Τακτική και Χειρισμός οι δυο όψεις του ιδίου νομίσματος

Όταν ξαφνικά παρουσιάστηκε η υποψηφιότητα Μαυρογιάννη και πάρθηκε η απόφαση στήριξης της από την ηγεσία του ΑΚΕΛ, ήταν κάτι παραπάνω από πρόδηλο ότι θα υπήρχε κάποια δυσκολία να συγκεραστούν δυο διαφορετικά αφηγήματα όσον αφορά στους λόγους που το κυπριακό είχε οδηγηθεί σε αδιέξοδο. Από την μια το αφήγημα Αναστασιάδη που στήριζαν με διάφορες δηλώσεις τους οι δυο στενοί συνεργάτες του, Χριστοδουλίδης και Μαυρογιάννης καθώς επίσης και ο κ. Αβέρωφ που παρουσιάζεται υποστηρικτός της γραμμής Αναστασιάδη όποτε και όταν δεν κάνει την πάπια. Από την άλλη, είχαμε το αφήγημα ΑΚΕΛ που στηριζόταν πάνω σε διάφορες αναφορές και διαρροές από ελλαδικές κυβερνητικές πηγές, τις αντιπροσωπείες των ΗΕ και της ΕΕ που ήταν παρόντες σε όλη τη διαδικασία στο Κραν Μοντάνα. Το πρόσφατο βιβλίο του Μ. Δρουσιώτη “Έγκλημα στο Κρανς Μοντάνα” ήλθε να ενισχύσει το αφήγημα ΑΚΕΛ ιδιαίτερα με αναφορά στο μέρος εκείνο που περιγράφει τα γεγονότα όπως εκτυλίχθηκαν την τελευταία μέρα (και νύκτα) των συνομιλιών.

Έπρεπε λοιπόν να βρεθεί μια λύση στις  αντιφάσεις που δημιουργούσαν αυτά τα δυο αφηγήματα. Επιχειρήθηκε να παρουσιαστεί ο κ. Μαυρογιάννης ένας τεχνοκράτης που ακολουθούσε σαν ένας απλός και πειθαρχημένος δημόσιος υπάλληλος, τις εντολές του Αναστασιάδη. Υιοθετήθηκαν μάλιστα και διάφορα επιχειρήματα όπως ότι ο κ.Μαυρογιάννης υπηρέτησε το ίδιο πιστά και μάλιστα πολύ αποτελεσματικά τους δύο προηγούμενους προέδρους Τάσσο και Χριστόφια. Όλα αυτά τα επιχειρήματα φάνηκαν να είναι κάπως αδύναμα για να πείσουν ευρύτερες μάζες πέραν από τα αφοσιωμένα κομματικά στελέχη πρώτο γιατί η θέση ενός επίσημου συνομιλητή της Ε/κ πλευράς είναι, όπως και να το κάμουμε, εξόχως πολιτική (και άρα, θα πρέπει να ενστερνίζεται τις θέσεις του ηγέτη της Ε/κ πλευράς) και αφετέρου, η αναφορά περί ενός απλού τεχνοκράτη που έκαμνε απλά τη δουλειά του δεν περιποιούσε τιμή στον κ. Μαυρογιάννη αφού χρειάζονται άλλα, πολύ πιο δυνατά προσόντα για να μπει κάποιος στο πηδάλιο της ΚΔ με τα τόσα προβλήματα που συσσώρευσε η διακυβέρνηση της ακροδεξιάς τα τελευταία 10 χρόνια. Άλλωστε, θα ήταν αστείο να ισχυριστεί κανείς ότι οι Γλαύκος Κληρίδης και Τάσσος Παπαδόπουλος που είχαν διατελέσει διαπραγματευτές της Ε/κ πλευράς επί Μακαρίου ήταν απλοί τεχνοκράτες.  Ο τρόπος και ο λόγος που υπέβαλε τότε ο Κληρίδης την παραίτηση του και η μετέπειτα ανάδειξη τόσο του ιδίου όσον και του Τάσσου στην προεδρία της Δημοκρατίας, μαρτυρούν ιστορικά τη πολιτική σημασία που έχει πάντοτε η θέση του επίσημου διαπραγματευτή.

