ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ: ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΗ ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ

Μια ακόμα διεθνής συνομωσία του ανεπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου βρίσκεται σε εξέλιξη. Κίνητρο είναι η ανάκτηση του ελέγχου των πιο μεγάλων πετρελαϊκών αποθεμάτων στον κόσμο, αλλά και η αντιμετώπιση ανταγωνιστών όπως η Ρωσία, η Κίνα και το Ιράν, μονοπώλια των οποίων επέκτειναν τις δραστηριότητες τους στη λατινοαμερικάνικη χώρα τα τελευταία 20 χρόνια.

Στο όνομα της αποκατάστασης της δημοκρατίας αντικαθιστούν τον εκλεγμένο Πρόεδρο της χώρας μ΄έναν εκπαιδευμένο πράκτορα των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ.

************************

41 αμερικανικές επεμβάσεις μόνο στη Λατινική Αμερική από το 1898 μέχρι το 1994 

Πηγή της πιο πάνω πληροφόρησης δεν αποτελεί αριστερή οργάνωση ή μαρξιστικό περιοδικό.Πηγή της πιο πάνω πληροφόρησης αποτελεί το περιοδικό ReVista, του κορυφαίου, σύμφωνα με αμερικανικές αξιολογήσεις, πανεπιστημίου της χώρας, του Harvard.

Σε κείμενο του με τίτλο «Επεμβάσεις των ΗΠΑ» και συγγραφέα τον

John H. Coatsworth (2005), αναφέρει:

«Σε μια περίοδο λίγο μικρότερη από εκατόν χρόνια, η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει επέμβει με επιτυχία για να αλλάξει κυβερνήσεις στη Λατινική Αμερική, 41 τουλάχιστον  φορές. Αυτό συμποσούται σε μία επέμβαση κάθε 28 μήνες για ένα ολόκληρο αιώνα…» 

«Άμεση (Direct) επέμβαση έγινε σε 17 από τις 41 περιπτώσεις. Αυτές οι περιπτώσεις συμπεριέλαβαν Αμερικάνικες στρατιωτικές δυνάμεις, υπηρεσίες πληροφοριών ή ντόπιους πολίτες που εργοδοτούνταν από αμερικανικές κυβερνητικές υπηρεσίας…»

«Σε 24 άλλες περιπτώσεις, η κυβέρνηση των ΗΠΑ έπαιξε ένα έμμεσο ρόλο. Δηλαδή, τοπικοί παίκτες (actors) έπαιξαν τον κύριο ρόλο, αλλά δεν θα είχαν δραστηριοποιηθεί ή δεν θα είχαν πετύχει χωρίς ενθάρρυνση από την κυβέρνηση των ΗΠΑ…»

«Οι 41 υποθέσεις δεν συμπεριλαμβάνουν περιπτώσεις στις οποίες οι ΗΠΑ επιδίωξαν να εκθρονίσουν μια Λατινοαμερικάνικη κυβέρνηση, αλλά απέτυχαν να το κάνουν…»

Η στρατιωτική επέμβαση ξανά στο τραπέζι

Η αντιπολίτευση της Βενεζουέλας μιλά για την ανάγκη απομάκρυνσης του Ν. Μαδούρο, για να αντιμετωπιστεί η «ανθρωπιστική καταστροφή», παρουσιάζοντας τον Μαδούρο και τη «σοσιαλιστική» του κοινωνία ως υπεύθυνους.

Και μόνο από αυτό όμως αναδεικνύεται η απέραντη αναλγησία των ντόπιων συνωμοτών αλλά και των διεθνών υποστηρικτών τους. Η «ανθρωπιστική καταστροφή» στη χώρα τίποτε δεν έχει να κάνει με σοσιαλιστική κοινωνία που ποτέ δεν υπήρξε.

Η «ανθρωπιστική καταστροφή» έχει να κάνει με το σαμποτάρισμα που η Δύση επέβαλε στη χώρα και τις επιπτώσεις της παγκόσμιας κρίσης. Έχει να κάνει με το από το εσωτερικό σαμποτάρισμα της χώρας από αυτούς που παρουσιάζονται σήμερα ως οι σωτήρες.

Ο Αμερικανός Πρόεδρος, Ντόναλντ Τραμπ, απείλησε ξανά με στρατιωτική εισβολή.

Η στρατιωτική εισβολή στη χώρα ετοιμάζεται με πρόσχημα την παροχή τροφίμων και φαρμάκων. Έτσι στήνουν το παιγνίδι αυτή τη φορά. Οι διεθνείς και ντόπιοι συνωμότες, που έκαναν ότι ήταν δυνατό για να στραγγαλίσουν την χώρα οικονομικά, δεν μπορούν να αντέξουν ένα λαό να υποφέρει χωρίς βοήθεια.

