ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ 2017

ΤΟ ΑΓΡΙΟ ΠΡΟΣΩΠΟ

ΣΤΑ ΠΡΟΘΥΡΑ ΕΜΠΟΡΙΚΩΝ ΠΟΛΕΜΩΝ

Η ξενοφοβία και ο ρατσισμός του νέου προέδρου των ΗΠΑ, δεν είναι παρά δείγματα διολίσθησης σε ακόμα πιο εχθρικές οικονομικές σχέσεις των ΗΠΑ με τον υπόλοιπο κόσμο. Που τυγχάνουν της αποδοχής ολοένα και πλατύτερων στρωμάτων της κοινωνίας των ΗΠΑ, σαν αποτέλεσμα της ανικανότητας της παραδοσιακής ελίτ να δώσει διέξοδο, μπροστά στην έλλειψη διεξόδου από τα αριστερά.

Αναφερθήκαμε επανειλημμένα σε αυτό. Από την γενική πολιτική της προσπάθειας για συναινετικές λύσεις με τους μεγάλους τουλάχιστον, κινούνται τώρα στην πολιτική του κάθε ένας μόνο για τον εαυτό του.

Αυτή είναι η αναπόφευκτη κατάληξη της κρίσης που εξελίσσεται από το 2008 και την οποία δεν μπορούν να ελέγξουν. Αυτή είναι η μόνη άλλη εναλλακτική επιλογή μέσα στα πλαίσια της ελεύθερης αγοράς: Υιοθέτηση μέτρων για προώθηση των εξαγωγών του κάθε ενός, της οικονομικής του δραστηριότητας, και παρεμπόδιση των υπολοίπων. Ότι οικονομικές και εμπορικές συμφωνίες υπάρχουν είναι πια σε διαδικασία κατάργησης.

Αυτός όμως είναι ο πιο σίγουρος δρόμος προς την κόλαση, κάτι που οι στρατηγοί του κεφαλαίου γνωρίζουν πολύ καλά. Για αυτό την τελευταία περίοδο επαναλαμβάνουν ότι η απειλή του προστατευτισμού αποτελεί τον πιο μεγάλο κίνδυνο για την παγκόσμια οικονομία. Και προειδοποιούν. Μόνο που οι προειδοποιήσεις τους δεν μπορούν να σταματήσουν την στροφή προς τα εκεί. Μια στροφή που κάνει αναπόφευκτη η δική τους αποτυχία, η αποτυχία της παγκόσμιας ελεύθερης αγοράς.

Η αποτυχία της παγκόσμιας ελεύθερης αγοράς που προϊόντα και κεφάλαια κινούνταν ελεύθερα, οδηγεί κάθε κράτος στο στήσιμο προστασίας από τον εξωτερικό ανταγωνισμό. Αυτή η πραγματικότητα εκφράζεται στο πολιτικό επίπεδο με συρρίκνωση των παραδοσιακών πολιτικών σχηματισμών του κεφαλαίου, εκφράζεται με την άνοδο του Τράμπ στην προεδρία των ΗΠΑ, την συνεχή αύξηση της δύναμης της Λεπέν στην Γαλλία.

Ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόλαντ Τράμπ, προσπαθεί να «κάνει τις ΗΠΑ μεγάλες ξανά». Βγάζοντας από τον δρόμο ότι έφταιξε για να πάψουν να είναι μεγάλες. Και αφού στο τέλος τέλος και ο ίδιος δεν είναι παρά έκφραση του οικονομικού συστήματος, δεν μπορεί να φταίει το οικονομικό σύστημα. Η συνδιαλλαγή, οι συνεργασίες, οι συμφωνίες και οι ξένοι, γίνονται ο στόχος.

Στο διεθνές επίπεδο η Κίνα, η οικονομία που έχει προσεγγίσει την αμερικάνικη σε μέγεθος, έχει γίνει ο πρώτος και κύριος στόχος. Επανειλημμένα από την ημέρα της ανόδου του στην εξουσία, ο Τράμπ προειδοποίησε τους Κινέζους ότι θα απαντήσει με τον ίδιο τρόπο στα προστατευτικά μέτρα που ισχυρίζεται ότι οι κινέζοι εφαρμόζουν σε βάρος των ΗΠΑ.
Όμως στην περίπτωση που ο Τράμπ προχωρήσει σε αυτό τον δρόμο, «στην περίπτωση εμπορικού πολέμου με τις Ηνωμένες Πολιτείες, η αντίδραση της Κίνας θα πάει πολύ πέρα από την αύξηση των δασμών» δήλωσε ο Mark Williams, Επικεφαλής Οικονομολόγος Ασίας για το Capital Economics, «Εταιρείες των ΗΠΑ θα βρουν τα προϊόντα και τις δραστηριότητες τους να υπόκεινται σε πιο αυστηρούς κανονισμούς που θα εμποδίζουν την ικανότητα τους να κάνουν εκει μπίζνες…

