Ένας ανούσιος Διαχωρισμός μεταξύ Επανένωσης και Κοινωνικής Προόδου

Επιχειρείται από μια μερίδα που στηρίζει την επιλογή της ηγεσίας του ΑΚΕΛ στις προεδρικές, να υποβαθμιστεί το κυπριακό και να αναδειχτούν σε αντιδιαστολή τα διάφορα κοινωνικοοικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι κάτω από την μαύρη διακυβέρνηση Αναστασιάδη.  Όπως πολύ σωστά εντόπισε σε ανάρτηση του ο φίλος Νίκος Τριμικλινιώτης, αυτός ο διαχωρισμός είναι τεχνητός και απαράδεκτος αλλά θα πρόσθετα και ανώφελος. Θα πρόσθετα επίσης ότι αυτή η διχοτόμηση μεταξύ του πολιτικού μας προβλήματος και της κοινωνικοοικονομικής πραγματικότητας στην Κύπρο, είναι μια καθαρά αντιδιαλεκτική, αντιμαρξιστική θέση. Πολλοί οι λόγοι με κορυφαίο την διαπίστωση ότι χωρίς μιαν ενωμένη ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ δεν θα μπορεί ποτέ η Κύπρος να βαδίσει προς την κοινωνική πρόοδο με μια σοσιαλιστική προοπτική. Ούτε θα έχει ποτέ η εργατική τάξη τη δυνατότητα να ενσπείρει  την δική της κουλτούρα, τη δική της ηγεμονία μέσα στην κοινωνία διότι με άλυτο το κυπριακό, ο εθνικισμός, ο ρατσισμός και η μισαλλοδοξία θα αποτελούν πάντοτε τα αναγκαία εργαλεία για να κρατούνται στην εξουσία οι σημερινές κυρίαρχες τάξεις. Κατά συνέπεια, επανένωση και κοινωνική πρόοδος είναι ζητούμενα που πάνε μαζί και μάλιστα το πρώτο ζητούμενο αποτελεί και προϋπόθεση για την πραγματοποίηση του δεύτερου κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες του τόπου μας χωρίς να υποτιμούμε βέβαια, τους συνεχείς ταξικούς αγώνες για μια καλύτερη ζωή για τους εργαζόμενους.

Η απορία που γεννιέται όμως είναι γιατί αυτές οι αυτονόητες συνδέσεις δεν γίνονται σήμερα κατανοητές  από μια μεγάλη μερίδα της αριστεράς (για την δεξιά δεν περιμένω να καταλάβουν τίποτα πέραν από το προσωπικό κέρδος και όφελος).

Διαχρονικά, η παραδοσιακή αριστερά θεωρούσε το στοίχημα της επανένωσης σαν τον μείζονα στόχο που θα έπρεπε να κατακτηθεί το γρηγορότερο δυνατό.  Τώρα όλο και περισσότερες φωνές ακούγονται (σαν αυτή του Ρολάνδου Σκέττου) που μας καλούν να ενσκήψουμε πάνω στα πραγματικά οικονομικά προβλήματα του κόσμου και να αφήσουμε κατά μέρος για το ποιος ευθύνεται για τη σημερινή κατάντια μας στο κυπριακό με την εδραίωση της διχοτόμησης τόσο επί του εδάφους όσο και στις συνειδήσεις των απλών ανθρώπων. Η εξήγηση πιστεύω είναι απλή: Φάνηκε καθαρά ότι ο κ Μαυρογιάννης  στηρίζει ή προσφέρει κάλυψη στις ενέργειες Αναστασιάδη στο Κρανς Μοντάνα ιδιαίτερα όσον αφορά την απόρριψη του περιγράμματος Γκουτέρες που αφορά τα στρατεύματα και τις εγγυήσεις.  Γίνεται μια προσπάθεια να υποβαθμιστεί αυτή η εμφανώς διαφοροποίηση του υποψήφιου του ΑΚΕΛ από τις διακηρυγμένες θέσεις του ΑΚΕΛ των προηγούμενων χρόνων που τονίζουν ότι Αναστασιάδης φέρει βαρύτατες ευθύνες για το ναυάγιο στο Κρανς Μοντάνα, ένα ναυάγιο που μας οδηγεί καθημερινά όλο και ποιο κοντά στην εδραίωση της διχοτόμησης.  Οι διάφορες ανακοινώσεις της ηγεσίας του ΑΚΕΛ που αποπειρώνται να “απαλύνουν”αυτή της ζωτικής σημασίας διαφορά δεν πείθουν τον κόσμο εκτός από τα κομματικά στελέχη του ΑΚΕΛ. Οι πρόσφατες άβολες κατά την άποψη μου, δηλώσεις της ηγεσίας ότι υπάρχει “μια διαφορά εκτίμησης για το τι έγινε στο Κρανς Μοντάνα” και ότι “θα μπορούσε ο Αναστασιάδης να το χειριστεί καλύτερα για να αναδειχτεί η τούρκικη αδιαλλαξία” αποτελούν προσπάθειες να πέσει στα μαλακά η διαφωνία υποβιβάζοντας την κάλυψη Μαυρογιάννη προς Αναστασιάδη σε μια απλή, ασήμαντη, ήσσονος σημασίας διαφορά εκτίμησης. Αυτή η τακτική εντάσσεται μέσα στα πλαίσια αποπροσανατολισμού του εκλογικού σώματος με στόχο να προσελκυστούν απορριπτικοί ψήφοι χωρίς όμως να χαθούν επανενωτικοί ψήφοι. Ρωσική σαλάτα δηλαδή που ο καθένας μπορεί εύκολα να προβλέψει πού θα μας βγάλει αυτή η διγλωσσία σε περίπτωση εκλογής του κ. Μαυρογιάννη. 

Τώρα τελευταία προωθείται επίσης σαν μια νέα τακτική και ο διαχωρισμός Κυπριακού με τα κοινωνικά προβλήματα με δηλώσεις που επιχειρούν να συσκοτίσουν τις σοβαρές αντιφάσεις στο κυπριακό αναδεικνύοντας κατά κύριο λόγο τα κοινωνικά προβλήματα με ένα συγκεκριμένο όμως ύφος και στυλ: “Tι ασχολείστε τώρα με το κυπριακό που δεν πουλά και με το τι έγινε ή δεν έγινε στο Κρανς Μοντάνα εδώ ο κόσμος πεινά…”.

Έστω όμως κι ‘αν υποθέσουμε προς στιγμή ότι βάζουμε το κυπριακό σε δεύτερη μοίρα οφείλουμε να διερωτηθούμε:  Μήπως οι προηγούμενοι αγώνες του κ. Μαυρογιάννη για τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα προεξοφλούν ότι είναι ο μεσσίας που θα φέρει προοδευτικές λύσεις;  Μήπως άλλοι υποψήφιοι (δεν αναφέρομαι στους υποψήφιους που στήριξαν διαχρονικά τις κυβερνητικές πολιτικές) δεν είναι αρκούντως ικανοί να αναλάβουν αυτό το καθήκον; Και πως θεμελιώνεται η θέση ότι άλλοι υποψήφιοι είναι συγκριτικά ανίκανοι να προωθήσουν κοινωνικές και θεσμικές αλλαγές και μόνον ο συγκεκριμένος υποψήφιος διαθέτει τέτοια πείρα και προσόντα;

Δημήτρης Δημητρίου

15 Αυγούστου 2022