Οι πύραυλοι και τα κίνητρα των Macron και May

Καθώς τα βλήματα των πυραύλων πέφτουν σαν βροχή στη Συρία, η Theresa May και ο Emmanuel Macron ισχυρίζονται ότι ενεργούν σε «συνεργασία» με τον Donald Trump. Μια χημική επίθεση, που φέρεται ότι έχει διεξαχθεί από συριακές δυνάμεις, αναφέρεται ως η δικαιολογία τους. Ωστόσο, η πρώτη «απόδειξη» αυτής της «επίθεσης» ήταν ένα βίντεο, στο οποίο έγιναν επεμβατικές επεξεργασίες κάθε λίγα δευτερόλεπτα, παρά το ότι η διάρκειά του ήταν  λιγότερη από δύο λεπτά, και το οποίο δημοσιεύτηκε σε ειδησεογραφικές ιστοσελίδες σε όλο τον κόσμο. Κανένα από τα καθιερωμένα ΜΜΕ στη Δύση δεν αμφισβήτησε το αν οι σκηνές σε αυτό το βίντεο ήταν από χημική επίθεση, αν ήταν μια ερασιτεχνική δραματική παράσταση, ή κάτι μαγειρεμένο από ειδικούς - τύπου Cambridge Analytica. Γιατί άνθρωποι που ανυπομονούν να ενημερώνουν τον κόσμο δεν στέλνουν άθικτα και μη επεξεργασμένα πλάνα;

Ανεξάρτητα από το τι σκέφτεται κανείς για το καθεστώς του Assad, η ιδέα ότι θα ξεκινούσε μια χημική επίθεση σε μια περιοχή την οποία θα καταλάμβανε ώρες αργότερα είναι παράλογη. Είναι πράγματι αξιοσημείωτο το ότι, καθώς ο στρατηγός Jonathan Shaw, ο πρώην διοικητής των βρετανικών ενόπλων δυνάμεων στο Ιράκ, επεσήμαινε αυτό τον παραλογισμό σε ζωντανή τηλεοπτική εκπομπή, στο Sky News, διακόπηκε στο μέσο της φράσης του.

Από την άλλη, το μήνυμα από το στρατόπεδο των επιτιθεμένων προωθείται ακατάπαυστα. Φορώντας ένα βλοσυρό πρόσωπο μπροστά στην κάμερα, η Theresa May και ο Emanuel Macron εξέφρασαν επίσημα την ηθική τους οργή. Βεβαίως, η αγανάκτησή τους είναι αρκετά γνήσια, παρά το ότι στερείται παντελώς οποιασδήποτε ηθικής. Είναι οργή ενάντια στη στρατιωτική νίκη της Συρίας του Assad, η οποία υποστηρίζεται από τη Ρωσία. Είναι μια αγανάκτηση, γιατί αυτή η νίκη αντιπροσωπεύει μια τεράστια ήττα για τους Σύρους «επαναστάτες» - η λέξη «επαναστάτες» είναι ένας κώδικας των μέσων μαζικής ενημέρωσης όταν αναφέρονται στους συμμάχους των δυτικών. Και το παράξενο είναι πως αυτοί οι «επαναστάτες» δεν ξεχωρίζουν πρακτικά από τον ISIS και την Αλ Κάιντα. Η ήττα αυτών των ποικιλόχροων δυνάμεων αντιπροσωπεύει μια ήττα για τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, τη Γαλλία και τους περιφερειακούς συμμάχους τους, το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία. Ωστόσο, δεν θα προσπαθήσω να ξεμπερδέψω αυτό το σκοτεινό έλος της ίντριγκας σε αυτό το άρθρο.

Ας θυμηθούμε ότι ο Donald Trump "υποσχέθηκε" να τερματίσει τις αμερικανικές στρατιωτικές περιπέτειες σε όλο τον κόσμο και να επικεντρωθεί στο να κάνει ξανά μεγάλη την Αμερική - μια προσπάθεια πιο δύσκολη από την εκτόξευση πυραύλων μέσω υπολογιστή. Επιπλέον, η συμμαχία με τους βασιλείς της Σαουδικής Αραβίας και το Ισραηλινό κράτος είναι οργανικά συζευγμένη με τα στρατιωτικά λόμπι των ΗΠΑ. Πράγματι, κανένας αμερικανός πρόεδρος, ανεξάρτητα από το πόσο αλλόκοτος είναι, δεν αντέχει να αγνοήσει τον ψιθυρισμό στο αυτί του αυτής της μαγικής σειρήνας.