«Το Πεκίνο μπορεί επίσης να ενθαρρύνει τους εξαγωγείς του προσφέροντας φοροαπαλλαγές για να αντιμετωπίσει τη μείωση στην ζήτηση εξαγωγών στις ΗΠΑ».

Μόνο που Κίνα και ΗΠΑ μαζί είναι το 40% της παγκόσμιας οικονομίας. Περισσότερο η κάθε μια από ότι ολόκληρη η Ευρώπη, μαζί όσο σχεδόν ο υπόλοιπος κόσμος. Την στιγμή που οι σχέσεις τους αρχίσουν να εξελίσσονται προς αυτή την κατεύθυνση, το παγκόσμιο σκηνικό αλλάζει απότομα. Η ανθρωπότητα εισέρχεται σε βάρβαρες καταστάσεις και η προσπάθεια εθνικών λύσεων στην οικονομία, τα «εξυγιαντικά» μέτρα λιτότητας για επανεκκίνηση και η σοβαρότητα με την οποία οι ειδικοί των καπιταλιστικών θεσμών τα επιβάλλουν, σαν την μόνη αλήθεια, θα αναδείξουν όλη την αβάστακτη ελαφρότητα τους.

ΤΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΕΚΦΡΑΖΟΝΤΑΙ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ

Η νέα φάση στην οποία ο παγκόσμιος καπιταλισμός εισήρθε το 2008, πιο ξεκάθαρα από ποτέ δείχνει τώρα την μονιμότητα της. Κάτι που στο οικονομικό επίπεδο εκφράζεται με την επανεμφάνιση της απειλής του προστατευτισμού, του καθεστώτος της πιο άγριας οικονομικής σχέσης μεταξύ των κρατών, μετά από σχεδόν ένα αιώνα.

Με ανάλογα άγριο τρόπο εκφράζεται σε όλο το φάσμα των σχέσεων μεταξύ των κρατών. Όπως στις σχέσεις ΗΠΑ με την Ρωσία, με τις πρόσφατες απελάσεις να αποτελούν ένα μόνο από τα πολλά του τελευταίου καιρού, την Βόρεια Κορέα, για την οποία τα αμερικανικά επιτελεία αναφέρουν: «Η αξιολόγηση του κινδύνου έχει αλλάξει… και υπάρχει αυξανόμενη συναντήληψη ότι το ζήτημα θα χρειαστεί να αντιμετωπιστεί κάτω από την νέα διακυβέρνηση μέσα από εντατικοποίηση των αποτρεπτικών μέτρων, κυρώσεων…
«Ενίσχυση των αμυντικών πυραυλικών συστημάτων στην περιοχή..»

Η νέα φάση εκφράζεται επίσης με την «ανάγκη» διάσπασης του εσωτερικού μετώπου των θυμάτων της κρίσης, μέσα από όξυνση της κατηγοριοποίησης των ανθρώπων. Με τους μετανάστες, ειδικά της άλλης θρησκείας, του άλλου χρώματος και της άλλης φάτσας, να γίνονται ο πρώτος στόχος -ότι αποτελεί την ατζέντα και της Χρυσής Αυγής, του ΕΛΑΜ.

Προστατευτισμός, οικονομικός πόλεμος, ενίσχυση των «αμυντικών» πυραυλικών συστημάτων, διωγμοί των μεταναστών –αυτή είναι η νέα φάση. Στις ΗΠΑ εκφράστηκε με την εκλογή Τράμπ, στην Ευρώπη εκφράζεται με την ενίσχυση της Λεπέν στην Γαλλία, του εθνικισμού γενικά, του φασισμού, της στήριξης για έξοδο από το Ευρώ και διάλυση της Ε.Ε.

«Το Frexit θα είναι μέρος της πολιτικής μου» αναφέρει η Λεπέν. Για να εφαρμοστεί η ατζέντα της, ανάλογη με του Τράμπ, η έξοδος από το ευρώ είναι απαραίτητο βήμα. Και καλεί Πορτογαλία, Ιταλία, Ισπανία, Ιρλανδία, Ελλάδα και Κύπρο να ακολουθήσουν.

