ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Την στιγμή που οι μόνες οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις στην Κύπρο που έμειναν να στηρίζουν την λύση της Δικοινοτικής Διζωνικής Ομοσπονδίας, είναι η ελληνοκυπριακή και τουρκοκυπριακή αριστερά, αυτή η μορφή λύσης εξακολουθεί να είναι ανάθεμα για μεγάλο μέρος της ελληνικής αριστεράς.

Το ΚΚΕ καταλήγει στην απόρριψη της μέσα από μια ανάλυση που βασίζεται σε ανακρίβειες και που, παρόλη την επίκληση του διεθνισμού και της ταξικής προσέγγισης, δεν καταφέρνει να μην είναι εθνικιστική.

Σε πρόσφατο κείμενο του αναφέρεται ότι:

«από τη δεκαετία του '60, μεθοδικά, σχεδιασμένα, η τουρκική αστική τάξη προσπάθησε να δημιουργήσει τετελεσμένα για τη δημιουργία δύο κρατών, αξιοποιώντας τα προβλήματα των συμφωνιών Ζυρίχης - Λονδίνου, τη θέση για ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, τη δράση εθνικιστικών δυνάμεων, και από τις δύο πλευρές, και πολύ περισσότερο το πραξικόπημα που οργανώθηκε στην Κύπρο με ευθύνη της χούντας…»

Από την στιγμή που το ΚΚΕ αναφέρεται στα σχέδια της τουρκικής αστικής τάξης, θα ήταν συνεπές με την κουμμουνιστική διεθνιστική ιδεολογία, να αναφερόταν και στα σχέδια της ελληνικής αλλά και της ελληνοκυπριακής αστικής τάξης.

Το πραξικόπημα είναι μόνο ευθύνη της χούντας; Δεν υπήρχαν σχέδια της ελληνικής και ε/κ αστικής τάξης τόσο επιζήμια για τους τουρκοκύπριους, όσο και τα σχέδια της τουρκικής αστικής τάξης για τους ελληνοκύπριους;

Απ την στιγμή που το ΚΚΕ δεν τοποθετείται πάνω σε αυτά, η εικόνα που δίνεται είναι ότι η μόνη «κακή» αστική τάξη στην περίπτωση του κυπριακού είναι η τουρκική.

Ελληνική και ε/κ αστική τάξη την βγάζουν καθαρή, χωρίς καμιά ευθύνη και, έτσι, η ανάλυση είναι καταδικασμένη να είναι εθνικιστική.

Δεν θα αμφισβητήσουμε παρόλα αυτά ότι στόχος της τουρκικής αστικής τάξης ήταν η δημιουργία δύο κρατών. Πώς το πέτυχε αυτό; Να τι λέει το κείμενο του ΚΚΕ:

Κατά τη δεκαετία του '60, χρησιμοποιήθηκε η μέθοδος της συγκρότησης θυλάκων και μεταφέρθηκαν Τουρκοκύπριοι σε συγκεκριμένες περιοχές, για τη διαμόρφωση εδαφικής τουρκοκυπριακής ζώνης…

Σε αντίθεση όμως με το πώς το πιο πάνω απόσπασμα παρουσιάζει την κατάσταση, περίπου σχεδιασμένης από την τουρκική αστική τάξη ειρηνικής μεταφοράς τ/κ σε θύλακες, ήταν η βία του ε/κ εθνικισμού που ανάγκασε τους τ/κ να ζητήσουν προστασία στους θύλακες.

Η περίοδος στην οποία αναφέρεται το πιο πάνω απόσπασμα, συγκεκριμένα η περίοδος 1964-74, ήταν μια πολύ τραγική περίοδος για τους τουρκοκύπριους, όχι λιγότερο τραγική από ότι η περίοδος της τουρκικής εισβολής για τους ε/κ.

Την περίοδο 1964-74, μέχρι και την εισβολή του τουρκικού στρατού στο νησί, οι τ/κ έζησαν σε ένα κόσμο εφιαλτικό.

