ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Ή ΣΥΡΙΖΑ;

Ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο του εκπαιδευτικού Γιάννη Ανδρουλιδάκη στην ΙΣΚΡΑ, με τίτλο, «Τι θέλει να ξεχάσουμε ο κ. Μητσοτάκης και η ΝΔ;» φέρνει ξανά στην επιφάνεια αυτό που πραγματικά είναι η Νέα Δημοκρατία.

Με αφορμή τη δήλωση Μητσοτάκη για τον δολοφονημένο από το παρακράτος βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη, ο Γ.A. βάζει το ερώτημα κατά πόσο απλά συνεχίζονται τα πολλά αυτογκόλ που κατά καιρούς βάζει, ή αν κρύβεται κάτι άλλο πίσω από αυτή του τη  θέση.

«Είναι… ο κ. Μητσοτάκης τόσο αφελής και απερίσκεπτος , και ενώ το κόμμα του προηγείται στις δημοσκοπήσεις, να ανοίξει θέμα ιστορικής μνήμης και μάλιστα γύρω από μια προσωπικότητα, η οποία μετά θάνατον έγινε αποδεκτή από εχθρούς και φίλους;
«Είναι τυχαίο ή αποσκοπεί σε κάτι άλλο;»

Ο Γ.A. θεωρεί επιπόλαιη και επιφανειακή την προσέγγιση ότι το ζήτημα είναι τυχαίο.
«Το επιτελείο του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης αλλού στοχεύει. Θέλει να ξαναγράψει την ιστορία με τη δική του οπτική έτσι που να βολεύει να παρουσιάζεται η σημερινή ΝΔ του κ. Μητσοτάκη αμόλυντη και άσπιλη…»

Θέλει να ξαναγράψει την ιστορία με τρόπο που να ξεχαστεί «η εκδίκηση των νικητών του εμφυλίου προς τους ηττημένους, οι φυλακές, τα βασανιστήρια και τα ξερονήσια, τα πιστοποιητικά εθνικοφροσύνης, οι εκλογές της βίας και της νοθείας, η αποστασία του 1965, το αστυνομικό κράτος, τα πελατειακά δίκτυα, οι υπεύθυνοι για την κρίση…»

Δεν έχουμε παρά να συμφωνήσουμε. Και όσο και αν ο Γ.A. δεν τοποθετείται ξεκάθαρα πάνω στο ζήτημα Νέα Δημοκρατία ή Σύριζα, το μήνυμα του κειμένου του αυτό είναι, ότι υπάρχει επιλογή. Κάτι που επιβεβαιώνει και ο τρόπος με τον οποίο κλείνει το κείμενο,

«Η αριστερά χωρίς σε καμιά περίπτωση να πέσει στην παγίδα του διλήμματος των επόμενων εκλογών, το οποίο φαίνεται ότι θα είναι Τσίπρας ή Μητσοτάκης, πρέπει από τώρα να σταθεί απέναντι στην προοπτική επανόδου της ΝΔ στην εξουσία.»

Όσο και αν η πρώτη πρόταση της παραγράφου φαίνεται να κρατεί ουδετερότητα, η δεύτερη, «η αριστερά… πρέπει από τώρα να σταθεί απέναντι στην προοπτική επανόδου της ΝΔ στην εξουσία,»  κάνει ξεκάθαρο ότι αυτή η προοπτική είναι η χειρότερη δυνατή εξέλιξη, είναι βήμα προς τα πίσω. Κάτι που ο Γ.Α. τονίζει και σε άλλα σημεία:

«Όσοι θεωρούν ότι μια τέτοια εξέλιξη (επανόδου της ΝΔ) θα ανοίξει το δρόμο για το ξαναζωντάνεμα του μαζικού κινήματος κάνουν τεράστιο ιστορικό λάθος» (Γ.Α.). 

