ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΥΡΙΖΑ

Μια μεγάλη κατάκτηση για την ελληνική και ευρωπαϊκή εργατική τάξη

Η κινητοποίηση της Ευρωπαϊκής εργατικής τάξης προς στήριξη των ελληνικών αιτημάτων, ήταν η μοναδική ελπίδα της ελληνικής κυβέρνησης στη σύγκρουση της με τους θεσμούς το 2015.

Είχε ο Σύριζα απευθυνθεί στους ευρωπαϊκούς λαούς, δεν το έκανε όμως θεμελιακό στοιχείο στης πολιτικής του, δεν πίστεψε πραγματικά σε αυτή την προοπτική. Τελικά λιποψύχησε μπροστά στη διαφαινόμενη χωρίς όρια αντίδραση του τραπεζικού κεφαλαίου, συνθηκολόγησε και διασύρεται από τότε παρά τις όποιες αντιστάσεις.

ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΥΘΥΝΗ ΝΑ ΖΗΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΑΟ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΤΟΥ

Στην σημερινή εποχή της παγκόσμιας κρίσης και των μνημονίων, είναι τεράστια ευθύνη για οποιοδήποτε αριστερό σχηματισμό να ζητά την ψήφο του λαού. 

«Αυτός που τάσσεται ενάντια στα μνημόνια πρέπει να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει την πιο αδυσώπητη, ανελέητη αντίδραση, είτε εντός είτε εκτός ευρώ, που κάνει υποχρεωτική τη δημιουργία πλάνων και στρατηγικής για σύγκρουση μέχρι το τέλος, σύγκρουση που να έχει σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας…»

Μπροστά στην εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση που είχε βρεθεί η κυβέρνηση Σύριζα με το κλείσιμο των τραπεζών το καλοκαίρι του 2015, την τόσο ριψοκίνδυνη λόγω και της λειψής προετοιμασίας, η αριστερή αντιπολίτευση δεν μπόρεσε να αρθρώσει ούτε μια λέξη ουσίας. Τι μπορούσε να γίνει, τι να μην γίνει, τι έπρεπε να είχε γίνει, πια προετοιμασία…

Όλη η αντιπολίτευση που προερχόταν από τους πρώην Σύριζα, με εξαίρεση τον Βαρουφάκη που είχε και έχει κάτι να πει, αναλώθηκε στον Τσίπρα που τους πούλησε. Η αντιπολίτευση τους αναλώθηκε στο ότι ο Τσίπρας δεν ήταν αρκετά παλληκάρι, όπως ο Λαφαζάνης και η Κωνσταντοπούλου για παράδειγμα, για να πει στους θεσμούς «πάτε και εσείς και η πίστη σας μουρτάτες να χαθείτε» και που τότε τα ζητήματα θα λύνονταν, η κρίση θα ξεπερνιόταν και η Ελλάδα θα λυτρωνόταν.

Η Κωνσταντοπούλου περιορίστηκε τελικά στο ούτε δεξιά ούτε αριστερά, είναι αρκετή η λεβεντιά της για να σταματήσει η κρίση και οι τράπεζες την επιβολή μνημονίων. Και ο Λαφαζάνης στο «έξοδος από το Ευρώ», καλλιεργώντας την χειρότερη ψευδαίσθηση που μπορεί κάποιος σήμερα να καλλιεργήσει, ότι έξοδος από το Ευρώ μπορεί με οποιοδήποτε τρόπο να μονώσει την ελληνική οικονομία από τις διαθέσεις του ευρωπαϊκού κεφαλαίου αλλά και τις επιπτώσεις της παγκόσμιας κρίσης.

Η άθλια αντιπολίτευση τους στο εθνικό, με κύριο παράδειγμα τη Συμφωνία των Πρεσπών, συμπληρωνόταν με μια αδιέξοδη, ανεύθυνη αντιπολίτευση στο οικονομικό.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι εξαφανίστηκαν από τον πολιτικό χάρτη.

Το ΚΚΕ παρέμεινε στα παραδοσιακά και το σοσιαλισμό που όταν έλθει θα λύσει τα προβλήματα. Ιμπεριαλισμός, υπερκέρδη, δεν θα γίνουμε θυσία, στο σοσιαλισμό θα λυθούν τα προβλήματα -γεμάτος ο Ριζοσπάστης με αυτή τη συνθηματολογία. Ούτε σε μια περίπτωση δεν έδειξε όμως πώς βάζει μπροστά ξανά η ελληνική οικονομία. Ούτε σε μια περίπτωση δεν έδειξε πώς πάμε στον σοσιαλισμό. Ούτε σε μια περίπτωση δεν έβαλε ζήτημα κρατικοποίησης των τραπεζών, το πιο απαραίτητο πρώτο βήμα για το σοσιαλισμό που οραματίζεται, και στόχο την κινητοποίηση του ευρωπαϊκού προλεταριάτου για αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών, την πιο απαραίτητη προϋπόθεση για να έχουν ελπίδες επιβίωσης οι κρατικοποιημένες  Ελληνικές τράπεζες.

