Συρία: Όχι στην ιμπεριαλιστική επέμβαση

Τα σενάρια για στρατιωτική επέμβαση στη Συρία, που τόσο εντατικοποιήθηκαν τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη, υπογράμμισαν την ολοένα και αυξανόμενη αποσταθεροποίηση της παγκόσμιας κατάστασης. Ο «πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία» σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση, δημιουργούν συνεχώς καινούργιες εστίες «τρομοκρατίας», τις οποίες οι ΗΠΑ μπορούν ολοένα και λιγότερο να ελέγξουν. Τα αδιέξοδα αυτών που μέχρι πρόσφατα φαίνονταν να ελέγχουν το παγκόσμιο παιγνίδι είναι τεράστια.

Η Υπερδύναμη που διά στόματος πατέρα Μπους δήλωνε μετά τη σαρωτική νίκη τους στον ολιγοήμερο πόλεμο στον Κόλπο το 1991, πως «ό,τι λέμε ισχύει», σήμερα φαίνεται καθηλωμένη από την πολυπλοκότητα που η βαρβαρότητα της πολιτικής της δημιούργησε, και από ένα αμερικάνικο και ευρωπαϊκό κοινό πολύ πιο δύσπιστο στις προθέσεις και τα κίνητρα της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής.

Τα αδιέξοδα της σταυροφορίας ενάντια στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, που τότε μάζεψαν διεθνή υποστήριξη τα κατασκευασμένα κίνητρά τους για εξουδετέρωση των όπλων μαζικής καταστροφής στο Ιράκ, μέσα σε ένα φόντο που το αμερικανικό όνειρο έχει δεχτεί καίρια πλήγματα από την οικονομική κρίση, αλλάζουν τις αντιλήψεις με γρήγορους ρυθμούς.
Η τοποθέτηση από τον Ομπάμα της κόκκινης γραμμής, που παραλίγο να δώσει την αφορμή για τον πόλεμο, ότι η  χρήση χημικών δεν θα γίνει ανεκτή, ακούστηκε σαν μακάβριο ανέκδοτο από τη συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων αυτού του πλανήτη. Από τις ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και τη Ναγκασάκι, μέχρι τα πολλά εκατομμύρια νεκρούς στην Κορέα και το Βιετνάμ από τη χρήση χημικών, το απεμπλουτισμενο ουράνιο στη Σερβία, το Ιράκ, για να παραθέσουμε μόνο κάποια από τα πιο γνωστά, κατατάσσουν τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, τον τοποτηρητή αυτών των συμφερόντων του παγκόσμιου καπιταλισμού, σαν τον αριθμό ένα εχθρό της ανθρωπότητας και του σύγχρονου πολιτισμού.

Σαν μακάβριο ανέκδοτο φαίνεται επίσης και η σημερινή προσπάθεια για στήσιμο διεθνούς σταυροφορίας για  στήριξη των οργανώσεων Αλ Νούστρα, Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και της Συρίας, Ταξιαρχίες Αχραρ αλ σχαμ -οργανώσεις που αποτελούν τις κύριες δυνάμεις που αντιμάχονται το συριακό καθεστώς- που είναι συνδεδεμένες ή φιλικά προσκείμενες προς την Αλ Κάιντα, με στόχο την... «πάταξη» της τρομοκρατίας.

Ο Πούτιν φαίνεται προς το παρόν να είναι ο μεγάλος κερδισμένος στο σκηνικό που έχει στηθεί. Έκανε κινήσεις πολύ μεγαλύτερες από το ανάστημα της σημερινής Ρωσίας, αλλά του βγήκαν. Φάνηκε να είναι παίκτης ισάξιος, ή περίπου ισάξιος των ΗΠΑ στη διεθνή σκακιέρα και να είναι αυτός που «έδωσε στην ειρήνη μια ευκαιρία».

