ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Με αφορμή τις εντάσεις στο Αιγαίο, που η ανεύρεση κοιτασμάτων ορυκτών καυσίμων αυξάνει επικίνδυνα, την τουρκολυβική συμφωνία και τη δολοφονία του Ιρανού υποστράτηγου, παρακολουθούμε τη δημιουργία των πιο ανίερων αλλά και εφήμερων συμμαχιών. Που όχι μόνο δε μπορούν να εξασφαλίσουν ασφάλεια σε οποιοδήποτε λαό, αλλά υποθηκεύουν το μέλλον όλων των λαών. 

Μετά την ακραία εθνικιστική πολιτική που ακολούθησε η Νέα Δημοκρατία πάνω στο ζήτημα των Πρεσπών ως αντιπολίτευση, προσπαθεί τώρα να ακολουθήσει «συνετή» πολιτική στις προκλήσεις στο Αιγαίο. Και δηλώνει ότι οδηγός της είναι το Διεθνές Δίκαιο.  

Το ζήτημα είναι ότι το κομμάτι της ΝΔ που σήμερα αντιλαμβάνεται ότι η εξαλλοσύνη της περίπτωσης των Πρεσπών δεν τους πάει στην περίπτωση της Τουρκίας του Ερτογάν, έχει προβλήματα να πείσει τον ίδιο τον χώρο του.

Το ζήτημα είναι ότι  μιλούν για σύνεση τώρα, όταν αυτό που τους έβγαλε στην εξουσία ήταν το αντίθετο.

Το ζήτημα είναι ότι την ίδια ώρα που υπάρχει σύνεση στη ρητορική, αυτή την ίδια ώρα κτίζουν στρατιωτικές συμμαχίες με το κράτος του Ισραήλ, στέλνοντας τα χειρότερα μηνύματα στον τουρκικό λαό, τον οποίο συσπειρώνουν γύρω από τον Ερτογάν.

Το ζήτημα είναι ότι καλούν στην Ελλάδα τον εγκληματία /πραξικοπηματία Χαφτάρ, αυτό τον πράκτορα των αμερικανών για διαβουλεύσεις και σύμπνοια. Και θριαμβολογούν για δήθεν αναβαθμισμένες σχέσεις με τον δολοφόνο Τράμπ.

Το ζήτημα είναι ότι όσο η κρίση η οικονομική δεν ελέγχεται, η υπόδειξη εξωτερικών εχθρών και η αύξηση του εθνικισμού, είναι απαραίτητα για εθνική συσπείρωση που να αποτρέπει εσωτερικές ανατροπές.

Το ζήτημα είναι αν μπορεί η πολιτική της «σύνεσης», ακόμα και αν ήταν ειλικρινής, να αντιμετωπίσει την Τουρκία του Ερτογάν.

Όσο και αν κατάφερε προσωρινά η Τουρκία να αποφύγει τις επιπτώσεις της παγκόσμιας κρίσης, βυθίζεται  και αυτή όλο και περισσότερο.

Η αυξανόμενη «τουρκική προκλητικότητα» εκδηλώνεται σε μια περίοδο γενικευμένης έντασης στο εσωτερικό της χώρας.

«Η χώρα οδηγείται σε ένα αυταρχικό κράτος...»

«Τα κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων καταστρατηγούνται, παραβιάζεται κατάφορα το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση… οι πολιτικοί αντίπαλοι του Ερντογάν καταδιώκονται…»

«Ο Ζελαχατίν Ντεμιρτάς, ηγέτης του HDP, του τρίτου μεγαλύτερου κόμματος στην Τουρκία, βρίσκεται στη φυλακή».

Με δεδομένη τη σύγκρουση με τον λαό του, ο Ερντογάν θα έχει ολοένα και περισσότερο ανάγκη τον πατριωτισμό και την ύπαρξη ανάλογης πατριωτικής πολικής στο «αντίπαλο» έθνος των Ελλήνων, για έλεγχο του εσωτερικού παιγνιδιού.

Και έχει πολλούς εκφραστές  τέτοιας πολιτικής, που από την ασφάλεια της ελληνικής Βουλής και των θαλάμων των ΜΜΕ, εξαπολύουν μύδρους. Δίνοντας τα απαραίτητα επιχειρήματα στον Ερτογάν ότι όντως η Ελλάδα αποτελεί εχθρό.

Οι εθνικές διαφορές και εντάσεις στις σχέσεις Ελλάδας – Τουρκίας- Κύπρου θα αυξάνονται με δραματικό τρόπο. Αυτή θα είναι η κατεύθυνση και στις σχέσεις των κρατών διεθνώς.

Πίσω από αυτό δεν υπάρχει παρά η παγκόσμια κρίση και η προσπάθεια του εθνικού κράτους να επιβιώσει. Με την όξυνση του εθνικισμού και τις πιο ετερόκλητες, ανήθικες συμμαχίες να αποτελούν τον μόνο δρόμο.

Δεν υπάρχουν πια περιθώρια για συνετές πολιτικές. Δεν υπάρχουν περιθώρια για συνετούς ηγέτες. Δεν υπάρχουν περιθώρια για οποιοδήποτε κράτος να μπορεί να ακολουθήσει ανεξάρτητη πολιτική. Να μπορεί να απεμπλακεί από τη δύνη της σημερινής παγκόσμιας κατάστασης, μέσα σε αυτή την απόλυτη αλληλεξάρτηση των  κρατών, όπου οι συνετές αποφάσεις θα τιμωρούνται με τον πιο απόλυτο τρόπο από αυτούς από τους οποίους εξαρτάται η οικονομική επιβίωση της κάθε χώρας.

Τα πράγματα οδηγούνται σε ολοένα και πιο οριακές καταστάσεις όπου μισές λύσεις από την αριστερά και το κίνημα δεν θα μπορούν να τις αντιμετωπίσουν.

Μόνο το άπλωμα του χεριού από την αριστερά στους λαούς του κόσμου μπορεί να αντιστρέψει την κατάσταση.

Σωτήρης Βλάχος

2 Φεβρουαρίου 2020