Τόσοι ήταν οι αριθμοί τουρκοκύπριων προσφύγων της περιόδου, 55 χιλιάδες στο σύνολό, που ακόμα και μετά την τουρκική εισβολή και το ξεσπίτωμα 200 χιλιάδων ε/κ προσφύγων, οι τ/κ πρόσφυγες είναι περισσότεροι σε αναλογία πληθυσμού από τους ε/κ.

Τέτοια εγκλήματα έγιναν τότε εναντίων των τ/κ, υπήρξαν τόσοι τ/κ αγνοούμενοι, 497 στο σύνολο, που ακόμα και μετά τα εγκλήματα του τουρκικού στρατού εναντίον των ε/κ, οι τ/κ αγνοούμενοι παραμένουν περισσότεροι σε αναλογία πληθυσμού από ότι οι ε/κ.

Το 18% του πληθυσμού κλείστηκε, στην κυριολεξία κλείστηκε αφού «σύνορα» δημιουργήθηκαν από τότε, στο 3% του εδάφους. Διωγμένο από τις ε/κ παραστρατιωτικές ομάδες, διωγμένο από τις τ/κ εθνικιστικές ομάδες- όσοι από αυτούς τολμούσαν να έχουν σχέσεις με ε/κ.

Η συγκρότηση θυλάκων στην οποία αναφέρεται το κείμενο του ΚΚΕ βοηθούσε στα σχέδια της τουρκικής αστικής τάξης, αλλά δεν ήταν αποτέλεσμα απλού σχεδιασμού από μέρους της. Ήταν η απεγνωσμένη προσπάθεια ενός κυνηγημένου πληθυσμού να προστατευτεί.

Λέει το κείμενο του ΚΚΕ:

«Μετά την εισβολή, το τουρκικό κράτος δούλεψε συστηματικά για να περάσει η θέση της Δικοινοτικής - Διζωνικής Ομοσπονδίας και πέτυχε να περιληφθεί η θέση αυτή - ως συμβιβασμός - στα υλικά των συνομιλιών, ως βάση εκ μέρους του, για διχοτομική, συνομοσπονδιακή λύση, δύο κρατών.

Ούτε αυτό είναι αλήθεια. Μετά την εισβολή το τουρκικό κράτος δεν δέχτηκε την Δικοινοτική Διζωνική Ομοσπονδία. Μετά το 1974 και μέχρι τον Ερτογαν που δέχτηκε την ΔΔΟ το 2003, για οποιουσδήποτε λόγους, το τουρκικό κράτος ήταν κάθετο στην θέση ότι τη λύση στην Κύπρο την έδωσε ο τουρκικός στρατός –δυο κράτη, καμιά επιστροφή εδαφών ή προσφύγων.

Μετά το 1974 η Κύπρος ήταν διχοτομημένη. Ότι ακριβώς, όπως ισχυρίζεται το κείμενο, επεδίωκε η τουρκική αστική τάξη.

Η μόνη προοπτική πια για να υπάρχει δυνατότητα να διαρρηχτούν τα τετελεσμένα που υποθέτουμε ότι επιδίωκε η τουρκική αστική τάξη, τα «απόλυτα» δύο κράτη που κατάφερε, με θερμά σύνορα και καμιά επαφή, ήταν η λύση ΔΔΟ. Όχι τόσο διότι ήταν η μόνη λύση που στήριζαν ΟΗΕ και «Διεθνής» κοινότητα, αλλά διότι ήταν η μέγιστη υποχώρηση που μπορούσαν να κάνουν οι τουρκοκυπριακές μάζες στους ε/κ μετά την τραγική εμπειρία της περιόδου 1964-74. Ήταν η «μέγιστη επανένωση» που μπορούσαν να αποδεχτούν, ένα κράτος μεν αλλά και κάποια κατοχύρωση, προστασία σαν κοινότητα, μέσα στα πλαίσια της Δικοινοτικότητας, Διζωνικότητας.

