Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ
***
H ΠΡΩΤΗ ΗΤΤΑ

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και η «περίεργη» κατάληξη

Η πεντάμηνη μάχη  του ΣΥΡΙΖΑ έχει εμπνεύσει εκατομμύρια ανθρώπους στην Ευρώπη και τον κόσμο. Το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, στη μέση ενός πραγματικού τραπεζικού πραξικοπήματος και σχεδόν στραγγαλισμού της οικονομίας, ήταν μια κορυφαία στιγμή αυτής της διαδικασίας. Αντί αυτό το σημείο όμως, να αποτελέσει το εφαλτήριο για ακόμα πιο αποφασιστική δράση από την πλευρά της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, την επόμενη κιόλας μέρα ο Τσίπρας υπόστειλε την σημαία.

Με τη δήλωση που είχε κάνει, ότι η εντολή του Δημοψηφίσματος ήταν για επίτευξη καλύτερης συμφωνίας μέσα στην ευρωζώνη, άνοιξε το δρόμο για τον Soible και τη συμμορία του να επιβάλουν μια ακραία και ταπεινωτική συμφωνία που περιλαμβάνει ακόμα και απόλυση των λίγων εργαζομένων που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είχε επαναπροσλάβει και ακύρωση κάθε νομοθεσίας που πέρασε χωρίς την θέληση τους.

Θα ήταν εύκολο να χαρακτηρισθεί η τελική στάση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ σαν προδοτική. Αυτό όμως θα ισοδυναμούσε με απαλλαγή από την ευθύνη να κατανοήσουμε σαν αριστερά αυτό που εξελίχθηκε και να βγάλουμε τα σωστά συμπεράσματα. Συμπεράσματα που θα είναι πολύτιμα στις μάχες που έρχονται.

Είναι δεδομένο ότι χάθηκε μια μάχη. Όμως ο ταξικός πόλεμος που οι καπιταλιστικοί θεσμοί της Ευρώπης άνοιξαν, σε συνεργασία με τους «κατά έθνος εκπροσώπους τους», θα συνεχιστεί αμείλικτος.

Μια μεγάλη κληρονομιά

Η ηγεσία ΣΥΡΙΖΑ πρόσφερε στο Ευρωπαϊκό Κίνημα όσα λίγοι πρόσφεραν από την εποχή του Λένιν, των μπολσεβίκων και της Οκτωβριανής επανάστασης. Διαπραγματεύτηκε με τους θεσμούς χωρίς να κρύψει, τουλάχιστο όσο το ζήτημα διαχειριζόταν ο Βαρουφάκης, τίποτε από τον ελληνικό λαό, από τους λαούς. Έβαλε τις συζητήσεις για την πολιτική και την οικονομία, που για δεκαετίες διεξάγονταν μόνο στους κύκλους της διανόησης, μέσα σε κάθε σπίτι, σε κάθε καφενείο. Μα πάνω από όλα ανάδειξε την διεθνή διάσταση της μάχης του Ελληνικού λαού που μπορεί να βρει δικαίωση και λύσεις μέσα από ριζικές πολιτικές ανατροπές στην Ευρώπη και όχι σε αντιπαράθεση μαζί της.

Δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να κατηγορήσει την ηγεσία ΣΥΡΙΖΑ μετά από αυτή την επική μάχη για συνειδητή προδοσία. Οι λόγοι πρέπει να αναζητηθούν αλλού. Το μήνυμα, παρόλα αυτά, που προς το παρόν περνά, δεν είναι λιγότερο αποκαρδιωτικό: «Κανένας δεν μπορεί να τα βάλει μαζί τους».

