ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΝΕΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΚΡΑΧ

Θράσος αλλά και περιφρόνηση για τον κόσμο

Ενώ τα σύννεφα μιας νέας καταιγίδας για την αμερικάνικη αλλά και παγκόσμια οικονομία μαζεύονται με απειλητικό τρόπο, η ηγεσία, οι βουλευτές και τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας διαβεβαιώνουν τον ελληνικό λαό ότι κρατούν το κλειδί για έξοδο της Ελλάδας από την κρίση και τα μνημόνια.

Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι οποιοσδήποτε από το μηχανισμό της Νέας Δημοκρατίας πιστεύει οτιδήποτε απ΄όλα αυτά.

Δεν είναι δυνατόν σε μια εποχή που η επιβράδυνση της ανάπτυξης, πόσω μάλλον μια κρίση, της κινέζικης οικονομίας έχει φέρει τα πάνω κάτω στις προοπτικές της παγκόσμιας οικονομίας, σε μια εποχή που ο εμπορικός πόλεμος μεταξύ Κίνας και ΗΠΑ έχει παγώσει τους πάντες, να υπάρχει πραγματική πίστη από οποιονδήποτε ότι μπορεί η όποια κυβέρνηση να αντιμετωπίσει το οικονομικό πρόβλημα μεμονωμένα.

Δεν υπάρχει τέτοιο μέγεθος βλακείας. Εκείνο που συμβαίνει είναι ότι δε νοιάζει το στελεχιακό δυναμικό της Νέας Δημοκρατίας, όσα ψέματα και να πουν. Ούτε ιδρώνει το αυτί τους να αποδειχτούν ψεύτες.

Το μόνο που τους νοιάζει είναι να γίνουν κυβέρνηση για να αντιμετωπίσουν πολύ πιο αποφασιστικά το λαϊκό κίνημα από ότι η κυβέρνηση Σύριζα σήμερα. Και στα σίγουρα για να εξασφαλιστούν προσωπικά μέσα από τον κοινοβουλευτικό μισθό και σύνταξη, όπως και μέσα από άλλους μισθούς και συντάξεις που εξασφαλίζει η εξουσία, αλλά και οι πιο στενές σχέσεις με επιχειρηματικούς κύκλους

Καταιγίδες στην αμερικανική  οικονομία

Η Νέα Δημοκρατία με απόλυτη σιγουριά και κάθε «σοβαρότητα» επιχειρημάτων ζητά την εξουσία για να φτιάξει την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, όταν η παγκόσμια οικονομία ταρακουνιέται ξανά. Όταν στο Συνέδριο για την Ασφάλεια στο Μόναχο, που έγινε την εβδομάδα που μας πέρασε και στο οποίο παραβρέθηκαν κυβερνήσεις από πολλές δεκάδες χώρες, ο Γερμανός «οικοδεσπότης» είπε : «Η παγκόσμια τάξη πραγμάτων βρίσκεται σε κρίση».

Οι The New York Times, από τα σοβαρά αστικά έντυπα σε παγκόσμιο επίπεδο, μιλούν για «Πρόσφατα  Προειδοποιητικά Μηνύματα για τις Αγορές: Μια πιθανή ύφεση κερδών» (Stephen Grocer 12 Φεβρουαρίου).

«Προειδοποιητικά σήματα συνεχίζουν να αναβοσβήνουν σχετικά με τα ασταθή βασικά στοιχεία της οικονομίας και επομένως τη χρηματιστηριακή αγορά».

«Οι αναλυτές τώρα αναμένουν τα κέρδη των εταιρειών που είναι εισαγμένες στο S&P 500 να μειωθούν κατά 1.7% από την αντίστοιχη περσινή περίοδο…»

Αυτό όμως αποτελεί απότομη αντιστροφή αυτού που προβλεπόταν στο ξεκίνημα του 2019, λιγότερο από δύο μήνες πριν, «όταν οι ίδιοι αναλυτές πρόβλεψαν ότι τα επιχειρηματικά κέρδη θα αυξάνονταν κατά 3.3%...»

