ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

ΓΙΑ ΠΟΣΟ ΘΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΙΑΣΩΖΕΙ ΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Πιθανόν πολύ νωρίς μέσα στο 2017, η πραγματική φύση της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας κρίσης θα αναδυθεί ακόμα πιο ξεκάθαρα.

Τα σημάδια μιας νέας βουτιάς είναι παντού. Μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα, ο Σόιμπλε και οι εκπρόσωποι της καπιταλιστικής Ε.Ε. θα έχουν να εξηγήσουν πολλά, και στους γερμανούς εργαζόμενους. Πως γίνεται και στον όγδοο χρόνο των μνημονίων και της λιτότητας, που στόχο είχαν το ξεπέρασμα της κρίσης στις «αμαρτωλές» χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, η κρίση να κάνει ξανά την εμφάνιση της –και στην Γερμανία;

Στο όνομα της εξυγίανσης δεν έκαναν τίποτε άλλο από το διασώζουν το ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα σε βάρος των λαών. Αυτή η πραγματικότητα δύσκολα θα μπορεί πια να κρυφτεί.
Με το μνημόνιο που επιβλήθηκε στην Ελλάδα το 2010, για τρίτη φορά ο ελληνικός λαός, όπως και άλλοι, διέσωζε γερμανικές και γαλλικές τράπεζες και την  ευρωπαϊκή καπιταλιστική οικονομία.

«Η Ελλάδα που κατέρρευσε πρώτη μετά το παγκόσμιο κραχ του 2008, σύντομα έγινε το εργαστήρι της τρόικα…

«Στην απεγνωσμένη προσπάθεια τους να διασώσουν τις γαλλογερμανικές τράπεζες χωρίς να ομολογήσουν στους πολίτες της Ευρώπης ότι αυτό έκαναν, αποφάσισαν… το μεγαλύτερο δάνειο στο πιο πτωχευμένο κράτος –μέλος της Ευρωζώνης, υπό όρους της μεγαλύτερης λιτότητας που έχει δει ο πλανήτης εν καιρώ ειρήνης, με αποτέλεσμα της μεγαλύτερη ύφεση από την εποχή της Μεγάλης Ύφεσης (1929) (Γιάννης Βαρουφάκης, «Η αρπαγή της Ευρώπης»2016, δεύτερη έκδοση στα Ελληνικά, σελ 309)

Είχαν προηγηθεί και άλλες δύο διασώσεις του γερμανικού καπιταλισμού.

Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, τεράστιες καταθέσεις ήταν συσσωρευμένες σε γερμανικές τράπεζες, διότι δεν υπήρχαν κερδοφόρες επενδύσεις. Ώσπου όμως οι καταθέσεις δεν μετατρέπονται σε δάνεια που θα φέρουν κέρδη στις τράπεζες, το τραπεζικό σύστημα βρίσκεται σε θανάσιμο κίνδυνο.

Έτσι, δημιούργησαν «κερδοφόρο» δανεισμό. Δάνεισαν στο Ελληνικό κράτος και σε ιρλανδικές τράπεζες κατ αρχήν, που δάνεισαν σε εργολάβους από την μια και έκαναν τα οικιστικά δάνεια πολύ εύκολα από την άλλη. Ο μέσος εργαζόμενος μπορούσε να δανειστεί, βάζοντας υποθήκη ακίνητα των οποίων η αξία μεγάλωνε συνεχώς, δούλευε δυο δουλειές, στο παζάρι κυοφορούσαν λεφτά και οι δόσεις στις τράπεζες πληρώνονταν.

Σώζοντας τις τράπεζες ο ελληνικός και άλλοι λαοί, έσωζαν ταυτόχρονα και την πανίσχυρη γερμανική εξαγωγική βιομηχανία, που μπορούσε να πουλά στην ευρωπαϊκή περιφέρεια, πού είχε ακόμα χρήμα.

Με το 2008 όμως και το ξέσπασμα της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, το παζάρι καταστρέφεται και στα θύματα της καπιταλιστικής κρίσης, στους λαούς, μπαίνει η ευθύνη της κρίσης και ταυτόχρονα το καθήκον να διασώσουν τις ιδιωτικές τράπεζες ξανά.

Αυτό ήταν, και τίποτε άλλο, η συνομολόγηση και επιβολή του μνημονίου. Μέχρι και το 95% από τα δάνεια που δίνονται στην Ελλάδα με δήθεν στόχο την διάσωση της, επιστρέφονται πίσω στις ιδιωτικές τράπεζες.

Εξασφάλισαν τις ιδιωτικές τράπεζες, την ίδια στιγμή που επέβαλαν «όρους της μεγαλύτερης λιτότητας που έχει δει ο πλανήτης εν καιρώ ειρήνης», παραβιάζοντας κάθε λογική της ίδιας της καπιταλιστικής οικονομικής επιστήμης. Αν η γερμανική οικονομία στέκει, όσο στέκει, ακόμα, είναι διότι οι ΗΠΑ και, κύρια, η Κίνα εφάρμοσαν μετά το 2008 οικονομική πολιτική ακριβώς αντίθετη από αυτή που οι ευρωπαϊκοί θεσμοί επέβαλαν στην Ελλάδα.

