Επί τον τύπον των ήλων

Πριν λίγες μέρες έφυγε από την ζωή η φιλόλογος και υποδιευθύντρια μου  στο γυμνάσιο, η  Κίκα Ολυμπίου. Προσπαθούσα να ανατρέξω στην σχέση που είχα μαζί της σαν μαθητής. Η πρώτη φορά που κάλεσε τον πατέρα μου στο σχολείο ήταν όταν αρνήθηκα να πάρω υποχρεωτικά λαχεία για την πορεία Αρχ. Μακαρίου Γ΄. Αν έχει του Γρίβα, της είπα, πολύ ευχαρίστως. Θέλω να της πω ότι άλλαξα, ότι έσκαψα κι όσα για μένα άξιζαν δεν τα βρήκα στις αίθουσες διδασκαλίας. Ελπίζω εκεί που είναι να υπάρχει διαδίκτυο.

62 χρόνια Κυπριακής Δημοκρατίας κι ακόμα δεν τολμήσαμε να θέσουμε το δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων. Φοβόμαστε να κοιτάξουμε την ιστορία στα μάτια και να αναμετρηθούμε με το παραμυθιάσματα μας. Τρέμουμε να αντιμετωπίσουμε τα λάθη τέρατα  που κατάστρεψαν το νησί μας. Γαλάζιοι και κόκκινοι εθνικόφρονες οπλισμένοι στα νύχια με φθόνο, καλασνίκοφ και ηλιθιότητα, έκαναν το νησί κομμάτια και ζητούν πατριωτικά παράσημα και δάφνες. Τί δεν κατάλαβαν από τα κατορθώματα τους; Τους νεκρούς της Άσσιας, τους νεκρούς της Μάραθας, το μαρτύριο της Χαρίτας Μάντολες, τον πόνο του Αλί Φαίκ την ορφάνια του Πέτρου στο Παλαίκυθρο το ξεκλήρισμα των ανδρών  της Τόχνης, την μιζέρια, τον θάνατο, τον ξεριζωμό την προσφυγιά;  Πόσο δύσκολο είναι να αντιληφθούν τα κακά που έφεραν σε αυτό τον τόπο ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι εθνικιστές;  Ακόμα ρίχνουν πρόσφυγες στην θάλασσα, γιατί η λέξη πρόσφυγας τους θυμίζει τα αντίσκηνα που οι πράξεις τους έστησαν στην Ξυλοτύμπου, την Ορμήδεια, το Δασάκι, την Επισκοπή.  Όχι, δεν ξεχνώ παιδιά ξυπόλυτα στα συσσίτια και ψυχές γκρεμισμένες μεταξύ ζωής και Άδη. Όχι δεν ξεχνώ τις μαυροφορεμένες μάνες, με καρφωμένες στα στήθια φωτογραφίες των σπλάχνων τους κι ένα κράτος να χαρίζει πλαστικές πληροφορίες… είναι ζωντανοί σε μια φυλακή στα Άδανα, κάποιος είδε, κάποιος άκουσε…

Έλα άγγιξε οπαδέ της ένωσης και του ταξίμ, βάλε τα δάκτυλα σου επί τον τύπον των ήλων, άγγιξε τις πληγές της Κύπρου, δες την αλήθεια άπιστε, γκιαούρη, σκύλε. Δεν μπορεί να είμαστε τόσο δειλοί, τόσο τυφλοί, τόσο άπιστοι ή μήπως είμαστε;  Καθημερινά ανοίγουν ομαδικοί τάφοι Κυπρίων, δεν γίνεται να μην θέλουμε να αγγίξουμε τις πληγές, να σιγουρευτούμε; Βολεύει όμως να μην αγγίξουμε τα σημάδια. Μόνο έτσι θα μπορούμε να δικαιολογούμε για πάντα πως είναι όλα μια οπτασία και πως για όλα φταίει πάντα ο άλλος, ο όποιος άλλος ανάλογα με την πλευρά και η κάθε πλευρά να βλέπει μόνο το δικό της λόγχισμα, την δική της σταύρωση. Δεν θέλουμε να έχει σταυρωθεί, θαφτεί και αναστηθεί η δική μας αλήθεια. Την θέλουμε τυλιγμένη στα σάβανα, μέσα σε σφραγισμένο τάφο, μα μια σημαία στον Πενταδάκτυλο μέρα νύχτα  φωνάζει «ΠΡΟΔΟΣΙΑ».   

Όχι, ποτέ δεν θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε για την ειρήνη, την επανένωση, και την αποκατάσταση της αλήθειας. Την Κύπρο την μοίρασαν οι εθνικιστές. Όχι δεν τους έφερε η θάλασσα της Κερύνειας, είναι αθώα τα χίλια κύματα της. Τους έφερε ο κύπριος ηλίθιος φασίστας, που σήμερα φωνάζει από την μια απελευθέρωση κι από την άλλη διχοτόμηση κι ανεμίζει τα αιματοβαμμένα λάβαρα του. Δεν είναι καθαρές οι σημαίες των κόκκινων και γαλάζιων εθνικιστών της ΕΟΚΑ Β΄ και της ΤΜΤ. Δεν εξαγνίστηκαν ούτε με μια συγνώμη, για να στολίζουν οστά αγνοημένων θυμάτων των προδοτικών πράξεων τους. Μισό αιώνα στο πένθος κι ακόμα δεν τολμήσαμε να θέσουμε ούτε το ακροδακτυλάκι μας στον τύπο των ήλων. Όσοι τα λένε αποκαλούνται προδότες, όσοι τα έκαναν αποκαλούνται πατριώτες και σημαιοφόροι του έθνους.  Όχι, η Κύπρος δεν είναι ελληνική, δεν είναι τουρκική, είναι δική μας, ανήκει σε αυτούς που δεν την πρόδωσαν.      

Άκουσα έπη ηρωικά από το στόμα σου Κίκα, μα έσκαψα και βρήκα μόνο δειλούς, που ποτέ δεν είχαν το θάρρος να σηκώσουν την ευθύνη των πράξεων τους. Συγνώμη Κίκα, αλλά από το σχολείο δεν έμαθα τίποτα που να άγγιζε τους τύπους των ήλων… τίποτα….

Τόνι Αγκαστινιώτης

26 Ιανουαρίου 2022