Αφγανιστάν και τώρα τί;

του Κώστα Λεοντίου

Καλησπέρα σας με χαρά ανταποκρίθηκα στη πρόσκληση του Καφενείου της Πέμπτης για μια παρέμβαση σχετικά με το Αφγανιστάν. Θα προσπαθήσω να παραθέσω στοιχεία και εκτιμήσεις με έμφαση σε κάποιες πτυχές οι οποίες δεν έχουν επαρκώς τονιστεί ή για τις οποίες διοχετεύονται ανακριβείς ή παραπλανητικές πληροφορίες.

Ένα αεροπλάνο μεγαθήριο της Αμερικανικής πολεμικής αεροπορίας που απογειώνεται από το αεροδρόμιο της Καμπούλ μεταφέροντας ένα ετερόκλιτο πλήθος που πρόλαβε να επιβιβαστεί κακήν κακώς. Κάποιοι άνθρωποι που φυλλοροούν κατά την απογείωση όπως τα κτυπημένα περιστέρια προλαβαίνοντας  να τραβήξουν τα στερνά τους selfie.  Ένας νεαρός που πασάρει πάνω από τα συρματοπλέγματα ένα βρέφος σε ένα πεζοναύτη, μια δημοσιογράφος που δηλώνει πως η ζωή της έχει γίνει τώρα συντρίμμια. Σήμερα 26/8/21, η έκρηξη στο αεροδρόμιο της Καμπούλ με έντεκα τουλάχιστον νεκρούς, αποδίδεται στο «ισλαμικό κράτος».

H άτακτη φυγή των φιλοκυβερνητικών δυνάμεων, η λιποταξία του προέδρου ο οποίος καταφεύγει στο εξωτερικό, η αποτυχία της υπερδύναμης για μια συντεταγμένη αποχώρηση των στρατευμάτων και των Αφγανών συνεργατών της με κατακλείδα τη δήλωση του προέδρου Μπάιντεν. «Οι Αμερικανοί  δεν πρέπει να πεθαίνουν σε έναν πόλεμο όπου  οι Αφγανοί δεν είναι διατεθειμένοι να πολεμήσουν για τους εαυτούς τους».

Μία χώρα παραδομένη στο χάος η οποία όμως περίμενε τους βαρβάρους. Όσο και αν η προέλαση των Ταλιμπάν έγινε ταχύτερα από ό,τι αναμενόταν στους ρυθμούς ενός blitzkrieg (κεραυνοβόλου πολέμου) στην ουσία αποτελούσε το τέλος ενός προδιαγεγραμμένου χρονικού και όχι ενός κεραυνού εν αιθρία. Στο τέλος   του Φεβρουαρίου του 2020 υπεγράφη στην Ντόχα ειρηνευτική συμφωνία μεταξύ ΗΠΑ και Ταλιμπάν η οποία προέβλεπε την απόσυρση των Αμερικανών και συμμαχικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν. Μία συμφωνία που περιελάβανε επίσης δέσμευση των Ταλιμπάν ότι θα αντιταχθούν στην παρείσφρηση της Αλ Κάιντα ή άλλων παρεμφερών δυνάμεων στις υπό τον έλεγχό τους  ζώνες και ότι θα διεξαγάγουν συνομιλίες με τη νόμιμη κυβέρνηση της χώρας η οποία είχε παραγκωνιστεί από την όλη διαδικασία. 

Είκοσι χρόνια πολέμου κατά της τρομοκρατίας, από το 2001, όταν εξαγγέλθηκε από τον πρόεδρο Μπους, μετά την επίθεση της Αλ Κάιντα κατά των δίδυμων πύργων και την εισβολή στο Αφγανιστάν. Επιστροφή στο σημείο εκκίνησης με ένα τραγικό απολογισμό 800 χιλιάδων νεκρών ένα αριθμό προσφύγων και βίαια μετακινηθέντων, που προσεγγίζει το συνολικό πληθυσμό της χώρας υπολογιζόμενων και αυτών που ξεριζώθηκαν  δύο ή περισσότερες φορές. Χωρίς να μιλάμε για τους πακτωλούς χρημάτων που επενδύθηκαν για την εκπαίδευση των φίλιων στρατευμάτων και την οικονομική επανεκκίνηση της χώρας, που κατέληγαν σε ένα «Πίθο των Δαναΐδων». Ένα διεφθαρμένο καθεστώς σε ένα επίδοξο ναρκοκράτος, όπου η καλλιέργεια της παπαρούνας αποτελούσε προσοδοφόρα πηγή εσόδων, για όλους τους αυτόχθονες αντιμαχόμενους. Με διαπλεκόμενα συμφέροντα κρατούντων με αμερικανικές πετραιλαϊκές εταιρείες.

