ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ: Ζήτημα Κλειδί για το Εργατικό Κίνημα

Η ΕΕ που εκφράζει τα συμφέροντα και «αξίες» του μεγάλου κεφαλαίου και όχι αυτές των λαών, όπως υποκριτικά διατείνονται οι ηγέτες της με κάθε ευκαιρία, δεν έχει πάρει ακόμα απόφαση κατά πόσο θα σταματήσει την ανάμιξη της στην Συρία και γενικότερα σε Μέση Ανατολή και Αραβικό κόσμο.

Η πολιτική τους έχει μετατρέψει το προσφυγικό σε ένα από τα μεγαλύτερα δράματα της ανθρώπινης ιστορίας. Εκατομμύρια εκτοπίστηκαν και πολλές χιλιάδες πνίγηκαν τα τελευταία χρόνια αναζητώντας ασφάλεια. Παρόλα αυτά, συνεχίζουν και αυξάνουν τα μέτρα και τους σχεδιασμούς για αναχαίτιση των προσφύγων που η πολιτική τους δημιουργεί. Με τον Κυριάκο Μητσοτάκη να οραματίζεται και πλωτά τείχη - δύσκολο να σκεφτείς κάτι πιο ανισόρροπο και μισάνθρωπο.

Και όμως κερδίζουν στήριξη αυτών των σχεδιασμών. Ακόμα και στην Ελλάδα, τη χώρα «που η πλειοψηφία υποδέχθηκε αρχικά τους πρόσφυγες με υποδειγματικό τρόπο, ξεπηδούν σήμερα υστερικές φωνές κατά των απόκληρων»  και ολόκληρες κοινότητες κινητοποιούνται ενάντια τους.

Υπάρχει φυσικά ολόκληρη στρατηγική πίσω από αυτή την επιτυχία των θεσμών της σημερινής ΕΕ και των ανά χώρα πολιτικών εκφραστών τους, των οποίων, όπως και την υποκρισία τους, δεν πρέπει να υποτιμούμε τις ικανότητες τους.

Υπάρχει στρατηγική που ξεκινά από τα τυπικά και νομικά, όπως ποιος θεωρείται πρόσφυγας και ποιος οικονομικός μετανάστης. Προσπαθούν όσο μπορούν να θολώσουν την διάκριση μεταξύ πρόσφυγα, που κινδυνεύει η ζωή του, και μετανάστη, που αλλάζει χώρα για να καλυτερεύσει την οικονομική του κατάσταση. Μπαίνει η θέση ότι πρόσφυγας μπορεί να θεωρηθεί μόνο αυτός του οποίου ολόκληρη η πληθυσμιακή ομάδα στην οποία ανήκει υφίσταται διώξεις.

Ανοίγουν τέτοια ζητήματα και θολώνουν τα νερά όταν το δικό τους διεθνές δίκαιο είναι ξεκάθαρο πάνω στο ζήτημα, το οποίο «αναγνωρίζει ότι καθένας μπορεί να είναι πρόσφυγας ακόμη και χωρίς να γίνονται διώξεις κατά ολόκληρης πληθυσμιακής μερίδας στη χώρα του, αρκεί να υφίσταται ο ίδιος διώξεις, απειλές κατά της ζωής του…»

Πάνω σε αυτά προσπαθούν να βρουν βάση για να αφαιρέσουν την ιδιότητα του πρόσφυγα από ολοένα και περισσότερους διωγμένους και βασανισμένους ανθρώπους. Ολοκληρώνουν την πολιτική αυτή με το τσουβάλιασμα των προσφύγων σε άθλια «στρατόπεδα συγκέντρωσης», ενώ η ελάχιστη υποχρέωσή τους, αφού είναι συνένοχοι στα εγκλήματα που δημιούργησαν τους πρόσφυγες, θα ήταν να παρέχουν κάποιες έστω υποφερτού επιπέδου συνθήκες ανθρώπινης διαβίωσης και προγράμματα ένταξής τους στις τοπικές κοινωνίες. Ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν! Δημιουργούν εξαθλιωμένες κοινότητες προσφύγων δίπλα από ντόπιες κοινότητες, τις οποίες η κρίση επίσης βυθίζει στην αθλιότητα, φτιάχνοντας έτσι τις προϋποθέσεις για τον αναπόφευκτο ανταγωνισμό και σύγκρουση των δύο «στρατοπέδων». Φτιάχνουν έτσι τις προϋποθέσεις για διοχέτευση της αγανάκτησης, που προκαλεί η κρίση, σε εθνικιστικά και ρατσιστικά κανάλια αντί σε ταξικές διεκδικήσεις.

Αυτή την παγίδα πρέπει να συνειδητοποιήσει ο κάθε εργαζόμενος από τον οποίο η κρίση αφαιρεί το δικαίωμα στη ζωή. Αυτοί που μεταχειρίζονται τους πρόσφυγες ως υπάρξεις χωρίς δικαιώματα, είναι οι ίδιοι που εδώ και μια δεκαετία αντιμετώπισαν τους τοπικούς πληθυσμούς με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Ο ρατσισμός και ο εθνικισμός είναι δηλητήριο, «είναι η πιο απαραίτητη πρώτη ύλη του φασισμού, που όπως απέδειξε η ιστορία θα σαρώσει τους πάντες «άλλους», ειδικά το κίνημα και την αριστερά που είναι οι κύριοι στόχοι του, μόλις αποκτήσει την απαραίτητη δύναμη».

Ο ρατσισμός και ο εθνικισμός πρέπει να αντιμετωπισθούν με την πιο αποφασιστική πολιτική στάση από το κίνημα. Αλλά, πάνω απ’ όλα, με πολιτική που να δίνει διέξοδο από την παγκόσμια κρίση.

Η πάλη ενάντια στον εθνικισμό και τον φασισμό, είναι πάνω απ’ όλα πάλη ενάντια στην κρίση και ό,τι τη δημιουργεί. Πάλη στην οποία χρειάζονται όλοι, ντόπιοι και ξένοι.

Σωτήρης Βλάχος

18 Φεβρουαρίου 2020