Είναι σημαντικό να καταλάβουμε γρήγορα τι έχει συμβεί και να εξοπλιστούμε. Υπάρχουν μπροστά μας μεγάλοι κίνδυνοι που προέρχονται από την δυνατότητα του ταξικού εχθρού να επιφέρει μεγάλα πλήγματα όσο ελέγχει την οικονομία σε ευρωπαϊκό επίπεδο.  Αλλά και  από την προσπάθεια μέσα στην παρούσα απογοήτευση να βρεθούν συντόμια και εύκολες απαντήσεις για το πώς αντιμετωπίζεται η κατάσταση. Την ίδια ώρα δεν είναι μικρότεροι οι κίνδυνοι που προέρχονται από βιαστικές και απελπισμένες κινήσεις μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ και γενικότερα στην Αριστερά, που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ακόμα μεγαλύτερο κατακερματισμό της και σε ακόμα μεγαλύτερη δυσκολία για ενότητα στην δράση.

Σκληρά ερωτήματα που προκύπτουν από την αναπάντεχη εξέλιξη

«Μπορεί…  ο αγώνας των λαϊκών τάξεων για βελτίωση της ζωής τους… να έχει ως κέντρο… μια κυβέρνηση που συνομολόγησε και υποχρεώνεται να υλοποιήσει το 3ο Μνημόνιο;…
«Και ποιο ρόλο μπορεί να παίξει το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, της κύριας κυβερνητικής δύναμης μέχρι σήμερα;… ( Γιάννη Μηλιός, υπεύθυνος οικονομικής πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ μέχρι και την εκλογή του στην εξουσία)

Μόνο τρόμο μπορεί να προκαλεί στις ψυχές χιλιάδων αγωνιστών της Αριστεράς η προοπτική να έχει ο ΣΥΡΙΖΑ χάσει την σκυτάλη. Αλλά είναι  νωρίς, πιστεύουμε, για ένα τέτοιο συμπέρασμα, που έτσι και αλλιώς δεν θα είναι  θέμα απόφασης  οποιουδήποτε στελέχους η τάσης μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ζήτημα που θα αποφασιστεί από τις λαϊκές μάζες. Από το κατά πόσο αυτές θα παραμείνουν στον ΣΥΡΙΖΑ, παλεύοντας και ελπίζοντας για αλλαγές που θα αποτρέψουν την προοπτική μιας νέας ήττας.

ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

Οι πρώτες ενδείξεις μιας πιθανής οπισθοχώρησης

«Από την «ανατροπή» στον «ιστορικό συμβιβασμό» (και από το «οι κοινωνικές ανάγκες πάνω από τα κέρδη» στην «παραγωγική ανασυγκρότηση»)…

«Η συμφωνία της ελληνικής κυβέρνησης στη Σύνοδο Κορυφής της 12ης Ιουλίου 2015 εγκαινιάζει μια νέα φάση για την ελληνική κοινωνία, την Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ»… (Γιάννης Μηλιός)

Από τα μέσα του 2014 ο Μηλιός είχε εντοπίσει αλλαγές στην πολιτική ΣΥΡΙΖΑ, που ο ίδιος εντάσσει «Στο πλαίσιο του «ιστορικού συμβιβασμού»…

Μια τέτοια αλλαγή, λέει, ήταν και «η προσέγγιση με τις δυνάμεις της Κεντροαριστεράς και ιδιαίτερα με τη «μνημονιακή» ΔΗΜΑΡ…

Σοβαρές ανησυχίες επίσης προκαλούσαν και άλλα, όπως το ότι «Δεν έχει περιγραφεί ένα ριζικό πρόγραμμα αντιμετώπισης της ανεργίας…

Έτσι, σύμφωνα με τον Μηλιό, «βλέπαμε την επερχόμενη κατάληξη: Τον τελικό εκβιασμό, μετά την αποδυνάμωση των τραπεζών και την εξάντληση των ταμειακών διαθεσίμων του Δημοσίου, για υιοθέτηση ενός τρίτου Μνημονίου…

Η προσέγγιση όμως με την ΔΗΜΑΡ, δεν είμαστε σίγουροι ότι ήταν λάθος κίνηση. Το ζήτημα δεν είναι αν έχει προσεγγιστεί, αλλά με τι πρόγραμμα έχει προσεγγιστεί.