Πέραν από την δήλωση του Αμερικανού προέδρου οι λόγοι της αποτυχίας στο Αφγανιστάν είναι πολυπαραγωντικοί   αρχίζοντας από το πιασάρικο κλισέ της γεωγραφίας που θέλει ισχυρές δυνάμεις, Σοβιετική Ένωση και ΗΠΑ, να ηττώνται στο Αφγανιστάν και μια άλλη τη Βρετανική αυτοκρατορία πριν καλά - καλά πατήσει το πόδι της, με τον πρέσβης της να κατακρεουργείται από μαχητές  που δεν ήθελαν να ακούσουν κουβέντα για ξένη επικυριαρχία.

Γεωγραφικά στερεότυπα όπως ο Ρωσικός χειμώνας για δυο επίδοξους κατακτητές.

Αόρατοι μαχητές και μυστικά περάσματα. Ένας Αμερικανός στρατηγός είχε δηλώσει σε έκθεσή του: « Μέχρι πότε θα ρίχνουμε τόνους βομβών σε κακοτράχαλα βουνά και απροσπέλαστες σπηλιές».

Έπεται το θέμα της εξαγωγής ή επιβολής ενός προτύπου Σοσιαλιστικού ή κοινοβουλευτικού σε μια κοινωνία με συντηρητική κουλτούρα, με ένα πολύπλοκο πλέγμα εξουσίας, με φεουδάρχες, φυλάρχους και πολεμάρχους.

Σε αυτό το σημείο να αναφέρουμε το παράδειγμα της Τυνησίας όπου έγινε η απαρχή της Αραβικής Άνοιξης. Η επανάσταση δεν ήταν εισαγόμενη για μεγάλο διάστημα διαρκής  με ογκώδεις κινητοποιήσεις όχι μόνο ενός αφόρητα διεφθαρμένου καθεστώτος αλλά και εναντίον των ισλαμιστών όταν αναρριχήθηκαν στην εξουσία.

Συμπληρώνουμε τη διάγνωση με την δήλωση ενός άλλου Αμερικανού στρατηγού «κανένα πόλεμος δεν μπορεί να κερδηθεί   αν δεν υπάρχει  σαφής  πολιτικός στόχος».

Μα ποιοι είναι οι Ταλιμπάν; Σημαίνει μαθητές στα αραβικά, οι οποίοι έλαβαν τα φώτα μιας από τις  φονταμενταλιστικές Σουνιτικές σχολές του Ισλάμ, στο Πακιστάν. Πρόκειται για την σχολή «Ντεοπάντι» που είχε ανθίσει στις τότε βόρειες Βρετανικές Ινδίες και της οποίας οι οπαδοί συμμετείχαν στον αντιαποικιακό αγώνα.

Οι αρχές της σχολής μεταλαμπαδεύτηκαν ακολούθως στο Πακιστάν, χώρα η οποία δημιουργήθηκε εκ του μηδενός βάσει του αποκλειστικού θρησκευτικού κριτηρίου μετά από μια κολοσσιαία μετακίνηση πληθυσμών, και της οποίας επίσημη γλώσσα είναι η Ούρντου, εξισλαμισθήσα παραλλαγή της Χίντι.

Να υπογραμμιστεί ότι η βασική εθνότητα του Αφγανιστάν από την οποία επιστρατεύονται βασικά οι Ταλιμπάν  είναι η εθνότητα Pashtun, 42% περίπου του πληθυσμού της χώρας, η οποία προεκτείνεται στο γειτονικό Πακιστάν όπου διαβιούν περισσότεροι ομοεθνείς τους, από ότι στη χώρα τους.