Ακόμα πιο δραματικές διαστάσεις παίρνει η κατάσταση, αν ληφθεί υπόψη ότι οι ίδιο αναλυτές είχαν προβλέψει τον Οκτώβριο του 2018, λίγους δηλαδή μήνες πριν, «ότι τα κέρδη του πρώτου τριμήνου (2019) θα έκαναν πήδημα της τάξης του 6.6%»

Τόσο ξέρουν τι γίνεται αλλά και τόσο ασταθή και απρόβλεπτα είναι τα πράγματα για την αμερικανική οικονομία. Αυτή η πραγματικότητα κρύβεται πίσω και από τις πολιτικές Τράμπ, τη σύγκρουση του με όλο τον κόσμο, τους εμπορικούς πολέμους που ξεκίνησε.

Δεν είναι ένας τρελός ο Τραμπ που κάνει του κεφαλιού του. Εκφράζει μέρος τουλάχιστον του αμερικανικού κεφαλαίου, εκφράζει τουλάχιστον την απελπισία του, σε εποχές που τίποτε δεν λειτουργεί καλά στην αμερικανική οικονομία, τίποτε τελικά δεν τους βγαίνει, όσο και αν πανηγύριζαν τα τελευταία χρόνια για το κάθε τι που θεωρούσαν ως ένδειξη εξόδου από την κρίση.

Καταιγίδες και για την παγκόσμια οικονομία

Ό,τι ισχύει για την αμερικάνικη, ισχύει και για όλες τις οικονομίες του κόσμου. Με πιο γρήγορους ή πιο αργούς ρυθμούς, ακόμα και οι χώρες «πρότυπα» της ελεύθερης αγοράς, βυθίζονται στα γενικά αδιέξοδα.

«Μια σειρά στοιχείων δείχνουν ότι μεγάλες ξένες οικονομίες, συμπεριλαμβανομένων της Ιαπωνίας και Γερμανίας, επιβραδύνονται» (The New York Times).

Και πάλι στους The New York Times, δημοσιεύτηκε κείμενο στις

31 Ιανουαρίου, με τίτλο, «Η Ιταλία εισέρχεται σε ύφεση καθώς η Ευρώπη σκοντάφτει, υποδαυλίζοντας παγκόσμιους φόβους» (Jack Ewing και Jason Horowitz)

«Η Ιταλία εισήρθε επίσημα σε ύφεση, και η Ευρώπη στο σύνολο της είναι ουσιαστικά σε στασιμότητα, προκαλώντας ανησυχίες ότι ο κόσμος βρίσκεται στα πρόθυρα μιας σημαντικής επιβράδυνσης…»

Σε πολλά αναφέρεται το συγκεκριμένο κείμενο που εκφράζουν τις πολύ σοβαρές ανησυχίες των διεθνών επιτελείων για κινδύνους και ανεξέλεγκτες καταστάσεις που δημιουργούνται,

«Ηγέτες της Ηπείρου (Ευρώπης) ήδη ασχολούνται με τη χαώδη (messy) έξοδο της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση».

«Την ίδια στιγμή, η οικονομία της Κίνας επιβραδύνεται, μερικά λόγω του εμπορικού πολέμου του Προέδρου Τράμπ…»

«Τα στοιχεία που δημοσιεύτηκαν… από επίσημες υπηρεσίες στατιστικής, παρέχουν μια ματιά του πόσο αλληλένδετες έχουν γίνει η Κίνα και η Ευρώπη και πόσο τρωτή αφήνει αυτό την Ευρωζώνη…»

Μπορεί η επιβράδυνση της κινέζικης οικονομίας να αφήνει πολύ τρωτή της Ευρώπη, ακόμα και τα μεγαθήρια όπως η Γερμανία, αλλά μια Ελλάδα με τη Νέα Δημοκρατία στην κυβέρνηση δεν έχει να φοβηθεί τίποτε από όλα αυτά.

Αυτά που γράφουν οι The New York Times θα μπορούσαν εύκολα να αμφισβητηθούν αν ήταν κατηγορίες ενάντια στην Βενεζουέλα για παράδειγμα, ή πανηγυρισμοί για τις δυνατότητες της ελεύθερης αγοράς, της αγοράς που υπάρχουν για να υπηρετούν. Όταν όμως μιλούν για τα προβλήματα που παρουσιάζει η ελεύθερη τους αγορά και, ακόμα περισσότερο, για επικείμενη νέα κρίση, χαλώντας την εικόνα, τότε πρέπει κάποιος να τους παίρνει πολύ στα σοβαρά.