Όσο για το ότι υπήρχαν προβλήματα στο πρόγραμμα ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουμε καμιά αμφιβολία για αυτό. Σε όσα αναφέρει ο Μηλιός μπορούν να προστεθούν και άλλα που κατά καιρούς εντοπίσαμε. Από το ότι δεν υπήρξε πρόγραμμα χειρισμού και ελέγχου των τραπεζών –καίριας σημασίας ζήτημα- πρόγραμμα χειρισμού των δυνάμεων ασφαλείας, μέχρι και τις αντιφατικές δηλώσεις σε σχέση  με το αν μάχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι εθνική ή διεθνής, αλλά και την εκλογή Παυλόπουλλου στην Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Το ζήτημα της καπιταλιστικής ανάπτυξης μετά το 2008

 «… Μετά το 2012… ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υιοθετήσει μια στρατηγική «ιστορικού συμβιβασμού»… στο πνεύμα ενός κόμματος και μιας κυβέρνησης «εθνικής ενότητας…

«Χαρακτηρίζεται από τη σχετική υποχώρηση του αιτήματος για “αναδιανομή”/ “να πληρώσουν οι πλούσιοι”,… υπέρ του αιτήματος για «παραγωγική ανασυγκρότηση… 

Σταματά ο στόχος, λέει ο Μηλιός, να είναι η εξάλειψη των κοινωνικών αντιθέσεων. Στην νέα στρατηγική στόχος είναι η «‘Εξομάλυνση και άμβλυνση των κοινωνικών αντιθέσεων, με «κοινό για όλους» «εθνικό στόχο» την ανάπτυξη της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας…

Ποιο είναι το κακό όμως αν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας και να μπορέσουν έτσι να εξομαλυνθούν και να αμβλυνθούν οι κοινωνικές αντιθέσεις;

Οι πλατιές λαϊκές μάζες, ακόμα και αυτές που στηρίζουν την αριστερά, δεν ονειρεύονται πολλά. Είναι αρκετό να υπάρχει κάποια εγγύηση για σταθερότητα στην ζωή τους και η ελπίδα ότι αυτή θα καλυτερεύει, έστω ελάχιστα, χρόνο με τον χρόνο, για να δώσουν την ολόψυχη στήριξη τους σε μια αριστερή κυβέρνηση. Μπορεί τα πιο μεγάλα, για μια ανώτερη κοινωνία χωρίς ταξικές αντιθέσεις, να τα διατηρούν στα όνειρά τους. Δεν θα ρισκάρουν όμως το εφικτό για το ευκταίο, για να χρησιμοποιήσουμε μια φράση που στην Κύπρο είναι ταυτισμένη με την προσπάθεια για λύση στο εθνικό ζήτημα.

Μόνο που η σταθερότητα στην ζωή και η ελπίδα ότι αυτή θα καλυτερεύει έστω ελάχιστα χρόνο με τον χρόνο δεν είναι πια κάτι το εφικτό. Το 2008 σημαδεύει μια νέα φάση του καπιταλισμού. Μια φάση ανάλογη με αυτήν στην οποία η ανθρωπότητα μπήκε μετά το κραχ του 1929. Μια φάση που για λόγους που κατά την άποψη μας εξηγούνται πολύ καλά από την μαρξιστική ανάλυση, η οικονομία δεν έχει πια την δυνατότητα να ανακάμψει, δεν έχει πια την δυνατότητα να ανταποκριθεί ακόμα και στα πιο μετριοπαθή αιτήματα.  