Το Πακιστάν των συγκοινωνούντων δοχείων των Pashtun θεωρείται ως το βασικό θερμοκήπιο των Ταλιμπάν μαζί   με τη Σαουδική Αραβία ηγέτιδα του Σουνιτικού κόσμου η οποία φαίνεται ότι τους χρηματοδοτούσε.  Οι Ταλιμπάν, τότε Μουτζαχεντίν,  «αγωνιστές της ελευθερίας» όπως ονομάζονταν από τους Δυτικούς άμεσα ή έμμεσα ενισχύθηκαν από τις ΗΠΑ γιατί θεωρήθηκαν αντικειμενικοί σύμμαχοι για την αντίσταση κατά των σοβιετικών.

Σε ένοπλο κίνημα οι Ταλιμπάν οργανώθηκαν   το 1994 στις νότιες περιοχές της χώρας με κύριο στόχο την εδαφική ενότητα του Αφγανιστάν.

Το 1996 καταλαμβάνουν την εξουσία υπό την αρχηγία του Μωχάμετ Ομάρ. Επιβάλλουν την δική τους διακυβέρνηση βασισμένη στην δογματική ερμηνεία της Σαρίας, της Ισλαμικής δικαιοσύνης και το δικό τους ενδυματολογικό κώδικα. Ανάμεσα στις εγκληματικές τους ενέργειες η ανατίναξη των ελληνιστικών αγαλμάτων του Βούδα στο Μπαμιάν το 2001 κατόπιν διαταγής του ίδιου του αρχηγού τους.

Η διεθνής κοινότητα τρέφει ευσεβοποθησμούς για «lifting» των Ταλιμπάν, για να χρησιμοποιήσω όρο της αισθητικής χειρουργικής;

Η εφαρμογή της Σαρίας, του ισλαμικού νόμου, λέγεται ότι δεν θα περιλαμβάνει για παράδειγμα το δημόσιο ξυλοδαρμό με βούρδουλα των γυναικών που παραβαίνουν τους κανονισμούς.  Εκτός από την «μπούρκα»  ίσως γίνει αποδεκτό και το «χιτζάμπ», ένας πιο «light» ενδυματολογικός κώδικας;

Στο Ιράκ και τη Συρία επαναλήφθηκε το ίδιο σενάριο με τους Τζιχαντιστές οι οποίοι εκμεταλλεύτηκαν το κενό εξουσίας όταν κατέρρευσαν ή επλήγησαν τα καθεστώτα Μπάαθ τα οποία σίγουρα δεν ήταν αγγελικά αλλά τουλάχιστον ήταν όσο πιο κοσμικά γίνεται σε μία μουσουλμανική χώρα.

Δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω ότι η Δυτική πολιτική συνέβαλε στην αναζωπύρωση  του ισλαμικού φονταμενταλισμού, αν προτιμάτε την Ελληνική μυθολογία, άνοιξε το «κουτί της Πανδώρας» αν προτιμάτε το Χόλυγουντ  δημιούργησε ένα τέρας Φρανκενστάιν.

Ο Dominique De Villepin, πρώην Υπουργός Εξωτερικών της συντηρητικής κυβέρνησης της Γαλλίας σε μία μνημειώδη συνέντευξη του, τόνισε πως όταν άρχισε η υπό μορφή σταυροφορίας επίθεση κατά της τρομοκρατίας, υπήρχε μία εστία στο Αφγανιστάν μετά αυξήθηκαν όπως το φαινόμενο της λερναίας Ύδρας.

Ο Ρόμπιν Κουκ επίσης σε ομιλία το 2003 στη βουλή των κοινοτήτων επίσης εξέφρασε τη σφοδρή του αντίδραση στην επικείμενη εισβολή στο Ιράκ.

