμεων, η κινητοποίηση του Ευρωπαίου εργαζόμενου - η ρήξη τους με τους Σόιμπλε και Σία και η ευθυγράμμισή τους με τα αιτήματα Σύριζα.

Ούτε τότε, ούτε και τώρα υπάρχει οποιαδήποτε αναφορά σε αυτό το καίριας σημασίας ζήτημα.
Ούτε ο Βαρουφάκης, ο οποίος με τις οικονομικές του και άλλες εισηγήσεις πείθει ότι έχει αντίληψη της σοβαρότητας της κατάστασης, πρόσβλεπε σε μια τέτοια λύση. Μας ξάφνιασε όταν μέσα από το βιβλίο του «Ανίκητοι ηττημένοι» φάνηκε ότι πίστευε ότι η δύναμη των οικονομικών του επιχειρημάτων ήταν αρκετή για να αντικρούσει τους Θεσμούς και να ανατρέψει την κατάσταση.

Η κυβέρνηση Σύριζα συνθηκολόγησε και μετά από αυτή τη συνθηκολόγηση έγινε έρμαιο στα χέρια του Διεθνούς κεφαλαίου, το οποίο έχει τη δυνατότητα να κηδεμονεύει, μέσα από την οικονομική του ισχύ, όλες τις πολιτικές δυνάμεις που αναλαμβάνουν κρατική εξουσία και δεν προχωρούν τη σύγκρουση μαζί του μέχρι το τέλος.

Την τύχη της κυβέρνησης Σύριζα θα έχει οποιαδήποτε αριστερή κυβέρνηση αναδειχθεί στην εξουσία και δεν προχωρήσει σε πραγματικές ανατροπές.

Υπήρχαν δυνατότητες μετά το Δημοψήφισμα;

Η σημερινή κατάσταση, με την οικονομική υπεροπλία των τραπεζών και την πολιτική κυριαρχία των θεσμών που είναι οι πολιτικοί εκπρόσωποι των τραπεζών, δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί παρά αν το κίνημα τους αμφισβητήσει σε μια σειρά χώρες. Και τους αντικαταστήσει. Υπήρχαν δυνατότητες προς αυτή την κατεύθυνση τότε με το ελληνικό δημοψήφισμα;

Όταν το Ευρωπαϊκό κεφάλαιο έκλεισε τις Ελληνικές τράπεζες, υπήρξαν κινητοποιήσεις υπέρ του Σύριζα, σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες. Σύμφωνα με πληροφόρηση που η ίδια η Βαλαβάνη έδωσε σε σχετικά πρόσφατη ομιλία της στην Καλαμάτα, τις μέρες που οι τράπεζες στην Ελλάδα ήταν κλειστές υπήρξαν χίλιες μικρές και μεγάλες κινητοποιήσεις υπέρ της κυβέρνησης Σύριζα και του ελληνικού λαού μόνο στη Γερμανία. Ήταν αυτό αρκετή βάση για να ελπίζει κάποιος σε ανατροπές; Πιθανότατα όχι. Οι κινητοποιήσεις αυτές έδειχναν τις τεράστιες δυνατότητες που υπήρχαν προς αυτή την κατεύθυνση στην οποία κινήθηκε η ηγεσία Σύριζα πριν την εκλογή της. Με αποκορύφωμα το φθινόπωρο του 2014, όταν Τσίπρας και Ιγκλέσιας-των Ποδέμος- σήκωναν μαζί το χέρι τους στο συνέδριο των Ποδέμος, και δήλωναν ότι «μαζί θα αλλάξουμε την Ευρώπη».

Οι χίλιες γερμανικές κινητοποιήσεις υπέρ του ελληνικού λαού φανέρωσαν τις δυνατότητες που υπήρχαν. Δυνατότητες που όμως λίγα είχαν προηγηθεί για να μπορούν πραγματικά να αξιοποιηθούν. Ακόμα και τότε που η ηγεσία Σύριζα έδειχνε προς αυτή την κατεύθυνση, λίγα έκανε για να οργανώσει και να συντονίσει τη μάχη σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Λίγα έκανε που να θεωρηθούν έστω και κοντά στον συντονισμένο τρόπο με τον οποίο κινείται το ευρωπαϊκό κεφάλαιο μέσα από τα Eurogroup και τα άλλα επιτελικά του σώματα.

Αν η ελληνική κυβέρνηση ακολουθούσε την εντολή που της έδωσε ο ελληνικός λαός και δεν κατάφερνε να κινητοποιήσει τον Γερμανό, τον Ευρωπαίο εργαζόμενο για πολιτικές ανατροπές, τότε η Ελλάδα θα είχε συντριβεί.

Αυτό σημαίνει ότι στηρίζουμε την συνθηκολόγηση; Όχι, δεν σημαίνει αυτό. Σημαίνει μόνο ότι ήταν μια σκληρή απόφαση. Η συνθηκολόγηση έφερε την ήττα και επέτρεψε πια στους μηχανισμούς του καπιταλιστικού συστήματος να αφομοιώσουν την κυβέρνηση Σύριζα, να την κάνουν υποχείριο τους.

