Η ΑΠΕΙΛΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

«Ο Μητσοτάκης θέλει να αλλάξει τη δική μας πολιτική μεροληψίας υπέρ των πολλών, με μια πολιτική μεροληψίας υπέρ των ελίτ. Υπέρ των «αρίστων», των offshore, των κουμπάρων και των φίλων» (Αλέξης Τσίπρας)

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Μητσοτάκης  θα αλλάξει την πολιτική σε ακόμα περισσότερο πολιτική μεροληψίας υπέρ των ελίτ.

Ότι όμως και η σημερινή κατάσταση πολύ δύσκολα θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως μεροληψία υπέρ των πολλών, είναι κάτι που δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί. Και είναι ακριβώς πάνω σε αυτή την πραγματικότητα που στέκεται η δυνατότητα της Νέας Δημοκρατίας να αναλάβει ξανά τα ηνία της εξουσίας

Το θράσος της Νέας Δημοκρατίας

«Έχουν το θράσος σήμερα να μιλάνε αυτοί για πολιτική αλλαγή», δήλωσε σε προεκλογική ομιλία του ο Πρωθυπουργός.

Είναι πραγματικά μεγάλο το θράσος της Νέας Δημοκρατίας. Η Νέα Δημοκρατία αποτελεί τον καθαρόαιμο εκπρόσωπο του οικονομικού συστήματος των ιδιωτικών τραπεζών που καταρρέοντας το 2008 οδήγησε τις οικονομίες του κόσμου, και της Ελλάδας, σε βαθειά κρίση. Κρίση που μόλις και προς το παρόν συγκρατείται να μην είναι μεγαλύτερη από τη μεγαλύτερη στην ιστορία, αυτή του 1929.

Αυτή λοιπόν η παράταξη, η παράταξη του ελληνικού κεφαλαίου, των «εν Ελλάδι» δηλαδή αντιπροσώπων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και των θεσμών της καπιταλιστικής Ευρώπης, διεκδικεί την ψήφο του κόσμου για να φέρει την αλλαγή. 

Δεν είναι όμως μόνο θράσος που κρύβεται πίσω από τις δηλώσεις τους για πολιτική αλλαγή.  Υπάρχει πολύ συγκεκριμένο πρόγραμμα στα σκαριά για δημιουργία περιβάλλοντος ακόμα πιο μεροληπτικού για τις ελίτ. Που ενώ δεν το έχουν κάνει παντιέρα τους, το φανέρωσαν παρόλα αυτά σε διάφορες περιπτώσεις. Μια από αυτές ήταν πριν ένα χρόνο, στις 7.5.2018, όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης είπε σε ομιλία του στον ΣΕΠΕ (Σύνδεσμος Επιχειρήσεων Πληροφορικής & Επικοινωνιών Ελλάδας), ότι «Δεν είναι υπερβολή αν πει κανείς σήμερα ότι δε βιώνουμε μια κρίση στην απασχόληση, αλλά μια επανάσταση στο χώρο της απασχόλησης».

Αυτή είναι η εκτίμηση του αρχηγού της Δεξιάς για τη σημερινή κατάσταση. Η ανεργία, οι άθλιες συνθήκες που βίωσαν και βιώνουν εκατομμύρια άνεργοι, δεν είναι σύμφωνα με τον Κυριάκο Μητσοτάκη κρίση στην απασχόληση αλλά επανάσταση στην απασχόληση.

Η κατάσταση είναι άθλια. Ακόμα και ο Υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Σύριζα, της κυβέρνησης που βρίσκεται στην εξουσία και έχει μεγάλες ευθύνες, την περιέγραψε ως κατάσταση στην οποία «ένας κόσμος είναι πολύ ζορισμένος και δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς όταν μία χώρα έχει χάσει σχεδόν το ένα τέταρτο του ΑΕΠ δηλαδή μία κρίση που δεν έχει προηγούμενο στον δυτικό κόσμο εκτός από τον πόλεμο». Αυτή την κατάσταση χαρακτήρισε ως επανάσταση στην απασχόληση ο ηγέτης της δεξιάς. Εξηγώντας ταυτόχρονα με πολλή σαφήνεια αυτό που εννοεί.  

«Η δια βίου απασχόληση στον ίδιο τομέα είναι κάτι που μάλλον ανήκει στο παρελθόν. Σήμερα οι εργαζόμενοι μπορούν να αλλάζουν όχι μόνο δουλειά αλλά και κλάδους πολλές φορές στον εργασιακό τους χώρο. Και αυτό το οποίο αποκαλούμε το κλασικό δυτικό ωράριο εννέα με πέντε στην ίδια δουλειά, να παίρνει κανείς σύνταξη από την ίδια δουλειά από την οποία ξεκίνησε, αυτό είναι μάλλον ξεπερασμένο…»

«Για αυτό και η ευελιξία στην αγορά εργασίας και η προώθηση νέων τύπων συμβάσεων απασχόλησης, μπορεί να ειδωθεί και ως μια ευκαιρία αύξησης της απασχόλησης…»

Με τα πιο πάνω να αποτελούν το πραγματικό πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας, η Νέα Δημοκρατία είναι το φαβορί για να κερδίσει τις εκλογές με μεγάλη διαφορά κατά πάσα πιθανότητα.

Τεράστιες ευθύνες της κυβερνητικής πολιτικής για τον κίνδυνο επανόδου της Νέα Δημοκρατίας.

