.png){kind=small}
ΕΛΛΑΔΑ
Ξανά πάνω στα αδιέξοδα της σημερινής πολιτικής
Η δυνατότητα ενός νέου παγκόσμιου κραχ αποτελεί μια πραγματική απειλή, σύμφωνα με ένα σωρό ενδείξεις. Μια απειλή που υλοποίηση της δε θα σημαίνει μόνο καταδίκη όλων των πολιτικών που εφαρμόστηκαν από το 2008 για αντιμετώπισης της κρίσης, δε θα σημαίνει μόνο ότι αυτοί που έχουν την ευθύνη εθνικά και διεθνώς για χάραξη οικονομικής πολιτικής είναι εντελώς εκτός στόχου, μα πάνω από όλα θα σημαίνει τρομακτικές επιπτώσεις στις ζωές της πλειοψηφίας των ανθρώπων του πλανήτη.
Παγκόσμια αδιέξοδα
Το 2008 σημάδεψε με ένα αποφασιστικό τρόπο όλη την ιστορική περίοδο μετά τον Μεγάλο Πόλεμο. Η πίστη ότι ένα παγκόσμιο κραχ ανάλογο αυτού του 1929 ήταν εκτός ατζέντας, δέχτηκε ένα καίριο πλήγμα.
Όσο και αν από το 2008 πανηγυρίστηκε κάθε θετική οικονομική εξέλιξη ως ένδειξη πορείας εξόδου από την κρίση, η αλήθεια είναι ότι ουδέποτε η παγκόσμια οικονομία έφτασε τα πριν το κραχ του 2008 επίπεδα. Από τα μέσα μάλιστα του 2018, ακόμα και πιο πριν, υπάρχουν ένα σωρό ενδείξεις ότι ο κόσμος οδηγείται ξανά στα βράχια.
Σε ένα νέο κραχ πλησιάζει ο κόσμος τη στιγμή που έχουν εξαντληθεί τα νομισματικά εργαλεία στα χέρια των οικονομικών επιτελείων παγκόσμια.
Το κόστος του χρήματος για επενδύσεις ήταν πρακτικά μηδενικό για μια μεγάλη χρονική περίοδο και παρόλα αυτά οι επενδύσεις στους παραγωγικούς τομείς, δεν υπήρξαν ποτέ χαμηλότερες.
Πιο τρομακτικό στοιχείο όμως αποτελεί το γεγονός ότι παρόλο που οι επενδύσεις δεν ήταν ποτέ χαμηλότερες, το παγκόσμιο συνολικό χρέος δεν ήταν ποτέ ψηλότερο. Στα 250 τρις δολάρια πλησιάζει στις μέρες μας.
Το χρέος συσσωρεύεται αλλά οι επενδύσεις υποφέρουν. Η ανθρωπότητα επωμίζεται ένα χωρίς προηγούμενο χρέος, που δεν είναι καν δημιούργημα της χρηματοδότησης παραγωγικών επενδύσεων, που είναι οι μόνες που θα μπορούσαν απαλλάξουν τις μάζες του πληθυσμού από τα δεινά που επέφερε η κρίση.
Η ανθρωπότητα έχει επωμιστεί ένα χωρίς προηγούμενο χρέος ως αποτέλεσμα της επιχείρησης διάσωσης πτωχευμένων τραπεζών αλλά και κρατών που πτώχευσαν ως αποτέλεσμα των τραπεζικών διασώσεων.
Η διαγραφή του χρέους ως βασικό εργαλείο ανάπτυξης του ίδιου του καπιταλισμού
Αυτό που αρνούνται σήμερα σε μια σειρά λαούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποτέλεσε ουσιαστικό πυλώνα πάνω στον οποίο στήθηκε η επικράτηση και άνθιση του καπιταλισμού κατά τον 19ο αιώνα αλλά και μετά.
Η καθιέρωση της περιορισμένης ευθύνης που επέτρεπε τη διαγραφή χρεών και αντικατέστητε τη φυλάκιση για χρέη, ήταν βασικό εργαλείο με το οποίο η θεοποιημένη από την δεξιά ελεύθερη αγορά κατάφερε να ανάπτυξη το παγκόσμιο σύστημα.
