Η ΝΙΚΗ ΤΟΥ «ΝΕΟΥ ΛΑΪΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ» ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ ΚΑΙ Η ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΗΤΤΑ ΤΗΣ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ

Υπάρχει πολλη αμφισβήτηση της σημασίας της ήττας της Λεπεν και της ακροδεξιας.  Πολλοι αναφέρονται στα αποτελέσματα του δεύτερου γύρου για να πουν ότι η ακροδεξια όχι μόνο δεν ηττήθηκε, αλλα αύξησε και τα ποσοστα-της.  Οι αριθμοι στους οποίους βασίζονται αυτές οι εκτιμήσεις είναι:

Ωστόσο, τέτοιοι πίνακες είναι παραπλανητικοι.  Το εκλογικο σύστημα στη Γαλλία είναι τέτοιο που τα ποσοστα του 1ου γύρου, που αντανακλουν περίπου την εκλογικη δύναμη του κάθε σχήματος, δεν είναι συγκρίσιμα με τα ποσοσστα του 2ου γύρου, που είναι αποτέλεσμα αποφάσεων που παίρνονται απο τα διάφορα εκλογικα σχήματα με συγκεκριμένους στόχους.  Στις συγκεκριμένες εκλογες, ο στόχος του αποκλεισμου της Λεπεν απο την πιθανότητα να κάμει κυβέρνηση καθόρισε αυτα τα ποσοστα σε μεγάλο βαθμο.  Αυτος ο στόχος έγινε πραγματικότητα, και αυτο οφείλεται στην αποφασιστικότητα της «Ανυπότακτης Γαλλίας» και του Μελανσον να αποσύρουν υποψήφιους σε περιοχες όπου διαφορετικα θα κέρδιζε έδρες η Λεπεν.  Ο περιορισμος των εδρων της Λεπεν σε αριθμο που δεν της επιτρέπει να σχηματίσει κυβέρνηση, είναι μια μεγάλη επιτυχία του «Νέου Λαϊκου Μετώπου» και ειδικα του Μελανσον.

Το ζήτημα για μια κοινωνία δεν είναι η συγκεκριμένη αριθμητικη κατανομη των ψήφων ή των εδρων, αλλα ποιες είναι οι πραγματικες ισορροπίες μέσα στη δυναμικη της ιστορικης πορείας.  Και αυτες οι δυναμικες δεν μπορουν να μετρηθουν μόνο με ποσοτικους όρους, αλλα κύρια με το πώς κινείται η συνείδηση των μαζων.  Και για να κινηθει η συνείδηση της κοινωνίας πρέπει να μιλήσει κανεις μαζι τους. 

Η μεγάλη επιτυχία του Μελανσον και της «Ανυπότακτης Γαλλίας» είναι αυτή: αναγκάστηκαν όλοι οι αριστεροι να μπουν σε ένα κοινο Μέτωπο με ένα πρόγραμμα, έστω κι αν έχει μέσα υποχωρήσεις.  Αναγκαστικα κάθε πρόγραμμα έχει υποχωρήσεις, αλλα είναι υποχωρήσεις που είναι ανεκτες και κατανοητες απο τον κόσμο.  Μόλις βγήκαν τα αποτελέσματα, άρχισε η διάλυση του Μετώπου.  Γιατί; Ζητούσαν οι συνεταίροι του Μελανσον να εγκαταλείψουν το πρόγραμμα του Μετώπου.  Ο Μελανσον δεν επιμένει να εφαρμόσουν το δικο του πρόγραμμα, επιμένει να εφαρμόσουν το πρόγραμμα που συμφώνησαν.  Είναι εδω που έχει τη δύναμη ο Μελανσον αυτη την στιγμή. 

Προσωπικα δεν είμαι θιασώτης του Μελανσον, ούτε του έχω εμπιστοσύνη, ούτε και έχω πολλές καλές εικόνες απο την όλη πορεία του.  Όμως ως τώρα πάει εξαιρετικα και κάνει επαναστατικη πολιτικη σε μια κατάσταση η οποία εξελίσσεται σε επαναστατικές συνθήκες.  Μου θυμίζει εκείνο που έκαμνε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015: είχε ένα πρόγραμμα, που μπορει να μην ήταν επαναστατικο, αλλα ήταν εξαιρετικο για τις συγκεκριμένες συνθήκες.  Πήρε την εξουσία και έκαμνε συζητήσεις με την ΕΕ, υποχωρούσε – υποχώρησε μέχρι και το 90% κατα πολλους – αλλα ακόμα ήταν επαναστατικες οι συνθήκες διότι η προσπάθεια της σύγκρουσης και της αντιπαράθεσης με την Ευρωπαϊκη γραφειοκρατία γινόταν μπροστα στο κόσμο, και ο κόσμος καταλάβαινε ότι οι υποχωρήσεις που έκαναν ήταν μέσα απο μάχες, ότι δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά.  Εκείνο που δεν κατάλαβε ο κόσμος είναι γιατι έκαμε την υποχώρηση ο Τσίπρας μετα το δημοψήφισμα.  Αυτη την στιγμη, ο Μελανσόν βρίσκεται σε συνθήκες που μπορει να κτίσει μια τέτοια επαναστατικη κατάσταση.

