ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Αδιέξοδες πολιτικές σε χρονικά περιθώρια που στενεύουν

Μεγάλοι κίνδυνοι και πραγματικά αδιέξοδα

Ο καθολικά παραδεκτός εκφυλισμός μέρους της ηγεσίας της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδας (ΓΣΕΕ) και η αδυναμία της πολιτικής της να φέρει αποτελέσματα είναι ένα τεράστιο ζήτημα μπροστά στην εργατική τάξη. Οι πρόσφατες εξελίξεις όμως, με τη διάλυση του Συνεδρίου της ΓΣΕΕ, ανάδειξαν με ένα ξεκάθαρο τρόπο τα αδιέξοδα της σημερινής τακτικής της ηγεσίας του ΠΑΜΕ. Μια τακτική που περιπλέκει την κατάσταση, δίνει άλλοθι στην ηγεσία της ΓΣΕΕ και ενισχύει την απαξίωση των συνδικάτων γενικά και την αδυναμία της τάξης να δράσει ενωμένα.

Ο χρόνος όμως μπροστά δεν είναι απεριόριστος. Σύμφωνα με όλες τις πρόσφατες ενδείξεις, η παγκόσμια κρίση επιδεινώνεται. Και ο αρνητικός μέχρι πολύ αρνητικός συσχετισμός δυνάμεων στο εργατικό κίνημα, επιτρέπει τη συνεχή ενίσχυση των ακραίων δεξιών αντιλήψεων και του φασισμού σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο.

Όσο καλές προθέσεις και κίνητρα και αν προσδώσει κάποιος στην ηγεσία του ΠΑΜΕ, ο χαρακτηρισμός συνδικάτων ως «εργοδοτικά» και το κάλεσμα για εγκατάλειψη τους, είναι ότι πιο προβληματικό και λανθασμένο στον συνδικαλιστικό χώρο. Για το οποίο η ηγεσία του ΠΑΜΕ μπορεί να συγχωρεθεί λιγότερο από οποιανδήποτε άλλο, μια και η μεγαλύτερη κληρονομιά που κατά την άποψη μας έχει το εργατικό κίνημα πάνω στο ζήτημα, είναι οι θέσεις του Λένιν. Του Λένιν τον οποίο ΠΑΜΕ και ΚΚΕ επικαλούνται.

Κομμουνιστές και συνδικάτα

«Και ακριβώς τέτοια ανοησία κάνουν οι «αριστεροί» γερμανοί κομμουνιστές, που από τον αντιδραστικό και αντεπαναστατικό χαρακτήρα των ηγετικών κύκλων των συνδικάτων βγάζουν το συμπέρασμα ότι... οι κομμουνιστές πρέπει να βγουν από τα συνδικάτα!!»

«Να αρνούνται να δουλέψουν μέσα σ’ αυτά!! Να δημιουργήσουν νέες, επινοημένες μορφές εργατικής οργάνωσης!! Αυτό είναι ασυγχώρητη βλακεία, που ισοδυναμεί με την πιο μεγάλη υπηρεσία που μπορούν να προσφέρουν οι κομμουνιστές στην αστική τάξη» (Λένιν, «Αριστερισμός, Παιδική Αρρώστια του Κομμουνισμού»)

Δυόμιση χρόνια μετά την επανάσταση γράφτηκε από τον ο Λένιν αυτό το βιβλίο, όταν είχε να αντιμετωπίσει ερωτήματα όπως των Γερμανών «αριστερών» (διατηρώ τα εισαγωγικά που χρησιμοποίησε ο Λένιν) κομμουνιστών. Ερωτήματα όπως, «Πρέπει οι επαναστάτες να δουλεύουν μέσα στα αντιδραστικά συνδικάτα;»

Δεν μπορούσε να είναι πιο καθαρός πάνω στο ζήτημα, δεν μπορούσε η απάντηση του στο πιο πάνω ερώτημα να είναι πιο αδιαμφισβήτητη.

«Οι γερμανοί «αριστεροί» θεωρούν πως γι’ αυτούς το ζήτημα είναι λυμένο και ότι η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα είναι κατηγορηματικά αρνητική…»

«Κατά τη γνώμη τους… είναι ανώφελο και μάλιστα απαράδεκτο για τους επαναστάτες, τους κομμουνιστές να δουλεύουν στα κίτρινα, σοσιαλσωβινιστικά, συμφιλιωτικά συνδικάτα…» (Το ίδιο)

Αυτή η άποψη, θα πει ο Λένιν, «είναι ριζικά λαθεμένη και δεν περιέχει τίποτε άλλο από κούφιες φράσεις».

