Η συζήτηση των τριών υποψηφίων, Χριστοδουλίδη, Μαυρογιάννη & Αβέρωφ

Παρακολούθησα σε επανάληψη τη συζήτηση των τριών υποψηφίων, Χριστοδουλίδη, Μαυρογιάννη & Αβέρωφ. Ακολουθούν τα σχόλια μου.

Χριστοδουλίδης

Δυο είναι τα σημεία που θέλω να θίξω για τον Χριστοδουλίδη:

Α. Σε μια προσπάθεια να πει κάτι νέο όσον αφορά το πώς προχωρούμε στο Κυπριακό που να τον διαφοροποιεί από τους υπόλοιπους υποψηφίους, πρόταξε την πιο ενεργό εμπλοκή της ΕΕ και ιδιαίτερα την άμεση εμπλοκή του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και όχι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Πολύ σωστά ο Αβέρωφ τόνισε ότι ήδη υπήρξε άμεση εμπλοκή και μάλιστα ψηλού επιπέδου στις πιο κρίσιμες συνομιλίες με αποκορύφωμα το Κρανς Μοντανά και άρα η εισήγηση Χριστοδουλίδη δεν μπορεί να θεωρηθεί καινούργιο φρούτο. Ο Χριστοδουλίδης δεν μπόρεσε να εξηγήσει γιατί η εμπλοκή του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και όχι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής θα μπορούσε να αποτελέσει μείζονα θετική εξέλιξη ως προς τις διαδικασίες επίλυσης του Κυπριακού. Μέσα στο νου μου κυκλοφορούν τόσο θετικά όσο και αρνητικά στοιχεία στην εισήγηση και δε υπήρξε το αναγκαίο ξεκαθάρισμα.

Β. Ο Χριστοδουλίδης αναγκάστηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της συζήτησης να αμύνεται από τις συνεχείς επιθέσεις που του έκαμναν οι αντίπαλοι του. Σαν αμυνόμενος δεν είχε και πολλά περιθώρια να προχωρήσει σε αντεπίθεση με αποτέλεσμα να γωνιαστεί και να χάσει το πλεονέκτημα να εξηγήσει καλύτερα τις προγραμματικές του θέσεις (αν έχει δηλαδή). Αυτή η συνεχής αμυντική στάση δείχνει ένα άπειρο και άτολμο πολιτικό που η παλιά καραβάνα  Αβέρωφ έχει την ικανότητα να τον κάνει με τα κρεμμυδάκια σε όλες τις μελλοντικές τηλεοπτικές αναμετρήσεις.

Μαυρογιάννης

Α. Ανακούφισε τους οπαδούς του ότι έχει τις δυνατότητες να αρθρώσει πολιτικό λόγο και να αντιμετωπίσει με επάρκεια τους αντιπάλους του. Η εικόνα ενός απλού τεχνοκράτη χαμηλών τόνων, με ήπιο ύφος και έκφραση, ανατράπηκε όταν άρχισε να βομβαρδίζει τον Χριστοδουλίδη δίνοντας μιαν ανέλπιστη πάσα στον Αβέρωφ στο θέμα του “πολιτικού κεφαλαίου” που ο Χριστοδουλίδης ήθελε να επενδύσει εις βάρος της επίλυσης του κυπριακού. Σίγουρα αυτή η εξομολόγηση ήταν θετική όσον αφορά την αποκαθήλωση του Χριστοδουλίδη αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρος κατά πόσο αυτή ωφέλησε περισσότερο τον Μαυρογιάννη ή τον Αβέρωφ.

Β. Τόλμησε να πει κάτι πολύ προχωρημένο που αφορούσε εμπορική συμφωνία με την Τουρκία για τα γκάζια ΠΡΙΝ την λύση επικαλούμενος το πρωτόκολλο της Άγκυρας που έγινε μεταξύ ΕΕ και Τουρκίας, αν δεν κάνω λάθος γύρω στο 2004-2005. Αμέσως όμως μετά και για να μην κακοφανίσει τα εθνίκια που σ’ αυτά βασίζεται για να περάσει στον  δεύτερο γύρο, απέσυρε  την εισήγηση λέγοντας επί λέξη: “Αυτό δεν σημαίνει ότι θα το κάνουμε αφού πρέπει να συζητηθεί αλλά το έφερα σαν παράδειγμα…”.  Ένα απλό παράδειγμα δηλαδή και όχι πρόταση. Έδειξε ακριβώς την ίδια ατολμία που έχουν δείξει όλοι οι πρόεδροι (πλην Βασιλείου) και που μας έφεραν στα σημερινά χάλια.  Έδειξε ότι είναι ικανός να μας πάρει στην πηγή αλλά να μας αφήσει άποτους.