«Ιδανικό θα ήταν να αποχωρήσουν την ίδια ημέρα με τη Γαλλία όλες αυτές οι χώρες και θα προσπαθήσω να πείσω προς αυτή την κατεύθυνση», τονίζει η Λεπέν.

«Ο λαός πρέπει να έχει την ευκαιρία να ψηφίσει για την απελευθέρωσή του από τη δουλεία και τον εκβιασμό που του επιβάλλουν οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών και για να επιστρέψει η εθνική κυριαρχία στη χώρα του…

«Όπου μπήκε το ευρώ αυξήθηκαν οι τιμές, οι φόροι και η ανεργία, μειώθηκαν οι μισθοί και οι συντάξεις και οι πολίτες έγιναν φτωχότεροι…

«Το κατάλαβαν αυτό οι Βρετανοί και ψήφισαν την έξοδό τους από την Ευρωπαϊκή Ένωση

Επιτιθέμενη η Λεπέν σε επιμέρους θεσμούς του συστήματος, δίνει χέρι βοηθείας στο σύστημα -αυτή είναι η υπηρεσία του εθνικισμού και του φασισμού. Την αποτυχία του καπιταλισμού, των ιδιωτικών τραπεζών και μονοπωλίων, την φορτώνει στο Ευρώ και στους τεχνοκράτες των Βρυξελών. Από τους οποίους, οι γάλλοι τεχνοκράτες, της καπιταλιστικής Γαλλίας και του φράγκου, του γαλλικού νομίσματος, θα σώσουν τους γάλλους εργαζόμενους. Ένα κόλπο χρειάζεται μόνο –για το οποίο το ευρώ είναι εμπόδιο. Αυτό που έγινε στην Βρετανία. «Όταν δημιουργήθηκε οικονομική κρίση, προχώρησαν σε μια υποτίμηση της λίρας και σύντομα άρχισε και πάλι η οικονομική ανάπτυξη».

Εδώ είναι η ουσία της όλης ρητορικής και ατζέντας της Λεπέν, ταυτόσημης με του Τράμπ. Η εισαγωγή ολοένα και πιο ανταγωνιστικών απέναντι στους άλλους μέτρων. Τώρα, πως θα έχουν όλοι αυτοί τους οποίους καλεί να την ακολουθήσουν οικονομική ανάπτυξη, όταν όλοι υποτιμήσουν το νόμισμα για να γίνουν όλοι πιο ανταγωνιστικοί απέναντι σε όλους τους άλλους, μόνο το βάθος της ανάλυσης του φασισμού μπορεί να εξηγήσει.

Σε καμιά ανάπτυξη βρίσκεται αυτή την στιγμή η Βρετανία, πράγμα που δεν πρέπει να εκπλήσσει. Εκείνο που εκπλήσσει είναι το πόσο γρήγορο ήταν το σπάσιμο της φούσκας των προσδοκιών που η καμπάνια υπέρ του Brexit είχε δημιουργήσει για μια άλλη πορεία.

ΟΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Σόιμπλε και Λεπέν δεν είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα. Η ουσία της υπηρεσίας τους είναι όμως η ίδια. Υπεράσπιση του οικονομικού συστήματος της ελεύθερης αγοράς, των ιδιωτικών τραπεζών και μονοπωλίων.

O Σόιμπλε το υπερασπίζεται επιβάλλοντας περικοπές και μισθούς ανήκουστους στην Ευρώπη μέχρι το κραχ του 2008.

Tον Δεκέμβρη προειδοποίησε για ακόμα μια φορά ότι, «εάν δεν τηρήσουμε τους κανόνες θα διαλυθεί η Ευρωζώνη». Και οι κανόνες είναι: Διασώσεις των ιδιωτικών τραπεζών, ολοένα μεγαλύτερη φτώχεια για τον κόσμο. Αυτούς τους κανόνες παραβίασε για λίγο ο Σύριζα, στέλνοντας κάποια επιπλέον συνταξιοδοτικά επιδόματα, πράγμα που αποτέλεσε την αφορμή για την προειδοποίηση Σόιπλε. Που στήριξαν ηΚομισιόν, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης: «Η απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης δεν συνάδει με τις υποχρεώσεις της Ελλάδας».

