ΠΟΣΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Τα πράγματα στο Αιγαίο φτάνουν σε οριακά σημεία και η απειλή του πολέμου γίνεται πραγματική. Η Νέα Δημοκρατία όμως παρουσιάζεται ως η δύναμη της σύνεσης και της ειρήνης. Ακριβώς το αντίθετο από ότι επέδειξε στην περίπτωση του Μακεδονικού. Ο τσαμπουκάς και η εξαλλοσύνη έχουν εξαφανιστεί. Η Τουρκία δεν είναι «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας» (πΓΔΜ).

«Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας» δεν είναι επίσης ούτε η Αίγυπτος και ακόμα λιγότερο η Ιταλία. Έτσι, στις πρόσφατες συμφωνίες για οριοθέτηση ΑΟΖ με τις δύο χώρες,  η Νέα Δημοκρατία «συμβιβάστηκε». Οτιδήποτε άλλο, ντυμένο με θεωρίες περί ανυποχώρητων Ελλήνων απέναντι σε επιταγές της ιστορίας του έθνους και αδιαπραγμάτευτων κυριαρχικών δικαιωμάτων, θα ακουγόταν αστείο σε όλους εκτός της χώρας. Και θα άφηνε την Ελλάδα απομονωμένη από όλους.

Παρά την ύπαρξη κριτικής για υποχωρήσεις από μέρους σχολιαστών που  η Νέα Δημοκρατία ανέδειξε σε μακεδονομάχους, «ειδικούς επι εθνικών θεμάτων» στην περίπτωση των Πρεσπών, δεν ζήσαμε ξανά το κλίμα εθνικιστικής υστερίας που τότε ζήσαμε.

Δύο φορές η Νέα Δημοκρατία κατάθεσε στη Βουλή μομφή για εθνική προδοσία. Για ένα ουσιαστικά ανύπαρκτο ζήτημα, το «Μακεδονία», δεν δίστασαν να φέρουν τα πράγματα στα άκρα, όταν  ο χώρος υπήρξε γνωστός για δεκαετίες ως «Μακεδονική Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας» και μετά ως «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας», όταν αυτή αναγνωριζόταν ως Μακεδονία (σκέτο) από 140 κράτη.

‘Όλοι οι πρώην Πρόεδροι της Νέας Δημοκρατίας είχαν δεχτεί ονομασία που θα συμπεριελάμβανε το «Μακεδονία», με τον Σαμαρά να είχε αποδεχτεί την επίσημη αναφορά της χώρας ως «Μακεδονία» σκέτο, σε έγγραφο της ΕΟΚ.

Και όμως συντονίστηκε «εκστρατεία» ολόκληρη, με ανοικτές και κρυφές απειλές εναντίων των «προδοτών» του ‘Ναι’, αφίσες με πρόσωπα βουλευτών του Σύριζα και άλλων που θα ψήφιζαν τη συμφωνία που είχαν ως λεζάντα, «Εσύ θα προδώσεις την Μακεδονία», εμετικές επιθέσεις από ΜΜΕ, επιθέσεις με μολότοφ  και πέτρες σε σπίτια βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ.

Με εκείνα τα μέτρα και σταθμά, οι σημερινές συμφωνίες για οριοθέτηση ΑΟΖ, είναι διπλά προδοτικές. Στα νησιά Τρόχιλος, Στρογγυλό και Κουφονήσι, αποδόθηκε μηδέν ΑΟΖ. Σε μεγάλα ελληνικά νησιά, όπως η Κάρπαθος και η Κάσος, ακόμα και η Ρόδος, αναγνωρίστηκε  περιορισμένη επήρεια. Και στη συμφωνία με την Ιταλία, στα νησιά του Ιονίου αναγνωρίστηκε περιορισμένη επήρεια, από 70% μέχρι 32%.

Τώρα δεν υπάρχει προδοσία αλλά «επωφελής συμβιβασμός», σύμφωνα με πολιτικούς αλλά και ΜΜΕ που τότε ενορχήστρωσαν το ακραία έξαλλο κλίμα εθνικισμού. Και μιλούν τη γλώσσα του «ρεαλισμού». Έτσι την ονομάζουν τώρα.  Οποιαδήποτε άλλη στάση όμως θα ήταν πολύ επικίνδυνη για τα άμεσα συμφέροντά τους.

Αναγκάστηκαν τώρα να ακολούθησαν πρακτική που ακολουθείται διεθνώς, όπου αναγνωρίζεται μειωμένη επήρεια μικρών και μεγάλων νησιών σε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ. Σε κάποιες περιπτώσεις καθόλου. Διότι, «σύμφωνα με το Δίκαιο της Θάλασσας, το μήκος των ακτών παίζει μεγάλο ρόλο στη χάραξη της γραμμής. Ειδικά αν τα νησιά είναι κοντά σε μεγάλες ηπειρωτικές ακτές, όπως της Τουρκίας, ή της Αφρικής (Αίγυπτος, Λιβύη)…»

Αυτές είναι οι πραγματικότητες που σήμερα θα είναι αναγκασμένη να αποδεχτεί η Νέα Δημοκρατία και σε σχέση με την Τουρκία. Πραγματικότητες τις οποίες για χρόνια αγνόησε καλλιεργώντας ανεδαφικές αλλά και άδικες προσδοκίες, διατηρώντας τον μύθο των ανένδοτων διεκδικήσεων απέναντι στον εχθρό που είναι απαραίτητο να υπάρχει για να προκαλεί φόβο. Έτσι ελέγχεται το εσωτερικό μέτωπο, γίνονται ανεκτές στην εξουσία ανήθικες, εχθρικές ως προς τα συμφέροντα του κόσμου δυνάμεις.

Καμιά ηθική αξία δεν πρεσβεύουν, σε καμιά αρχή δεν στέκονται. Και σε καμιά απόκρυψη της αλήθεια δεν κώλωναν, μέχρι τώρα που στριμώχτηκαν, όπως τι λέει το Διεθνές Δίκαιο σε σχέση με τις ΑΟΖ, σε κανένα ψέμα, φτάνει να εξυπηρετήσουν ταξικά τους συμφέροντα, ανεξάρτητα από τι καταστροφές μπορεί να επιφέρει στον κόσμο η πολιτική τους.

Σωτήρης Βλάχος

28 Νοεμβρίου 2020