Εγώ ο θεόστραβος εαυτός μου

Προεκλογικά όλοι οι υποψήφιοι για την προεδρία δέχονται με μεγάλη χαρά όλες τις Κινήσεις που εκφράζουν διακριτές ομάδες του πληθυσμού μας και που αντιμετωπίζουν ιδιαίτερα προβλήματα είτε λόγω των μεγάλων ανισοτήτων, της κάθε λογής διακρίσεων, των προκαταλήψεων της συντηρητικής ορθόδοξης μας κοινωνίας, είτε εκφράζοντας την αγωνία μερίδας του πληθυσμού για την καταστροφή του περιβάλλοντος έτσι για να αναφέρω μερικά μόνο.

Σε όλες τις συναντήσεις οι υποψήφιοι πρόεδροι είναι μελιστάλακτοι, ακούν με μεγάλη προσοχή και με ύφος συμπονετικό τις διάφορες κοινωνικές συλλογικότητες και υπόσχονται βέβαια ότι… ΘΑ προσπαθήσουν, ΘΑ αγωνιστούν, Θα παλέψουν όπως πάλευαν όλοι τους τη ζωή για την προάσπιση όλων των διεκδικήσεων που βρίσκονται τώρα μπροστά τους. Οι υποστηρικτές τους δε είναι τόσο ενθουσιασμένοι που βρήκαν τα αιτήματα τους ευήκοο νους που στολίζουν τον υποψήφιο της καρδιάς τους με διάφορες αρετές όπως “ξέρει να αγωνίζεται”, “πάντα ήταν έτοιμος να αντιμετωπίσει δυσκολίες” ή “έχει τη δύναμη να προχωρήσει σε ανατροπές”. Και εγώ σαν ένας πολίτης με πολύχρονη παρουσία σε πολιτικούς σχηματισμούς, κοινωνικά κινήματα και κυρίως στο δρόμο

Διερωτούμαι, καλά, ρε μαλάκα μου, είμαι τόσο στραβός που δεν κατάφερα να δω, ως πριν έξι μήνες, τον υποψήφιο που τόσο εκθειάζουν οι διάφοροι φίλοι και φίλες έστω σε μια πορεία, έστω σε ένα συλλαλητήριο έστω και σε μια σύναξη έξω από το οδόφραγμα, για τη μάχη της ειρήνης και της επανένωσης; 

Διερωτούμαι ειλικρινά, πόσο θεόστραβος πρέπει να είμαι για να μην δω τον υποψήφιο των “ανατροπών μας” έστω και σε ένα Pride Parade καλέ;  Μα ούτε και μια παρουσία έστω και τρεις γραμμές δήλωση δεν πρόσεξες ρε ηλίθιε εαυτέ αυτού του χρυσού υποψήφιου στους όμορφους αγώνες που γίνονταν για να προστατευτεί το σπιτικό του κάθε πονεμένου νοικοκύρη από τα νύχια των τραπεζών;  Μα επιτέλους ο υποψήφιος δεν είναι βελόνι για να μην τον προσέξεις στις διαμαρτυρίες ενάντια στο κλείσιμο των Συνεργατικών Πιστωτικών Ιδρυμάτων. Δεν γίνεται, θα τον ξεχώριζες αν δεν είχαν πρόβλημα τα μάτια σου στις μαζικές διαμαρτυρίες για το άδικο κόψιμο του 12% στις συντάξεις. Εδώ που τα λέμε σαν να είδα κάποια φιγούρα που του μοιάζει στις μεγάλες πορείες των Ως Δαμέ ενάντια στον αυταρχισμό, τη διαφθορά και τις ρατσιστικές πρακτικές της κυβέρνησης Αναστασιάδη. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος όμως, ίσως να πρόκειται περί οφθαλμαπάτης.  

Καλά, ίσως να μου διέφυγε λόγω ηλικίας, η επιβλητική παρουσία του “δικού” μας στις εκδηλώσεις της πρωτομαγιάς και στις  εκδηλώσεις μνήμης των Καβάζογλου & Μισιαούλη. Δεν λέω, μπορεί να ήταν παρών τη χρονιά που έβρεχε και εγώ ήμουν αδικαιολόγητα απών.  Δεν γίνεται, για να ξέρει από αγώνες σημαίνει ότι συμμετείχε. Δεν είναι κάτι αφηρημένο (abstract) που το μαθαίνεις στο Master’s Degree.

Εγώ, ο θεόστραβος ο εαυτός μου φταίει που δεν τον είδε.

Δημήτρης Δημητρίου

07 Σεπτεμβρίου 2022