Γ. Άσκησε κριτική για την γνωστή υπόθεση στο Μοντ Πελλεράν όπου ο Αναστασιάδης έφυγε άρον-άρον από τις συνομιλίες τη στιγμή που για πρώτη φορά είχαμε μπροστά μας ένα Τ/κ χάρτη που δεν διέφερε ουσιωδώς από τον χάρτη της Ε/κ πλευράς. Αυτό βέβαια συνδέεται με την θέση Κοτζιά που μετά από κάποιες αναστολές ενστερνίστηκε και ο Αναστασιάδης για μηδέν εγγυήσεις, μηδέν στρατεύματα πριν την λύση και μάλιστα με την προϋπόθεση ότι για να συνεχιστούν οι συνομιλίες θα έπρεπε να είχαμε την  a priori αποδοχή αυτών των όρων από την Τουρκία. Είναι μέσα στα υπέρ του Μαυρογιάννη που μας έδωσε να καταλάβουμε ότι διαφωνεί. Η αντίφαση εδώ είναι ότι τον κρίσιμο χρόνο σε ομιλία του στην Θεσσαλονίκη υπερασπίστηκε τότε τις θέσεις Κοτζιά.  Ελπίζω αυτή κωλοτούμπα να έχει μια δόση ειλικρίνειας και να μην είναι προεκλογικό πυροτέχνημα.

Δεν συμφωνώ με τη θέση Μαυρογιάννη ότι τα μηδέν-μηδέν ήταν μια προσπάθεια της Τουρκίας να πλήξουν τη διαδικασία και τη Ε/κ πλευρά. Τα μηδέν-μηδέν ήταν γνήσιο τέκνο του Κοτζιά που σιγά-σιγά το ακολούθησε και η διαπραγματευτική ομάδα με επικεφαλής τον Αναστασιάδη με στόχο να τορπιλιστεί η προσπάθεια, όπως και έγινε.

Γ. Εκκωφαντική απουσία άμεσης κριτικής στον Αναστασιάδη που είναι ο κατ’ εξοχήν ένοχος για το έγκλημα στο Κρανς Μοντάνα. Με το να τα βάζεις με τους proxies του Αναστασιάδη και να αποφεύγεις την ολομέτωπη επίθεση εναντίον του, δημιουργεί κάποιες υποψίες σε ψηφοφόρους που έμαθαν ή θέλουν να υποψιάζονται. Πολύ έμμεση και αδύναμη κριτική στη κίνηση εγκατάλειψης των συνομιλιών στο Μοντ Πελεράν που έδειξε ότι μόνο σε επί μέρους χειρισμούς είχε κάποιες διαφωνίες οι οποίες μάλιστα δεν ήταν τέτοιες που θα τον ανάγκαζαν να παραιτηθεί (όχι να απειλήσει αλλά να παραιτηθεί με πραγματικούς όρους).

Δ. Δεν έπεισε για τον αγωγό Αφροδίτη που θα διοχετεύει αέριο μόνο στην κυπριακή αγορά. Όλες οι σοβαρές μελέτες δείχνουν (και εδώ έχει δίκιο ο Αβέρωφ), με βάση τις τότε τιμές του αερίου, ότι δεν είναι οικονομικά συμφέρουσα αυτή η επιλογή. Σε κάθε περίπτωση ο κ. Μαυρογιάννης, όπως και όλοι οι υποψήφιοι, θα πρέπει να καταλάβουν ότι στην μετά-Κρανς Μοντάνα εποχή, δεν υπάρχει περίπτωση να δούμε αέριο πριν την λύση. Μηδέν λύση μηδέν αέριο (εδώ πάνε γάντι τα δυο μηδενικά) .

Ε. Ουκρανικό. Μπορεί να συμφωνούμε όλοι ότι η ρωσική εισβολή είναι παραβίαση του διεθνούς δικαίου και ότι δεν μπορούν να γίνονται προληπτικές επιθέσεις (pre-emptive attacks) εναντίον άλλων χωρών. Εκεί που αρχίζει η διαφωνία είναι το ξέπλυμα που έκαμε στο ΝΑΤΟ και τους Αμερικανούς λέγοντας ότι η Ρωσία δεν είχε κανένα λόγο να επιτεθεί στην Ουκρανία ( μια χώρα που ήθελε να ενταχτεί στον πιο επιθετικό συνασπισμό και που βρίσκεται στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας και που δολοφονούσε καθημερινά ρωσόφονους). Θα συμφωνούσα μαζί του αν έλεγε ότι δεν έγιναν αρκετές προσπάθειες από όλες τις πλευρές (συμπεριλαμβανομένης και της Ρωσίας με ένα πολύ δύσκολο Πούτιν) για να αποφευχθεί η κρίση. Η απόλυτη θέση του έρχεται σε συστοιχία με τη θέση Δαμιανού που δηλώνει ότι δεν υπήρξε κανένας βάσιμος λόγος για την εισβολή και που  δίνει άλλοθι στον δυτικό ιμπεριαλισμό. Αν η κάθε προληπτική επίθεση είναι καταδικαστέα γιατί τότε ο Μαυρογιάννης και οι υπόλοιποι υποψήφιοι δεν καταδικάζουν τις συνεχείς προληπτικές ισραηλινές πυραυλικές επιθέσεις εναντίον της Συρίας;  Μόλις προψές είχαμε μια τέτοια επίθεση με νεκρούς που ούτε ο Μαυρογιάννης αλλά ούτε και κανένας υποψήφιος δεν καταδίκασε. Άγνοια; Υποκρισία; Διαπιστευτήρια στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό;