Και είναι ακριβώς πάνω σε λίγα, πολύ μετριοπαθή αιτήματα του ΣΥΡΙΖΑ που είχαν στο τέλος παραμείνει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, που οι εκπρόσωποι των καπιταλιστικών θεσμών της Ευρώπης δεν υποχώρησαν ούτε στο ελάχιστο. Δεν έκαναν την παραμικρή υποχώρηση πάνω σε αιτήματα που θεωρούνταν αυτονόητα στην Ευρώπη στις πριν το 2008 εποχές. Αιτήματα που είναι αμφίβολο αν μπορούσαν  να διασφαλίσουν ένα ελάχιστο επίπεδο ζωής.  

 «Η στρατηγική του ‘ιστορικού συμβιβασμού’, δηλαδή η αντίληψη τελικά πως η Ελλάδα μετά την κρίση του 2008 μπορεί να κυβερνηθεί με τον προκρισιακό τρόπο, αποτελεί αυταπάτη, που συνέπειά της μπορεί να είναι μόνο η ήττα της αριστερής στρατηγικής… (Γιάννης Μηλιός)
Σε αυτή την αυταπάτη, ότι υπάρχουν λύσεις χωρίς ρήξη με το σύστημα και τους θεσμούς του, οφείλεται, κατά τον Μηλιό, η υπογραφή του τρίτου μνημονίου, από αριστερή ριζοσπαστική κυβέρνηση αυτή την φορά, και η πρώτη ήττα.

Μετριοπαθείς διεκδικήσεις και ανατροπή - Κλείσιμο της ψαλίδας μεταξύ ρεφορμισμού και επανάστασης

Αυτά όλα όμως τα καταγραμμένα προβλήματα, δεν κάνουν, κατά την άποψη μας, ορθή την συνειδητή «απουσία… από τη Βουλή και την κυβέρνηση» του Μηλιού.
Και ούτε πρόσδιδαν στις εξελίξεις νομοτελειακό χαρακτήρα. Δεν έκαναν δηλαδή αναπόφευκτη την υπογραφή του τρίτου μνημονίου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Το 2008, καθορίζει το ξεκίνημα μιας νέας εποχής όπου καμιά χώρα δεν μπορεί να κυβερνηθεί με «προκρισιακό τρόπο», όπως πολύ σωστά εντοπίζει ο Μηλιός. Μιας εποχής κρίσης και ολοένα εντεινόμενης ταξικής πάλης.

Οι μάζες θα  μετατρέπονται ολοένα και περισσότερο σε αποφασιστικό παράγοντα των εξελίξεων. Σε κοινωνικές συνθήκες παρέμβασης των μαζών στην ιστορία, τίποτε δεν είναι δεδομένο. Ούτε οι σκέψεις των ηγετών. Αποφασιστικό ρόλο στην διαμόρφωση συνειδήσεων μέσα στο κόμμα, ένα κόμμα κεντριστικό, «μισοεπαναστατικό» σαν τον ΣΥΡΙΖΑ -και στο επίπεδο της ηγεσίας, που σαν κανόνας δεν είναι διεφθαρμένη- θα παίζει το γεγονός ότι ακόμα και τα πιο μετριοπαθή αιτήματα δεν θα μπορούν να κερδηθούν χωρίς ρήξη με το σύστημα.  

Από αυτό προκύπτουν οι τεράστιες επαναστατικές δυνατότητες της εποχής. Και είναι από αυτό που προήλθε η ολόψυχη στήριξη μας στην ηγεσία ΣΥΡΙΖΑ και όχι από την πίστη μας ότι ο Τσίπρας ήταν μια επανάληψη του Λένιν, ή ότι υπήρχε ένα πρόγραμμα ξεκάθαρο, που προέβλεπε μια πιθανή ρήξη με το σύστημα και ήξερε πώς να την αντιμετωπίσει.  