Βέβαια, λίγοι σοβαροί αναλυτές θα εκπλαγούν που ο Donald Trump εκτοξεύει πυραύλους και βάζει βόμβες τόσο εύκολα όσο οι Obama, Bush και Clinton. Θα μπορούσε να ήταν κωμικό - αν σας αρέσει το μαύρο χιούμορ - το ότι ο Bill Clinton βομβάρδισε μια μη υπάρχουσα "εγκατάσταση παραγωγής χημικών όπλων", το φαρμακευτικό εργοστάσιο Al-Shifa στο Σουδάν το 1998, όταν οι ιστορίες της σεξουαλικής σχέσης της Monika Lewinsky με αυτόν υπονόμευαν την προεδρική του αύρα. Και σήμερα, ο Donald Trump βρίσκεται στη μέση παρόμοιων "θυελλωδών" αποκαλύψεων. Ωστόσο, φαίνεται ότι θα ξεφύγει, καθώς θα ανασύρει το σήμα κατατεθέν του, την συστρεφόμενη έκφραση του προσώπου του - εκείνη ενός ξεδιάντροπου ψεύτη.

Αλλά γιατί η Βρετανία και η Γαλλία συμμετείχαν σε όλη αυτή τη "διασκέδαση" και τα παίγνια; Η Theresa May και ο Emmanuel Macron έχουν τους δικούς τους λόγους που υιοθετούν την πολεμοχαρή στάση. Ο Macron έχει μεγάλη ανάγκη να φαίνεται σαν ένας σκληρός τύπος αμέσως τώρα. Η Γαλλία, η παραδοσιακή γη της επανάστασης, βρίσκεται στην ασφυκτική μέγγενη μιας παραλύουσας αναταραχής φοιτητών και εργαζομένων. Οι κυβερνήσεις της ζουν πάντα με το φόβο ότι οι διαμαρτυρίες στο δρόμο θα τις εκδιώξουν από τα πόστα τους. Ήταν μόλις πέρυσι που εμφανίστηκε ο Macron, σαν από το πουθενά, με στόχο να κερδίσει τις προεδρικές εκλογές της 7ης Μαΐου 2018. Και το νέο του κόμμα, La République en Marche, κέρδισε όντως τις βουλευτικές εκλογές ένα μήνα αργότερα. Το φαινόμενο Macron εξέφρασε το όραμα της παν-Ευρωπαϊκής ουτοπίας της σύγχρονης μεσαίας τάξης. Φαντάστηκαν ότι η νεανική ενέργεια, το πάθος και ο «διεθνισμός» της πολιτικής του "κοπής" θα μπορούσαν κάπως να σταματήσουν την ολίσθηση προς εθνικιστικά ή σοσιαλιστικά κινήματα. Ο Macron πόζαρε ως ένας εκπρόσωπος του νέου ενάντια στο παλιό, και το κίνημά του το εμπορεύθηκε ως μια επαναστατική υπηρεσία. Μια τέτοια προσωπικότητα είχε και ο Mark Zuckerberg του Facebook επιτυχώς καλλιεργήσει, μέχρι τον περασμένο μήνα.

Ο Macron ταυτόχρονα φόρεσε την ενδυμασία της χαμένης ταυτότητας των φιλελεύθερων παν-Ευρωπαίων οραματιστών, εγκλωβισμένων σε μια θανάσιμη μάχη με τα παλιά «δόγματα» της αριστεράς και της δεξιάς. Ωστόσο, το όνειρο του Macron για την αναδιαμόρφωση της γαλλικής και της ευρωπαϊκής πολιτικής καταλήγει στην ίδια παλιά φόρμουλα της γαλλικής άρχουσας τάξης - να ξεκινήσει μια επίθεση ενάντια στα σκληρά κερδισμένα δικαιώματα και το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, των φτωχών και της μεσαίας τάξης. Τώρα, οι δρόμοι θα αποφασίσουν τη μοίρα του!