Αβέρωφ

A. Απέδειξε ότι είναι η παλιά καραβάνα της πολιτικής. Οι τοποθετήσεις του είχαν μια δομή που μπορούσε να είχαν μια λογική ή λογικοφανή κατάληξη. Η εμμονή του για το ΝΑΤΟ (Ο Μαυρογιάννης σωστά τον αποκάλεσε ανιστόρητο) είναι για την μικρή Κύπρο μια ωρολογιακή βόμβα που ένεκα γεωγραφίας και μεγέθους θα την εξαφανίσει. Ανέλυσε μια παγκόσμια κατάσταση όπου ήδη η κάθε χώρα θα πρέπει να ενταχτεί με την μια η την άλλη πλευρά αφού τα  πράγματα οδεύουν σε μια ολική αναμέτρηση. Η κατάληξη του είναι ότι για σκοπούς ασφάλειας η Κύπρος οφείλει να ενταχτεί στο ΝΑΤΟ. Να μπούμε δηλαδή σ’ ένα επιθετικό συνασπισμό σε μια παγκόσμια ιστορική φάση τελικής αναμέτρησης όπου η Κύπρος θα κληθεί να δώσει το δικό της μερίδιο σε ανθρώπινο κρέας στην κρεατομηχανή που ονομάζεται ΝΑΤΟ. Έστω και έτσι, ποιος του προεξοφλεί ότι το ΝΑΤΟ θα αναδειχθεί ο νικητής της τελικής αναμέτρησης;  Και γιατί να μην σκεφτούμε ελβετικοποίηση της Κύπρου όπου η ουδετερότητα θα μας απαλλάξει από τις όποιες καταστροφικές  περιπέτειες;

B. Έριξε το γάντι στον Μαυρογιάννη (και μετά ακολούθησε και ο Χριστοδουλίδης) κατά πόσο είναι υπέρ της πάγιας θέσης του ΑΚΕΛ για αποστρατικοποίηση της Κύπρου. Ο Μαυρογιάννης ήταν ειλικρινής στη θέση του (συνάδει με τις τοποθετήσεις του ενάντια στο Σχέδιο Ανάν) ότι είναι εναντίον της αποστρατικοποίησης.  Εδώ το πρόβλημα δεν το έχει ο Μαυρογιάννης αλλά το ΑΚΕΛ. Είτε υποστηρίζεις Μαυρογιάννη και άρα θεωρείς το θέμα της αποστρατικοποίησης σαν ένα θέμα ήσσονος σημασίας που θα μπορούσες να ζήσεις μαζί του είτε προχωρείς και αντιστέκεσαι σύμφωνα  με τις πάγιες αρχές σου.

Γ. Ήταν ο κύριος εκφραστής της θέσης για το πώς προχωρούμε από εδώ και μπρος και αυτό του έδωσε κάποιους πόντους μέχρι που φτάσαμε στο …ΝΑΤΟ και στην κρεατομηχανή που λέγαμε.  Ουσιαστικά εκτός από αέρα κοπανιστό δεν έχει να προτείνει τίποτα καινούργιο αλλά ούτε και οι συνυποψήφιοι του.

Γενικά.

Φάνηκε ότι όλοι οι υποψήφιοι είναι γέννημα-θρέμμα μια δεξιάς αστικής κουλτούρας. Γι΄ αυτούς το κυπριακό θα λυθεί αποκλειστικά από κάποιους παράγοντες ή πεφωτισμένους ηγέτες μέσα σε κλειστά σαλόνια. Η λαϊκή εμπλοκή, κινητοποίηση και πίεση από το κάτω είναι ψιλά γράμματα γι’ αυτούς αφού δεν έκαναν την παραμικρή αναφορά.  Ιδιαίτερα σήμερα που όλοι καταλάβαμε ότι κανένας από τους πολιτικούς μας δεν έχει όραμα επανένωσης (στην πράξη όχι στα λόγια) η εμπλοκή της λαϊκής βάσης με στενό συντονισμό και συνεργασία μεταξύ των δυο κοινοτήτων προσφέρει την μοναδική οδό για μιαν ενωμένη πατρίδα. Σαν υποψήφιοι όφειλαν όχι μόνο να το τονίσουν αλλά με τις εισηγήσεις τους να βοηθήσουν αυτήν την συνεργασία και κοινό αγώνα μεταξύ Ε/κ και Τ/κ. Ακόμα και τα ΜΟΕ πρέπει να εξυπηρετούν αυτό το στόχο και όχι να ακολουθούν μια φοβική πολιτική απόρριψης μήπως και υπάρξει η Α ή Β περίπτωση έμμεσης αναγνώρισης του ψευδοκράτους.  Ώσπου δεν σπάζουμε τα καλούπια που κατασκεύασαν οι μονοπωλούντες την Ε/κ εξουσία και που δεν αμφισβητούνται από τα κόμματα του κατεστημένου, δεν πρόκειται να επανενωθεί η χώρα.

Δημήτρης Δημητρίου

23 Ιουλίου 2022