Πόλεμος στην Ουκρανία

Φιλελεύθερη και αριστερή διανόηση πνίγηκαν στα γεγονότα

Η βαρβαρότητα των πολέμων και οι επιλεκτικές καταδίκες

Συνεχίζεται ο πόλεμος στην Ουκρανία με τις ζωές των ανθρώπων που δεν έφταιξαν σε τίποτε να είναι το μεγάλο θύμα και η πιο τραγική πτυχή του. Όπως σε όλους τους πολέμους.

Η προπαγάνδα παραπληροφόρησης των δυτικών ΜΜΕ, που κάθε άλλο παρά υστερεί αυτής των ρωσικών, είναι ταυτόχρονα ένα άθλιο στοιχείο των γεγονότων που εξελίσσονται.

Την ίδια στιγμή που μετά «βδελυγμίας» καταδικάζουν Ρωσική εισβολή, αυτή την ίδια ώρα εξελίσσονται φρικαλεότητές στον πλανήτη με δυτική κάλυψη, στις οποίες δεν κάνουν  καμία αναφορά. Και στις περιπτώσεις που το κάνουν, το περνούν ως άχρωμη είδηση. Ποτέ δεν μιλούν για αιμοσταγείς Μακρόν, Τζόνσον, Μπάιτεν. Καμιά αναφορά στην ποιότητα  των ηγετών και των πολιτισμών που τις διεξάγουν.

Την ίδια στιγμή που μετά «βδελυγμίας» καταδικάζουν τη Ρωσική εισβολή, αυτή την ίδια ώρα ο πόλεμος στην Υεμένη, η βαρβαρότητα της επίθεσης της Σαουδικής Αραβίας στη χώρα που εξελίσσεται από το 2015, έχει στοιχίσει, σύμφωνα με την  UNICEF, τον θάνατο περισσότερων από 10,000 παιδιών. Δέκα χιλιάδες ζωές μόνο παιδιών, με εκατομμύρια άλλα να ζουν σε συνθήκες απόλυτης στέρησης. Καμιά αναφορά, κανένα δάκρυ. Η Σαουδική Αραβία βλέπετε, το κράτος χωρίς δικαιώματα για την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, με δημόσιες εκτελέσεις ακόμα και για μοιχεία, είναι πιστός σύμμαχός των κυβερνήσεων των ΗΠΑ και γενικά της Δύσης.

Την ίδια στιγμή που μετά «βδελυγμίας» καταδικάζουν Ρωσική εισβολή, η Λιβύη, στην οποία εισέβαλαν για να εκτοπίσουν τον «δικτάτορα»  και να αποκαταστήσουν τα δικαιώματα του λαού, έχει μετατραπεί σε κόλαση περισσότερο από κάθε άλλη γωνιά του πλανήτη. Καμιά αναφορά. Πρέπει να ψάξεις και να φανείς τυχερός για να ανακαλύψεις για τις εκατοντάδες συμμορίες ενόπλων που εξουσιάζουν την χώρα, δολοφονούν και βιάζουν σε καθημερινή βάση και έχουν άψογη συνεργασία με τις ευρωπαϊκές Αρχές και οικονομική στήριξη από αυτές, για επαναπατρισμό των απελπισμένων που προσπαθούν να διαφύγουν από την κόλαση

Ποιος ευθύνεται στη βάση του δυτικού διεθνούς δικαίου

Ο αρχιτέκτονας της στρατηγικής των ΗΠΑ για αντιμετώπιση της ΕΣΣΔ στον Ψυχρό Πόλεμο, ο Τζορτζ Κέναν, είχε αποδοκιμάσει έντονα την ανατολική διεύρυνση του ΝΑΤΟ. Και πρόβλεψε από το καλοκαίρι του 2008 ότι μια ταπεινωμένη Ρωσία δεν μπορεί παρά να αντιδράσει σε βάθος χρόνου.

