ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ DOCUMENTO

Το μέτωπο του ρατσισμού, μαζί με αυτό του εθνικισμού, κτίζεται με ένα συνειδητό τρόπο. Και τα δύο θα είναι τα μεγάλα όπλα της δεξιάς και του Κεφαλαίου για να αντιμετωπίσουν το εσωτερικό κίνημα, τις απεργίες, τον κίνδυνο να χάσουν την οικονομική εξουσία τους.

Κάθε φωνή αντίστασης στο ρατσιστικό δηλητήριο που γίνεται απειλητικό, είναι μια ελπίδα και μια βάση για να αντιμετωπιστούν οι βαρβαρότητες που το σημερινό οικονομικό σύστημα προετοιμάζει μέσα στην επιθανάτια αγωνία του.

Μια τέτοια φωνή είναι και το Documento. Με πολλούς συντάκτες του να μη μασούν τα λόγια τους πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα.

«Είμαι ο Νίκος Παπαδογιάννης», έγραφε τις προάλλες συντάκτης του Documento, «Έλληνας-νεοέλληνας…σπορά από οικογένεια μικρασιατών προσφύγων. Η γιαγιά μου ήρθε βρέφος από τη Φώκαια… και η μητέρα μου γεννήθηκε σε προσφυγική γειτονιά της Αθήνας, όπου το ελληναριό χαρακτήριζε τους μετανάστες «τουρκόσπορους» και απαιτούσε τον βίαιο διωγμό τους».

Επανεμφανίζονται, υπό τον μανδύα των προστατών του έθνους, οι δωσίλογοι και κουκουλοφόροι που παρέδιδαν στους Ναζί τους κουμουνιστές, οι διώκτες του εμφυλίου πολέμου. Αυτό το ελληναριό ηγείται σήμερα της επιχείρησης «επαναπροώθησης» των σκαφών που μεταφέρουν πρόσφυγες, της φύλαξης των συνόρων από ξέκληρους, πεινασμένους, παιδιά και μανάδες που οι Δυτικές επιδρομές ρήμαξαν τις χώρες τους, αφήνοντας ως μόνη πιθανότητα επιβίωσης την προσφυγοποίηση.

«Έναν αιώνα μετά, ντρέπομαι που αναπνέω τον ίδιο αέρα με επιλήσμονες συμπατριώτες που εξελίχθηκαν σε κανίβαλους του 21ου αιώνα. Εσένα που εύχεσαι μέσω διαδικτύου να καούν οι πρόσφυγες και εσένα που έστηνες ενέδρες έξω από τη Μόρια για να τραμπουκίσεις τους φτωχούς και τους ξυπόλητους, σας σιχαίνομαι με όλη τη δύναμη της ψυχής μου».

Δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό το ελληναριό έχει τα ίδια αισθήματα και θα αντιμετωπίσει με τον ίδιο τρόπο και τους Έλληνες «διαφορετικούς», τους αριστερούς, τους εργαζόμενους που θα διεκδικούν, τη λαϊκή βάση του Σύριζα, του ΚΚΕ. του ΜεΡΑ. Οι σημερινοί «σωτήρες» της Ελλάδας από τους πρόσφυγες, θα είναι οι αυριανοί διώκτες όλων όσων θα διεκδικούν το δικαίωμα στη ζωή.

«Προτιμώ να αλλαξοπιστήσω, να αλλαξοπατρίσω και να ζήσω απόκληρος, παρά να σταθώ δίπλα στους φαιοχίτωνες με τους μαιάνδρους και στα άβαταρ με τα ελληνικά σημαιάκια. Εμένα πατρίδα μου είναι όλος ο κόσμος, θρησκεία μου ο άνθρωπος και οικογένειά μου ο κατατρεγμένος».

Πολύ δυνατές τοποθετήσεις, που χρειάζονται Κότσα για να τις εκφράζει κάποιος στην Ελλάδα του σήμερα. Αποτελούν σημαντική ιδεολογική βάση πάνω στην οποία θα πρέπει με τον πιο ενεργό τρόπο να κτιστεί το αντιρατσιστικό κίνημα.

Μόνο που ακόμα και η πιο τολμηρή και άρτια ιδεολογική διακήρυξη δεν είναι αρκετή για να αναχαιτιστεί ο ρατσισμός, η πρώτη ύλη του φασισμού. Όσο δεν υπάρχει πρόγραμμα διεκδικήσεων που να ενώνει τους ντόπιους πληθυσμούς με τους πρόσφυγες, όπως σταμάτημα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στον αραβικό κόσμο, και πάνω από όλα πρόγραμμα που να δίνει ελπίδα διεξόδου από την οικονομική κρίση, το οποίο να συνενώνει ντόπιους και πρόσφυγες, ο ρατσισμός θα επελαύνει.

Είναι μέσα στα πλαίσια της κρίσης που μαστίζει τον ελληνικό πληθυσμό που στην Ελλάδα, τη χώρα «που η πλειοψηφία υποδέχθηκε αρχικά τους πρόσφυγες με υποδειγματικό τρόπο, ξεπηδούν σήμερα υστερικές φωνές κατά των απόκληρων». Και ολόκληρες κοινότητες κινητοποιούνται ενάντια τους και αυτόκλητοι σωτήρες παίρνουν τον έλεγχο της σκέψης αλλά και των δρόμων. 

Η κριτική στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ότι είναι η κυβέρνηση των λίγων, της διαπλοκής και της διαφθοράς, δεν είναι αρκετή. Πίσω από όλα βρίσκεται ένα οικονομικό σύστημα που καταρρέει, που σκοτώνει την ανάπτυξη, που πνίγει εργαζομένους και μικρομεσαίους. Αυτός είναι ο εχθρός. Δεν μπορεί να υπάρξει αντιρατσιστική, αντιεθνικιστική και αντιφασιστική πάλη αν δεν είναι πάνω από όλα αντικαπιταλιστική πάλη. 

Σωτήρης Βλάχος

18 Σεπτεμβρίου 2020