Μετά το κραχ του 2008 η Γερμανία του Σόιμπλε διασώθηκε προσωρινά, διότι «Τα εμπορικά ελλείμματα των Ηνωμένων Πολιτειών αυξήθηκαν και πάλι βοηθώντας κάπως τα κινεζικά και γερμανικά εργοστάσια να συνέλθουν, (Γιάννης Βαρουφάκης, «Η αρπαγή της Ευρώπης»2016, δεύτερη έκδοση στα Ελληνικά, σελ 369)

Μα πάνω από όλα διασώθηκε, διότι από  «Το 2008… η κινέζικη κυβέρνηση προσπάθησε γενναία να σταθεροποιήσει όχι μόνο την κινέζικη αλλά και την παγκόσμια οικονομία. Το έκανε αυξάνοντας σε ανήκουστα ύψη το επίπεδο των επενδύσεων (δημοσίων και ιδιωτικών) τις οποίες χρηματοδοτούσε επιτρέποντας στις τοπικές και περιφερειακές αρχές να εμπορεύονται κρατική γη ώστε να οικοδομηθεί η τεράστια φούσκα στην αγορά ακινήτων από την οποία ρέουν άφθονα οι επενδύσεις σε όλους τους άλλους τομείς…
«Οι κινεζικές επιχειρήσεις… επένδυσαν τόσο σε παραγωγή όσο και σε κατανάλωση σταθεροποιώντας τον κινεζικό και παγκόσμιο καπιταλισμό. (Το ίδιο, σελ 369-70)

Η γερμανική αλλά και η παγκόσμια οικονομία διασώθηκαν με πολιτική στο άλλο άκρο αυτής που επιβλήθηκε στην Ελλάδα και στην ευρωπαϊκή περιφέρεια σαν το απαύγασμα της σοφίας στην οικονομική σκέψη.

Με αυτή την Κινεζική οικονομική πολιτική εξασφαλίστηκε η «δραστηριότητα των γερμανικών εργοστασίων, τα οποία δεν μπορούσαν πλέον να εξάγουν στις παραδοσιακές τους αγορές της ευρωπαϊκής περιφέρειας, τις οποίες είχαν πλέον καταδικάσει στην αποτελμάτωση η πολιτική λιτότητας και η τρόικα…

«Οι Πόρσε τις οποίες κάποτε αγόραζαν οι πλούσιοι του ευρωπαϊκού Νότου κατευθύνονταν πλέον προς την Σαγκάη και την Σενζέν, Όπως και τα κεφαλαιουχικά αγαθά (μηχανές παραγωγής) που κάποτε αγόραζαν τα ισπανικά και ιταλικά εργοστάσια. (Το ίδιο, σελ 369-70)

Μπορεί πραγματικά οποιοσδήποτε από τους ειδήμονες της λιτότητας να ισχυριστεί ότι αν η πολιτική της Κίνας δεν ήταν αυτή, αν ήταν κάτι ανάλογο με την Ευρωπαϊκή λιτότητα, θα υπήρχε ακόμα σε λειτουργία η πολυδιαφημισμένη γερμανική οικονομία;

Μόνο που η δυνατότητα της Κίνας να διασώζει την γερμανική οικονομία αλλά και την παγκόσμια, έχει φτάσει στα όρια της. Το 2016, «η Κινεζική οικονομία αναπτύχθηκε με τους χαμηλότερους ρυθμούς τα τελευταία 26 χρόνια.(ΙinternationalStrategicAnalysis). Αναπτύχτηκε με τους χαμηλότερους ρυθμούς παρόλο ότι αύξησαν «σε ανήκουστα ύψη το επίπεδο των επενδύσεων», παρόλη την «τεράστια φούσκα στην αγορά ακινήτων από την οποία ρέουν άφθονα οι επενδύσεις σε όλους τους άλλους τομείς».

Με φούσκες στα ακίνητα που έμπαιναν υποθήκη για δανεισμό για να ενισχυθεί η οικονομική δραστηριότητα, προσπάθησε και η Κίνα να αντιμετωπίσει τις απώλειες από τις εξαγωγές που επέφερε η παγκόσμια κρίση.

Η Κινεζική οικονομία αποτέλεσε την ατμομηχανή της παγκόσμιας με ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 14% μέχρι πριν μια δεκαετία.

Μετά το 2008, αποτέλεσε τον σωτήρα της, με δανεικά όμως αυτή την φορά, που παρόλο που υπέρ-τετραπλασίασαν το συνολικό της χρέος σε εφτά χρόνια, δεν κατάφεραν παρά να αναπτύξουν «την Κινεζική οικονομία πιθανόν με μόνο 4% τον προηγούμενο χρόνο» (ISA)

Οι αξεπέραστες αντιφάσεις της παγκόσμιας καπιταλιστικής αγοράς που ο Μαρξ ανάλυσε, επιβάλλονται και στην Κίνα. Που από ατμομηχανή της παγκόσμιας οικονομίας, σωτήρας Ευρώπης και Αμερικής, μετατρέπεται τώρα σε απειλή και των δύο. «Το αδυνατισμένο γουάν (κινέζικο νόμισμα) ενισχύει την κινεζική εξαγωγική ανταγωνιστικότητα. Όμως η Κίνα είναι ιδιαίτερα εκτεθειμένη στην απειλή του προστατευτισμού που προέρχεται από Ηνωμένες Πολιτείες και Ευρώπη, και ένας εμπορικός πόλεμος θα είχε μεγάλες επιπτώσεις στην Κινεζική οικονομία» (ISA)

Μεγάλες θα είναι οι επιπτώσεις στην Κινεζική αλλά και στην παγκόσμια οικονομία από ένα εμπορικό πόλεμο μεταξύ Κίνας, ΗΠΑ και Ευρώπης. Ο Τράμπ και ανάλογες πολιτικές δυνάμεις είναι οι πολιτικές εκφράσεις αυτών των τάσεων της καπιταλιστικής αγοράς που μόνο η αριστερά θα μπορούσε να ανακόψει.

Σωτήρης Βλάχος

03/02/2017