Συρματόπλεγμα

Έπλεξαν συρματόπλεγμα

και χώρισαν τον άνθρωπο από τον άνθρωπο

το λευκό από το μαύρο

το κίτρινο από το κόκκινο

το βορρά από το νότο

την δύση από την ανατολή

τη γη από τον ουρανό

το καΐκι από τον ναυαγό

την μάνα από το παιδί

το βρέφος από την θηλή

την αφθονία από την στέρηση

το κάματο απ’ τον ιδρώτα

την ψυχή από το σώμα

την σοφία από την σύνεση

Έπλεξαν συρματόπλεγμα

να παγιδεύσουν τις καρδιές μας

έτσι μεταμορφωθήκαμε σε πουλιά

κι αγκαλιαστήκαμε μεσούρανα.

Είχα γράψει το πιο πάνω ποίημα ένα βράδυ που αγνάντευα τ΄ αστέρια. Εδώ και αρκετά χρόνια μου χαρίζω κάθε βράδυ λίγα λεπτά συλλογισμού, κοιτάζοντας τον έναστρο ουρανό. Δεν έχω ιδιαίτερες γνώσεις αστρονομίας και ούτε με ενδιαφέρει να μάθω τους διάφορους αστερισμούς. Απλά κοιτάζω προς το σκοτεινό σύμπαν ωσάν να είναι ένας καθρέφτης του εσωτερικού μου κόσμου. Είναι λες και ακούω την ηχώ του σύμπαντος να κυματίζει μέσα στους κτύπους της καρδιάς μου. Δεν μπορώ να δώσω μια πιο απλή περιγραφή.

Αφουγκραζόμενος την ηχώ της συμπαντικής ισορροπίας βλέπεις την ενότητα όλων των πραγμάτων. Δισεκατομμύρια βραχούρια που ταξιδεύουν στο σύμπαν για δισεκατομμύρια χρόνια κι όμως δεν υπάρχει ούτε ένα σύνορο. Κανένα σημάδι απληστίας ή φόβου. Ο Άρης δεν ψάχνει πως να κλέψει την φωτεινότητα του Δία, ούτε ο ήλιος προσπαθεί να εκφοβίσει το φεγγάρι. Υπάρχει χώρος στο σύμπαν για να εκπληρώσει το κάθε αστέρι τον κύκλο του κι ο κάθε πλανήτης να εκπέμψει την δική του φωτεινότητα.

Το δικό μου αστεράκι, που το συναρπαστικό του ταξίδι ξεπέρασε τον μισό αιώνα και σύντομα θα κλείσει τον κύκλο του, έπρεπε να ταξιδέψει σε ένα σύμπαν γεμάτο συρματοπλέγματα, διαχωρισμούς και ανταγωνισμούς. Σε ένα γαλαξία όπου το ένα αστέρι θέλει να επιβληθεί πάνω στο άλλο κι αν είναι εφικτό, αφού κλέψει όλα τα μέταλλα του, να το αφανίσει. Η ισορροπία δεν έγκειται στην εμπιστοσύνη και την συνύπαρξη, αλλά στη απληστία και την κυριαρχία.

Παρατηρώντας για χρόνια το σκοτάδι του κόσμου μας, κατέληξα στο ασφαλές συμπέρασμα, πως στο δικό μας πλανητικό σύστημα υπάρχει μια ουσία που δεν την βρίσκεις όταν κοιτάς τον έναστρο ουρανό. Μια ουσία που συναντάς μονάχα στα κύτταρα της ανθρώπινης στρατόσφαιρας και ονομάζεται «φόβος». Ο φόβος έχει διεκδικήσει περισσότερες ζωές από όλους τους πολέμους της ανθρωπότητας μαζί. Έχει καταστρέψει περισσότερα όνειρα, δυνατότητες και προοπτικές από κάθε άλλο δυνάστη που επιβλήθηκε ποτέ στο είδος μας. Όσο πλούτο κι αν αποκτήσει ο άνθρωπος, όσο τέλεια, δίκαιη και ισότιμη μπορεί να είναι η κοινωνία μέσα στην οποία ζει, χωρίς σεβασμό και εμπιστοσύνη ο άνθρωπος παραμένει για πάντα υποχείριο του φόβου.

