Κάτω τα χέρια απο τον Μίκη: Μην πυροβολείτε τον πιανίστα!

Η παρουσία του Μίκη Θεοδωράκη και η ομιλία-του στο συλλαλητήριο του Συντάγματος για το θέμα της Μακεδονίας έγινε αφορμη για μια σειρα απο άρθρα γεμάτα φαρμάκι για τον μεγάλο μουσικοσυνθέτη. Ποιοι είναι όμως αλήθεια οι κατήγοροί-του και πόσο δικαίωμα έχουν να δείχνουν τόση ασέβεια απέναντι σε μια απο τις πιο εμβληματικες προσωπικότητες της Ελληνικης αριστερας; Πόσο καταλαβαίνουν το γιατι ο Θεοδωράκης έφτασε στο σημείο να βρεθει στην ίδια πλατφόρμα με τον Κασιδιάρη και τους φασίστες; Ακόμα, γιατι τόσο δηλητήριο απέναντι στον Θεοδωράκη σε αντίθεση με τους υπόλοιπους συνυπεύθυνους για την υστερία στο Μακεδονικο όπως τον Σαμαρα ή τον Μητσοτάκη;

Οι επικριτες του Θεοδωράκη προέρχονται τόσο απο τη δεξια όσο και απο την αριστερα. Μια δεξια που έχει για μετάλλια τιμης τον εμφύλιο πόλεμο όπου συνεργάστηκε με τους συνεργάτες των Ναζι για να σφαγιάσει την Ελληνικη αριστερα, τις εκτελέσεις αγωνιστων και τα ξερονήσια, την Καραμανλικη συνεργασία με το Παλάτι για να καταπνίξει κάθε ίχνος δημοκρατίας, την εφταετία της Χούντας, το πραξικόπημα στην Κύπρο. Και πιο πρόσφατα, τα μνημόνια και τη φτωχοποίηση του Ελληνικου λαου, τη χυδαία διαφθορα και η διαπλοκη με κάθε είδους απατεώνες του Δυτικου καπιταλισμου, την υποταγη στα κελεύσματα της άρχουσας τάξης της Ευρώπης χωρις κανένα ίχνος αντίστασης.

Οσο για την Αριστερα, πόσο περήφανη μπορει να είναι για την αποτελεσματικότητά-της στην Ελληνικη πολιτικη σκηνη; Αν εξαιρέσει κανεις ελάχιστες περιόδους στη μεταχουντικη εποχη, ούτε η δράση-της ούτε η αποτελεσματικότητά-της είναι κάτι που να την κάμνει περήφανη. Το Πασοκ έχει καταντήσει σκια του εαυτου-του, τόσο σε ιδεολογικο όσο και σε αριθμητικο επίπεδο. Οι μεγάλες υποσχέσεις της περιόδου του Αντρέα Παπανδρέου σύρτηκαν στο βούρκο απο τη νεο-φιλελεύθερη στροφη του Σημίτη και την ασημαντότητα του Γιώργου Παπανδρέου. Το ΚΚΕ έχει μόνιμα ταμπουρωθει στα μονοψήφια ποσοστα-του και δεν έχει τη διάθεση να κάμει οτιδήποτε για να δώσει ελπίδα στον Ελληνικο λαο – περιμένοντας να «ωριμάσουν οι συνθήκες» για την κατάκτηση της εξουσίας. Ο Σύριζα, αφου μπόρεσε για λίγους μήνες να δώσει ξανα την ελπίδα στον Ελληνικο λαο που του έδωσε την εντολη με το 63% του Δημοψηφίσματος να δώσει τη μάχη με τους καταπιεστες-του, προτίμησε να υποταχτει και να εγκαταλείψει την επαναστατικη πορεία και το λαο για χάρη της ενσωμάτωσης σε ένα σύστημα που ούτε λειτουργει ούτε μπορει να δώσει μια αξιοπρεπη ζωη στις μάζες.

Αυτο που θάπρεπε να απασχολει τους επικριτες του Θεοδωράκη, δεν είναι η παρουσία-του στο συλλαλητήριο αλλα η παρουσία 140 000 (καλα, το 1 ½ εκατομμύριο είναι απο άλλο ανέκδοτο) σ’ αυτο. Ο Μίκης Θεοδωράκης δεν ήταν ποτε ένας βαθυστόχαστος πολιτικος. Ηταν περισσότερο ένας εμπειρικος επαναστάτης. Δρούσε περισσότερο με το συναίσθημα παρα με το μυαλο. Ισως να είναι γι’ αυτό που μπόρεσε σε κρίσιμες στιγμες να εκφράσει τα αισθήματα του λαου με τόση επιτυχία.

140 000 σε ένα συλλαλητήριο που οργανώθηκε απο τους φασίστες και τους παπάδες είναι μεγάλος αριθμος και πρέπει να αναζητήσουμε κοινωνικες διεργασίες για τα αίτιά-του. Διεργασίες που έχουν τις ρίζες-τους στην απελπισία του Ελληνικου λαου και την έλλειψη προοπτικης και ελπίδας, διεργασίες που σπρώχνουν τον Ελληνικο λαο σε αναζήτηση αγωνιστικων λύσεων και που απειλουν να τον σπρώξουν σε εθνικιστικες και φασιστικες κατευθύνσεις ελλείψει μιας αγωνιστικης αριστερης ηγεσίας. Είναι αυτή την πραγματικότητα που δυστυχως εκφράζει ο Μίκης Θεοδωράκης αυτή τη στιγμη. Είναι τραγικο που ο άνθρωπος που αποτέλεσε το σύμβολο του αγώνα έχει καταντήσει να συμπορεύεται με τους φασίστες σε ένα εθνικιστικο παραλήρημα, αλλα το πρόβλημα βρίσκεται πρώτα και κύρια στις συνθήκες που σπρώχνουν τις μάζεις προς τον εθνικισμο. Συνθήκες που έχει δημιουργήσει η «καθως πρέπει» δεξια και αποτυγχάνει να πολεμήσει η παραδοσιακη αριστερα. Γιατι τόσο η δεξια όσο και η αριστερα έχουν σε τελευταία ανάλυση και οι ίδιοι εθνικιστικη στάση στο Μακεδονικο. Αν επιδιώκουν λύση, είναι γιατι αισθάνονται ότι δεν έχουν τη δύναμη να αντισταθουν στις πιέσεις της Δύσης και αποδέχονται την υποταγη-τους για άλλη μια φορα. Αντι να δουν το θέμα σαν θέμα βασικης αναγνώρισης των αισθημάτων των λαων, παρουσιάζουν την παράδοση σαν «αδήριτη ανάγκη».

Ο Μίκης Θεοδωράκης, για άλλη μια φορα εκφράζει το αίσθημα των καταπιεσμένων – αυτή τη φορα με τον πιο άσχημο τρόπο που θα μπορούσε να το κάμει. Όμως δεν είναι ο Θεοδωράκης που είναι ο κίνδυνος, είναι οι μάζες που σπρώχνονται απο την απελπισία-τους προς τον φασισμο. Είναι η έλλειψη αντίστασης σε όσα υποβάλλεται ο Ελληνικος λαος.

Θέμος Δημητρίου
12 του Φεβράρη 2018