Σήμερα οι εστίες, του μάχιμου ισλαμισμού όπως στις μεταστάσεις ή τις μεταλλάξεις, για να καταφύγουμε σε  ιατρικούς όρους, αυξάνονται κατά τρόπο ανησυχητικό. Η επαρχία Ιντλίμπ (Idlib) της Συρίας αποτελεί το καταφύγιο πάσης μορφής ισλαμιστικών οργανώσεων με την ένοπλη στήριξη της Τουρκίας, η οποία ως γνωστόν διατηρεί μια νεφελώδη σχέση με το βαθύ κράτος των ΗΠΑ, με την ανοχή ή και συναίνεση της Ρωσίας και την αδυναμία της Κυβέρνησης Άσαντ ο οποίος παραμένει όμηρος της Μόσχας.

Στη Σομαλία ένα διαλυμένο κράτος όπου η ισλαμιστική οργάνωση   Αλ Σεμπάμπ, «οι νεολαίοι» στα αραβικά, σπέρνει τον τρόμο, η κεντρική διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση, ελέγξει μερικά προάστια της πρωτεύουσας Μογκαντίσου, ενώ αποσχιστικά κινήματα και τοπικοί πολέμαρχοι λυμαίνονται την υπόλοιπη επικράτεια. Στα σύνορα Μαλί και Νίγηρα μαίνεται ένας πόλεμος από παρακλάδι του ισλαμικού Κράτους το οποίο  εκτόπισε τους Τουαρέγκ, τους κούρδους της Δυτικής Αφρικής, που προσπάθησαν να ιδρύσουν κράτος, το εφήμερο Αζάουατ. Εκεί τους αντιμάχεται διεθνής συνασπισμός στον οποίο συμμετέχει το Τσαντ και άλλες χώρες υπό την   ηγεσία της Γαλλίας.

Στη βορειοανατολική Νιγηρία μια άλλη ισλαμιστική οργάνωση η Μπόκο Χαράμ (Boko Haram) συνεχίζει τις τρομοκρατικές επιθέσεις και τις σφαγές αμάχων καθώς επίσης τις απαγωγές ανηλίκων κοριτσιών.

Λιγότερο γνωστή εστία αυτή της Μοζαμβίκης, στη βορειοανατολική της επαρχία όπου δραστηριοποιείται μουσουλμανικό αποσχιστικό κίνημα. Να τονισθεί ότι όταν ήδη εμαίνετο  εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των δύο αντιαποικιακών κινημάτων, η Σαουδική Αραβία ήδη βρισκόταν πίσω από τις προσπάθειες δημιουργίας κράτους στον κατά πλειοψηφία μουσουλμανικό βορρά. Έτσι όλο και περισσότερο αποκαλύπτεται ο ρόλος της Σαουδικής Αραβίας σε σχέση με την ενίσχυση και χρηματοδότηση εξτρεμιστικών μουσουλμανικών κινημάτων. Τώρα το αποσχιστικό κίνημα καταπολεμείται από ένα διεθνή συνασπισμό υπό την Νότιο Αφρική.

Όλο και περισσότερες φωνές στις ΗΠΑ και αλλού υψώνονται για το ρόλο της συμμάχου χώρας αλλά και για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Σαουδαραβικό βασίλειο. Η Δύση ακολουθεί και εδώ πολιτική δύο μέτρων και δύο σταθμών.

Το ίδιο ίσως και περισσότερο ισχύει και για μία άλλη σύμμαχο των ΗΠΑ, όπως είπαμε και προηγουμένως, το Πακιστάν, για τον αποσταθεροποιητικό του ρόλο, αν όχι σε τόση ευρεία κλίμακα, σίγουρα  όμως στο Αφγανιστάν.