«Οι προσπάθειές μας έχουν στόχο η Ελλάδα να σταθεί και πάλι στα πόδια της», δήλωσε ο Σόιμπλε. Χωρίς να αμφισβητούμε την… ειλικρίνεια της δήλωσης του, είναι φανερό πια ότι, στον όγδοο χρόνο της προσπάθειας του, μόνο συγχαρητήρια δεν μπορεί να αναμένει.

«Γεμάτο εντάσεις θα είναι για την Ελλάδα το καλοκαίρι του 2017» έγραψε μες τον Δεκέμβρη η βρετανική Telegraph.  «Οι Γερμανοί επενδυτές και επιτυχημένοι συγγραφείς οικονομικών βιβλίων, Ματίας Βάικ και Μαρκ Φρίντριχ περιγράφουν την Ελλάδα ως χρεοκοπημένη χώρα που από καιρό τώρα αντιμετωπίζεται με μια πολιτική που ουσιαστικά μετέθετε τη χρεοκοπία της για αργότερα…

«Νοσοκομεία χωρίς σύριγγες. Λεωφορεία που σκουριάζουν παρατημένα, γιατί οι αρμόδιες υπηρεσίες δεν μπορούν να ξοδέψουν χρήματα για επισκευές (Ρούλα Βλασσοπούλου)

Σε αυτές τις συνθήκες βρίσκεται η Ελλάδα, την ίδια στιγμή που οι όροι για να συνεχιστεί η «βοήθεια» δεν τελειώνουν. Για την επόμενη δόση των 6,1 δις Ευρώ, «χρειάζονται και άλλες μεταρρυθμίσεις στα εργασιακά».

«Η ήσυχη περίοδος για την Αθήνα τελείωσε…»

Όσο λοιπόν και αν Σόιμπλε και θεσμοί επιμένουν στον δρόμο τους, έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν για την πορεία των πραγμάτων. Και η Λεπέν και οι ανάλογες με αυτήν δυνάμεις, αποτελούν εφεδρεία. Την οποία στα σίγουρα αντιμετωπίζουν με πολλή επιφύλαξη, αφού η εθνική αντιπαράθεση που συνοδεύει τέτοιες δυνάμεις, οι πόλεμοι και γενική βαρβαρότητα, αποτελούν μεγάλα ρίσκα και Κόστα για το κεφάλαιο. Αλλά θα είναι η τελευταία γραμμή άμυνας του κεφαλαίου μπροστά στην αριστερά και το κίνημα, όταν οι «καθαρόαιμοι» πολιτικοί τους εκπρόσωποι, η παραδοσιακή δεξιά, χάσουν κάθε αξιοπιστία.

«Το Frexit θα είναι μέρος της πολιτικής μου» . Έτσι θα γίνει δυνατή η υποτίμηση του γαλλικού νομίσματος, για να ξεκινήσει ο προστατευτισμός, ο απόλυτος οικονομικός πόλεμος -η μόνη άλλη επιλογή οικονομικής πολιτικής, όσο οι ιδιωτικές τράπεζες και μονοπώλια καθορίζουν το παιγνίδι. Που όσο και αν προσπαθούσε όμως κάποιος, θα του ήταν αδύνατο να καταλάβει πως αυτή η πολιτική, αντικαθιστώντας την άλλη, θα βοηθούσε στην αντιμετώπιση της παγκόσμιας κρίσης, που από το 2008 εμφανίζεται συνεχώς με κάθε τρόπο.

Στην Κίνα εκτοξεύτηκε το χρέος που δημιουργείται για να καλύψει την απώλεια εξαγωγών λόγω της παγκόσμιας κρίσης, οι αναδυόμενες βυθίζονται ασταμάτητα. «Πακέτο 95 δισ. ευρώ για τη διάσωση όχι μόνο της MonteDeiPaschi, αλλά και άλλων ιταλικών τραπεζών»,  ετοιμαζόταν μες τον Δεκέμβρη από την  κυβέρνηση Τζεντιλόνι –ορισμένες μόνο από τις πιο πρόσφατες εκφράσεις της κρίσης.

Μόνο που η Ιταλία δεν είναι Ελλάδα. Γύρω στα 340 δις ευρώ το χρέος της δεύτερης, πάνω από 2.2 τρις της πρώτης. Κατάρρευση των τραπεζών της, φέρνει τα πάνω κάτω, όχι μόνο σε Ιταλία και Ευρώπη αλλά στον κόσμο ολόκληρο.

Σωτήρης Βλάχος