«Γνωρίζετε ότι υπάρχει μια κόκκινη γραμμή, υπάρχει ένα όριο, τα φάρμακα, τα τρόφιμα και τα ιατρικά προϊόντα αυτά είναι η κόκκινη γραμμή» (Μιγκέλ Πιζάρο, βουλευτής της αντιπολίτευσης)

Η περίπτωση που ο στρατός της Βενεζουέλας παρεμποδίσει την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας, σύμφωνα με τον πιο πάνω κύριο, είναι ένα «σενάριο για το οποίο όλοι θα μετανιώσουν. Η απόπειρα να κλέψουν ό,τι μπορεί να σώσει ανθρώπινες ζωές δεν θα λάβει την πολιτική ή κοινωνική απάντηση που έχουμε δώσει μέχρι τώρα».

Ο ίδιος ο Juan Guaidó, ο αυτοανακηρυχθέντας Πρόεδρος της χώρας, απείλησε ανοικτά ότι αν εμποδιστεί η παροχή «ανθρωπιστικής» βοήθειας, θα καλέσει για στρατιωτική εισβολή.

Ο υποπτέραρχος Φρανσίσκο Γιάνες, κάλεσε «το στράτευμα να ξεσηκωθεί κατά του δικτάτορα». Το κάλεσμα του αυτό ακολούθησε κάλεσμα του συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας του Λευκού Οίκου, Τζον Μπόλτον, στο οποίο παρότρυνε «όλα τα μέλη των Ενόπλων Δυνάμεων να ακολουθήσουν το παράδειγμα του πτέραρχου Γιάνες και να προστατεύσουν τους ειρηνικούς διαδηλωτές που υποστηρίζουν τη δημοκρατία».

Στην Κολομβία, γειτονική χώρα της Βενεζουέλας, υπάρχουν ήδη στρατιωτικά αποσπάσματα που συνεχώς ενισχύονται, ενώ το αεροπλανοφόρο «Αβραάμ Λίνκολν» κάνει «περιπολίες» στα ανοιχτά της Βενεζουέλας.

Η Δυτική εκδοχή αποκατάστασης της Δημοκρατίας

Η «αποκατάσταση» της Δημοκρατίας σε Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Συρία, για να αναφερθούμε μόνο σε ορισμένες πρόσφατες και σχετικά πρόσφατες περιπτώσεις, σήμαινε τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική καταστροφή από τον Μεγάλο Πόλεμο. Σήμαινε χάος και κοινωνική αποσύνθεση που δύσκολα μπορούν να περιγραφούν, πάνω στα οποία στήθηκε η βαρβαρότητα του ΙΣΙΣ.Τι μπορεί και τώρα να σημαίνει αποκατάσταση της δημοκρατίας, όταν επέλεξαν για αντικαταστάτη του Προέδρου της χώρας, τον Juan Guaidó;

 «Juan Guaidó: O «πρόεδρος» πράκτορας-δολοφόνος της CIA»

Αυτό τον τίτλο έχει ανάρτηση του «Διάλογου» (ειδησεογραφικού οργανισμού στην Κύπρο) η οποία αναφέρεται στη Βενεζουέλα. Ο «Διάλογος» δεν είναι ένας τυχαίος, περιθωριακός οργανισμός. Σ’  αυτόν ανήκει και η «Χαραυγή» , η εφημερίδα του εργατικού κόμματος της Κύπρου, ΑΚΕΛ.

Εκπληκτική η ιστορία του JuanGuaidó :

«Η ιστορία του άγνωστου «πολιτικού» ξεκίνησε δεκατέσσερα χρόνια πριν, όταν μια ομάδα από δεξιούς φοιτητές της αντιπολίτευσης επιλέχθηκαν για «εκπαίδευση», από ένα «πρόγραμμα» αποκατάστασης της «Δημοκρατίας» στη Βενεζουέλα...». Αμερικανικό φυσικά ήταν το πρόγραμμα.

«Το 2007 ο Guaidó μετακόμισε στην Ουάσιγκτον για να εγγραφεί στο Πρόγραμμα Διακυβέρνησης και Πολιτικής Διαχείρισης στο Πανεπιστήμιο GeorgeWashington υπό την κηδεμονία του οικονομολόγου LuisEnriqueBerrizbeitia, ενός από τους κορυφαίους νεοφιλελεύθερους οικονομολόγους της Λατινικής Αμερικής…»

*«Ο Berrizbeitia ήταν πρώην εκτελεστικός διευθυντής του ΔΝΤ...»