Στη Νέα Δημοκρατία «Έχουν το θράσος σήμερα να μιλάνε αυτοί για πολιτική αλλαγή», διότι η κυβέρνηση Σύριζα λίγα έχει να επιδείξει όσον αφορά την χαλιναγώγηση της κρίσης, λίγα έχει να επιδείξει ως προς το ότι ζούμε σε κοινωνία που η κυβέρνηση μεροληπτεί υπέρ των πολλών.

Όσο αυτή είναι η πραγματικότητα, ο Πρωθυπουργός θα βρίσκεται μπροστά στο να γελοιοποιηθεί άμεσα όταν επιμένει να επαναλαμβάνει,  «Ας το καταλάβει καλά πίσω δεν γυρίζουμε, ποτέ ξανά». Και όταν λέει ότι  «Περάσαμε δύσκολες στιγμές, αλλά σήμερα, μετά από τόσες μεγάλες δυσκολίες η χώρα πέρασε αυτό το δύσκολο κάβο»

Κλείνει τα μάτια ο Πρωθυπουργός μπροστά στην πραγματικότητα της παγκόσμιας οικονομίας, όταν επαναλαμβάνει το πιο πάνω. Μια πραγματικότητα στην οποία αναφθήκαμε πολλές φορές τους τελευταίους μήνες. Μια πραγματικότητα στην οποία ολοένα και περισσότερο αναφέρεται και η Ελληνική ειδησεογραφία.

«Έρχεται παγκόσμια οικονομική κρίση και εμείς ασχολούμαστε με υπερπλεονάσματα και κάλπες. Την ώρα που τα σημάδια από την παγκόσμια οικονομία παραμένουν ανησυχητικά, στην Ελλάδα επιμένουμε να εθελοτυφλούμε» (Παναγιώτης Σωτήρης  In.gr Τα Νέα)

Κλείνει τα μάτια μπροστά και στην Ελληνική πραγματικότητα, όταν μιλά για «καθαρή έξοδος από τα µνηµόνια».

Πως μπορεί να μιλά κάποιος για καθαρή έξοδο από τα μνημόνια όταν θα ισχύουν ουσιαστικά «επ’ αόριστον» όλα τα μνημονικά μέτρα. Το μόνο που έχει επιτευχθεί είναι ότι δεν θα υπάρξουν άλλα, και αυτό υπό την αίρεση της παγκόσμιας κρίσης.

Ακόμα και η αποφυγή της μείωσης των συντάξεων είναι υπό την αίρεση ότι θα επιτυγχάνονται τα πρωτογενή πλεονάσματα –της τάξης του 3.5%. Ότι ισχύει για τις συνάξεις, ισχύει και για τη μείωση του αφορολόγητου. Παγώνει, δεν καταργείται. Παγώνει αν μέσα στο 2019 εκτιμηθεί ότι το 2020 μπορεί να εξασφαλιστεί πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% χωρίς τη μείωση του αφορολόγητου.

Αυτή είναι η «καθαρή» έξοδος από τα μνημόνια. Που βρίσκει την Ελληνική κοινωνία σε συνθήκες όπου «Η φτώχεια ‘χτυπάει’ την πόρτα ολοένα και σε περισσότερους Έλληνες, οι οποίοι -μαζί τα  χρέη σε τράπεζες, εφορία και ασφαλιστικά ταμεία -έχουν οδηγηθεί σε πλήρη οικονομική εξαθλίωση».

Τα επίσημα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι σήμερα το 48% του πληθυσμού, δηλαδή 5,1 εκατομμύρια άτομα, ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, που είναι 382 ευρώ τον μήνα. Και από αυτό το 48% υπάρχουν 1,5 εκατομμύρια άτομα που ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, δηλαδή κάτω από 182 ευρώ τον μήνα».

Τα στοιχεία αυτά που είχαν συλλεχθεί μέχρι και πριν ένα χρόνο, καταδεικνύουν ακραίες καταστάσεις για την Ελληνική κοινωνία.  

«Τα  τελευταία  -επίσημα- στοιχεία του υπουργείου Εργασίας (ΕΦΚΑ) δείχνουν ότι με μισθό μόλις 383 ευρώ μεικτά καλείται να ζήσει σχεδόν ένας στους τρεις εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα καθώς απασχολείται με ευέλικτες μορφές εργασίας».

«Σε σύνολο σχεδόν 2,2 εκατομμυρίων εργαζόμενων, περισσότεροι από 657.000 έχουν συμβάσεις μερικής απασχόλησης, με το μέσο ημερομίσθιό τους να είναι κάτω από το μισό των αντίστοιχων ημερήσιων αποδοχών που λαμβάνουν όσοι έχουν πλήρες ωράριο».

Ανάλογα στοιχεία περιέχει και η ετήσια Έκθεση του ΙΝΕ (Ινστιτούτου Εργασίας της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδας -ΓΣΕΕ) του 2018.

«Η σχετική φτώχεια αυξάνεται με πολύ υψηλότερους ρυθμούς και πιο συγκεκριμένα από 18,9% το 2009 σε 47,8% το 2016…»

«…σχεδόν ο  μισός πληθυσμός της χώρας εξακολουθεί να  βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας ως απόρροια της βαθιάς ύφεσης».

Η μάχη για ανακοπή της εκλογικής επιτυχίας της Νέας Δημοκρατίας στις ευρωεκλογές πρέπει να δοθεί. Η ουσιαστική όμως ανακοπή της επέλασης της μπορεί να επιτευχθεί μόνο με πρόγραμμα ανατροπής των συνθηκών που βιώνει ο μέσος εργαζόμενος. Αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση για όσους δίνουν μέσα από τον Σύριζα τη μάχη ενάντια στην Νέα Δημοκρατία.

Σωτήρης Βλάχος

4 Μαΐου 2019