Η ΕΓΚΥΡΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΕΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ «ΕΙΔΙΚΟΥΣ»

Θετικές οι αξιολογήσεις των Οίκων αλλά και των Θεσμών για Ελλάδα και Κύπρο αυτούς τους τελευταίους καιρούς. Τη στιγμή ακριβώς που βαριά σύννεφα στοιβάζονται πάνω από την παγκόσμια οικονομία.

«Σε τροχιά αναβάθμισης η κυπριακή οικονομία…»

«Ο οίκος StandardandPoor’s επιβεβαίωσε την αξιολόγηση της Τράπεζας Κύπρου στο «Β» ενώ οι Moody’s προχώρησαν σε αναβάθμιση της μακροπρόθεσμης πιστοληπτικής ικανότητας της Κύπρου στο Ba2 διατηρώντας την οικονομία δύο βαθμίδες κάτω από την επενδυτική κατηγορία».

Φυσικά στην Κύπρο μικρή ήταν η περίοδος των ανησυχητικά αρνητικών αξιολογήσεων, μια και πολύ μικρή ήταν και η περίοδος αντίστασης. Στην Ελλάδα κράτησαν περισσότερο μια και μακρύτερη ήταν και η αντίσταση με αποκορύφωμα το δημοψήφισμα.

Ναι, δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι η ήπια και καλόβολη αντιμετώπιση της Κύπρου σε αντίθεση με αυτή της Ελλάδας, είχε να κάνει και με τα πολιτικά μηνύματα που οι «διασώστες» έστελναν: Ή δέχεστε αδιαμαρτύρητα αυτό που απαιτούμε, με μέρος των ανταλλαγμάτων να είναι και κάποιες θετικές αξιολογήσεις, ή κοντράρεστε μαζί μας και μέρος της τιμωρίας σας είναι και οι αρνητικές αξιολογήσεις.

Τώρα που εκτιμούν ότι έχουν τελεσίδικα επιβάλει τη θέληση τους στην Ελληνική κυβέρνηση, άρχισαν και για την Ελλάδα θετικές αξιολογήσεις.

Την ίδια ώρα όμως που διαβλέπουν «πρόοδο» σαν αποτέλεσμα της πιστής εφαρμογής των οδηγιών τους, την ίδια αυτή ώρα δεν σταματούν να δίνουν οδηγίες και να απαιτούν νέα μέτρα:

«Το κυπριακό τραπεζικό σύστημα εξακολουθεί να αντιμετωπίζει σημαντικές προκλήσεις καθώς πέραν του 50% των δανείων που παραχωρήθηκαν στα κυπριακά νοικοκυριά είναι μη εξυπηρετούμενα».

Το γεγονός όμως ότι συνεχίζεται η απαίτηση για νέα μέτρα μετά από τόσα χρόνια «διάσωσης», ακόμα και στην Κύπρο όπου δεν μεσολάβησε «καταστροφική» περίοδος όπως στην Ελλάδα με τον Σύριζα, αποτελεί στοιχείο που από μόνο του δείχνει ότι καμία διάσωση δεν έχουν επιτύχει.

Τα νοικοκυριά εξακολουθούν να αποτελούν αμετάθετο στόχο τους. Η «πρόκληση» είναι: Πάρτε τα σπίτια τους.

Σε καμιά από τις προκλήσεις που, σύμφωνα με τους Οίκους, εξακολουθεί να αντιμετωπίζει το κυπριακό τραπεζικό σύστημα, δεν συμπεριλαμβάνεται η ανάγκη για έλεγχο του ιδιωτικού τραπεζικού συστήματος, του οποίου ο ανεξέλεγκτος χαρακτήρας οδήγησε στην ασυδοσία και στην καταστροφή.

Τίποτε προς αυτή την κατεύθυνση. Πρόκληση είναι μόνο το ξεσπίτωμα ανθρώπων, θυμάτων της κρίσης. Και μαζί με αυτήν, όπως δείχνει το παράδειγμα της Ελλάδας, η περαιτέρω μείωση συντάξεων και γενικά του βιοτικού επιπέδου των ανθρώπων. Αυτές είναι οι γνωματεύσεις τους και οι μισάνθρωποι στόχοι τους. Και για να μπορούν να εξακολουθήσουν να γίνονται ανεκτοί, θα πρέπει να συνεχίσουν να  παρουσιάζονται σαν οι αδιαμφισβήτητοι ειδικοί. Έτσι τους παρουσιάζουν και τα ΜΜΕ του κατεστημένου, κάτι όμως που καθόλου δεν τεκμηριώνεται από την ιστορία τους.

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΛΙΤ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΧ ΤΟΥ 2008

Στο σύνολο της σχεδόν η οικονομική ελίτ, οι Οίκοι, οι θεσμοί και οι πολιτικοί που τους στηρίζουν και από τους οποίους στηρίζονται, όχι μόνο δεν μπόρεσαν να διαβλέψουν την κατάρρευση του 2008, αλλά, με απίστευτη τύφλα μπροστά σε αυτό που εξελισσόταν, όλοι στήριξαν μέχρι τέλους τις πολιτικές που οδήγησαν σε αυτό.

