ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ

ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΑΣΗΣ

Και ακόμα περισσότερος εκφυλισμός της «πολιτικής» αντιπαράθεσης

Τίποτα δεν κέρδισε η εργατική τάξη και το κίνημα από τα επεισόδια στο συνέδριο της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργαζομένων Ελλάδας (ΓΣΕΕ) στην Καλαμάτα, που με τόσο ζήλο κάλυψαν ένα σωρό ιδιωτικά ΜΜΕ, είχαμε αναφέρει στο προηγούμενο κείμενό μας.

Αυτό αποδεικνύεται κάθε μέρα από τότε. Η αντιπαράθεση εκφυλίζεται ολοένα και περισσότερο σε προσωπικούς χαρακτηρισμούς και η δυνατότητα για ενότητα έστω στη δράση, η πιο απαραίτητη προϋπόθεση για να έχει το κίνημα ελπίδες, και η αντιπαράθεση ιδεών, η συζήτηση δηλαδή για την κρίση και πως αυτή αντιμετωπίζεται, είναι οι μεγάλοι ηττημένοι.

Επικίνδυνες τακτικές για το συνδικαλιστικό κίνημα

Το ΠΑΜΕ αντιλήφθηκε ότι ήταν μεγάλη ευθύνη να χρεωθεί την ματαίωση του Συνεδρίου, για αυτό και προσπαθεί να ρίξει την ευθύνη στην ηγεσία της ΓΣΕΕ. Οι χίλιοι τόσοι εργαζόμενοι που το ΠΑΜΕ έφερε στο Συνέδριο, λέει τώρα η ηγεσία του ΠΑΜΕ, τους φέραμε διότι «θέλαμε να γεμίσουμε το χώρο». Κάτι, όμως, που είναι εξαιρετικά δύσκολο να πιστέψουν όσοι εργαζόμενοι παρακολούθησαν τις σκηνές που εξελίχθηκαν από τα ΜΜΕ. Και αυτό που μπορούν να πιστέψουν οι εργαζόμενοι που δεν είναι μέλη του ΠΑΜΕ, έπρεπε να ενδιαφέρει πάρα πολύ την ηγεσία του ΠΑΜΕ.

«Η δουλειά των συνέδρων της ΓΣΕΕ», λέει το ΠΑΜΕ, «που ήρθαν στην Καλαμάτα με πληρωμένα έξοδα από τα λεφτά των εργαζομένων, ήταν να κάνουν Συνέδριο και όχι σουλάτσο, διακοπές και κατανάλωση στα τοπικά μαγαζιά». Ναι η δουλειά των συνέδρων που ήρθαν στην Καλαμάτα με λεφτά των εργαζομένων, ήταν να κάνουν Συνέδριο, για την αναβολή του οποίου το ΠΑΜΕ φέρει μεγάλη ευθύνη. Και αν τελικά κατέληξαν να κάνουν «σουλάτσο, διακοπές και κατανάλωση στα τοπικά μαγαζιά», κατηγορία φυσικά που δεν μπορεί να τεκμηριωθεί και περισσότερο δείχνει την έλλειψη πιο σοβαρών επιχειρημάτων από μέρους αυτών που την εκτοξεύουν, κάνει ακόμα μεγαλύτερες τις ευθύνες της ηγεσίας του ΠΑΜΕ.

Αν τελικά υπήρχαν δυνάμεις που, όπως καταγγέλλει η ηγεσία του ΠΑΜΕ, «Δεν ήθελαν να πραγματοποιηθεί ένα συνέδριο για τα πραγματικά προβλήματα των εργαζομένων, γιατί θα αποκαλύπτονταν οι νοθείες που έχουν καταστρώσει από κοινού αυτές οι δυνάμεις», τότε η ηγεσία του ΠΑΜΕ τους βοήθησε πάρα πολύ.

Η αντιπαράθεση εκφυλίζεται σε πολιτικό κουτσομπολιό και όταν η ηγεσία του ΠΑΜΕ λέει ότι «οι δυνάμεις της ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ που είναι εκλεγμένες στην ΓΣΕΕ, επέλεξαν την "ντόλτσε βίτα" και δεν μπήκαν καν στο κόπο να ξεκινήσουν το Συνέδριο, παρά το γεγονός ότι το Συνέδριο θα πραγματοποιούταν εντός τους ξενοδοχείου που διέμεναν (δε χρειαζόταν καν να μετακινηθούν!!!).