Αν αυτή η κυβέρνηση προχωρούσε σε ρήξη με τους θεσμούς, η ήττα κατά πάσα πιθανότητα θα ήταν και πάλιν δεδομένη, αφού δεν είχε προηγηθεί καμιά ουσιαστική προετοιμασία για να αντιμετωπιστεί η επίθεση του Ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Το μόνο που θα μπορούσε να είχε μείνει ήταν μια ηρωική άρνηση συνθηκολόγησης που θα αποτελούσε καλύτερη παρακαταθήκη για τις μελλοντικές μάχες του ελληνικού λαού, των ευρωπαϊκών λαών, από ότι ο σημερινός διασυρμός της πρώτης ευρωπαϊκής κυβέρνησης που τόλμησε να αντισταθεί στους θεσμούς της καπιταλιστικής Ευρώπης.

Το κόστος όμως θα ήταν τεράστιο. Αυτή κατά την άποψη μας είναι η πραγματικότητα της κατάστασης που θα έπρεπε κάποιος, και τότε και τώρα, να αντιμετωπίσει και να εξήγηση με πολλή σοβαρότητα .

Ανεπαρκής αριστερή αντιπολίτευση

Η πιο προβληματική πτυχή της ελληνικής αριστερής αντιπολίτευσης, αυτής τουλάχιστον που προέρχεται από τους κόλπους του Σύριζα, είναι ότι αντί απάντησης στις πολύ δικαιολογημένες αμφιβολίες του κόσμου, αρκείται σε συνθηματολογία που στο τέλος-τέλος αφήνει να φανεί ότι το όλο ζήτημα ήταν να είχες αρκετά κότσια, που ο Τσίπρας δεν είχε αλλά αυτοί έχουν, για να πεις στους θεσμούς, στον Σόμπλε και σια, «Πάτε κι εσείς κι η πίστη σας, μουρτάτες να χαθείτε…».

Η υπομονετική εξήγηση για το τι μπορούσε να είχε γίνει, ή τι μπορεί τώρα να γίνει, έχει αντικατασταθεί με αφορισμούς, βρισιές και την πιο επιφανειακή συνθηματολογία.

Μια αριστερή κυβέρνηση που θα πάρει την εξουσία πάνω σε αντιμνημονιακό πρόγραμμα σε σύγκρουση με τις τράπεζες και τους πολιτικούς τους εκπροσώπους, θα έχει να αντιμετωπίσει θύελλες. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες θα μπορεί να ελπίζει σε επενδύσεις από τις αγορές; Και με τι όρους; Θα θέλαμε να ακούσουμε για αυτά. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες θα μπορούσε μόνο να αναμένει το απόλυτο σαμποτάρισμα της οικονομίας της.

Μπροστά στα πρόθυρα νέου κραχ, πιο βαθιού και καταστροφικού από αυτό του 2008, που απειλεί όλες ανεξαίρετα τις χώρες του πλανήτη, και εκείνες που έχουν δικό τους νόμισμα, μεταξύ των οποίων και κάποιες με πανίσχυρα νομίσματα όπως το δολάριο και το κινεζικό γουάν, το μόνο που έχουν να πουν είναι ότι, «Μπορούμε και χωρίς μνημόνια και Ευρώ». Με το συμπέρασμα να είναι ότι η δραχμή θα αντιμετωπίσει όσα δεν μπορούν εδώ και μια δεκαετία να αντιμετωπίσουν οι στρατηγοί του κεφαλαίου παγκόσμια. Ότι η δραχμή θα αντιμετωπίσει τους φαύλους νόμους της καπιταλιστικής οικονομίας που οδήγησαν στο 2008, και που οδηγούν τώρα σε ένα νέο κραχ.

Ακόμα πιο ανεύθυνο είναι ότι παρουσιάζεται η επιστροφή στην δραχμή, ως ανάκτηση οικονομικής ανεξαρτησίας. Και ότι οι γερμανικές τράπεζες και οι Σόιμπλε και σία, δεν θα μπορούν να επηρεάζουν την πορεία της οικονομίας της Ελλάδας, η οποία θα καθορίζεται μόνο από την «ανεξάρτητη» οικονομική πολιτική που θα χαράσσει ο Υπουργός Οικονομικών που θα διορίσει η αριστερή ριζοσπαστική Ελληνική κυβέρνηση.

Το ίδιο ανεύθυνο είναι να υπόσχεσαι μονομερή διαγραφή του χρέους, παρασιωπώντας τη δύναμη που έχει ο γερμανικός, ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι να συντρίψουν και τη δραχμή και την οικονομία την ίδια μέρα.

Αν αυτά δεν ισχύουν απόλυτα, πρέπει αυτοί που υποστηρίζουν την επιστροφή στη δραχμή να βγουν ανοικτά και να διατυμπανίσουν ότι είναι εκτός πραγματικότητας, και πιθανόν προβοκάτορες, αυτοί που λένε ότι ακόμα και αν έχουμε δραχμή, είμαστε τουλάχιστον το ίδιο ευάλωτοι στις διαθέσεις του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος και της κρίσης. Ότι είναι εκτός πραγματικότητας και πιθανόν προβοκάτορες, αυτοί που λένε ότι σε περίπτωση μονομερούς διαγραφής του χρέους, μπορούν να μας κλείσουν την ίδια μέρα.

Με την από τα αριστερά ανεπαρκή αντιπολίτευση στον Σύριζα, αλλά και επικίνδυνη όσον αφορά το εθνικό ζήτημα, θα ασχοληθούμε και σε επόμενα κείμενα μας «Για την Ευρώπη του σοσιαλισμού και του ανθρώπου».

Σωτήρης Βλάχος
14 Οκτωβρίου 2018