Το ΑΚΕΛ, ο Νιαζί και το Bella Ciao

Άφησα επί τούτου να περάσει κάποιος χρόνος από την ιστορική και μεγαλειώδη συγκέντρωση στο Chateau Status, στις 15 του Φεβράρη, ώστε να μην κυριαρχήσει στη σύντομη αναφορά μου ο ενθουσιασμός και το συναίσθημα αλλά μια κατασταλαγμένη, και εν πολλοίς νηφάλια, άποψη.

Ωστόσω, παρά τις τόσες μέρες που πέρασαν, η σκέψη μου παραμένει συντονισμένη με τις συχνότητες των κραδασμών που εξέπεμπε η συγκέντρωση, κραδασμών που κουβαλούσαν παλιές - αλλά καθόλου παλιομοδίτικες ή ξεπερασμένες - ελπίδες και μια δυναμική που τόσο μας λείπει και που τόσο χρειαζόμαστε ως κοινωνία για να προχωρήσουμε.

Η παρουσίαση από το ΑΚΕΛ σε ένα κοινό ακροατήριο, Τουρκοκυπρίων και Εληνοκυπρίων μαζί, των υποψηφίων του για τις ευρωεκλογές, μετά από τόσα χρόνια διαχωρισμένων πολιτικών δράσεων, δεν μπορούσε να είναι απλά μια παρουσίαση. Ήταν βαθιά φορτισμένη από κοινές αναμνήσεις κοινών αγώνων, σε μια αίθουσα που πάλλετο από συναισθήματα και προσμονή, που με κανένα τρόπο δεν αντιστοιχούν με εκείνα που βολικά κυριαρχούν στην χωρισμένη  μας πατρίδα και τη διχασμένη μας κοινωνία. Διχασμένη, όχι μόνο κοινοτικά αλλά και ενδοκοινοτικά.

Ιδιαίτερα σημαντική η συμμετοχή στο ψηφοδέλτιο του Νιαζί Κιζιλγιουρέκ, ενός γνήσιου Κύπριου, αλλά, κύρια και ουσιαστικά, συμβολική ενός οράματος για κοινή πατρίδα, κοινούς αγώνες, κοινό μέλλον.

Είναι για πολλά χρόνια που δεν αισθάνθηκα την αριστερή δυναμική και τη δυναμική της Αριστεράς τόσο έντονα. Και αυτό δεν πραγματοποιήθηκε μόνο σημειολογικά. Η συμμετοχή του Νιαζί στο ψηφοδέλτιο είναι ο εμφανής καταλύτης, αλλά δεν μπορώ παρά να σταθώ και στο περιεχόμενο της ομιλίας του Άντρου Κυπριανού, καθώς και των σύντομων ομιλιών και από τους έξι υποψήφιους και στις σαφείς αναλύσεις τους - έστω σύντομες- και τα ελπιδοφόρα μηνύματα που αυτές εξέπεμπαν. Δεν έχει έρθει το τέλος της ιστορίας. Οι φαινομενικές ουτοπίες μπορούν να είναι ρεαλιστικές - φτάνει να τολμούμε - και, σίγουρα, κατά παρασάγγας καλύτερες από τις δυστοπικές πραγματικότητες που μας επιβάλλονται.

Για μας, τους παλιούς και πάντα νέους αριστερούς, τα τραγούδια που προηγήθηκαν, και ιδιαίτερα το Bella Ciao με το οποίο ξεκίνησε και ολοκληρώθηκε η εκδήλωση, μέσα σε ένα κατακόκκινο ενθουσιασμό που μόνο με την κοινή παρουσία Ε/Κ και Τ/Κ μπορούσε να φουντώσει και να εκφραστεί, ήταν και είναι το σύμβολο μιας ατράνταχτης και ανυποχώρητης θέλησης για νέες κοινωνικές και πολιτικές μάχες, μέχρι τη νίκη.   

Μερόπη Τσιμίλλη-Μιχαήλ
09 Μαρτίου 2019