Όπου κοιτάξεις τις τελευταίες μέρες και εβδομάδες θα βρεις προειδοποιήσεις για σοβαρούς κινδύνους. Ό,τι και πριν ένα περίπου εξάμηνο, όταν σημαντικά ζητήματα έβαλαν τέλος στην περίοδο γενικής ευφορίας. Αλλά και προσεγγίσεις που θα ξενίσουν το μέσο αναγνώστη, αφού έρχονται σε αντίθεση με τη γενική σοφία που οι πολιτικές ηγεσίες του αστικού κόσμου προσπάθησαν να καλλιεργήσουν όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Οι εξελίξεις ανατρέπουν την επίσημη αφήγηση για τους λόγους της κρίσης

«Η Ευρώπη η σοβαρότερη απειλή για την παγκόσμια οικονομία»  έγραψε το Bloomberg πριν λίγες μέρες.

Και ακόμα χειρότερα, ο λόγος που η Ευρώπη αποτελεί τώρα κίνδυνο για την παγκόσμια οικονομία, αντί να απειλείται από αυτήν, δεν είναι η Ελλάδα και οι άλλοι τεμπέληδες του Νότου, αλλά « είναι οι Γερμανία και Γαλλία οι χώρες που δημιουργούν ανησυχία..»

«Ενώ στο παρελθόν χώρες όπως η Ελλάδα ήταν αιτίες για τη βραδύτητα της οικονομικής ανάπτυξης, αυτή τη φορά είναι οι προοπτικές της Γερμανίας που συρρικνώνονται μέσα από μία παρατεταμένη υποχώρηση του βιομηχανικού τομέα».

Αυτό όμως είναι μια απόλυτη ανατροπή του επίσημου αφηγήματος των ευρωπαϊκών θεσμών και των ντόπιων συμμάχων τους. Είναι απόλυτη ανατροπή της εξήγησης που αυτοί έδιναν για την ευρωπαϊκή κρίση που «δημιούργησαν» οι λαοί που ζούσαν πέραν από τις δυνατότητες τους και για την οποία έπρεπε να πληρώνουν οι υποδειγματικές οικονομίες, όπως η Γερμανική.

Νέα «μυστήρια» για τους λόγους της παγκόσμιας κρίσης. Και ο νομπελίστας Ρaul_krugman, στο παιγνίδι των προειδοποιήσεων.

Μιλώντας σε συνέδριο (World Government Summit) που πραγματοποιήθηκε στο Ντουμπάι, είπε ότι «υπάρχουν σοβαροί λόγοι για να είναι κάποιος αντίθετος με το σενάριο της ήπιας επιβράδυνσης στην παγκόσμια οικονομία».

Σοβαρή επιβράδυνση προβλέπει και ο νομπελίστας οικονομολόγος, που στις προηγούμενες εκλογές στις ΗΠΑ στήριξε τη Χαλαρέ Κλίντον και που δεν φημίζεται για «μαρξιστικές προδιαθέσεις» πρόβλεψης καταστροφικών εξελίξεων.

Μέσα σ’ αυτό το χαώδες παγκόσμιο σκηνικό η Δεξιά της Ελλάδας μπορεί να πείθει με το ψέμα της κάποιο μέρος των λαϊκών στρωμάτων, ως αποτέλεσμα της συνθηκολόγησης της κυβέρνησης Σύριζα και της ανάληψης διαχείρισης σε εθνικό επίπεδο ενός οικονομικού συστήματος ξεχαρβαλωμένου σε παγκόσμια βάση. Αλλά και ως αποτέλεσμα της ουτοπικής υπόσχεσης της αριστερής αντιπολίτευσης για εθνική διαχείρισης της κρίσης με τη δραχμή και την «εθνική κυριαρχία»

Ο μόνος που στέκει σωστά πάνω σ’ αυτό τουλάχιστον το ζήτημα, είναι ο Βαρουφάκης, που προσπαθεί να παρατάξει δυνάμεις για ευρωπαϊκή και όχι εθνική αντιμετώπιση της κρίσης.

Σωτήρης Βλάχος
17 Φεβρουαρίου 2019