Αυτό, όμως, εκτός από ότι δεν υπάρχει τρόπος να το αποδείξεις στα εκατομμύρια των εργαζόμενων που δεν ήταν εκεί, πείθει τον κάθε εργαζόμενο που δεν ανήκει το ΚΚΕ, ότι το ΚΚΕ, μέσα από το ΠΑΜΕ, κάνει προεκλογική καμπάνια ενόψει εκλογών.

 Τα «κέρδη» από την τακτική της ηγεσίας του ΠΑΜΕ

Τα γεγονότα γύρω από την διάλυση του Συνεδρίου οδήγησαν σε δημοσιογραφική κάλυψη όπως αυτήν που παραθέτουμε πιο κάτω. Δημοσιογραφική κάλυψη που όσο και αν η ηγεσία ΠΑΜΕ αμφισβητεί τα κίνητρα πίσω από αυτήν, το ζήτημα είναι αν μπορεί να ανατρέψει τα συμπεράσματα της.

Γράφτηκε, λοιπόν μεταξύ άλλων , ότι :

«Τα κωμικοτραγικά γεγονότα στο Συνέδριο - φιάσκο της ΓΣΕΕ αποδεικνύουν μεταξύ άλλων ότι οι σημερινοί συνδικαλιστές δεν εκπροσωπούν τίποτα περισσότερο από τα προσωπικά τους συμφέροντα, αφού εδώ και πολλά χρόνια οι εργαζόμενοι έχουν γυρίσει τις πλάτες στα συνδικάτα».

Δεν είναι πιο εύκολο για την ηγεσία του ΠΑΜΕ να απαντήσει σε αυτά, από ότι είναι για την ηγεσία της ΓΣΕΕ, σε μια εποχή γενικής απαξίωσης του συνδικαλισμού που και το ΠΑΜΕ παραδέχεται.

Πιο επικίνδυνο απ΄ όλα όμως είναι το προηγούμενο που δημιουργεί η παρέμβαση του ΠΑΜΕ, όπως εντοπίστηκε από τον Τύπο:

«Ανεξάρτητα όμως από το αν το ΚΚΕ θα επιχειρήσει να κεφαλαιοποιήσει τη νίκη του στην Καλαμάτα, διαπιστώνουμε ότι μια καλά οργανωμένη ομάδα μπορεί να επιβάλει τη βούλησή της καταλύοντας όχι μόνο το νόμο αλλά και την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων».

«Με απλά λόγια. Μια αντιδημοκρατική οργάνωση μπορεί αύριο το πρωί να εκμεταλλευτεί την αδιαφορία των πολιτών και να καταλύσει τους θεσμούς στους οποίους βασίζεται η δημοκρατία, χωρίς μάλιστα να γραφτεί ως είδηση στα πανελλαδικά μέσα μαζικής ενημέρωσης».

Η εξυγίανση των συνδικάτων είναι αποκλειστική δουλειά των εργαζομένων /μελών των συνδικάτων

Αν όντως στο συνέδριο υπήρχαν «Οι νόθοι αντιπρόσωποι και οι εργοδότες που έχουν βάλει μέσα στο εργατικό κίνημα οι δυνάμεις των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ», όπως αναφέρουν ανακοινώσεις του ΠΑΜΕ, ο χειρότερος τρόπος να αντιμετωπιστούν ήταν αυτός που το ΠΑΜΕ χρησιμοποίησε.

Θα ήταν πολύ δύσκολο να ισχυρισθεί οποιοσδήποτε ότι, μετά τα γεγονότα, το κίνημα είναι πιο κοντά στο να αντιμετωπίσει το πρόβλημα των νόθων αντιπροσώπων, που είναι υπαρκτό, ή πιο κοντά στο να δραστηριοποιηθεί στα συνδικάτα, ακόμα και αυτά του ΠΑΜΕ.