Η άνοδος στην εξουσία της Νέας Δημοκρατίας σε συνθήκες βαθειάς απογοήτευσης των μαζών από τις πολιτικές Σύριζα και αδρανοποίησης τους, είναι μια εφιαλτική προοπτική.
Θα κόψουν και θα ράψουν όπως και ότι μπορούν. Με την παρουσία εμφυλιοπολεμικού κλίματος πιο έντονη από ότι ποτέ στα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι με την συνθηκολόγηση της μετά το μεγαλειώδες αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, η κυβέρνηση Σύριζα εκτελεί πιστά τις οδηγίες των θεσμών του μεγάλου Ευρωπαϊκού κεφαλαίου, που έρχονται σε αντίθεση με θεμελιώδη δικαιώματα στη ζωή του Ελληνικού λαού.

Οι επιλογές της κυβέρνησης Σύριζα είναι αδιέξοδες και καταδικάζουν τον Ελληνικό λαό.
Η σύγκρουση της με το λαό, την διαφθείρει μέρα με την μέρα.

Με όλες τις πιο πάνω έννοιες, αυτή η κυβέρνηση και αυτή η πολιτική δεν μπορεί να είναι επιλογή για λύσεις που να ξαναδώσουν δυνατότητα ζωής στον πλατύ κόσμο.

Η επιλογή Σύριζα, παρόλα αυτά, μπροστά στην κάλπη, στην προοπτική εκλογών στο άμεσο τουλάχιστον μέλλον, είναι μια επιλογή με νόημα. Που θα φράξει τον δρόμο σε μια από τις πιο αντιδραστικές δεξιές δυνάμεις στην Ευρώπη.

Είναι επιλογή με νόημα διότι είναι εντελώς διαφορικές οι πολιτικές /ταξικές δυνάμεις που είχαν συσπειρωθεί στον Σύριζα, και παραμένουν ακόμα εκεί, από αυτές της Νέας Δημοκρατίας, που συσπειρώνει δυνάμεις που είναι έτοιμες να κατασπαράξουν το κίνημα. Την ουσιαστική διαφορά αυτών των δυνάμεων αναδεικνύει και ο εθνικιστικός παροξυσμός που δημιουργεί η Νέα Δημοκρατία με αφορμή το Σκοπιανό, παροξυσμό πάνω στον οποίο άνετα πια στάθηκε και η Χρυσή Αυγή για να κάνει το προχθεσινό κάλεσμα στον στρατό για πραξικόπημα.

Είναι επιλογή με νόημα με την έννοια του κερδίσματος λίγου ακόμα χρόνου, σε συνθήκες που θα είναι καλύτερες από ότι με τη Νέα Δημοκρατία στην εξουσία, για να έχει μεγαλύτερη δυνατότητα να καταλήξει κάπου η συζήτηση, για «Το πώς θα ξανασηκώσει κεφάλι  το λαϊκό κίνημα…(Γ.Α.)

Όμως τώρα, «Το μόνο βέβαιο…  είναι ότι δεν αναπτύσσεται (το κίνημα) σε συνθήκες περισσότερης φτώχειας και εξαθλίωσης, ούτε μεγαλύτερου αυταρχισμού και βίας, τα οποία είναι απολύτως σίγουρο ότι θα έρθουν μαζί με την ΝΔ του κ. Μητσοτάκη.» (Γ.Α.)

Μόνο αν η ανατροπή της κυβέρνησης Σύριζα είναι από τα αριστερά, μπορούν οι μάζες των Ελλήνων εργαζομένων να ελπίζουν σε κάτι καλύτερο. Και αυτό σήμερα δεν είναι καθόλου ρεαλιστική προοπτική. Και την ευθύνη για αυτό δεν την έχουν οι μάζες των Ελλήνων εργαζομένων.

Για το ότι η επιλογή είναι μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και κυβέρνησης Σύριζα, μεγάλες είναι οι ευθύνες όλων των στελεχών, πολλών εντίμων και καταξιωμένων στελεχών μεταξύ αυτών, που μετά την συνθηκολόγηση της ηγεσίας Σύριζα, εγκατέλειψαν τον Σύριζα και τον άφησαν έρμαιο στην σημερινή ηγεσία.