Ο Βαρουφάκης ήταν αυτός που κύρια διαπραγματεύτηκε τις μετριοπαθείς διεκδικήσεις. Και πολύ αμφιβάλουμε αν είχε στο μυαλό του την προοπτική της ρήξης και των επαναστατικών αλλαγών. Οι θεσμοί ήταν όμως τόσο αμείλικτοι -διότι ακριβώς υπερασπίζονται ένα σύστημα που δεν έχει περιθώρια- που δεν του άφησαν περιθώριο να συμβιβαστεί, και δεν συμβιβάστηκε, κάτι που και για τον Τσίπρα ήταν μια ανοικτή πιθανότητα.

Μόνο δύο είναι οι πιθανοί δρόμοι ;

Επανειλημμένα στηρίξαμε ότι δεν υπάρχει λύση στην κρίση εκτός του ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πολύ πρόσφατα είχαμε δημοσιεύσει ότι «Μπορεί η Ελλάδα να βρεθεί σύντομα εκτός ευρωζώνης… Είναι όμως ένα πράγμα να εκδιωχτείς από την ευρωζώνη διότι στάθηκες μέχρι τέλους να υπερασπίζεσαι στοιχειώδη δικαιώματα των ελλήνων εργαζομένων… Και είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα να καλλιεργείς την ψευδαίσθηση ότι υπάρχει λύση έξω από την ευρωζώνη. Ότι υπάρχει απομακρυσμένη έστω πιθανότητα επιτυχίας σε ένα ανεξάρτητο εθνικό δρόμο.»

Αν μια τέτοια ρήξη πραγματοποιηθεί -και αυτό είναι κάτι που εξακολουθούμε να θεωρούμε αναπόφευκτο, με βάση την αντίληψη ότι το οικονομικό σχέδιο που επιβλήθηκε στην ελληνική κυβέρνηση σύντομα θα αποδειχθεί ότι είναι εντελώς ανεπαρκές για να αντιστρέψει τη διαδικασία της οικονομικής καταστροφής- τότε θα μπούμε σε μια περίοδο κατά την οποία μόνο δύο θα μπορούσαν να είναι οι πιθανές καταλήξεις:

1. Είτε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αν καταφέρει να είναι στην εξουσία μέχρι τότε, θα κερδίσει την υποστήριξη των γερμανικών και των ευρωπαϊκών μαζών γενικότερα, συμβάλλοντας σε μια ξαφνική και αποφασιστική αλλαγή της ισορροπίας των πολιτικών δυνάμεων σε όλη την Ευρώπη, ή
2. Οι γερμανικές και ευρωπαϊκές μάζες θα διατηρήσουν την υποστήριξή τους προς Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και τους όμοιούς του, μέχρις ότου η αναπόφευκτη εμβάθυνση της κρίσης θα εκφραζόταν μέσα από ανεξέλεγκτες εθνικές συγκρούσεις.

Με άλλα λόγια, θα εισέλθουμε σε μια περίοδο η οποία θα λήξει είτε «με έναν επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας στο σύνολό της, ή την από κοινού καταστροφή των ανταγωνιζόμενων τάξεων». (Καρλ Μαρξ, Κομμουνιστικό Μανιφέστο)

Αυτές είναι οι μόνες πιθανές διαδρομές μέσω των οποίων η ιστορία θα μπορούσε να εκφραστεί μετά το 2008.

Η έλλειψη πίστης στις δυνατότητες της πρώτης πιθανής εξέλιξης και ο φόβος ότι η ρήξη θα οδηγούσε τον ελληνικό λαό στην καταστροφή, είναι ο αποφασιστικός παράγοντας, πιστεύουμε, που οδήγησαν την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να υπογράψει αυτή την ταπεινωτική συμφωνία , αυτό το νέο μνημόνιο.

Κανείς στην αριστερά δεν θα πρέπει να αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο μιας καταστροφής για τον ελληνικό λαό, με ένα ελαφρύ τρόπο. Οι δυνατότητες για καταστροφές που οι ιδιωτικές τράπεζες και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι μπορούν να επιφέρουν στον ελληνικό λαό, είναι πολύ μεγάλες. Οι οικονομίες των χωρών υπόκεινται στην απεριόριστη δυνατότητα μιας ντουζίνας ευρώ-αμερικάνικων τραπεζών να οδηγήσουν κάθε εθνική οικονομία σε κατάρρευση,  ανεξάρτητα του νομίσματος που κάποιος έχει στην διάθεση του.