Ο Αμερικανός συνταγματάρχης Douglas McGregor, πρώην ανώτερος σύμβουλος στο υπουργείο άμυνας, σε συνέντευξη του μετά το ξέσπασμα του πολέμου, είπε μεταξύ άλλων:

«Ο Πούτιν κάνει κάτι για το οποίο μας προειδοποιούσε για τουλάχιστον τα τελευταία 15 χρόνια, ότι δεν θα δεχθεί αμερικανικές δυνάμεις ή πυραύλους στα σύνορα του. Όπως εμείς δεν δεχθήκαμε ρωσικές δυνάμεις ή πυραύλους στην Κούβα. Τον αγνοήσαμε και έδρασε…»

«Του αποδίδουμε προθέσεις που δεν έχει στην συνήθη προσπάθεια μας να τον δαιμονοποιήσουμε…»

«Δεν είναι (η Ουκρανία) φιλελεύθερη δημοκρατία, το λαμπερό παράδειγμα που όλοι λένε ότι είναι… φυλακίζει δημοσιογράφους και την αντιπολίτευση…»

«Αυτό που είναι τόσο ενοχλητικό είναι ότι από την μια δεν στέλνουμε αεροπορικές δυνάμεις για να πολεμήσουν, αλλά παροτρύνουμε τους Ουκρανούς να πολεμήσουν χωρίς νόημα σε ένα πόλεμο που δεν μπορούν να κερδίσουν…»

«Θα δημιουργήσουμε την μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση που έχουμε δει μέχρι τώρα.»

Ο Αμερικανός στρατιωτικός μιλά για δυτική πρόκληση που ήταν αδύνατο να δεχθεί η Ρωσία. Και μιλά ταυτόχρονα για αμερικάνικο έγκλημα. Ο Αμερικανός στρατιωτικός βλέπει κάτι που η δημοκρατική, φιλελεύθερη, μέχρι και αριστερή διανόηση της Δύσης δεν αξιώθηκαν να δουν. Και συντάχτηκαν με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, τους θρήνους και τα δάκρυα του για τις ζωές που χάνονται με αποκλειστική ευθύνη του Πούτιν.

Είναι αδύνατο να μην υπολόγιζαν οι Αμερικανοί ότι η Ρωσία θα αντιδρούσε. Και μπαίνει το μεγάλο ερώτημα. Γιατί προκάλεσαν τόσο; Για να δικαιολογήσουν ακόμα μεγαλύτερη κούρσα εξοπλισμών και να ικανοποιήσουν τις πολεμικές βιομηχανίες που στα σίγουρα είναι δυστυχείς με το τέλος του πολέμου στο Αφγανιστάν; Για να κόψουν τους Ευρωπαίους από τη ρωσική αγορά και να στραφούν για ενέργεια στις ΗΠΑ;

Μια σειρά σενάρια είναι πιθανά. Εκείνο που στα σιγουρά δεν είναι πιθανό, είναι να υπάρχουν λόγοι ηθικής, στήριξης δημοκρατικών δικαιωμάτων και τα συναφή.

Μια συγκλονιστική και δίκαιη συνέντευξη

Συγκλονιστική συνέντευξη παραχώρησε ο πρώην πρόεδρος του Ελληνο-Ουκρανικού συνδέσμου φιλίας Κυριάκος Ντασιοβασίλης στον Νίκο Μπογιόπουλο.

Αναφέρθηκε:

• Στο ωμό πραξικόπημα του 2014, που οργάνωσε η Αμερικάνικη πρεσβεία σε συνεργασία με την Ουκρανική διασπορά.
• Στον πρώτο νόμο της πραξικοπηματικής κυβέρνησης που ήταν να βγάλει εκτός νόμου το Κομμουνιστικό Κόμμα Ουκρανίας.
• Στα τραγικά γεγονότα της Οδησσού και την πυρπόληση του Συνδικάτου που οδήγησαν στον θάνατο 60 ανθρώπους.
• Στη δράση των 5 νεοναζιστικών και φασιστικών ταγμάτων που δρουν στην Ουκρανία (Αζοφ, Δεξιός Τομέας, Ντανμπάρ, Δνίπερ, Αντρά) που σκότωναν, βίαζαν γυναίκες και κόρες των ρωσόφωνων και έκλεβαν τα υπάρχοντά τους.
• Στην καταπάτηση της συνθήκης του Μινσκ.
• Στις κάλπικες υποσχέσεις του Ζελένσκι για «ειρηνική επίλυση» της κρίσης στο Ντονμπάς, τις οποίες γρήγορα αναίρεσε και προχώρησε σε ανοιχτή συνεργασία με τάγματα εφόδου.

Δεν αμέλησε όμως να αναφερθεί και «Στην βίαιη επέμβαση της Ρωσίας που έχει προκαλέσει τεράστιο πόνο στον Ουκρανικό λαό και έχει βυθίσει τη χώρα στο χάος».

Ο ρόλος της αριστεράς σε αναζήτηση

Στη βάση της ηθικής και του δικαίου που ο δυτικός καπιταλιστικός πολιτισμός έχει εκπαιδεύσει τον κόσμο, η βίαιη επέμβαση της Ρωσίας του Πούτιν είναι πολύ πιο δικαιολογημένη από όλα τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα που για δεκαετίες έχουν διαπραχθεί σε όλο τον κόσμο.