Εγκατέλειψαν τον χώρο στον οποίο καλούσαν τις μάζες των Ελλήνων εργαζομένων να ενταχθούν μέχρι και το δημοψήφισμα, για να «ανακαλύψουν», κάποιες μέρες μετά το δημοψήφισμα, ότι δεν ήταν ο κατάλληλος χώρος για να τις καλούν να ενταχθούν –και τις καλούσαν πια να ενταχθούν κάπου αλλού.

Και αν αυτό το αλλού ήταν ένας χώρος, το πρόβλημα πιθανόν να μην έπαιρνε τις σημερινές διαστάσεις, με την απίστευτη πολυδιάσπαση του χώρου, όπου ο κάθε ένας καλεί για συσπείρωση κάτω από την δική του σημαία.

Μόνος ο Γιάννης Μηλιός, ουσιαστικά εξαφανισμένος, μόνος και δημιουργώντας το δικό του χώρο ο Βαρουφάκης, μόνος ο Λαφαζάνης, μαζί με κάποιες μαρξιστικές πτέρυγες, με το δικό του επίσης χώρο, μόνη με τη δική της σημαία η Κωνσταντοπούλου, μόνες κάποιες άλλες από τις μαρξιστικές πτέρυγες, εξαφανισμένη η Βαλαβάνη και τόσοι άλλοι…

Όλοι με διαφορετικές εισηγήσεις για το πώς αποκτά ξανά ελπίδα και ζωή ο Έλληνας εργαζόμενος. Χωρίς να φανεί καν ότι υπάρχει μεταξύ τους δυνατότητα για ελάχιστο κοινό πρόγραμμα αγώνα μπροστά σε αυτή την ανελέητη ταξική επίθεση.

Σε τέτοιο δώρο δεν μπορούσε ο Τσιπρας να ελπίζει, ούτε στο πιο τρελό του όνειρο. Ότι θα μπορούσε τόσο εύκολα να πείσει ότι έφυγαν οι «προβληματικοί» που ούτε μεταξύ τους δεν μπορούν να συνεννοηθούν.

Δεν μπορούσε η σημερινή ηγεσία της κυβέρνησης Σύριζα να ελπίζει σε τέτοιο δώρο, που συνεχίζεται μέχρι και αυτή τη στιγμή, με συνεχείς διασπάσεις ακόμα και τώρα, των μαρξιστικών πτερύγων, είτε αυτών που συνυπήρξαν μαζί του και ύστερα σε σχήματα όπως η ΛαΕ, είτε άλλων που έμειναν έξω από κάθε σχήμα. Διασπάσεις ομάδων που χωρίς αμφιβολία περιέχουν και αξιόλογους ανθρώπους, που δρουν όμως, συγκρούονται και διασπώνται στο περιθώριο της κοινωνίας και για λόγους που κατά κανόνα δεν καταλαβαίνει το κίνημα ή δεν αγγίζουν το κίνημα.

Όλα αυτά τα δώρα έχει πάρει η κυβέρνηση Σύριζα από την αριστερή της αντιπολίτευση, για να μην αναφερθούμε στις περιπτώσεις όπου η κριτική της στον Σύριζα σε θέματα όπως τα ελληνοτουρκικά και το Μακεδονικό δύσκολα διαχωρίζεται από της δεξιάς και ακροδεξιάς.

Με αυτά τα δεδομένα μπροστά στον Έλληνα εργαζόμενο που είχε ψηφίσει Σύριζα, το μόνο σίγουρο είναι ότι και πάλιν, στην μεγάλη του πλειοψηφία, αυτός ο Έλληνας εργαζόμενος, θα ψηφίσει Σύριζα, όσο απογοητευμένος και αν είναι με την κυβέρνηση Σύριζα.

Σωτήρης Βλάχος
16 του Ιούνη 2018