Οι Ταλιμπάν όπως και το ισλαμικό κράτος, έχουν τις ρίζες τους σε φονταμενταλιστικές σουνιτικές ισλαμικές σχολές, οι μεν όπως έχουμε πει στο Πακιστάν όπου μεταλαμπαδίστηκαν  δοξασίες από τις τότε Βρετανικές Ινδίες, οι δε στον σκληροπυρηνικό Ουαχαμπισμό της Σαουδικής Αραβίας  και στο ακόμα πιο συντηρητικό φυντάνι του το Σαλαφισμό. (πρόκειται για υπέρ συντηρητικές σχολές του Σουνιτισμού)   Θα αντιπαρέλθω τους μαιάνδρους  της ερμηνευτικής, της μουσουλμανικής θεολογίας και θα σταθώ σε μία ουσιώδη πολιτικό θρησκευτική διαφορά μεταξύ των δύο κινημάτων η οποία φαίνεται ότι τελικά τα οδήγησε σε αντιπαλότητα: Το Ισλαμικό κράτος, το οποίο δραστηριοποιήθηκε και στο Αφγανιστάν, αφού συμβολικά έσβησε την γραμμή  Sykes-picot που χωρίζει το Ιράκ από την Συρία (από τα ονόματα δυο χαμηλόβαθμων υπαλλήλων των υπουργείων εξωτερικών της Γαλλίας και του Ηνωμένου Βασιλείου) προχώρησε ένα βήμα παραπέρα.

Το 2014 το «Ισλαμικό κράτος» ανακηρύσσει τον Ομάρ Μπαγδατή ως Χαλίφη. Χαλίφης, δηλαδή διάδοχος είναι το ύπατο πολιτικό θρησκευτικό αξίωμα της Ούμμα (Ummah )  της μουσουλμανικής κοινότητας. Κίνηση η οποία έθετε υπό αμφισβήτηση και τους σπόνσορες μονάρχες του κόλπου.

Ο θεσμός, του Χαλίφη, ίσχυσε από του θανάτου του Μωάμεθ το 632 μέχρι το 1924 όταν ο τελευταίος Οθωμανός Σουλτάνος Αμπντούλ Μετζίτ Β΄ έφευγε εξόριστος για το Παρίσι.

Να υπενθυμίσουμε ότι το 1515 ο Σελίμ ο Α΄ κατέκτησε την Αίγυπτο, των Μαμελούκων (Μαμελούκοι ήταν στρατιωτικές δυνάμεις δούλων «μαμλούκ» οι οποίοι κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα κατάφεραν να εξουσιάσουν διάφορα μουσουλμανικά κράτη). Ο  Σελίμ ο Α’ λοιπόν ο Γιαβούζ (τρομερός)  μεταξύ των λαφύρων που μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη ήταν και τον εκτελούντα χρέη Χαλίφη ο οποίος του μεταβίβασε τον τίτλο του, που κατείχαν από τούδε και στο εξής οι Οθωμανοί Σουλτάνοι.

Επομένως το «ισλαμικό κράτος» διεκδικεί μία υπερεθνική κοσμοκρατορία στην οποία περιλαμβάνει και το νησί μας, ενώ η ιδεολογία των Ταλιμπάν αφού στην αρχή ταυτίστηκε μαζί του ακολούθως διαφοροποιήθηκε, αποκτώντας εθνο-θρησκευτική ταυτότητα.

Ίσως αυτή η αντίθεση να είναι καθοριστική και για τη θέση του Ιράν το οποίο εκτός από κοινά σύνορα μοιράζεται με τους Αφγανούς την Περσική ή Φαρσί, η οποία μαζί με τη Παστού είναι οι συνεπίσημες γλώσσες στο Αφγανιστάν όπου όμως βαφτίστηκε Ντάρι. Κατά τα άλλα σε αυτό το απίστευτο παζλ να υπενθυμίσουμε ότι το Ιράν αδιαμφισβήτητος ηγέτης των Σιιτών βρίσκεται σε ένοπλη  αντιπαράθεση είτε ευθέως, είτε δι’ εκπροσώπων, την Χεζμπολάχ  επί του προκειμένου με τους Σουνίτες φονταμενταλιστές σε Ιράκ και Συρία.

Το Ιράκ έχει ένα πληθυσμό 60% Σιιτών και 40% Σουνιτών χωρίς να    λογαριάζουμε τους Κούρδους. Στη Συρία το 10% περίπου του πληθυσμού είναι οι Αλαουίτες, συγγενές δόγμα με τους Σιίτες και τους Αλεβίτες της Τουρκίας, εναντίον των οποίων ο Σελίμ ο Α΄ είχε διατάξει μαζικές σφαγές. 

Οι Χούθοι στην Υεμένη  τους οποίους  αντιμάχεται το επιτόπιο  Σουνιτικό  στοιχείο, με συμμάχους τη  Σαουδική Αραβία, τα Εμιράτα  και άλλους συνιστούν επίσης μια παραφυάδα του Σιιτισμού. 

