ΑΙΓΑΙΟ

Καταστροφικά αδιέξοδα με τη Δεξιά στην εξουσία

Την αυστηρή κριτική δέχεται σήμερα η Νέα Δημοκρατία πολλών από τους  «ειδικούς επί εθνικών θεμάτων», με τους οποίους σύμπλευσε στο ζήτημα των Πρεσπών. Όπου σε κλίμα «εθνικής ανάτασης» έβαλε δύο φορές μομφή στη Βουλή ενάντια στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ήταν ο βασικός διοργανωτής δύο συλλαλητηρίων σε κλίμα εκστρατείας «αποκατάστασης» των δικαιωμάτων της γης του Μέγα Αλέξανδρου.

Υπήρχε φυσικά τότε και ο στόχος της ανατροπής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά της πήγαινε κιόλας. Για τις άναρθρες κραυγές και τα βάρβαρα πάθη του εθνικισμού που δημιούργησε, δεν θα είχε κάτι να πληρώσει, αφού αντίπαλος ήταν ένα λιλιπούτειο κράτος με ανύπαρκτη πολεμική μηχανή.

Τώρα, όμως, είναι η Τουρκία του Ερντογάν. Που δημιουργία ανάλογου κλίματος θα ήταν ό,τι ακριβώς αυτή ζητούσε, με μια πολεμική αναμέτρηση να γινόταν πιθανότατα αναπόφευκτη. Και δεν της πάει της ελληνικής Δεξιάς και του ελληνικού κεφαλαίου ούτε να διανοηθούν μια τέτοια εξέλιξη.

Γι’ αυτό και είναι οι «συνετοί» τώρα. Και «στηρίζονται» πάνω στο διεθνές δίκαιο. Ξέρουν πολύ καλά ότι μέχρι εκεί τους πάει. Ξέρουν πολύ καλά ότι αν η αυξανόμενη όξυνση στο Αιγαίο καταλήξει σε πολεμική σύγκρουση, θα είναι οι χαμένοι. Ξέρουν πολύ καλά ότι δεν μπορούν να έχουν εθνικά «υπερήφανη» πολιτική ανεξάρτητα από τις διαθέσεις των μεγάλων καπιταλιστικών δυνάμεων στις οποίες ανήκει και το τελευταίο κουμπί του σακακιού που φορούν. Και βρέθηκαν στα «αριστερά» πολλών από τους «ειδικούς επί εθνικών θεμάτων» με τους οποίους συμπλεύσαν στις Πρέσπες. Απόλυτα αναμενόμενη εξέλιξη.

Εκείνο που δεν είναι αναμενόμενο είναι η δεξιά κριτική στην Νέα Δημοκρατία από αριστερές δυνάμεις και αναλυτές. Οι υποδείξεις στην ελληνική Δεξιά πώς να προστατέψει καλύτερα τα χωράφια από τα οποία το ελληνικό κεφάλαιο αντλεί την οικονομική και πολιτική του εξουσία. Οι υποδείξεις ποια είναι η πατριωτική, «εθνικά αξιοπρεπής» στάση. Δύσκολο να φανταστείς πιο επιφανειακή προσέγγιση.

Ακόμα και η «συνετή» στάση της ελληνικής Δεξιάς φυσικά, δεν μπορεί να αποτρέψει την περαιτέρω επιδείνωση στις εθνικές σχέσεις στην περίοδο της παγκόσμιας κρίσης, που θα αναδεικνύει την πιο βάρβαρη φύση των καπιταλιστικών κρατών στην  προσπάθεια τους να επιβιώσουν.

Αυτός πρέπει να είναι ο ρόλος της Αριστεράς. Να αναδεικνύει τα απόλυτα αδιέξοδα της Δεξιάς είτε με τον μανδύα του συνετού, είτε με τον μανδύα του εθνικά περήφανου. Και όχι να υποδεικνύει στον κατ’ εξοχή εκπρόσωπο του κεφαλαίου ποια είναι η «εθνικά ορθή» στάση.

Ο ρόλος της πρέπει να είναι η ανάδειξη της χωρίς όρια γελοιότητας της Δεξιάς όταν επικαλείται «Αρχές» πάνω στις όποιες χτίζει συμμαχίες. Την γελοιότητα του να κερδίζεται η στήριξη της γαλλικής κυβέρνησης, που συμμετείχε στα εγκλήματα πολέμου ενάντια στον αραβικό κόσμο. Η γελοιότητα της επίκλησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης των Αρχών, όταν η Ιταλία συνεργάζεται και εξοπλίζει την κυβέρνηση της Λιβύης για να εδραιώσει την παρουσία της ιταλικής εταιρείας ενέργειας ENI, ενώ η Γαλλία εξοπλίζει τις δυνάμεις του Χαφτάρ, που προελαύνει στρατιωτικά ενάντια στην Λιβυκή κυβέρνηση.  Την χωρίς όρια γελοιότητα της επίκλησης του διεθνούς δικαίου από μέρους της ελληνικής Δεξιάς, όταν αυτή συμμαχεί με το κράτος του Ισραήλ, τον κατ’ εξοχήν σφαγέα στην περιοχή. Και επιβεβαιώνει και ενισχύει τις σχέσεις της με το ΝΑΤΟ, τον κατ εξοχή βιαστή κάθε έννοιας Αρχών και δικαίου παγκόσμια.

Αυτά πρέπει να αναδεικνύει η Αριστερά. Όπως και την έλλειψη κάθε δυνατότητας για σταθερές συμμαχίες μέσα σε μια τάξη πραγμάτων, όπου οι συμμαχίες γίνονται όλο και πιο εφήμερες και τα στυγνά οικονομικά συμφέροντα πίσω από αυτές όλο και πιο δύσκολο να κρυφτούν. Όπως και την απόλυτη αδυναμία των πολέμων μεταξύ των εθνών να προστατέψουν τις πατρίδες και τις ζωές των λαών.

Σωτήρης Βλάχος

16 Δεκεμβρίου 2019