Επιβάλλεται για το καλό του Έθνους να κλωτσήσουμε την σύκλα…

“Σε μια δεκαετία περίπου οι δαπάνες του Ταμείου Κοινωνικών Ασφαλίσεων για συντάξεις γήρατος αυξήθηκαν πέραν του 0,5 δισ. ευρώ ενώ και ο αριθμός συνταξιούχων από το 2013 μέχρι το 2021 αυξήθηκε κατά 25%” (εφημ. Πολίτης).

Τα νέα για την “τρομακτική” αύξηση των δαπανών που καταλήγουν στις τσέπες των συνταξιούχων (αντί να κλωτσήσουν την σύκλα γλήορα για να μεν ξοθκιάζουμε πάνω τους, θα μπορούσαν να συμπληρώσουν κάποια ΜΜΕ αν είχαν την δύναμη να εξωτερικεύσουν κάποιες ενδόμυχες επιθυμίες) ακολούθησαν τα νέα που μας έρχονται από την ΕΕ ότι δηλαδή τα ταμεία τους αδειάζουν αφού αυξάνεται το προσδόκιμο ζωής και συνεπώς, οι ευρωπαίοι είναι αναγκασμένοι να σκέφτονται σοβαρά αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 70.

Αυτή η συζήτηση γίνεται πιο έντονη στην μητρόπολη του καπιταλισμού της Ευρώπης, την Γερμανία. Μια χώρα με τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες όπου το κεφάλαιο με τον ένα ή άλλο τρόπο κερδίζει δισεκατομμύρια τα οποία απολαμβάνουν τα golden boys και φυσικά οι μεγαλομέτοχοι. Αντί λοιπόν οι αστικές κυβερνήσεις να πουν ότι οι εργαζόμενοι μετά από 40 ή ακόμα 50 χρόνια δουλείας έχουν κάθε δικαίωμα να ζήσουν τις τελευταίες τους ένα-δυο (το πολύ) δεκαετίες με άνεση και αξιοπρέπεια και άρα οι εισφορές των εργοδοτών επιβάλλεται να αυξηθούν, καταλήγουν σε πιο “ορθολογιστικά” μέτρα (ορθολογιστικά για το εκμεταλλευτικό μας σύστημα) όπως:  Οι εργαζόμενοι να πεθαίνουν πάνω στις σκαλωσιές, μέσα στις φάρμες την ώρα που ξεσκατίζουν τα ζώα, ή στο σερβίρισμα του κάθε ιδιότροπου πελάτη που αρέσκεται στο να κάμνει καψώνι (φέρε τζαι μια μπουκάλα νερό, α ναι ,ξέχασα ρε γμτο, φέρε ακόμα ένα χαρτομάντιλο του μωρού, ας το καλό ξέχασα να σου πω να φέρεις τζαι οδοντογλυφίδες κλπ) ή ακόμα στα γραφεία με τα time limits και τα demanding hours ή την απαίτηση να έχεις την ικανότητα να δουλεύεις υπό πίεση (under pressure όπως το διαφημίζουν στις αγγελίες για να φαίνεται πιο πολιτισμένο) κλπ κλπ.

Την σκυτάλη την έπιασε λοιπόν και η μικρή μας Κύπρος σαν αναπόσπαστο κομμάτι της ΕΕ με κάποια πρόθυμα ΜΜΕ να καταλήγουν στις αναλύσεις τους (άμεσα ή έμμεσα) ότι είτε οι εργαζόμενοι θα πρέπει να αποδεχτούν μείωση των συντάξεων ή αύξηση του ορίου αφυπηρέτησης δίνοντας μάλιστα σαν λαμπρά παραδείγματα το ΗΒ, την Γερμανία και άλλων “πολιτισμένων” και “δημοκρατικών” χωρών.

Αναπόφευκτα, την είδηση την αρπάζουν και  τα φασιστοειδή που τόσο πολύ ευδοκιμούν προσφάτως στη χώρα μας για να πουν το δικό τους ποίημα (φταίσειν οι λαθρομετανάστες που τρώσιν τις κοινωνικές μας ασφαλίσεις). Και βέβαια κανένας δεν μιλά για το γεγονός ότι από το 2021 έχουμε ξεπεράσει το 1 δις. σε ανείσπρακτους φόρους, και τα τετραπλάσια σε φοροδιαφυγή από αδήλωτους τζίρους και διάφορα άλλα λογιστικά μαγειρέματα των μεγαλοκαρχαριών. Κανένας δεν μιλά ότι διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις έχουν λεηλατήσει τα αποθέματα του Ταμείου Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Το ύψος της λεηλασίας ανέρχεται στο 8 δις τα οποία μάλιστα έχουμε “κανονίσει” να μην τα συμπεριλαμβάνουμε στους λογαριασμούς του δημοσίου χρέους αλλά να θεωρούνται ενδοκυβερνητικές μεταφορές για να μην φαίνεται τόσο φουσκωμένο το ποσοστό του δημοσίου χρέους επί του ΑΕΠ. 

Ούτε και αναφέρουν ότι η αύξηση του 25% του ύψους των συντάξεων από το 2010 μέχρι το 2021 δεν είναι ακριβώς λόγω της αύξησης του πληθυσμού που “δεν πεθαίνει στην ώρα του” αλλά στην μείωση του ορίου που οι πολίτες μπορούν εθελοντικά να αφυπηρετήσουν από τα 65 στα 63 με το κουτσούρεμα του 12% βέβαια. 

Όλα αυτά αποκρύβονται για να μας πανικοβάλουν ότι μέσα σε μια δεκαετία περίπου (2010 -2021) το ύψος των συντάξεων ανέβηκε από 1 δις σε 1.54 δις. άρα κάτι πρέπει να κάμουμε για τους γέρους μας τους γιναξίδες  που επιμένουν να θέλουν να ζουν. Η εύκολη λύση βέβαια για την μπουρζιουαζία είναι η αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης.  Θα αντιδράσουμε επιτέλους σαν κοινωνία ή θα πούμε πάλε “ήντα που να κάμουμε; ο θεός εν μεγάλος”.

Δημήτρης Δημητρίου

10 Αυγούστου 2022