Ουκρανικό και η Ιταλική Πρόταση

Σε όλες τις σοβαρές προτάσεις που κατατίθενται σήμερα για τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία, υπάρχει πάντοτε η σταθερά της Ουκρανικής ουδετερότητας. Ξεχάστε δηλαδή την αερολογία περί αναφαίρετου δικαιώματος της Ουκρανικής ελίτ να θέλει να ενταχτεί σε οποιοδήποτε επιθετικό συνασπισμό επιθυμεί (το ΝΑΤΟ δηλαδή). Αερολογία γιατί η απαίτηση για ένταξη στο ΝΑΤΟ που αναγάγετε από διάφορες πολιτικές παρατάξεις σαν θέμα αρχής για “εθνική κυριαρχία”, αυτοαναιρείται με την ένταξη σ ένα συνασπισμό όπως το ΝΑΤΟ που στην ουσία καταργεί αυτή την ίδια την έννοια της “εθνικής κυριαρχίας” αφού ΟΛΑ τα κυριαρχικά δικαιώματα υποβιβάζονται στα συμφέροντα και στρατηγικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ. Αν υπάρχει αμφιβολία, ρίξτε μια ματιά στο τρόπο που συμπεριφέρονται σήμερα οι ηγεσίες της ΕΕ και τα περιθώρια που έχουν να παρεκκλίνουν από πολιτικές που υπαγορεύουν τα αμερικανικά συμφέροντα.  

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια θεωρώ τολμηρή τη πρόταση του Ιταλού πρωθυπουργού για να συμφωνηθεί ένα καθεστώς ουδετερότητας της Ουκρανίας. Φαίνεται ότι οι κυρώσεις που επέβαλαν οι σημερινοί ηγέτες της ΕΕ εναντίον των ίδιων των λαών τους κατ’ εντολή των ΗΠΑ, έπιασαν τόπο. Για τα υπόλοιπα στοιχεία της Ιταλικής πρότασης, όλα είναι ανοικτά στο τραπέζι των συνομιλιών. Μου φαίνεται όμως πολύ δύσκολο πλέον να ξανά-ενσωματωθούν οι ανατολικές επαρχίες με την υπόλοιπη Ουκρανία. Εκτός κι’ αν συμφωνηθεί μια ευρεία αυτονομία στις ρωσόφωνες περιοχές μέσα σ’ ένα ομοσπονδιακό καθεστώς πολιτικής ισότητας με  αποτελεσματική συμμετοχή των ρωσόφωνων περιοχών στη λήψη αποφάσεων όσον αφορά τις διακρατικές σχέσεις και της όποιας ενδεχόμενης  ένταξης  της χώρας σε πολιτικο-οικονομικούς ή στρατιωτικούς συνασπισμούς. Αυτά είναι βασικά ερωτήματα που θα πρέπει να τεθούν σε ενδεχόμενα ξεχωριστά δημοψηφίσματα.

Δημήτρης Δημητρίου

21 Μαΐου 2022