Ο Σόιμπλε και το σαμποτάζ της ελληνικής οικονομίας από τις τράπεζες τις ημέρες πριν και μετά το δημοψήφισμα, είχαν μεγάλη επιτυχία στο να περάσουν αυτό το μήνυμα στην ελληνική ηγεσία με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο.

Η αδυναμία της Αριστερής Αντιπολίτευσης μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ - Πότε η ρήξη θα έχει σημασία;

Είναι ακριβώς στο επίπεδο τού πώς αυτές οι απειλές μπορούν να αντιμετωπιστούν, που βρίσκεται η μεγάλη αδυναμία της αριστερής αντιπολίτευσης μέσα και έξω από το ΣΥΡΙΖΑ.
Ενώ δεν έχασαν, πολλοί από αυτούς, την ευκαιρία, για μια ακόμη φορά, να μιλήσουν για προδοσία, δεν μπόρεσαν παρόλα αυτά να προσφέρουν μια βιώσιμη, πειστική εναλλακτική πρόταση.

Ο Λαφαζάνης, ηγέτης της Αριστερής Πλατφόρμας, είπε στις 22 Ιουλίου, την μέρα συζήτησης των νομοσχεδίων στην Βουλή, ότι «αδικούμε κατάφορα τους εαυτούς μας όταν ισχυριζόμαστε ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση απέναντι στα μνημόνια και τη λιτότητα…

Και με αυτό εννοούσε όχι την προσπάθεια για κινητοποίηση των ευρωπαϊκών μαζών για προστασία της Ελλάδας από τον στραγγαλισμό που της επέβαλαν οι καπιταλιστικοί θεσμοί της Ευρώπης, αλλά επιστροφή στην δραχμή, την πιο καπιταλιστική λύση στην κρίση. Την λύση που ήδη επέλεξαν οι πιο εθνικιστικοί κύκλοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης και που θα επιλέξουν και σοβαρά τμήματα των αστών όταν διαπιστώσουν το αναπόφευκτο: ότι δεν μπορεί μέσα στον καπιταλισμό η Ε.Ε. να διατηρηθεί ενωμένη.

Συνεχίζουν να επιμένουν σε επιστροφή στην δραχμή, σαν εθνική θεραπεία μέσα στο χάος της παγκόσμια καπιταλιστικής κρίσης.

Επιμένουν σε λύσεις που θα θέσουν την Ελλάδα στην απελπιστική θέση του άμεσου ανταγωνισμού για μερίδιο αγοράς, με τις γιγάντιες εταιρείες και τράπεζες της Ευρώπης, σε αυτή την ανελέητη εποχή.

Αδυνατούν ακόμα να κατανοήσουν ότι η κρίση, αυτή η μετά το 2008 κρίση, είναι οργανική παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού που μπορεί να ξεπεραστεί μόνο με συνεργασία των ευρωπαϊκών κρατών. Με συνεργασία που θα είναι το ακριβώς αντίθετο του εθνικού οικονομικού ανταγωνισμού που τώρα εργάζεται αδιάκοπα προς την κατεύθυνση μιας τεράστιας καταστροφής.
Αδυνατούν ακόμα να δουν ότι μια ρήξη με τους πολιτικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου στην Ευρώπη θα είχε νόημα μόνο αν θα μπορούσε να είναι η σπίθα που θα φέρει ένα σχετικά σύντομο τέλος στην κυριαρχία στην Ευρώπη του Σόιμπλε και των παρόμοιων του. Που θα βάλει στη σκηνή τον μόνο παράγοντα που θα μπορούσε να αποτελέσει αντίβαρο στην τεράστια δύναμη των ιδιωτικών τραπεζών. Το μόνο παράγοντα που θα μπορούσε πραγματικά να είναι το κλειδί για τη λύση της οικονομικής κρίσης- το Ευρωπαϊκό προλεταριάτο, το οποίο, χωρίς να έχει ειδικές γνώσεις στα οικονομικά, μπορεί παρόλα αυτά να χρησιμοποιήσει το κοινωνικό του βάρος για να ανατρέψει την Ευρωπαϊκή ελίτ και να επιβάλει πολιτικές αποφάσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο, για την εξάλειψη του χρέους, εκ νέου σχεδιασμό της χρηματοδότησης και των επενδύσεων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και πανευρωπαϊκό έλεγχο των τραπεζών που είναι ακριβώς αυτό που απαιτείτε σήμερα.