Όμως αυτό που απέτρεψε τον πόλεμο, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν είναι η «αποφασιστικότητα» Πούτιν και οι δισταγμοί των Αμερικανών μπροστά της. Είναι η πολυπλοκότητα της κατάστασης στη σημερινή Μέση Ανατολή, από τη Γάζα και τον Λίβανο, μέχρι το Ιράν -για να μην αναφερθούμε σε ολόκληρο τον Αραβικό κόσμο που σε μεγάλο βαθμό θα εμπλεκόταν στο απρόβλεπτο σκηνικό που θα δημιουργούσε μια ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία. Η πολυπλοκότητα της κατάστασης, συνδυασμένη με ένα δυτικό κόσμο με διαφορετική συνείδηση. Δεν είναι  η έλλειψη προτάσεων τύπου Πούτιν που έκανε τους προηγούμενους πολέμους στο Αφγανιστάν και το Ιράκ αναπόφευκτους. Είναι το σημαντικά διαφορετικό περιβάλλον μέσα στο οποίο κτίστηκαν οι όροι που τους έκαναν αναπόφευκτους.
Δεν σημαίνει ότι η προοπτική του πολέμου είναι εκτός ατζέντας. Κάθε άλλο. Ολόκληρη η περιοχή όπως και ο κόσμος ολόκληρος βρίσκονται μπροστά στο φάσμα των πολέμων όσο ποτέ προηγουμένως από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η οικονομική κρίση θα δημιουργεί τις συνθήκες όπου αυτό που φαίνεται σήμερα παράλογο θα είναι η κατάληξη, σε έναν κόσμο που η πτώση ενός ολόκληρου κοινωνικού συστήματος θα αναδεικνύει ολοένα και περισσότερο τα πιο βάρβαρα χαρακτηριστικά του.

Ωστόσο, μαζί με την προοπτική των πολέμων που θα διευρύνεται ολοένα και περισσότερο, θα διευρύνονται και οι δυνατότητες συνειδητής παρέμβασης των ανθρώπων. Παρέμβασης που θα έχει τη δυνατότητα να αλλάξει, να ανατρέψει τις αποφάσεις και σχεδιασμούς των κεντρικών επιτελείων του κεφαλαίου.

Το καθεστώς Ασαντ βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα στο ξέσπασμα της Αραβικής Άνοιξης. Κόσμος κινητοποιήθηκε διεκδικώντας καλύτερους όρους ζωής. Από τα αρχικά στάδια, όμως, η κινητοποίηση που υπήρξε απήχθη από δυνάμεις ξένες προς τις διεκδικήσεις των κινητοποιημένων μαζών. Το καθεστώς του Ασαντ, όπως και αυτό του Καντάφι στη Λιβύη, ήταν από χρόνια στο στόχαστρο των Δυτικών που βρήκαν την ευκαιρία να επέμβουν. Και το έκαναν, από την πλευρά των «εξεγερμένων», σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις, όπως της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ, όπου η στήριξή τους ήταν στα καθεστώτα, τα πιο καθυστερημένα της περιοχής.

Η Αραβική Άνοιξη, αυτό το τεράστιο γεγονός για την περιοχή αλλά και τον κόσμο ολόκληρο, βρήκε την πιο ένθερμη στήριξη, αναπτέρωσε τις ελπίδες δισεκατομμυρίων απλών ανθρώπων του πλανήτη. Το ίδιο και οι συριακές κινητοποιήσεις στα πρώτα τους στάδια όπου δεν μπορούσαν παρά να έχουν την ολόψυχη στήριξη του εργατικού κινήματος κάθε χώρας. Το ίδιο ξεκάθαρα όμως που η στήριξή μας δίνεται στις διεκδικήσεις των κινητοποιήσεων, του αναπόσπαστου αυτού μέρους της Αραβικής Άνοιξης, ταυτόχρονα με τον ίδιο ξεκάθαρο τρόπο είμαστε αντίπαλοι κάθε ξένης, ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη χώρα. Το σταμάτημα της ιμπεριαλιστικής στρατιωτικής μηχανής είναι ο μόνος τρόπος για τις μάζες να ξαναβρούν τον δρόμο της διεκδίκησης των δικών τους δικαίων.

Σωτήρης Βλάχος