Όπως γράψαμε σε προηγούμενο κείμενο μας, «Η μάχη για εξυγίανση των συνδικάτων και ανάκτηση τους από τους εργαζόμενους είναι μια μεγάλη μάχη που πρέπει να δοθεί αν είναι να υπάρξει μέλλον για την εργατική τάξη και τη χώρα γενικότερα…»

«Η μάχη όμως είναι μάχη της τάξης. Όσο τεκμηριωμένες και αν είναι οι καταγγελίες του ΠΑΜΕ για αντιδημοκρατικές διαδικασίες που ακολουθήθηκαν από την ηγεσία της ΓΣΕΕ και για νόθους αντιπροσώπους, είναι η εργατική τάξη που πρέπει να δώσει τη μάχη εσωτερικά για να αλλάξει την κατάσταση. Αυτή θα αποφασίσει ποιους θα αφήσει να την εκπροσωπούν και ποιους θα στείλει στα σπίτια τους…»

«Δεν είναι εύκολη μάχη, ειδικά σε αυτή τη συγκεκριμένη εποχή της μεγάλης απογοήτευσης της τάξης, της αδρανοποίησης της, που θα επιτρέπει και αντιδημοκρατικές διαδικασίες και νόθους αντιπροσώπους. Δεν υπάρχει όμως άλλος δρόμος…»

«Τα συνδικάτα θα «νοικοκυρέψει» η ίδια η εργατική τάξη. Κανένας δεν μπορεί να δώσει αυτή τη μάχη εκ μέρους της. Μπορεί μόνο να δώσει μάχη για να την κερδίσει στις απόψεις του. Σε αυτό το καθήκον καθόλου δεν βοηθούν οι ξεχωριστές δράσεις και πορείες, ο μοναχικός δρόμος που το ΠΑΜΕ επέλεξε…»

«Στα συγκεκριμένα τώρα επεισόδια, κανένας δεν μπορεί να έρχεται από τα «έξω» και να απαιτεί διάλυση του συνεδρίου» (αν δεν εισακουστούν οι όροι του).

«Αν αυτό γίνει αποδεκτό, θα αποτελεί την πιο προβληματική δυνατή παράδοση και πρακτική, που θα δίνει το ηθικό δικαίωμα και στην αντίδραση να διαλύει συνέδρια των συνδικάτων με ένα σωρό επιχειρήματα που δεν θα δυσκολευτεί να φτιάξει…»

Αντί η ηγεσία του ΠΑΜΕ να εκπαιδεύει τα μέλη της -που δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να αμφισβητήσει ότι στη μεγάλη τους πλειοψηφία αποτελούν τους πιο αποφασισμένους και με αυταπάρνηση εργαζόμενους- για μάχη με όλους τους εργαζόμενους ενάντια σε αντιδραστικές και κατώτερες των περιστάσεων ηγεσίες, τους εκπαιδεύει για μάχη ενάντια στα συνδικάτα, ενισχύοντας τη διάσπαση και όσες ηγεσίες την επιδιώκουν.

Αντί η ηγεσία του ΠΑΜΕ να προσπαθεί να αποκαταστήσει το κύρος των συνδικάτων ως όργανα της τάξης, ανεξάρτητα του οποιουδήποτε εκφυλισμού οποιασδήποτε ηγεσίας, και να σπρώξει την τάξη σε εσωτερική μάχη για ανακατάληψη των συνδικάτων, συμμετέχει στη διεύρυνση της απαξίωσης και ανυποληψίας τους, με καμπάνιες για συνδικάτα των εργοδοτών.

Πουθενά όμως δεν θα βρει κάποιος τον όρο «εργοδοτικά» συνδικάτα στην μαρξιστική και λενινιστική φιλολογία. Αντίθετα θα βρει την πιο αμείλικτη πάλη του Λένιν ενάντια σε τέτοιες αντιλήψεις, που πρέπει να θεωρείται μια από τις σημαντικότερες παρακαταθήκες του. Που άλλαξε τη μέθοδο δράσης σε πολλές χώρες, μέχρι να εμφανιστούν τα «ταξικά» και τα «εργοδοτικά» συνδικάτα, πολλά χρόνια μετά τον θάνατο του.

Σωτήρης Βλάχος

23 Μαρτίου 2019