Ελλάδα: Ξανά πάνω στο ζήτημα των επίλογων του 2015

Η Κυβέρνηση Σύριζα συμβιβάστηκε, με αποτέλεσμα να γίνει εργαλείο στα χέρια των πολιτικών εκπροσώπων του Ευρωπαϊκού κεφαλαίου, να διεκπεραιώνει την πολιτική τους παρά τις όποιες αντιστάσεις της.

Μπορούσε να γίνει κάτι άλλο όταν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί έκλεισαν τις ελληνικές τράπεζες, όταν κεφαλοκλείδωσαν την ελληνική οικονομία;

Αυτό είναι κυρίαρχο ερώτημα στα μυαλά των ανθρώπων, αυτών τουλάχιστον που ακόμα και σήμερα ψήφισαν Σύριζα.

ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ

Ναι, μπορούσε να γίνει αυτό που ο Σύριζα έβαζε ως στόχο πριν το δημοψήφισμα. Την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών στην Ευρώπη που θα επέτρεπε την άνοδο Αριστερών κυβερνήσεων. Που μαζί θα επιλαμβάνονταν του ζητήματος του χρέους και πολλών άλλων. Αυτό προϋπόθετε ρήξη μα τους Θεσμούς της Ευρώπης, κάτι που ήταν αντιληπτό από όλους.

Κινήθηκε ο Σύριζα προς αυτή την κατεύθυνση πριν εκλεγεί. Το Φθινόπωρο του 2014 στο συνέδριο των Ποδεμος στην Ισπανία, ο Τσίπρας μαζί με τον Ιγκλέσιας ύψωσαν μαζί τα χέρια σαν μια γροθιά και είπαν ότι μαζί θα αλλάξουμε της Ευρώπη.

Ανάλογες σκηνές και δηλώσεις καταγράφηκαν σε συνέδρια και συναντήσεις αριστερών πορτογαλικών κομμάτων και σχηματισμών, στο συνέδριο του ιρλανδικού Συν Φέιν.

Μόνο που όλα έμειναν περισσότερο στο επικοινωνιακό επίπεδο, χωρίς ουσιαστικό προγραμματισμό κοινής δράσης, κοινού προγράμματος, κοινών στόχων. Και ακόμα χειρότερα, χάθηκαν ακόμα και από το επικοινωνιακό πεδίο όσο η διαπραγμάτευση προχωρούσε.

Με τέτοια λειψή προετοιμασία, ήταν πιθανόν η σύγκρουση Σύριζα με τους θεσμούς να προκαλέσει την κινητοποίηση του ευρωπαϊκού προλεταριάτου προς υποστήριξη του Σύριζα, των ελληνικών αιτημάτων;

Η Βαλαβάνη σε ομιλία της στην Καλαμάτα πριν περίπου ένα χρόνο μίλησε για 1000 μικρές και μεγάλες κινητοποιήσεις μόνο στην Γερμανία τις μέρες που οι ελληνικές τράπεζες ήταν κλειστές. Για να μην αναφερθούμε σε άλλες χώρες.

Ακόμα και με αυτό όμως η έκβαση της σύγκρουσης ήταν πολύ αμφίβολη. Δεν υπήρχε ηγεσία, πρόγραμμα που να βάζει κάποιους στόχους σε αυτές τις κινητοποιήσεις. Δεν είχε φτιαχτεί πανευρωπαϊκό πρόγραμμα της Αριστεράς που να διατυπώνει τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπίζονταν οι παντοδύναμες Ευρωπαϊκές τράπεζες και πολλά άλλα.

ΗΤΑΝ Η ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΗ ΛΥΣΗ;

Με τα ποιο πάνω ως δεδομένα, ήταν η συνθηκολόγηση λύση, ώστε να κερδηθεί χρόνος και να επανέλθει η κυβέρνηση Σύριζα σε επιθετική πολιτική σε πιο ευνοϊκές συνθήκες;

Η ζωή απέδειξε ότι δεν υπάρχει τέτοια επιλογή. Η θέληση των θεσμών της καπιταλιστικής Ευρώπης επιβλήθηκε κατά κράτος. Η Ελληνική κοινωνία βυθίζεται, η κυβέρνηση Σύριζα έχει διασυρθεί και η Νέα Δημοκρατία βρίσκεται προ των πυλών. Πιθανή ανάδειξη της στην εξουσία θα δείξει πόσο αδίστακτη θα είναι σε συνθήκες παράλυσης του κινήματος λόγω βαθιάς απογοήτευσης.

Μαζί με τον διασυρμό του όμως, ακόμα κάτι πιο βαθύ έχει συντελεστεί στον κυβερνητικό τουλάχιστον Σύριζα.

Μια αριστερή κυβέρνηση που θα ανέλθει στην εξουσία, έχει ένα μικρό χρονικό διάστημα για να κάνει ριζικές τομές, να έλθει σε σύγκρουση με τους μηχανισμούς που ελέγχουν το κράτος, τα διαπλεκόμενα, τα δίκτυα με τα οποία το μεγάλο κεφάλαιο είναι συνδεδεμένο με το κράτος και το ελέγχει.

Αν δεν το κάνει, ξεκινά ο εκφυλισμός του κομματιού του κόμματος που διαχειρίζεται την εξουσία. Είναι τεράστιες οι δυνατότητες αυτού του συστήματος να αφομοιώνει, να διαφθείρει.