Η Theresa May της Βρετανίας εκτοξεύει πυραύλους για ελαφρώς διαφορετικούς λόγους από τον Macron. Η πολιτική της είναι κομμένη από διαφορετικό ύφασμα. Πράγματι, είναι ο πιο μπερδεμένος και άτυχος ηγέτης στη σύγχρονη βρετανική ιστορία. Της επιτρέπεται να μένη προσκολλημένη στο αξίωμα μόνο επειδή οι άρχουσες τάξεις και τα ανδρείκελά τους ζουν με το θανάσιμο φόβο των γενικών εκλογών, τις οποίες το Εργατικό Κόμμα του Jeremy Corbyn είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα κερδίσει. Το ριζοσπαστικό και ημι-σοσιαλιστικό πρόγραμμα του Εργατικού Κόμματος υπόσχεται να μετατοπίσει αποφασιστικά την ισορροπία του πλούτου και της εξουσίας προς τα χέρια της πλειοψηφίας. Η δημοφιλής έκκληση του Corbyn προέρχεται από την αδιάλλακτη αποφασιστικότητά του να αμφισβητήσει την καθεστηκυία ελίτ και τη συνεπή άρνησή του να υποκύψει στο βρετανικό ιμπεριαλιστικό λόμπι. Η αυξανόμενη σύνδεσή του με το μηχανισμό του Εργατικού Κόμματος μειώνει σιγά-σιγά τις πιθανότητες ότι οι εσωτερικοί του εχθροί στο κόμμα θα μπορέσουν να τον απομακρύνουν. Για δύο μήνες, μια υστερική και προσεκτικά συντονισμένη καμπάνια οργανώθηκε για να τον κηλιδώσει. Αυτό έχει φτάσει τώρα σε ένα κρεσέντο. Ωστόσο, καθώς η αδιάκοπη συκοφαντία δεν φαίνεται πλέον να λειτουργεί, ένας «σεβαστός» επιχειρηματίας που ονομάζεται Simon Franks έχει συγκεντρώσει 50 εκατομμύρια στερλίνες για να χτίσει ένα νέο κόμμα, ποσό που υπερβαίνει κατά 20% το σύνολο των δαπανών όλων των βρετανικών πολιτικών κομμάτων στις γενικές εκλογές του 2017! Ο μοναδικός στόχος είναι να αναχαιτίσει ή να διασπάσει το Εργατικό Κόμμα του Corbyn.

Βέβαια, ο φόβος που τους προκαλεί ο Corbyn δεν έχει σταματήσει τον ακήρυκτο πόλεμο για την ηγεσία του κυβερνώντος Συντηρητικού Κόμματος. Οι πολυπλοκότητες και οι συνέπειες των διαπραγματεύσεων για το Brexit εξυπηρετούν μόνο την όξυνση αυτού του μετά βίας συγκαλυμμένου πολέμου για την κορυφαία καρέκλα. Προς το παρόν οι κυριότεροι ανταγωνιστές είναι η μάλλον γελοία φιγούρα του Υπουργού Εξωτερικών, Μπόρις Τζόνσον, ενός άνδρα που ποτέ δεν έχει ξεπεράσει τα καλαμπούρια των πισώπλατων μαχαιρωμάτων της φοιτητικής πολιτικής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, και ο Jacob Rees-Mogg, ένας αριστοκρατικός μνηστήρας που εμφανίζεται να φορά με άνεση το μανδύα των παρωχημένων βρετανών ευγενών και του οποίου η φωνή και η συμπεριφορά θυμίζουν την από πολλού απωλεσθείσα λαϊκή παράδοση σεβασμού και δουλοπρέπειας προς την αγγλική ανώτερη τάξη. Για να αποφύγουν όλες αυτές τις προκλήσεις, οι σύμβουλοι της May την ενθαρρύνουν να συνεχίζει να μιλά για τη Ρωσία, τα χημικά όπλα και τις ηθικές μας υποχρεώσεις στην ανθρωπότητα. Είναι πολύ εμετικό να το παρακολουθείς.

Αυτό είναι το φόντο των πυραυλικών κινήτρων του Macron και της May.

Heiko Khoo
14 του Απρίλη 2018