«Αν σήμερα η General Motors είναι ζωντανή και ισχυρή, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το 2009 η κυβέρνηση του προέδρου Ομπάμα διέγραψε το 90% του χρέους της…
« Αν η Γερμανία σημείωσε άνοδο τη δεκαετία του 1950 και εξελίχθηκε σε οικονομική υπερδύναμη, είναι διότι το 1953 διαγράφηκαν πέραν του 50% των χρεών της.
«Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, και ενώ οι Έλληνες μετανάστευαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, στον Καναδά, στην Αυστραλία, στο Βέλγιο και (ειρωνεία της τύχης) στη Γερμανία, «η ελληνική κυβέρνηση υπέκυπτε στην πίεση να διαγράψει σημαντικά ποσά που της χρωστούσε η Γερμανία…» (Γιάνης Βαρουφάκης, «Η αρπαγή της Ευρώπης»).
Αυτά που αναφέρει ο Βαρουφάκης πιο πάνω είναι αδιαμφισβήτητα.
Έτσι αναπτύχθηκε το παγκόσμιο σύστημα. Σε αντίθεση όμως με όλα αυτά, η Ελλάδα και οι υπόλοιπες υπερχρεωμένες χώρες, έχουν καταδικαστεί να ξεπληρώσουν χρέη που είναι αδύνατο να εξοφληθούν, ειδικά μέσα στο περιβάλλον της οικονομικής καταδίκης που επέφερε η λιτότητα στις παραγωγικές δυνατότητες των χωρών.
Από τη διαγραφή χρεών ανεξάρτητα από τις ευθύνες για τη δημιουργία του, στην καταδίκη αυτών που δεν έχουν ευθύνη
Ο καπιταλισμός αναπτύχθηκε μέσα από τη διαγραφή χρεών ανεξάρτητα με το ποιος και πόσο φταίει. Παρ’ όλα αυτά, οι εργαζόμενοι σήμερα στην Ελλάδα αλλά και μια σειρά άλλες χώρες καλούνται να πληρώσουν ένα χρέος για την δημιουργία του οποίου δεν ευθύνονται.
«Στα τέλη του 2009 η χρεοκοπία του ελληνικού κράτους απειλούσε τις γαλλικές και γερμανικές τράπεζες με την μοίρα της Lehman Brothers…
«Πανικόβλητοι πολιτικοί έσπευσαν να εφαρμόσουν προγράμματα διάσωσης των τραπεζιτών τα οποία χρηματοδοτούσαν οι υπέρογκοι φόροι που επιβάρυναν τους φτωχότερους φορολογούμενους…»
«Όσο και αν κάτι τέτοιο αντίκειται σε κάθε κανόνα λογικής, τα δάνεια για τα προγράμματα διάσωσης των τραπεζιτών δόθηκαν με την προϋπόθεση λήψης μέτρων λιτότητας εναντίον των λαών …»
«Μέτρων που οδήγησαν στην μείωση των εισοδημάτων από τα οποία εξαρτιόταν ολόκληρο το οικοδόμημα…». «Η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία και η Κύπρος ήταν οι επόμενες χώρες που κατάρρευσαν…»
«Η επίσημη προπαγάνδα σύμφωνα με την οποία τα μνημόνια και τα δάνεια που στόχο είχαν τη διάσωση της Deutsche Bank και της Societe General, «παρουσιαζόταν ως… αλληλεγγύη με τους λαούς της χρεοκοπημένης Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας…» (Το ίδιο)
Τη διάσωση των γερμανικών και γαλλικών ιδιωτικών τραπεζών είχαν ως στόχο τα δάνεια που δίνονταν στην Ελλάδα και την ευρωπαϊκή περιφέρεια μετά το κραχ του 2008.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αναγνώρισε αυτές τις αλήθειες πριν την συνθηκολόγηση της. Σε επτασφράγιστα συρτάρια τις έχει κλειδωμένες από τότε. Ακολουθώντας την πολιτική διάσωσης των ιδιωτικών τραπεζών με το αίμα του κόσμου, ελπίζοντας ίσως να εξωραΐσει το σύστημα. Αδυνατεί έτσι να δώσει διέξοδο και ανοίγει τον δρόμο στη Νέα Δημοκρατία με όλες τις φοβερές συνέπειες που αυτό θα έχει σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας.
Σωτήρης Βλάχος
8 Ιουνίου 2019