Αν φύγει η πρόταση της ΔΔΟ από τα τραπέζι, η μόνη πια αποδεκτή λύση, όχι απλά από ΟΗΕ και «Διεθνή» κοινότητα, αλλά από τις τουρκοκυπριακές μάζες, στων οποίων τα αισθήματα και αντιλήψεις το ΚΚΕ δεν κάνει καμιά αναφορά, είναι η σημερινή απόλυτα διαχωρισμένη κατάσταση.

Καμιά αναφορά και σε κανένα σημείο δεν κάνει το ΚΚΕ στις διαθέσεις των τ/κ μαζών. Έτσι, μπορεί εύκολα να διατυπώνει την θέση, ότι; «αποδεικνύεται πως μια θέση τακτικής, ένας «έσχατος συμβιβασμός» της ελληνοκυπριακής πλευράς, που οδήγησε στη θέση της Δικοινοτικής - Διζωνικής Ομοσπονδίας, μετατράπηκε στη συνέχεια σε θέση αρχής και θεμέλιο της λύσης για το Κυπριακό.

Παρά τον διεθνισμό και την ταξική προσέγγιση που το ΚΚΕ θέλει να έχει, αποτυγχάνει και εδώ να το κάνει. Η τοποθέτηση για «ελληνοκυπριακή πλευρά» είναι μια εντελώς αταξική τοποθέτηση. Αντί το ΚΚΕ να βάζει άποψη για το ποιός «έσχατος συμβιβασμός» συμφέρει ή όχι στην εργατική τάξη, τ/κ και ε/κ, βάζει άποψη για το τι συμφέρει στην ε/κ πλευρά στην οποία συμπεριλαμβάνονται και οι πολιτικές δυνάμεις που εγκλημάτησαν εναντίων των τ/κ. Και τους δίνει την συμβουλή ότι ο «έσχατος συμβιβασμός» τους δεν είναι ορθός.

Η ελληνοκυπριακή πλευρά στην οποία αναφέρεται το ΚΚΕ αποτελείται από την δεξιά, που πιθανόν να έκανε συμβιβασμούς στις απατήσεις της «Διεθνούς»  κοινότητας, αλλά ποτέ στις μάζες των τ/κ, στον πόνο και ανασφάλεια τους, αποτέλεσμα των τραγικών εμπειριών τους. Και αποτελείται και από την ε/κ αριστερά που αναγνωρίζοντας την τραγική εμπειρία τους, έκανε τον «έσχατο» συμβιβασμό προς τους τ/κ για να πετύχει την μέγιστη δυνατή ενότητα του κράτους κάτω από τις περιστάσεις.

Η επιλογή που υπάρχει σήμερα είναι μεταξύ της διχοτόμησης, με πολύ πιο «θερμά» σύνορα από αυτά που υπάρχουν σήμερα και της ΔΔΟ που ακόμα το ΚΚΕ να εξηγήσει γιατί είναι διχοτομική, ή έστω το ίδιο διχοτομική με την σημερινή κατάσταση.

Η «τραγικότητα»  της σημερινής θέσης της ελληνικής αριστεράς πάνω στο εθνικό ζήτημα στην Κύπρο, συνίσταται όχι μόνο στο ότι πολεμά την μόνη λύση που ενώνει την αριστερά στην Κύπρο, τ/κ και ε/κ, την μόνη λύση που μπορεί να επανενώσει την χώρα και να βάλει τις βάσεις για ειρήνη. Συνίσταται επίσης στο ότι συνταυτίζεται με το σύνολο της τ/κ δεξιάς και περίπου τώρα με το σύνολο της ε/κ δεξιάς, που πραγματικά θεωρούν ανάθεμα την λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας.

Σωτήρης Βλάχος
29 Ιουλίου 2017