Οχτώ Σχεδόν Δεκαετίες από το Ατομικό Ολοκαύτωμα

Οι ίδιοι πρωταγωνιστούν και σήμερα σε ανείπωτες καταστροφές επικαλούμενοι αρχές και αξίες

Η εβδομάδα που πέρασε περιλάμβανε τις ημερομηνίας 6 και 9 Αυγούστου, ημερομηνίες κατά τις οποίες οι ΗΠΑ έριξαν ατομικές βόμβες στις ιαπωνικές πόλεις Χιροσίμα και Ναγκασάκι.

Σύμφωνα με τον πιο διάσημο ίσως επιστήμονα του πλανήτη, τον γλωσσολόγο /φιλόσοφο Νόαμ Τσόμσκι, οι ΗΠΑ δεν έριξαν τις ατομικές βόμβες στο Τόκιο που είναι η πρωτεύουσα, διότι αυτό ήταν κατακαμένο από τις βόμβες Ναπάλ και θα ήταν δύσκολο να μετρηθεί η αποτελεσματικότητα του νέου τους όπλου.

Έτσι έριξαν την πρώτη ατομική βόμβα στη Χιροσίμα. Το αποτέλεσμα ήταν τρομακτικό. Η πόλη καταστράφηκε εντελώς. Μια μόνο βόμβα το έκανε αυτό, κάτι πρωτοφανέρωτο. 70 χιλιάδες πέθαναν ακαριαία. Ή, καλύτερά, έλειωσαν σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων.

Όσο τέρατα και να ήταν αυτοί που έδωσαν τη διαταγή, θα ανάμενε κάποιος να κλονιστούν και να σταματήσουν. Δεν το έκαναν. Το σημαντικό γι’ αυτούς ήταν να επιβεβαιώσουν τις δυνατότητες  του νέου τους όπλου. Έτσι έριξαν και δεύτερη ατομική βόμβα στη Ναγκασάκι, σκοτώνοντας ακόμα 40 χιλιάδες.

Μέχρι το 1950, πέντε χρόνια αργότερα, τα θύματα και από τις παρενέργειες της ακτινοβολίας είχαν ξεπεράσει τις 200 χιλιάδες.  

Από πού να ξεκινήσεις για να καταγράψεις το μαύρο ιστορικό αυτής της χώρας, της υπερδύναμης του πλανήτη, της ναυαρχίδας του «ελεύθερο κόσμου;

Θα πρέπει να ξεκινήσουμε από τη γενοκτονία 100 εκατομμυρίων ανθρώπων, των ντόπιων δηλαδή πληθυσμών των ερυθρόδερμων.

Ο Χάουαρντ Ζιν, όχι λιγότερο σημαντικός επιστήμονας από ότι ο Τσόμσκι, περιγράφει στο βιβλίο του, “A Peoples History of the United States”, με πόσο  φρικιαστικό τρόπο οι λευκοί της Ευρώπης, με το σταυρό στο χέρι, δολοφονούσαν, σταύρωναν, ακρωτηρίαζαν και έκαιγαν ντόπιο πληθυσμό. Αφηγείται επίσης πως τα παλληκάρια του διάσημου και σχεδόν θεοποιημένου θαλασσοπόρου, του Χριστόφορου Κολόμβου, σημάδευαν και σκότωναν ερυθρόδερμους, έτσι, για το ποιος θα κερδίσει το στοίχημα για τις περισσότερες επιτυχίες.

Ο ίδιος ιστορικός, ο Ζιν, περιγράφει επίσης πως μεταφέρθηκε εργατικό δυναμικό στις ΗΠΑ για τις ανάγκες των ορυχείων και των φυτειών. Έκαναν περιοδείες, αλυσοδένανε σκλάβους και τους μετέφεραν σε λιμάνια της Αφρικής. Εκεί τους τοποθετούσαν σε κουτιά ξαπλωμένους, και τα στοίβαζαν το ένα πάνω στο άλλο. Και τους κρατούσαν έτσι, ακίνητους, να αφοδεύουν ο ένας πάνω στον άλλο,  μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους.

Η «επιχειρηματική» αυτή δραστηριότητα, θεωρείτο επιτυχημένη αν έφταναν ζωντανοί ο ένας στους τρεις μαύρους ανθρώπους. Αυτό ήταν το κριτήριο, έτσι κτίστηκε η υπερδύναμη του πλανήτη.

Για τερατώδη εγκλήματα των ΗΠΑ μιλούμε και για την περίπτωση του Βιετνάμ. Στην αποκάλυψη των εγκλημάτων αυτών, μαζί με αναρίθμητους ερευνητές ανά τον πλανήτη, πήραν ενεργό μέρος και διαπρεπείς Αμερικανοί επιστήμονες, όπως ο καθηγητής Πφάιφερ, ο Α. Σίλβερστον και άλλοι.