Ο Βρετανός υπουργός οικονομικών και μετέπειτα πρωθυπουργός Gordon Brown, δήλωσε το 2006 ότι δεν έμπαινε πια ζήτημα «… επιστροφής στους κύκλους ανάπτυξη, κρίση…» (MickBrooks, CapitalistCrisis, Αγγλική έκδοση, 2012, σελ. 21)

Ο Mervyn King, Διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας, δήλωσε μήνες μόνο πριν την κατάρρευση ότι, η τελευταία δεκαετία ήταν μια ωραία δεκαετία, «χωρίς πληθωρισμό και με σταθερή ανάπτυξη» (Το ίδιο, σελ. 21).

Ο Οίκος S&P, έδωσε στην Lehman Brothers βαθμολογία AAA ένα μήνα πριν καταρρεύσει. Και η Moody’s της έδωσαν ΑΑ την μέρα πριν την κατάρρευση.

«Βαθμολογήσατε τις ΑIG και LehmanBrothers με AAA, AA λίγα λεπτά πριν καταρρεύσουν.» είχε κατηγορήσει την Moody’s σε ακρόαση στο Κογκρέσο των ΗΠΑ, ο Ρεπουμπλικάνος Speier (Huffington Post, 13.7.2011).

Ακόμα και μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers, ο πανίσχυρος υπουργός οικονομικών των ΗΠΑ στην τελευταία διακυβέρνηση Bush και πρώην Εκτελεστικός Διευθυντής της Goldman Sachs, Hank Paulson, δήλωνε σε ακρόαση του Κογκρέσου ότι προτιμούσε «Τους μηχανισμούς της αγοράς» (Bush, Paulsonreversecourseinbailoutplan, MSNBCNEWS, 14.10.2008).

Ώρες μετά, στον ίδιο χώρο, συνειδητοποιώντας τις διαστάσεις αυτού που συνέβαινε, ζήτησε την κρατική παρέμβαση με ακραία δραματικό τρόπο: «Εκτός και αν δράσετε άμεσα, το χρηματοπιστωτικό σύστημα αυτής της χώρας, και του κόσμου, θα διαλυθούν (melt down) μέσα σε λίγες μέρες»(Α Colossal Failure of Common Sense, Larry Macdonald, σελ.330).

Στις 29 Σεπτεμβρίου του 2008, όταν το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα είχε πια γονατίσει, το παλληκάρι της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί, δήλωνε ότι «Οι Γαλλικές Τράπεζες φαίνονται ικανές να αντεπεξέλθουν της απειλής» (The turmoil that begun on Wall Street now spans the globe, washigtonpost.com, 30.9.2008).

Την επόμενη, 30 Σεπτεμβρίου του 2008, συγκάλεσε έκτακτη σύσκεψη ανωτάτων τραπεζικών στελεχών, ανωτάτων συμβούλων του και του Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας για να… αντιμετωπίσει την έκτακτη κατάσταση.

Τον Οκτώβριο του 2008, ο Alan Greenspan, πρώην Πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ και από τους κύριους θεωρητικούς της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής, εξομολογήθηκε ότι ανακάλυψε «… ένα σφάλμα στο μοντέλο που προσδιόριζε το πώς λειτουργεί ο κόσμος» (Γιάννης Βαρουφάκης, Ο Παγκόσμιος Μινώταυρος, Ελληνική έκδοση 2012, σελ. 28).

Στο ερώτημα της Βασίλισσας «Γιατί δεν το προβλέψατε;» η Βρετανική Ακαδημία έδωσε απάντηση στις 22 Ιουλίου του 2009, η οποία συνοψίζεται, θα πει ο Γιάννης Βαρουφάκης, στο: «Ουπς! Την πατήσαμε. Παρατηρούσαμε τη δημιουργία μιας τερατώδους φούσκας και νομίζαμε ότι βιώναμε τη γέννηση ενός θαυμαστού νέου κόσμου» (Το ίδιο, σελ. 30).

Αυτά αποτελούν μόνο λίγα από το πολύ πρόσφατο «βιογραφικό σημείωμα» των «ειδικών».

Οι Οίκοι, οι Θεσμοί και οι «ειδικοί» στην οικονομία έχουν χάσει κάθε έλεγχο πάνω στις οικονομικές εξελίξεις. Τίποτε δεν τους βγαίνει. Όπως και μετά το κραχ του 1929, έτσι και τώρα η παγκόσμια οικονομία δεν ανταποκρίνεται στις θεραπείες τους.

Οι «ειδικοί», δεν έχουν πια καμιά χρησιμότητα για το διεθνές κατεστημένο, όσον αφορά την αντιμετώπιση της κρίσης. Ο μόνος ρόλος τους είναι πολιτικός, στο όνομα του "ειδικού" να μπορούν να περνούν πιο εύκολα την πολιτική καταστροφής της ζωής των ανθρώπων, σε μια προσπάθεια να διατηρήσουν την οικονομική και πολιτική εξουσία της παγκόσμιας οικονομικής ελίτ.

Σωτήρης Βλάχος
10 Αυγούστου 2018