Η Ρωσική εισβολή πρέπει να καταδικαστεί από την αριστερά, όχι διότι δεν είναι σύμφωνη με το Δίκαιο του δυτικού πολιτισμού. Είναι σύμφωνη με αυτό το Δίκαιο που επιτρέπει τη σφαγή των λαών αν είσαι από τους κυρίαρχους και «άξιος» να βρεις τα σωστά επιχειρήματα.

Πρέπει να καταδικαστεί διότι δεν έχει να προσφέρει τίποτε στο όραμα των λαών για ένα καλύτερο, πιο δίκαιο κόσμο.

Δεν έχει να προσφέρει τίποτε στην εξάλειψη των αιτιών που οδήγησαν στα εγκλήματα κατά των ρωσόφωνων της Ουκρανία και στη συντριβή του εθνικισμού. Αντίθετα, τον διατηρεί και τον αυξάνει.

Ούτε στις ζωές των ανθρώπων μακρόχρονα έχει να προσφέρει κάτι η εισβολή της Ρωσίας, της οποία ηγείται μια διεφθαρμένη ολιγαρχία, σίγουρα όχι χειρότερη από τις αντίστοιχες της Σαουδικής Αραβίας, των ανά τον κόσμο συμμάχων των Δυτικών αλλά και των ίδιων των δυτικών ολιγαρχών.

Η αριστερά, που επιβάλλεται όσο ποτέ προηγουμένως να αποκτήσει ανεξάρτητο από το έθνος της κάθε μιας ρόλο, είναι η μόνη που μπορεί να δώσει διέξοδο στο αδιέξοδο της Ουκρανικής κρίσης αλλά και σε όλα τα παγκόσμια αδιέξοδα.

Σε προηγούμενο κείμενό μας είχαμε αναφέρει ότι:

«Δεν είναι εύκολο να μπορεί κάποιος μακριά από την Ουκρανία να διατυπώσει ακριβή αιτήματα που θα πρέπει να υιοθετήσει η ουκρανική αριστερά…

«Στα σίγουρα όμως μια έκκληση στον ρωσικό λαό, με τον οποίο δεν τους χωρίζουν ούτε ακόμα και τα χρώματα της επιδερμίδας και των ματιών, να σταματήσει το πόλεμο, είναι μέσα στα άμεσα καθήκοντα. Που θα πρέπει να συνοδευτεί με δράση της ουκρανικής αριστεράς για να σταματήσει τους ουκρανούς φασίστες που κυκλοφορούν με ναζιστικά εμβλήματα, των οποίων τα εγκλήματα ενάντια σε ρωσόφωνους Ουκρανούς έδωσαν το πρόσχημα στον Πούτιν για να εισβάλει...»

«Η αριστερά της Ρωσίας πρέπει να καλέσει το λαό σε κινητοποίηση ενάντια στην εισβολή και να εξηγήσει τι πραγματικά κρύβεται πίσω από τις κινήσεις του Πούτιν. Και πρέπει να κτίσει πάνω στο κλίμα ενάντια στον πόλεμο που φαίνεται να υπάρχει στη Ρωσία, κλίμα που ανέδειξαν διαδηλώσεις που ξέσπασαν ενάντια στον πόλεμο…»

«Μπροστά στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια αριστερά όμως μπαίνει το τεράστιο καθήκον να δώσει απαντήσεις στο πως σταματούν αυτές οι εξελίξεις. Απαντήσεις που πρέπει να πάνε πολύ πιο πέρα από τη διεκδίκηση της εξουσίας και αντικατάσταση των δεξιών κυβερνήσεων με σοσιαλδημοκρατικές και αριστερές που έχουν καλύτερες προθέσεις...

«Οι αδυσώπητοι ανταγωνισμοί μιας χούφτας πολυεθνικών τραπεζών και μονοπωλίων που σπρώχνουν τα πράγματα σε ανεξέλεγκτες, καταστροφικές εξελίξεις, δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με καλές προσθέσεις. Η απαλλαγή αυτών των τραπεζών και μονοπωλίων από τα δεσμά της ατομικής ιδιοκτησίας και του ανταγωνισμού και η κοινωνικοποίηση τους αποτελεί το κύριο και πιο άμεσο καθήκον της εποχής».

Σωτήρης Βλάχος

13 Μαρτίου 2022