Ευκαιρίας δοθείσης να υπενθυμίσουμε επίσης ότι η βασική αιτία του μεγάλου σχίσματος στο Ισλάμ μεταξύ Σιιτών και Σουνιτών ήταν ο τρόπος εκλογής του Χαλίφη.  Τονίζεται επίσης ότι στο Αφγανιστάν οι Hazara οι οποίοι αποτελούν το 10% περίπου του πληθυσμού και αυτοπροσδιορίζονται ως απόγονοι των ορδών των Μογγόλων είναι Σιίτες και έχουν ως εκ τούτου υποστεί πολλούς διωγμούς.

Η Ρωσία η οποία εξαρτά, την αναγνώριση των Ταλιμπάν από τη συμπεριφορά τους ενισχύει την παρουσία της στο Τατζικιστάν πρώην Σοβιετική Δημοκρατία. Στο Αφγανιστάν   ζουν περισσότεροι Τατζίκ  από ότι στην εθνική τους εστία και η γλώσσα τους είναι τόσο συγγενική με την περσική ώστε πολλοί την θεωρούν διάλεκτό της.

Στα Νότια της χώρας διαβιούν οι Μπαλούτσι 2% περίπου του πληθυσμού, οι οποίοι ανήκουν επίσης στην Ιρανική ομοεθνία  και  οι οποίοι προεκτείνονται στο Ιράν και ιδίως το Πακιστάν όπου υπήρξε ενεργό αυτονομιστικό κίνημα.

Στα βορειοδυτικά διαβιούν  τουρκογενείς εθνότητες, Ουζμπέκοι και Τουρκμένοι εξ ου και το ιδιαίτερο ενδιαφέρον της Άγκυρας η οποία πέραν από τον ανταγωνισμό της με τη Σαουδική Αραβία για τον ρόλο της ηγέτιδας των Σουνιτών προσπάθησε επίσης, να καλύψει το κενό που άφησε στις τουρκογενείς δημοκρατίες η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.

Στην Ε.Ε. επανέρχεται η συζήτηση για κοινό στρατό χωρίς να μιλάμε για την διαχείριση των αναμενόμενων προσφυγικών κυμάτων. Στη Κίνα αποδίδεται πρόθεση  για «business as usual» με τους Ταλιμπάν και για ακροβατικούς αγωγούς ενέργειας που ανταγωνίζονται τους σχεδιασμούς της Δύσης. Με μια χώρα της οποίας το υπέδαφος, αποκαλύπτουν οι ίδιες πηγές, κρύβει τα πιο πιθανά και απίθανα κοιτάσματα ορυκτών και μεταλλευμάτων.

Τελικά ο πόλεμος δεν τελειώνει με την πτώση της Καμπούλ αλλά αρχίζει μια νέα αιματηρή εμφύλια διαμάχη;

Ίσως με εξωγενείς δυνάμεις να  αντιμάχονται δι’ εκπροσώπων ή και απευθείας;

Φαίνεται ότι η κοιλάδα Panjsher βορειοανατολικά της πρωτεύουσας παραμένει το τελευταίο απόρθητο οχυρό των αντιστασιακών δυνάμεων. Ηγέτης ο Άχμετ Μασούτ του οποίου ο πατέρας υπήρξε εκ των ηγετών του αγώνα κατά των Σοβιετικών, από το 1979-1989. Ακολούθως ηγήθηκε της πολυεθνοτικής βόρειας συμμαχίας που αντιτάχθηκε στους Ταλιμπάν.

Σύμφωνα με πληροφορίες που μεταφέρω με κάθε επιφύλαξη χιλιάδες ίσως δεκάδες χιλιάδες μαχητές με τους πολέμαρχούς τους, Παστούν, Ουζπέκοι, Τουκμένοι και Τατζίκ εισρέουν στην κοιλάδα Panjsher. Πηγές αναφέρουν ότι έχουν συσταθεί και ένοπλα  σώματα γυναικών. Αναφέρεται επίσης ότι και ο αντιπρόεδρος του ανατραπέντος καθεστώτος Αουράλ Σάλεχ, ευρίσκεται στη κοιλάδα όπου ανακηρύχθηκε προσωρινός πρόεδρος της χώρας.