«Παιδιακίστικες και γελοίες ανοησίες δεν μπορεί παρά να φαίνονται σε μας … οι σπουδαίες, πολύ σοφές και τρομερά επαναστατικές συζητήσεις των γερμανών αριστερών πάνω στο θέμα ότι οι κομμουνιστές δεν μπορούν και δεν πρέπει να δουλεύουν στα αντιδραστικά συνδικάτα…»

«… ότι πρέπει να βγουν από τα συνδικάτα και να δημιουργήσουν υποχρεωτικά την εντελώς καινουργιούτσικη, την εντελώς καθαρούτσικη «εργατική ένωση» κτλ., κτλ. που τη σοφίστηκαν οι καλοί μας …κομμουνιστές κτλ.…» (Το ίδιο)

Συνδικάτα: μια ιστορική κατάκτηση της εργατικής τάξης

Ο Λένιν κτίζει την αντίληψη του για τη δουλειά στα συνδικάτα, πάνω σε ένα τεράστιο σεβασμό απέναντι στην τάξη. Πάνω στην αναγνώριση ότι τα συνδικάτα είναι δημιούργημα της τάξης, είναι δικά της όργανα, ανεξάρτητα από το ποιοι από τους ηγέτες συμβιβάστηκαν ή και εκφυλίστηκαν.

Η δημιουργία των συνδικάτων ήταν ένα ιστορικό γεγονός, ήταν «μια γιγάντια πρόοδος της εργατικής τάξης στο αρχικό στάδιο της ανάπτυξης του καπιταλισμού…»

«Στον κόσμο η ανάπτυξη του προλεταριάτου δεν έγινε και δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς παρά μόνο μέσω των συνδικάτων, με την αλληλεπίδραση των συνδικάτων και του Κόμματος της εργατικής τάξης» (Το ίδιο).

Ούτε ακόμα και μετά την Σοσιαλιστική Επανάσταση, στην ίδια την Σοβιετική Ένωση, επέτρεψε την διάσπαση των συνδικάτων, ή την απαξίωση και τον «διωγμό» όσων δεν ελέγχονταν από του κουμουνιστές.

«Τα συνδικάτα μένουν και θα μείνουν για πολύ καιρό το απαραίτητο «σχολείο του κομμουνισμού» και το προπαρασκευαστικό σχολείο για τους προλετάριους για να πραγματοποιήσουν τη δικτατορία τους… η απαραίτητη ένωση των εργατών για να περάσει βαθμιαία η διεύθυνση όλης της οικονομίας της χώρας στα χέρια της εργατικής τάξης (και όχι σε χωριστά επαγγέλματα) και έπειτα σε όλους τους εργαζομένους».

Αντιδραστικοί ηγέτες και πως αντιμετωπίζονται

Υπάρχουν αντιδραστικοί ηγέτες και πράκτορες της εργατικής τάξης μέσα στα συνδικάτα, όπως καταγγέλλει το ΠΑΜΕ. Που ακριβώς όμως κάνουν την ανάγκη της παρουσίας των κουμουνιστών σε αυτά, ακόμα πιο επιτακτική. Να τι λέει ο Λένιν πάνω σε αυτό:

«Να μη δουλεύεις μέσα στα αντιδραστικά συνδικάτα σημαίνει να εγκαταλείπεις τις λειψά αναπτυγμένες ή καθυστερημένες εργατικές μάζες στην επιρροή των αντιδραστικών ηγετών, των πρακτόρων της αστικής τάξης, των αριστοκρατών εργατών ή των «αστοποιημένων εργατών…»

Για να μπορέσεις «να βοηθήσεις τις «μάζες» και να κατακτήσεις τη συμπάθειά τους, την αγάπη τους και την υποστήριξη τους δεν πρέπει να φοβάσαι τις δυσκολίες, δεν πρέπει να φοβάσαι τις στρεψοδικίες, τις τρικλοποδιές, τις προσβολές και τις καταδιώξεις από μέρους των «αρχηγών»… αλλά να δουλεύεις υποχρεωτικά εκεί που είναι οι μάζες…»

«Δεν θα μπορούσε να φανταστεί κανείς μεγαλύτερο παραλογισμό, μεγαλύτερη ζημιά για την επανάσταση απ’ αυτή που φέρνουν οι «αριστεροί» επαναστάτες!»

Δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται με ελαφρό τρόπο αυτές οι θέσεις του Λένιν από όσους τον επικαλούνται. Το βιβλίο του «Αριστερισμός, Παιδική Αρρώστια του Κομμουνισμού» είναι το τελευταίο του, γραμμένο μέσα στην αγωνία της απομόνωσης της Σοβιετικής Ένωσης και της επανάστασης. Γραμμένο με στόχο να αφαιρέσει όσα εμπόδια εντόπιζε στον δρόμο εξέλιξης της επανάστασης. Ένα από τα οποία ήταν ο σεχταρισμός των πιο προχωρημένων στοιχείων της τάξης απέναντι στην  υπόλοιπη τάξη. Αηδιασμένοι οι πρωτοπόροι από την στάση των ηγεσιών των συνδικάτων σε όλη τη διάρκεια του 1^ου Παγκόσμιου Πολέμου, αυτής της τεράστιας σφαγής και καταβαράθρωσης της ανθρώπινης υπόστασης σε όλα τα επίπεδα, οδηγούνταν στη σεκταριστική και καταστροφική για το κίνημα πολιτική εγκατάλειψης της μάζας της τάξης, και αντιπαράθεσης μαζί της, με τις οργανώσεις των υπόλοιπων εργαζομένων.

Ο στόχος που βάζουν τα συνδικάτα του ΠΑΜΕ, «να σπάσουν το απόστημα να πετάξουν έξω από τα συνδικάτα τους εργοδότες, ως απαραίτητη προϋπόθεση για την ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος», δεν μπορεί να επιτευχθεί με τη σημερινή τακτική του ΠΑΜΕ. Δεν μπορεί να επιτευχθεί με την «απέξω» παρέμβαση και διάλυση Συνεδρίων. Ούτε με την μικροπολιτική και κουτσομπολίστικη επίθεση σε στελέχη των συνδικάτων του στυλ, «Δεν μας είπε όμως, τι δουλειά είχαν ο Κανέλης, ο σύντροφος του Στέφανος, ο Λαγωνικάκος και όλη η παρέα, στην είσοδο του Μεγάρου; Μήπως τους είχε προσλάβει ως σεκιουριτάδες;»

«Στο μόνο μέρος πού θεάθηκαν, ο Κανέλης και ο Τσώνης, ήταν στα εστιατόρια των ξενοδοχείων στις καφετέριες και τα μπαρ».

Δεν μπορούν αυτά να πείσουν κανένα από τα εκατομμύρια των εργαζομένων που δεν ήταν εκεί. Είναι άποψη μας ότι τέτοιες δημόσιες δηλώσεις πρέπει να είναι όσο το δυνατό πιο φειδωλές, ακόμα και αν μπορούν να τεκμηριωθούν. Είναι άποψη μας ότι τα συνέδρια των Συνδικάτων πρέπει μα προστατεύονται από τη δημόσια θέα και την κάλυψη από τα ΜΜΕ.

Στο ερώτημα που βάζουν στελέχη του ΠΑΜΕ, που θα ήταν τα πράγματα αν δεν υπήρχε ΠΑΜΕ, η μόνη απάντηση που με σιγουριά μπορούμε να δώσουμε, είναι ότι τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα αν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ δρούσαν ως μέλη των συνδικάτων που υπήρχαν και όχι σε αντιπαράθεση και απομόνωση από αυτά.

Από τη στιγμή όμως που το ΠΑΜΕ υπάρχει ως ξεχωριστές συνδικαλιστικές οργανώσεις, θα πρέπει στην πολιτική του να κυριαρχεί η υπομονετική δουλειά για να πείσει. Και να σπρώχνει αυτούς που πείθει να κατακλύσουν τα συνδικάτα εκεί και όπου είναι ενταγμένοι, και όχι να τα εγκαταλείψουν για να ενταχθούν στο ΠΑΜΕ. Τέλος στους εργοδότες και νόθους αντιπροσώπους μπορούν να βάλουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και όχι η «απέξω» παρέμβαση οποιουδήποτε.

Ο αποκλεισμός όμως των εργοδοτών και νόθων αντιπροσώπων από μόνος του, δεν εγγυάται την επιτυχία των στόχων του κινήματος.

Σωτήρης Βλάχος

30 Μαρτίου 2019