Με αυτή τη ρητορική συμπληρώνει την πολιτική του των ίσων αποστάσεων και της αποχής από κάθε ψηφοφορία σε οποιοδήποτε θετικό μέτρο προωθούσε στη Βουλή η κυβέρνηση.

ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ

Το διεθνιστικό πρόγραμμα Σύριζα πριν τη συνθηκολόγηση είναι μια τεράστια κατάκτηση και παραμένει το μόνο υπαρκτό πρόγραμμα για να μπορέσει η ελληνική εργατική τάξη να προχωρήσει.

Σε αντίθεση με τα προγράμματα που αναρίθμητες μαρξιστικές τάσεις έφτιαξαν και φτιάχνουν με τρίγωνα και μοιρογνωμόνια για να είναι «τέλεια», τα οποία δεν γνωρίζει κανένας, το πρόγραμμα Σύριζα πριν τη συνθηκολόγηση, δεν ήταν τέλειο αλλά ήταν γνωστό, ήταν κατάκτηση της εργατικής τάξης.

Μαζί με πολύ σημαντικά στοιχεία, το πιο επαναστατικό του στοιχείο ήταν ότι ξέφευγε από την εθνική διάσταση της πάλης και έδινε μια σαφή διεθνιστική διάσταση του αγώνα. Η ευρωπαϊκή αριστερά ενάντια στην ευρωπαϊκή δεξιά, και όχι Ελλάδα ενάντια στους γερμανούς, που ήταν το κυρίαρχο μήνυμα όσων έφυγαν από τον Σύριζα, και πάλιν με εξαίρεση τον Βαρουφάκη.

Μόνο και η ύπαρξη αυτού του προγράμματος κάνει τον Σύριζα κάτι εντελώς διαφορετικό από την δεξιά. Οι μαρξιστικές πτέρυγες που ήταν στον Σύριζα πρόσφεραν τη χειρότερη υπηρεσία εγκαταλείποντας τον. Όταν είχε γίνει απαραίτητο όσο ποτέ προηγουμένως να σταθούν δίπλα στον κόσμο που στήριξε Σύριζα σε μια αντιμνημονιακή, αντικαπιταλιστική πορεία, να του δώσουν επιχειρήματα και προοπτική,  τον εγκατέλειψαν, περιφρονώντας τις δυνατότητες του να καταλάβει, να παρέμβει και να αλλάξει τα πράγματα. Εκεί που θα είχαν απλά να διεκδικήσουν την επανασυγκόληση Σύριζα με το διεθνιστικό πρόγραμμα Σύριζα, ένα πρόγραμμα που δεν χρειαζόταν να κάνουν γνωστό στις μάζες, ήταν γνωστό στις μάζες, προτίμησαν την έξοδο και αναμένουν τον κόσμο κάποτε να τους ανακαλύψει.

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΑΠΕΙΛΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Η κατάληψη της εξουσίας από τη Νέα Δημοκρατία, είτε μόνης είτε με δεκανίκια, είναι η εμφανής πρόβλεψη. Μια πολύ δυσμενής εξέλιξη. Όσο και αν, για επικοινωνιακούς λόγους, έριξε η Νέα Δημοκρατία την ένταση της αντιπαράθεσης μετά τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, για να μην δημιουργήσει κλίμα συσπείρωσης γύρω από τον Σύριζα, δεν μπόρεσε ούτε στιγμή να κρύψει τις πραγματικές προθέσεις της σε σχέση με το εργασιακό.

Η Νέα Δημοκρατία απειλεί με επάνοδο σε συνθήκες βαθιάς κρίσης και απογοήτευσης του κινήματος.

Η κυβέρνηση Σύριζα κουβαλά την ευθύνη για αυτή την εξέλιξη και είναι εξαιρετικά προβληματικό ότι, ακόμα και μετά την πρόσφατη εκλογική ήττα της, δεν βρήκε κάτι να πει για τις δικές της ευθύνες.

Παρόλα αυτά ο Σύριζα παραμένει το κύριο εργαλείο της ελληνικής εργατικής τάξης. Όχι διότι ο σημερινός κυβερνητικός Σύριζα έχει πολλά που να τον συνδέουν με αυτή, αλλά διότι σημαντικό μέρος του κόσμου που τον ανέδειξε στην εξουσία για να παλέψει για την ζωή του, παραμένει ακόμα εκεί.

Η μάχη του κόσμου για ανακοπή της πορείας της Νέας Δημοκρατίας τώρα, πρέπει να δοθεί με αυτό το επιτελείο, στηρίζοντας αυτό το επιτελείο.

Δεν υπάρχει χρόνος για κάτι άλλο.

Σωτήρης Βλάχος

1 Ιουλίου 2019