Απέναντι τους οι Ταλιμπάν οι οποίοι ανακήρυξαν Ισλαμικό Εμιράτο και υιοθέτησαν μια λευκή σημαία με την επιγραφή της Σαχάτα (ένας είναι ο Θεός και προφήτης αυτού ο Μωάμεθ) όπως τότε μεταξύ 1996 και 2001όταν κατείχαν και πάλι της εξουσία. Ηγέτης τους ανακηρύχθηκε ο Απτούλ Γκάνι Μπαρατέρ ο οποίος ήταν το δεξί χέρι του ιστορικού ηγέτη Μωχάμετ Ομάρ.

Ποιο μέλλον για την κοινωνία του Αφγανιστάν στη διαπάλη για την εξουσία;

Πόσο προοδευτικές είναι οι δυνάμεις που αντιμάχονται τους Ταλιμπάν;   

Ποια είναι η απήχηση και το εύρος της υποστήριξης της κοινωνίας προς τους Ταλιμπάν οι οποίοι ευαγγελίζονται επιστροφή σε ένα αυθεντικό Ισλάμ;

Όσο και αν ακούγεται σκληρό πόσο αντιπροσωπευτικές είναι κάποιες φιγούρες, εμβληματικές για τη Δύση; 

Ας μην λησμονούμε ότι στη χώρα όπως και σε άλλες μουσουλμανικές κοινωνίες η βλασφημία, για παράδειγμα, όπως και η αλλαγή θρησκείας, «η αποστασία»,  συνιστούν ποινικά αδικήματα και τιμωρούνται με θάνατο. Αναφερόμαστε σε πλειάδα «κανονικών μουσουλμανικών κρατών».

Όσοι βιάστηκαν να υιοθετήσουν αναρτήσεις  όπου γίνονται αμαλγάματα με Δυτικές κοινωνίες και πολιτικούς σχηματισμούς, είτε για εκτρώσεις είτε για ομόφυλους γάμους να τους υπενθυμίσουμε ότι σύμφωνα με μία ερμηνεία της Σαρίας από τους Τζιχαντιστές η ποινή είναι το γκρεμοτσάκισμα των αμαρτωλών από το ψηλότερο κτίριο της περιοχής. Δικαιοσύνη η οποία απενεμήθει σε δυο άρρενες Σύριους και η τελετή βιντεοσκοπήθηκε μάλιστα. Όπως μεταδόθηκε και η πυρπόληση του  Ιορδανού πιλότου σε μια μακάβρια τελετουργία. Σκοταδιστικός Μεσαίωνα και Τεχνολογία σε μια άκρως διεστραμμένη σύζευξη.

Σε μια δημοσκόπηση σε μετριοπαθείς χώρες του μουσουλμανικού κόσμου ένα σημαντικό ποσοστό της κοινής γνώμης τάσσεται υπέρ της επιβολής της Σαρίας.

Όταν δεν γίνεται κατανοητό ότι ο Τζιχαντισμός και ο Ταλιπανισμός έχουν τις ρίζες τους  σε μουσουλμανικές πηγές, που οραματίζονται ένα θεοκρατικό καθεστώς, με το εύρος της αποδοχής από τη βάση, να παραμένει διαμφισβητούμενο,  όσοι νομίζουν ότι εξοφλούν τους λογαριασμούς τους αποκαλώντας τους απλώς φασιστικά κινήματα και όχι νοσηρά φανατικά θρησκιογενή μορφώματα, τότε πιο δύσκολη θα γίνεται η κατανόηση αυτής της εποχής των τεράτων. Γιατί όπως είπε ο μεγάλος σημειολόγος Rollald Barthes «η εννοιολογική σύγχυση οδηγεί στον εννοιολογικό πανικό» σε ένα κόσμο  όπου η κόλαση είναι άδεια και όλοι οι δαίμονες είναι εδώ.

Κώστας Λεοντίου

26 Αυγούστου 2021