Μετασοβιετική Ρωσία

«Το μεγαλύτερο πείραμα ιδιωτικοποιήσεων στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ένα πείραμα που θα οδηγήσει μια χώρα στην απόλυτη καταστροφή…»

Ο Γκορμπατσόφ δοξάστηκε από το πολιτικό προσωπικό της Δύσης όσο κανένας άλλος, για την λεγόμενη προσφορά του στην ειρήνη και το τέλος του ψυχρού πολέμου. Δεν υπάρχει όμως τίποτε πιο υποκριτικό από μέρους τους, από τη δήθεν έγνοια τους για την ειρήνη, όπως δείχνει μια ολόκληρη ιστορία πολέμων και πραξικοπηματικών ανατροπών κυβερνήσεων σε ολόκληρο τον κόσμο και όπως δείχνει η σημερινή εμπλοκή τους στον πόλεμο στην Ουκρανία που φέρνει ολοένα και πιο κοντά την πιθανότητα μιας παγκόσμιας σύρραξης.

Τίποτε άλλο δεν υπάρχει πίσω από τις βαρύγδουπες δηλώσεις τους, από το γεγονός ότι ο Γκορμπατσόφ και η «επανάστασή» του μετέτρεψαν τη Σοβιετική Ένωση στο πιο πρόσφορο έδαφος για καπιταλιστικές επενδύσεις. «Το μεγαλύτερο πείραμα ιδιωτικοποιήσεων στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ένα πείραμα που θα οδηγήσει μια χώρα στην απόλυτη καταστροφή…»

«Με ένα ή δύο εκατομμύρια δολάρια μπορούσες να αγοράσεις επιχειρήσεις που μόνο ο σκελετός τους κόστιζε εκατοντάδες ή και δισεκατομμύρια δολάρια…».

«Τεράστια εργοστάσια στα Ουράλια, στη Σιβηρία, στη Κεντρική Ρωσία, πρώην στρατιωτικές και χημικές βιομηχανίες, χαλυβουργίες κα.». (Catastroika’, Άρης Χατζηστεφάνου και Κατερίνα Κιτίδη) 

Δεν είναι καθόλου υπερβολή να ισχυριστούμε ότι η ποιότητα του Γκορμπατσόφ, μπορεί να εκτιμηθεί και από την ποιότητα αυτών που τον εξύμνησαν ακόμα και τώρα με τον θάνατό του.

Η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, μίλησε για έναν άνθρωπο «άξιο εμπιστοσύνης και σεβασμού…διαδραμάτισε κρίσιμο ρόλο για να τερματιστεί ο ψυχρός πόλεμος και να πέσει το σιδηρούν παραπέτασμα. Άνοιξε τον δρόμο για μια ελεύθερη Ευρώπη. Είναι μια κληρονομιά που δεν θα ξεχάσουμε. Αναπαύσου εν ειρήνη Μιχαήλ Γκορμπατσόφ».

Ανάλογα με αυτά της Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ανάφερε και ο Γάλλος Πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν. «Απέτισε» φόρο τιμής στον τελευταίο ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης και «εξήρε» τη μνήμη του «ανθρώπου της ειρήνης οι επιλογές του οποίου άνοιξαν έναν δρόμο για την ελευθερία στους Ρώσους. Η δέσμευσή του στην ειρήνη στην Ευρώπη άλλαξε την κοινή μας ιστορία». Ναι, στη ελευθερία κολυμπούν οι Ρώσοι, και στην ειρήνη ζει πια η Ευρώπη, με την βοήθεια και της Γαλλίας.

Είναι δύσκολο να φανταστεί κάποιος πιο υποκριτικές και εκτός πραγματικότητας δηλώσεις. Ειδικά αν λάβει υπόψη τη διεθνή δράση της Γαλλίας, έστω και μόνο την τελευταία δεκαετία.

Η Γαλλία αποτελεί τη δεύτερη σε στρατιωτική δύναμη χώρα στο ΝΑΤΟ μετά τις ΗΠΑ και έχει μια πανίσχυρη πολεμική βιομηχανία. Μέσω των εξαγωγών πολεμικού εξοπλισμού εισπράττει δισεκατομμύρια. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, η γαλλική οικονομία έχει στηριχτεί σε σημαντικό βαθμό στις εξαγωγές της πολεμικής της βιομηχανίας.

Αυτή η δραστηριότητα του γαλλικού κεφαλαίου στη Μεσόγειο και την Αφρική, πάει χέρι χέρι με την στρατιωτική του δραστηριότητα. Μόνο από  το 2011, έχει επέμβει στη Λιβύη, στο Μάλι και την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία και στη Συρία πιο πρόσφατα και συντέλεσε  στην προσφυγιά και τον θάνατο χιλιάδων ανθρώπων.

Αλλά και ο Μπόρις Τζόνσον, που ηγείται μιας χώρας με όχι λιγότερα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα από τη Γαλλία, από τον οποίο απαλλάχτηκε ο Βρετανικός λαός στα μέσα της θητείας του - δεν τον άντεξε περισσότερο - έχοντας χάσει κάθε ίχνος αξιοπιστίας ακόμα και μέσα στα στελέχη του κόμματός του, δήλωσε ότι «Πάντα θαύμαζα το θάρρος και την ακεραιότητά του». Την ακεραιότητά του που θαύμαζε κράτησε ως σημαία και στη μισή διακυβέρνησή του.

Ο Τζο Μπάιντεν δήλωσε ότι ο Γκορμπατσόφ ήταν ένας «σπάνιος ηγέτης» που είχε «τη φαντασία να δει ότι ένα άλλο μέλλον ήταν εφικτό και το θάρρος να διακινδυνεύσει όλη του την καριέρα για να το επιτύχει. Το αποτέλεσμα ήταν ένας ασφαλέστερος κόσμος και μεγαλύτερη ελευθερία για εκατομμύρια ανθρώπους».

Πραγματικά εκατομμύρια, δισεκατομμύρια κόσμος νοιώθει στο πετσί του ότι ζούμε πια σε ένα ασφαλέστερο κόσμο. Και ένας ασφαλέστερος κόσμος είναι τεράστιας σημασίας για τον Αμερικανό ηγέτη όπως δείχνουν οι προθέσεις του στην περίπτωση του πολέμου στην Ουκρανία και η κάθοδος του αμερικάνικου στόλου στην Κινέζικη θάλασσά, για να αναφέρουμε μόνο τα πιο πρόσφατα.

Φυσικά όταν ακόμα και το Ίδρυμα Ρέιγκαν δήλωσε ότι «θρηνεί την απώλεια» του ηγέτη που «ήταν κάποτε πολιτικός αντίπαλος του Ρόναλντ Ρέιγκαν και κατέληξε να γίνει φίλος του», δεν μένουν και πολλά να σχολιάσεις.

Σωτήρης Βλάχος

17 Σεπτεμβρίου 2022