*«Επιστρέφοντας στο Καράκας, ο Guaidó ,οργάνωσε τα guarimbas…»

*«Περίπου 43 πολίτες σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια των guarimbas το 2014…»

*«Τρία χρόνια αργότερα, το 2017, οργανώθηκαν πάλι… 126 άτομα δολοφονήθηκαν...»

* «Συνηθισμένη τακτική των guarimbas ήταν η guaya, ο αποκεφαλισμός ή θανάσιμος τραυματισμός μοτοσικλετιστών, με τη χρήση ατσάλινων συρμάτων κατά μήκος των δρόμων...».

Αυτά, μαζί με πολλά άλλα, αναφέρονται στην ανάρτηση του «Διάλογου» για το ποιόν, την εκπαίδευση και συνεργάτες του αυτοανακηρυχθέντα Προέδρου.

Ανατροπή της κυβέρνησης της Βενεζουέλας για έλεγχο του πλούτου της χώρας, είναι ο στόχος. «Και ο πράκτορας-δολοφόνος Guaidó είναι το κατάλληλο πρόσωπο» («Διάλογος»).

Τα καθήκοντα της Αριστεράς

Οι πιο πάνω πραγματικότητες δεν αποτελούν εμπόδιο στους πολιτικούς εκπροσώπους της οικονομίας της αγοράς να στηρίξουν τον αυτοανακηρυχθέντα Πρόεδρο και να μιλούν για επιχείρηση αποκατάστασης της δημοκρατίας.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η έννοια του αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών, Γ. Κατρούγκαλου, ήταν να διαψεύσει τη Ν.Δ., η οποία κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι δε συμβαδίζει με τις αποφάσεις της ΕΕ: «Η αλήθεια είναι ότι όχι απλώς δεν αποκλίνει η θέση μας από τις θέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά συνδιαμορφώσαμε τις θέσεις αυτές… των ανθρώπινων δικαιωμάτων και του κράτους δικαίου…»

«Και ποιες ήταν οι προτεραιότητές μας στη Βενεζουέλα; Να υπάρχει δημοκρατική και ειρηνική λύση… να αφεθεί μόνος του ο λαός της Βενεζουέλας να αποφασίσει για το μέλλον του μέσω ελεύθερων και δίκαιων εκλογών...»

Ποιο δικαίωμα έχει όμως οποιοσδήποτε εξωτερικός παράγοντας να απαιτεί εκλογές σε μια χώρα, με την απειλή των διεθνών συνωμοτών για εισβολή να επικρέμεται, όταν μάλιστα ο σημερινός Πρόεδρος αναδείχτηκε τον περασμένο Μάιο, σε εκλογές που δεν αμφισβητήθηκαν στα σοβαρά από κανέναν;

Τέτοιες δηλώσεις δίνουν κάλυψη στα πραγματικά κίνητρα των διεθνών συνωμοτών, πού όχι μόνο δεν βάζουν τελεσίγραφα με απειλές για εισβολή σε δικτατορικά καθεστώτα, αλλά κατά κανόνα τα στηρίζουν, όπως αυτό της Σαουδικής Αραβίας, της Υεμένης και μια ατέλειωτη σειρά από άλλα.

Οι λαοί, τα κινήματα σε Ευρώπη και ΗΠΑ, δεν έχουν ακόμα κάνει φανερές τις διαθέσεις τους απέναντι στο συγκεκριμένο έγκλημα.Θα μπορούσαν μαζικές κινητοποιήσεις να το αποτρέψουν. Μόνο που κάτι τέτοιο θα ήταν προσωρινό. Όσο η παγκόσμια οικονομία ελέγχεται από μια χούφτα ιδιωτικές τράπεζες και μονοπώλια, και οι διεθνείς συνομωσίες θα συνεχίζονται,  οι λαοί θα είναι καταδικασμένοι.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η απλή καταδίκη της ιμπεριαλιστικής επέμβασης και, ακόμα χειρότερα, η αφελής απαίτηση για σεβασμό της ανεξαρτησίας της χώρας, είναι πολύ κατώτερη των περιστάσεων. Το ίδιο κατώτερη είναι και η έκκληση για αντιιμπεριαλιστικό αγώνα των λαών, όσο αυτή παραμένει μια γενική και νεφελώδης διατύπωση.

Ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας των λαών αποκτά νόημα μόνο αν στηθεί πάνω στην πιο ακούραστη, ασταμάτητη προσπάθεια για διεθνή οργάνωση και συντονισμό των αγώνων και βάλει ως στόχο την «κατάργηση του ιδιωτικού χαρακτήρα των τραπεζών και μονοπωλίων που κρατούν στα χέρια τους τις τύχες του κόσμου».

Σωτήρης Βλάχος
3 Φεβρουαρίου 2019