Επιμένουν σε προτάσεις που τους τοποθετούν εντελώς εκτός της μαρξιστικής προσέγγισης την οποία παρόλα αυτά επικαλούνται συνεχώς.

Θα μπορούσε να αποφευχθεί η ήττα;

Σίγουρα αντιμετωπίζουμε μια σημαντική ήττα, το μέγεθος της οποίας θα εξαρτηθεί κυρίως από το αν οι ελληνικές μάζες διατηρήσουν την υποστήριξή τους προς τον ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον για λίγο ακόμα, μέχρι οι πολιτικές εξελίξεις στην Ευρώπη να δώσουν νέα ώθηση στο ελληνικό κίνημα και να βοηθήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ να πάρει πιο αποφασιστικό πολιτικό προσανατολισμό.
Για να διατηρήσει την στήριξη των μαζών, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να δράσει. Παρόλο που δεν υπάρχουν πολλά που μπορούν να γίνουν αν δεν ανατραπεί συνολικά το μνημόνιο που επιβλήθηκε στον ελληνικό λαό, μπορεί παρόλα αυτά να κερδηθεί χρόνος με την διεξαγωγή πραγματικής μάχης ενάντια στην διαφθορά, την φοροδιαφυγή και φοροαποφυγή των πλουσίων και των εταιρειών και γενικά με κινήσεις που θα επιβεβαίωναν στις μάζες ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ακόμα το όχημα τους για αλλαγή της κοινωνίας.

Αυτό θα ανέβαζε την διάθεση των μαζών να αγωνιστούν, κάτι που με την σειρά του θα κάνει ακόμα πιο δύσκολη την εφαρμογή αυτού του ακραίου μνημονίου –τις επιπτώσεις του οποίου στην ελληνική κοινωνία που αιμορραγεί είναι δύσκολο να φανταστούμε. Και που θα στείλει επίσης ένα διεθνές μήνυμα στους λαούς της Ευρώπης και του κόσμου, ότι η ελπίδα είναι ακόμα ζωντανή.

Θα μπορούσε όμως, σε αυτό το σημείο, να αποφεύγαμε αυτή την ήττα, ακόμα και αν η ηγεσία ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε υπογράψει την συμφωνία; Θα μπορούσε η απόρριψη της συμφωνίας, να οδηγήσει σε μια πανευρωπαϊκή κινητοποίηση των μαζών που θα μπορούσε να αλλάξει την ισορροπία των πολιτικών  δυνάμεων σε όλη την Ευρώπη σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα;
Ακόμα και αν δεν πιστεύαμε στην προοπτική της κινητοποίησης των ευρωπαϊκών μαζών τώρα, θα εξυπηρετείτο παρόλα αυτά η ευρωπαϊκή και διεθνής επανάσταση περισσότερο, αν απορρίπτονταν οι προτάσεις και αποφεύγαμε έτσι τη σύγχυση και απογοήτευση που επικράτησε σήμερα, και που πιθανόν να πάρει πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις, έστω και αν με αυτό τον τρόπο θυσιαζόταν ο ελληνικός λαός;