Αυτοί, όπως και τόσοι άλλοι, ανέδειξαν ότι οι ΗΠΑ χρησιμοποίησαν χημικό πόλεμο στο Βιετνάμ, «παραβιάζοντας και διεθνείς συμβάσεις και άγραφους νόμους». Στη διάρκεια μόνο ενός χρόνου, οι Αμερικανοί κατέστρεψαν με χημικό πόλεμο πάνω από ένα εκατομμύριο εκτάρια βλάστησης. Χρησιμοποιήθηκαν χημικά όπως το κακοδυλικό οξύ που αποτελείται από 54% Αρσενικό. Τόση κτηνωδία…

Πολλοί πολίτες του Βιετνάμ υποφέραν, ακόμα και τουλάχιστον μέχρι πολύ πρόσφατα, από δυσπλασίες και άλλες επιπτώσεις από τον «Πορτοκαλί Παράγοντα, διοξίνη την οποία διέσπειρε η αμερικανική πολεμική αεροπορία μέσα στη ζούγκλα για να αντιμετωπίσει τους κομμουνιστές αντάρτες του Βορρά».

Πόσα άλλα να αναφέρουμε;

Το 1964 στη Βραζιλία, φοβούμενοι ότι η κυβέρνηση του προέδρου της Βραζιλίας Ζοάο Γκουλάρ θα έκανε την Βραζιλία «Κίνα της δεκαετίας του '60», σύμφωνα με τα λόγια του Αμερικανού πρέσβη Λίνκολν Γκόρντον, η CIΑ υποστήριξε πραξικόπημα.

Στη Χιλή, το 1973, οι Ηνωμένες Πολιτείες ανέτρεψαν τον Σαλβαδόρ Αλιέντε, τον σοσιαλιστή που εξελέγη πρόεδρος της Χιλής το 1970.

Στο Ιράν το 1953, ανέτρεψαν τον Πρωθυπουργό Μοχάμεντ Μοσαντέκ. Στα δύο χρόνια που είχαν προηγηθεί, είχε αμφισβητήσει την εξουσία του Σάχη και είχε εθνικοποίησε μια ιρανική βιομηχανία πετρελαίου που διαχειρίζονταν βρετανικές εταιρείες.

Στην Αίγυπτο με τον Νάσσερ που προχώρησε με εθνικοποιήσεις στην πετρελαϊκή βιομηχανία και ταρακούνησε τους Δυτικούς, τα ίδια.

Στη Γουατεμάλα το 1954 ανέτρεψαν τον Πρόεδρο Άρμπενς όταν επιχείρησε μια σειρά μεταρρυθμίσεις γης που απείλησαν τις εκμεταλλεύσεις της αμερικανικής ιδιοκτησίας United Fruit Company.

Ανάλογα στο Κονγκό, όταν το 1960 Ο Πατρίς Λουμούμπα, ο πρώτος πρωθυπουργός του Κονγκό (αργότερα Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό), αντιτάχθηκε στα βελγικά συμφέροντα που καθόριζαν τις εξελίξεις στη χώρα ακόμα και μετά την «απαλλαγή» της από τους αποικιοκράτες. 

Ανάλογα και στη Δομινικανή Δημοκρατία το1961.

Ανάλογα σε Ελλάδα με το πραξικόπημα των συνταγματαρχών το 1967 και σε Κύπρο με το πραξικόπημα και την εισβολή του 1974.

Τι άλλα να αναφέρει κάποιος; Ότι δεν υπάρχει ούτε μια περίπτωση στην κατασπαραγμένη από πραξικοπήματα Λατινική Αμερική που να μην ήταν άμεσα ή έμμεσα εμπλεκόμενες οι ΗΠΑ;

Τον πόλεμο στον Κόλπο, με την ασύλληπτη βαρβαρότητα; Με το τέλος του οποίου ο πατέρας Μπους έστειλε μήνυμα σε όλους να έχουν το νου τους, δηλώνοντας, «Ότι λέμε ισχύει».

Την καταστροφή του Ιράκ σε απευθείας μετάδοση από τους τηλεοπτικούς δέκτες, την κυριολεκτική ισοπέδωση της Βαγδάτης;  Με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα, με καταστραμμένες ζωές και ψυχές από τον τρόμο των εκρήξεων που τράνταζαν ακόμα και τις τηλεοράσεις;

Οι υπεύθυνοι γι’ όλα αυτά στηρίζουν σήμερα με κάθε μέσο τον πόλεμο και την καταστροφή στην Ουκρανία. Και στηρίζονται από δημοκράτες ακόμα και «αριστερούς» κάποιας κοπής, διότι η υποστήριξη της καταστροφής της Ουκρανία είναι στη βάση Αρχών και αξιών στα οποία βασίζεται η πολιτική των ΗΠΑ.

Το ίδιο και με την γενοκτονία στη Γάζα που απειλεί να ρουφήξει ολόκληρη την περιοχή αλλά και τον κόσμο στη δύνη της.

Αυτοί είναι που συμμετέχουν στα διεθνή σώματα και καθορίζουν την πολιτική τους. Στα διεθνή σώματα στα οποία όλοι οι «πολιτισμένοι» ηγέτες απευθύνονται για να μπει επιτέλους μια τάξη.

Αυτά είναι τα πολύ λίγα που ήρθαν στο μυαλό μας την εβδομάδα που μας πέρασε, που συμπληρώθηκαν ογδόντα παρά ένα χρόνια από το ατομικό ολοκαύτωμα.

Σωτήρης Βλάχος

11 Αυγούστου 2024