Μια άλλη τακτική στελεχών του ΑΚΕΛ ήταν να απλώσουν ένα πέπλο αμφιβολίας και αμφισβήτησης σε σημαντικές  αναφορές που γίνονται στο βιβλίο του Μ. Δρουσιώτη με εμφανή στόχο να δοθούν κάποια ελαφρυντικά στο ρόλο που έπαιξε ο κ.Μαυρογιάννης τόσο στο επίμαχο δείπνο όσο και προηγουμένως.  Αρκετοί μάλιστα άφηναν κάποια υπονοούμενα ότι αποτελεί περίπου προδοσία ένας γνήσιος  Ακελικός να καταδέχεται να διαβάζει  Δρουσιώτη τη στιγμή που κάποτε στήριζε Αναστασιάδη. Και εδώ οι αντιφάσεις όμως είναι πάρα πολλές αφού τα ίδια σχεδόν που γράφει ο Δρουσιώτης στο βιβλίο του ιδιαίτερα στο τι έγινε την τελευταία μέρα, τα έλεγαν και τα στελέχη του ΑΚΕΛ ανοικτά σε διάφορες συγκεντρώσεις ενημέρωσης μελών και φίλων του κόμματος.

Τον τελευταίο καιρό δηλώνεται με ιδιαίτερη έμφαση από ηγετικά στελέχη του ΑΚΕΛ ότι υπάρχει όντως μια διαφορά μεταξύ αφηγήματος ΑΚΕΛ και αφηγήματος Μαυρογιάννη όσον αφορά τις κρίσιμες μέρες στο Κραν Μοντάνα, αλλά -τονίζω το αλλά-  υπάρχει συμφωνία μεταξύ τους ότι με διαφορετικούς χειρισμούς τα πράγματα θα μπορούσαν να εξελιχτούν καλύτερα. Αυτή η ερμηνεία φαντάζει εκ πρώτης όψεως, πιο πειστική από τις προηγούμενες προσπάθειες απόδοσης ελαφρυντικών στον κ. Μαυρογιάννη αλλά είναι στην πραγματικότητα μια ακόμη σαπουνόφουσκα όπου τα παιδάκια εν τη αφέλεια τους, την κυνηγούν να την αρπάξουν αλλά στο τέλος σπάζει πριν καλά-καλά την αγγίξουν.  Η λέξη χειρισμός είναι συνώνυμο της τακτικής. Άλλοτε χρησιμοποιείται για να περιγράψει μια πολιτική δράση με τον ίδιο τρόπο όπως και η τακτική και άλλοτε χρησιμοποιείται σαν το ουσιαστικό που συνοδεύεται από ένα επίθετο που αποτελεί παράγωγο της τακτικής (π.χ τακτικός χειρισμός).

Η τακτική ή ο χειρισμός λοιπόν είναι ο δρόμος που ακολουθείται για να εξυπηρετήσει την στρατηγική και κατά προέκταση, τον στόχο. Άρα, η τακτική ή ο χειρισμός, χαράσσεται από προηγουμένως, στα πρώτα δηλαδή στάδια μιας προσπάθειας για να εξυπηρετήσει ένα προσδοκώμενο αποτέλεσμα (τον στόχο). Η πορεία Αναστασιάδη, δεν σηκώνει πια αμφιβολία, είχε (και έχει) ένα στρατηγικό στόχο: Την τελική και μόνιμη διαίρεση του τόπου όπου η δική του η κλίκα θα νέμεται ανεξέλικτα τα καλούδια της εξουσίας με  τις χρυσοφόρες και ατιμώρητες λαμογιές εντός ενός μισού αλλά ατόφιου ελληνικού κρατιδίου στον νότο. Το ναυάγιο λοιπόν ήταν η τακτική, ο χειρισμός δηλαδή, για να πετύχει ακριβώς αυτό που ακολούθησε. Δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει διαφορετικός χειρισμός αφού δεν θα εξυπηρετούσε το στόχο.

Είτε λοιπόν ο κ. Μαυρογιάννης δεν είχε ιδέα πού οδηγούσαν αυτοί οι χειρισμοί που σημαίνει ότι ελέγχεται για την πολιτική του ευφυΐα και δεινότητα ή ήξερε ακριβώς τι έκαμνε και συνεπώς, ταυτιζόταν με το στρατηγικό στόχο που εξυπηρετούσε ο συγκεκριμένος χειρισμός.

Δημήτρης Δημητρίου

2 Ιουνίου 2022