Η γυμνή αλήθεια είναι πως αν μηδενιστεί ο φόβος μηδενίζονται και τα συρματοπλέγματα… αυτά που στο μυαλό, την καρδιά και την πατρίδα έχουν κτίσει οχυρά. Επειδή ζούμε με φόβο αντί με εμπιστοσύνη σε μια κοινωνία ψυχρή ανταγωνιστική και απρόσωπη, το σύμπαν μας μοιάζει όλο και περισσότερο με αποξενωμένο νεκροταφείο, με μόνο αξιοθέατο τις ταφόπλακες. Θα μπορούσε να ήταν ένας πανέμορφος κήπος, μα η ανθρωπότητα δεν επιλέγει αυτό τον προσανατολισμό. Η αλλαγή ίσως ξεκινά από τον καθένα προσωπικά, εσωτερικά. Άλλωστε πώς θα μπορούσες να δράσεις συλλογικά με κρυφές ατζέντες και προσωπικές φιλοδοξίες; Ίσως πρέπει να αναρωτηθούμε αν καταντήσαμε μια αποκρουστική ταφόπλακα σε ένα περιφραγμένο νεκροταφείο ή ένα εύοσμο λουλούδι σε ένα ανοικτό κήπο.

Τόνι Αγκαστινιώτης

30 Οκτωβρίου 2022

Dikenli tel

Dikenli tel ördüler

Ve ayırdılar inanı insandan

Beyazı siyahtan

Sarıyı kırmızıdan

Kuzeyi güneyden

Batıyı doğudan

Yer yüzünü gökyüzünden

Kayığı kazazededen

Anayı evlattan

Bebeği memeden

Bolluğu kıtlıktan

Yorgunluğu emekten

Canı bedenden

Bilgeliği sağduyudan.

Dikenli ter ördüler

Kalplerimizi tuzağa düşürmek için

Böylece kuşa dönüştük

Ve göğün ortasında kucaklaştık.

Yukarıdaki şiiri bir gece, yıldızları seyrederken yazmıştım… Yıllardır her gece kendime birkaç dakika vakit ayırarak, yıldızlı gökyüzüne bakar, kendimi muhakeme ederim. Astronomi bilgisine sahip değilim, astroloji ile de ilgilenmiyorum… İç dünyamın bir aynasıymış gibi, karanlık evrene bakarım yalnızca… Kalp atışımla evrenin yankısını duyarım sanki… Daha basit anlatamam…

Evrensel dengenin yankısını dinlerken, her şeyin birliğini görürsünüz... Milyarlarca göktaşı, milyarlarca yıldır evreni dolaşır, ancak orada tek bir sınır dahi yok… Herhangi bir açgözlülük ya da korku belirtisi de yok… Mars, Jüpiter’in parlaklığını çalmak istemiyor, güneş de ayı korkutmaya çalışmıyor… Evrende her yıldızın döngüsünü tamamlaması ve her gezegenin kendi parlaklığını yayması için yer vardır…

Sürükleyici yolculuğu yarım asrı aşan ve yakında döngüsünü tamamlayacak olan benim küçük yıldızım, dikenli teller, bölünmeler ve rekabetlerle dolu bir evrende seyahat etmek zorunda kaldı. Bir yıldızın diğeri üzerinde üstünlük kurmak ve mümkünse tüm metallerini çaldıktan sonra onu yok etmek istediği bir galakside… Denge, güvene ve bir arada yaşamaya bağlı değil, hırsa ve hakimiyete bağlıdır...

Yıllarca dünyamızın karanlığını gözlemleyerek, kendi gezegen sistemimizdeki yıldızlı gökyüzüne baktığınızda, bulamadığınız bir madde olduğu sonucuna vardım. Sadece insan stratosferinin hücrelerinde bulunan ve “korku” adı verilen bir madde... Korku, insanlığın tüm savaşlarının toplamından daha fazla can aldı... Türümüze empoze edilen diğer tüm tiranlardan daha fazla hayali, olasılığı ve perspektifi yok etti. İnsan ne kadar zenginlik elde ederse etsin, içinde yaşadığı toplum ne kadar mükemmel, adil ve eşit olursa olsun, saygı ve güven olmadan, sonsuza dek korkunun kuklası olur…

Çıplak gerçek şu ki, korku ortadan kalkarsa, dikenli teller de ortadan kalkar… Zihinde, kalpte ve ülkede siper inşa eden, dikenli tellerdir… Soğuk rekabetin olduğu sıradan bir toplumda, güven yerine korku içinde yaşadığımız için, dünyamız giderek yabancılaşmış bir mezarlığa benzemektedir… Tek çekiciliği mezar taşları… Çok güzel bir bahçe olabilirdi, ancak insanlık bu yönelimi seçmedi... Değişim belki de bireysel olarak herkesin içinde başlar… Aksi halde, gizli gündemler ve kişisel hırslarla nasıl ortak hareket edebilirsiniz? Belki de duvarlarla çevrili bir mezarlıkta, iğrenç bir mezar taşına mı yoksa açık bir bahçede mis kokulu bir çiçeğe mi dönüştüğümüzü kendi kendimize sormamız gerekir…

Toni Agastiniotis

30 Ekim 2022