Αποκάλυψη μέρους της κατάστασης στην οποία έχει βρεθεί ο κυβερνητικός  Σύριζα, περιέχεται σε κείμενο που ο Κώστας Βαξεβάνης κυκλοφόρησε δύο μέρες μετά τις εκλογές.

Ο Κώστας Βαξεβάνης είναι Έλληνας δημοσιογράφος, που κυνηγήθηκε από τους ελληνικούς θεσμούς και τη δεξιά.

«Στις 27 Οκτωβρίου του 2012, η Εισαγγελία Πλημμελειοδικών Αθηνών διέταξε τη σύλληψη του Βαξεβάνη από την αστυνομία, λόγω παραβίασης του νόμου περί προσωπικών δεδομένων, μετά τη δημοσιοποίηση των 2.059 ονομάτων της περιβόητης "Λίστας Λαγκάρντ" από το περιοδικό Hot Do».

Ο Κώστας Βαξεβάνης είναι Σύριζα, για αυτό η «μαρτυρία» του έχει ιδιαίτερη βαρύτητα.

ΠΟΙΟΤΙΚEΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΟΝ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ ΣΥΡΙΖΑ

« Μετά τον ιστορικό συμβιβασμό του 2015, τα κυβερνητικά στελέχη  αναλώθηκαν στη «δυσκολία της διαπραγμάτευσης» και δυστυχώς ετεροπροσδιορίστηκαν και δικαιολογήθηκαν από αυτή…

«πολιτικό προσωπικό που νοιαζόταν περισσότερο για τη διαιώνισή του απ ό,τι για τον διαφαινόμενο κίνδυνο πως χάνει την ευκαιρία…

«Με ελάχιστες εξαιρέσεις υπουργών, οι πολλοί λόγω άγνοιας και ανικανότητας παραδόθηκαν σε «ευέλικτους» που εμφανίζονταν ως τεχνοκράτες στην αρχή για να λύσουν θέματα και στη συνέχεια για να διατηρήσουν τον υπουργό στη θέση του…

«Οι δειλοί ανακάλυψαν το «σεβασμό στους θεσμούς» τους οποίους διύλιζαν την ώρα που κατάπιναν το παλιό σύστημα ή είχαν την αυταπάτη πως θα το κάνουν φιλικό ώστε να τους ανέχεται…

«Ένα μεγάλο πρόβλημα ήταν πως αρκετά στελέχη του κόμματος και του κρατικού μηχανισμού πίστεψαν στην παρένθεση ΣΥΡΙΖΑ και μεθόδευσαν το πολιτικό τους μέλλον μετά την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ...

«Ο κομματικός ΣΥΡΙΖΑ παρέμεινε σε πλήρη αναντιστοιχία με τον κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ, τη μεγάλη μάζα δηλαδή που χωρίς να έχει κομματική ένταξη πίστευε στο ΣΥΡΙΖΑ…

Αυτά λέει ο Συριζαίος Βαξεβάνης οδηγώντας εύκολα κάποιον στο συμπέρασμα ότι η συνθηκολόγηση δεν ήταν λύση. Όχι μόνο διότι οι θεσμοί επιβλήθηκαν κατά κράτος διασύροντας την κυβέρνηση, αλλά και διότι οι μηχανισμοί κυβερνητικής εξουσίας μέσα στον καπιταλισμό διαφθείρονται αν δεν υπάρξει ουσιαστική ρήξη με αυτούς που κρατούν την πραγματική εξουσία στα χέρια τους, αν δεν τους αφαιρεθεί αυτή η εξουσία.

Ρήξη και συντριβή κατά πάσα πιθανότητα, ήταν η άλλη επιλογή, που θα άφηνε όμως παρακαταθήκες για τις μελλοντικές μάχες, που θα αποτελούσε κληρονομιά για το ευρωπαϊκό προλεταριάτο. Με τεράστια όμως Κόστα για τη ζωή του Έλληνα εργαζόμενου, με Κόστα ίσως και σε ανθρώπινες ζωές.

Αν προσωπικά επιμένω σε αυτά είναι διότι η σύγκρουση με τους θεσμούς της Ευρώπης, τους πολιτικούς δηλαδή εκπροσώπους των ιδιωτικών ευρωπαϊκών τραπεζών και μονοπωλίων, είναι μια δύσκολη υπόθεση. Αυτός που τάσσεται ενάντια στα μνημόνια πρέπει να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει την πιο αδυσώπητη, ανελέητη αντίδραση, είτε εντός είτε εκτός ευρώ, που κάνει υποχρεωτική τη δημιουργία πλάνων και στρατηγικής για σύγκρουση μέχρι το τέλος, σύγκρουση που να έχει σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας.

Είναι τεράστια ευθύνη να ζητάς από τον λαό να σε ψηφίσει, να σε στηρίξει σε μια μάχη που ακόμα και με τις καλύτερες προϋποθέσεις συνεπάγεται μεγάλα ρίσκα. Και σε αυτά τα τόσο σοβαρά ζητήματα, κανένα κομμάτι της Ελληνικής αριστεράς δεν άρθρωσε κατά την άποψη μας ούτε μισό σοβαρό λόγο.

Σωτήρης Βλάχος

14 Ιουνίου 2019