Τον ψήφισε ο κόσμος με αυτο το πρόγραμμα, επομένως ας μη λέμε να εγκαταλείψουμε το πρόγραμμα.  Πρέπει να πολεμήσουμε με το πρόγραμμα.  Πάω και ένα βήμα παρακάτω: αν αρχίσουν συζητήσεις με τους «Μακρονίστες» για να κάμουν κυβέρνηση μπορούν να κάμουν υποχωρήσεις, αλλα ας τους το ζητήσουν και να επιμένουν οι «Μακρονίστες». Να βλέπει ο κόσμος ποιος υποστηρίζει τι και ποιος έχει την ευθύνη ποιου προγράμματος.  Η αντίσταση του Μελανσον είναι ενθαρρυντική.  Μέχρι πού θα φτάσει δεν είναι βέβαιο, αλλα αν τελικα καταρρεύσει το Μέτωπο γιατι υποτάσσονται οι Σοσιαλιστές και οι Κομμουνιστές, η παραπέρα εξέλιξη θα εξαρτηθει απο τη στάση του Μελανσον.  Αν ο Μελανσον συμπεριφερτει σαν επαναστάτης, το χειρότερο που μπορει να συμβει είναι η δημιουργία ενός μαζικου επαναστατικου κόμματος, με ένα πρόγραμμα έτοιμο για να διεκδικήσει απο μόνο-του την εξουσία.  Τίποτε δεν είναι βέβαιο αλλα ακόμα υπάρχει παιγνίδι.  Μπορει να γίνουν και άλλες υποχωρήσεις απο τον Μελανσον, που πιθανόν να μην είναι κακές, αλλα αν καταρρεύσει η προσπάθεια γιατι τον εγκαταλείπουν οι συνέταιροί-του στο «Λαϊκο Μέτωπο» εκείνοι θα είναι οι ένοχοι στη συνείδηση των μαζων και θα δοθει η ευκαιρία να αντιπαραταχθει πλέον η Αριστερα με την Λεπέν, όχι χάνοντας στα σίγουρα, αλλα με ελπίδες να κερδηθει ο κόσμος που τώρα έχει αυταπάτες για τον Μακρόν, το Σοσιαλιστικο κόμμα κλπ.  σε μια επαναστατικη πορεία.

Το αδύνατο σημείο στην όλη ιστορία είναι, όπως είπα, ο ίδιος ο Μελανσον.  Δεν είναι σιγουρο ότι έχει μια επαναστατικη κατανόηση του πώς θα εξελιχτούν τα πράγματα.  Αυτη την στιγμη όμως, ο Μελανσόν χρειάζεται την πλήρη υποστήριξη του κινήματος για να πάει μπροστα και να σπρωχτει προς τις σωστές θέσεις, να μπορέσει να αισθανθει την αυτοπεποίθηση ότι μπορει να επιμένει σε αυτα που προτείνει.  Έτσι εξελίσσονται οι επαναστάσεις, δεν είναι ένα προδιαγραμμένο σχέδιο που εφαρμόζεται όπως έχει καταρτιστει.  Εξελίσσεται μαζι με τις εξελισσόμενες συνθήκες. 

Γι’ αυτο την Γαλλία πρέπει να την παρακολουθούμε. Είναι ένα μεγάλο εργαστήρι, ένα μεγάλο πείραμα που γίνεται αυτη τη στιγμή.  Όσο παραπάνω τραβήξει η σύγκρουση τόσο θα δίνονται οι ευκαιρίες να σχεδιαστει πιο αποτελεσματικα η πορεία.  Δεν πρέπει να ξεγράψουμε κανένα.  Πρέπει να χαρούμε αυτη τη νίκη, να χαρούμε ότι το σύστημα της Γαλλίας είναι τέτοιο που έδωσε την ευκαιρία να κόψει τον δρόμο προς την Λεπέν τώρα και να δώσει δυνατότητες να δοθει η μάχη παρακάτω.

Βρισκόμαστε σε επαναστατικές συνθήκες παγκόσμια, που γίνονται ολοένα και πιο επαναστατικές.  Πρέπει να δίνουμε τις μάχες-μας κι αυτη πρέπει να είναι η αντίληψη για το πώς βλέπουμε τις εκλογές.  Δεν πρέπει να αλυσοδενόμαστε απο το παρελθον, πρέπει να δούμε τι συμβαίνει τώρα και, έχοντας υπόψη μας τα μαθήματα και τα λάθη του παρελθόντος, να προχωρούμε σε μια πολιτικη που να ανταποκρίνεται στις συγκεκριμένες, τωρινές, συνθήκες.

Θέμος Δημητρίου

31 Ιουλίου 2024